tag:blogger.com,1999:blog-51668999082102714282024-02-02T14:03:05.661-08:00Ciekawe gatunki zwierząt i roślin.Na tym blogu postaram się dodawać opisy poszczególnych ciekawych gatunków zwierząt i roślin, ale także opisy mitycznych i legendarnych stworzeń. Opisy tworzę w ten sposób, aby zaciekawiły one każdego czytelnika ;)Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.comBlogger518125tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-27420001164987319182033-07-29T00:55:00.000-07:002018-02-27T00:35:37.328-08:00Podział<h2>
</h2>
<h2>
<span style="font-size: x-large;">-<a href="http://animaluki.blogspot.com/2015/07/systematyka-ssakow.html">Ssaki(<i>Mammalia</i>)</a></span></h2>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="font-size: x-large;"><b>-<a href="http://animaluki.blogspot.com/2012/06/systematyka-ptakow.html">Ptaki (<i>Aves</i>)</a></b></span></div>
<div>
<span style="font-size: x-large;"><b><br /></b></span></div>
<div>
<span style="font-size: x-large;"><b>-<a href="http://animaluki.blogspot.com/2012/07/systematyka-gadow.html">Gady(<i>Reptilia</i></a></b></span><b style="font-size: xx-large;"><a href="http://animaluki.blogspot.com/2012/07/systematyka-gadow.html">)</a></b></div>
<div>
<b style="font-size: xx-large;"><br /></b></div>
<div>
<span style="font-size: x-large;"><b><a href="http://animaluki.blogspot.com/2012/09/pazy-systematyka.html"><span style="font-size: x-large;">-Płazy</span><span style="font-size: large;">(<i>Amphibia</i>)</span></a></b></span></div>
<div>
<span style="font-size: x-large;"><b><br /></b></span></div>
<div>
<span style="font-size: x-large;"><b><a href="https://animaluki.blogspot.com/2012/02/ryby-sytematyka.html"><span style="font-size: large;">-Ryby(<i>Ichthyes</i></span><span style="font-size: x-large;">)</span></a></b></span></div>
<div>
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-size: x-large;"><b><br /></b></span></span></div>
<div>
<span style="font-size: x-large;"><b><a href="http://animaluki.blogspot.com/2011/02/systematyka-bezkregowce.html"><span style="font-size: x-large;">-Bezkręgowce(</span><span style="font-size: large;"><i>Invertebrata</i></span><span style="font-size: x-large;">) </span></a></b></span></div>
Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-77852637379703444222020-03-08T14:13:00.000-07:002020-03-08T14:14:23.426-07:00Taraxacum desertorum - mniszek pustynny<ul>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0.25em 0px;"><b>Królestwo:</b> Rośliny </li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Podkrólestwo:</b> Rośliny naczyniowe </li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Klasa: </b>Okrytonasienne</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rząd: </b>Astrowce</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rodzina:</b> Astrowate</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gatunek:</b> <i>Taraxacum desertorum</i></li>
</ul>
<h3>
Ogólny opis</h3>
<div>
Gatunek słabo poznany. Nie znaleziono wiarygodnego opisu rośliny. Informacje zostaną uzupełnione jeśli zostanie znalezione wiarygodne źródło.<br />
<br /></div>
<h3>
Znane informację:</h3>
<div>
<ul>
<li>Stwierdzony na terenie Kaukazu min. w środkowej i południowej Gruzji, Azerbejdżanie(Nizina Kurańska, Nachiczewańska Republika Autonomiczna, region Talysh) i wschodniej Armenii.</li>
<li>Preferowane środowisko to obszary skaliste(klify śródlądowe, szczyty górskie) i użytki zielone.</li>
<li>Gatunek wymieniany przez IUCN jako najmniejszej troski. Występuje na dość sporym obszarze, jednak nadmierny wypas zwierząt hodowlanych w niektórych rejonach może wpływać na liczebność gatunku.</li>
<li>Gatunek opisany w 1934 roku przez rosyjskiego botanika Boris'a Schischkin.</li>
<li>Gatunek blisko spokrewniony z popularnym mniszkiem pospolitym(<i>Taraxacum officinale</i>). </li>
</ul>
<div>
<br /></div>
Bibliografia:</div>
<div>
- <a href="https://www.iucnredlist.org/species/200556/2668805">https://www.iucnredlist.org/species/200556/2668805</a> </div>
<div>
<br /></div>
Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-87424213617740346772019-12-28T14:00:00.003-08:002019-12-28T14:00:38.524-08:00Edwardsia ivelli - ukwiał Ivell'a. Wymarły czy zapomniany? <ul>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Królestwo:</b> Zwierzęta</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Typ:</b> Parzydełkowce</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gromada:</b> Koralowce</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Podgromada: </b>Koralowce sześciopromienne</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rodzina:</b> <i>Edwardsiidae</i></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gatunek:</b> <i>Edwardsia ivelli </i></li>
</ul>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGiJtKT36ekY9rQ5vR_FdGkIcv8TfaDK8OvROah0eHkGkAQUlcCFRJBFGC5Swk2BVDPTk6QPN12fJv2mVm9GhMKgVnt1W9e2GcFIuB1hGZ3cdJ_MI_0BBC6QtIzkU7cehCsaS3TGW6lX0/s1600/Widewater_Lagoon_Nature_Reserve_-_geograph.org.uk_-_1037141.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGiJtKT36ekY9rQ5vR_FdGkIcv8TfaDK8OvROah0eHkGkAQUlcCFRJBFGC5Swk2BVDPTk6QPN12fJv2mVm9GhMKgVnt1W9e2GcFIuB1hGZ3cdJ_MI_0BBC6QtIzkU7cehCsaS3TGW6lX0/s320/Widewater_Lagoon_Nature_Reserve_-_geograph.org.uk_-_1037141.jpg" title="https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Widewater_Lagoon_Nature_Reserve_-_geograph.org.uk_-_1037141.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: xx-small;"><span style="text-align: start;">Widewater Lagoon</span><span style="text-align: start;"> rejon występowania <i>Edwardsia ivelli</i></span> </span></td></tr>
</tbody></table>
<h3>
Występowanie</h3>
<div>
Ukwiał występował endemicznie na terenie Widewater Lagoon w hrabstwie West Sussex(Anglia).</div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Siedlisko </h3>
<div>
Błotniste zagłębienia w słonych lagunach i osłoniętych zatoczkach.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
</div>
<div>
<h3>
Ogólny opis</h3>
<div>
Ukwiały, do których należy <i>Edwardsia ivelli, </i>to niewielkie organizmy zwierzęce o osiadłym trybie życia, przytwierdzone do podłoża przy pomocy tarczy czepnej o niedużej możliwości ruchowej. Ciało cylindryczne w postaci kolumny zakończonej czułkami, które zakończone są parzydełkami.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<i>Edwardsia ivelli</i> osiąga do 2 cm długości i 1,5 cm szerokości. Kolumna(periderm) smukła i przezroczysta. Gatunek posiada 12 czułek. 9 ułożonych zewnętrznie równolegle do podłoża, 3 wewnętrznie skierowane pionowo, często zawinięte nad otworem gębowym. Na przeźroczystych czułkach widać białe lub brązowe punkty, często tworzące pełne pierścienie. Tracza czepna pomarańczowa.<br />
<br />
<h3>
Dymorfizm płciowy</h3>
</div>
<div>
Przypuszczalnie gatunek rozdzielnopłciowy. Brak danych o różnicach między męskim, a żeńskim osobnikiem. </div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Pożywienie</h3>
Drapieżnik. Żywi się prawdopodobnie mniejszymi organizmami morskimi.<br />
<br />
<h3>
Zachowanie</h3>
Gatunek należy do tzw. infauny, czyli gatunku przydennego, budującego nory. Jak inne ukwiały jest organizmem prowadzącym osiadły tryb życia, przytwierdzony do podłoża i posiada niewielkie możliwości ruchowe. Brak danych o ekologi tego gatunku.<br />
<br />
<h3>
Rozmnażanie</h3>
Brak danych. Przypuszczalnie podobnie jak spokrewnione ukwiały jest gatunkiem rozdzielnopłciowym. Zapłodnienie zewnętrzne w toni wodnej poprzez uwolnienie jajeczek i plemników. W wyniku zapłodnienia powstaje wolno pływająca planula, która wchodzi w skład planktonu. Następnie opada na dno tworząc osiadły polip.<br />
<br />
<h3>
Naturalni wrogowie</h3>
Brak danych.<br />
<br />
<h3>
Przyczyny wymarcia</h3>
Gatunek nie został zarejestrowany od 1983 roku. Podczas trzech badań skierowanych na potwierdzenie występowania tego gatunku, nie natknięto się na ani jednego osobnika. Gatunek jest jednak niewielkich rozmiarów oraz prowadzi skryty tryb życia, także możliwe że został niezauważony przez grupy badaczy.<br />
<br />
W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat poziom wody w lagunie Widewater Lagoon ulegał drastycznym zmianą. Spadek poziomu wody spowodował wzrost jej zasolenia oraz odsłonięcie dużych terenów tego miejsca. Wskazując na ów zmiany środowiskowe, niektórzy ekolodzy sądzą iż gatunek mógł wymrzeć.<br />
<br />
Przez IUCN Red List of Threatened Species klasyfikowany jako gatunek DD(brak danych). <br />
<div>
<br /></div>
<div>
<i> </i> </div>
<h3>
Systematyka, ewolucja i pokrewieństwo</h3>
<div>
Rodzaj <i>Edwardsia </i>liczy obecnie 141 gatunków występujących głównie na terenach przybrzeżnych morzach na całym świecie oraz budują małe norki gdzie przebywają. Wszyscy przedstawiciele mają 8 krezek(narząd utrzymujący narządy wewnętrzne).<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMs9WIYrWw1pDGGfACYWaJEwgLk9oaVthgzGth-o_aoQhIejHlb5tHkf7QQIoN3qJRzhDn-49dMsHkIgUVM65qO92QXk3WSxZLGM7C2ly56lmGCPTM1gQ_zU71nNuh1uaGqethrqpH9XU/s1600/799px-Walcott_Cambrian_Geology_and_Paleontology_II_plate_13_Mackenzia_costalis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" border="0" data-original-height="168" data-original-width="799" height="67" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMs9WIYrWw1pDGGfACYWaJEwgLk9oaVthgzGth-o_aoQhIejHlb5tHkf7QQIoN3qJRzhDn-49dMsHkIgUVM65qO92QXk3WSxZLGM7C2ly56lmGCPTM1gQ_zU71nNuh1uaGqethrqpH9XU/s320/799px-Walcott_Cambrian_Geology_and_Paleontology_II_plate_13_Mackenzia_costalis.jpg" title="https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Walcott_Cambrian_Geology_and_Paleontology_II_plate_13_Mackenzia_costalis.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: xx-small;">Zachowane odbicie <i>Mackenzia costalis. </i></span></div>
<br />
Ukwiały(<i>Actiniaria</i>) należą do rzędu organizmów które był już obecne w kambrze. Niestety ukwiały nie tworzą twardych struktur które mogłyby przetrwać w postaci skamieniałości, dlatego pozostałości ich występowania są odnajdywane bardzo rzadko. Do najstarszych znanych ukwiałów należy <i>Mackenzia costalis</i> zachowany w postaci odbicia na łupkach z Burgess. Istniał w kambrze ok. 513-505 mln lat temu, osiadał na twardych powierzchniach, przypuszcza się że głównie były to pancerze ramienionogów. </div>
<br />
<br />
Bibliografia:<br />
-<a href="http://www.habitas.org.uk/marinelife/species.asp?item=D13420">http://www.habitas.org.uk/marinelife/species.asp?item=D13420</a><br />
-<a href="https://www.marlin.ac.uk/species/detail/1140">https://www.marlin.ac.uk/species/detail/1140</a><br />
-<a href="http://fossilworks.org/bridge.pl?a=taxonInfo&taxon_no=4788">http://fossilworks.org/bridge.pl?a=taxonInfo&taxon_no=4788</a><br />
-<a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Mackenzia">https://en.wikipedia.org/wiki/Mackenzia</a></div>
Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-75919097746471136322019-06-21T07:43:00.001-07:002019-06-21T11:09:32.052-07:00Rusingaceros leakeyi - afrykański leśny nosorożec<ul>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Królestwo:</b> Zwierzęta</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Podtyp:</b> Kręgowce</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gromada:</b> Ssaki</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rząd: </b>Nieparzystokopytne</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rodzina:</b> Nosorożcowate</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gatunek: </b><i>Rusingaceros leakeyi</i></li>
</ul>
<h3>
Występowanie</h3>
<div>
Rejony Kenii w pobliżu dzisiejszego jeziora Wikorii.<br />
<br />
<h3>
Okres występowania</h3>
</div>
<div>
Wczesny miocen ok. 17,5 mln la temu.</div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Siedlisko </h3>
<div>
W miocenie tereny Kenii były porośnięte lasem deszczowym, także to przypuszczalne siedlisko tego gatunku.</div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Ogólny opis</h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixr4-zCgON_LMB3MYO5f4x0es3DJUMARqrDaOQR-YDxViuuUt3a3ism2tCiiTiJM5ZQ4xTeNyfhHUD05mWeBSqOQ8wi1NOP_uZaXTpqFMCm1EAareX7AB5yhLVCOg7qe_Xkh1_xZjFkDk/s1600/AssameserhinoceroIndian.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixr4-zCgON_LMB3MYO5f4x0es3DJUMARqrDaOQR-YDxViuuUt3a3ism2tCiiTiJM5ZQ4xTeNyfhHUD05mWeBSqOQ8wi1NOP_uZaXTpqFMCm1EAareX7AB5yhLVCOg7qe_Xkh1_xZjFkDk/s320/AssameserhinoceroIndian.JPG" title="https://commons.wikimedia.org/wiki/Category:Rhinoceros_unicornis#/media/File:AssameserhinoceroIndian.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: xx-small;">Nosorożec indyjski. Bliski krewniak <i style="text-align: start;">Rusingaceros leakeyi</i></span></td></tr>
</tbody></table>
Nosorożce posiadają masywne i wydłużone ciało, które było pokryte jest grubą skórą przypominającą pancerz(podzielona na płyty). Owłosienia jest zwykle skromne. Kończyny grube i masywne, trójpalczaste zakończone kopytem. Ogon obecny, smukły. Głowa wydłużona z niedużymi oczami i uszami i dość obszernymi nozdrzami. Charakterystyczne dla nosorożców jest występowanie wyrostka rogowego zbudowane z kreatyny na kości nosowej, czasem także dodatkowo na kości czołowej(bardzo rzadko wyrasta trzeci róg).<br />
<br />
Istnieje bardzo mało źródeł opisujących gatunek. <i>Rusingaceros leakeyi </i>był nosorożcem dwurożnym. Wielkością przypominał dzisiejsze nosorożce.<br />
<br />
<h3>
Dymorfizm płciowy </h3>
Brak danych. Obecnie obie płcie nosorożców są bardzo podobne. Samce osiągają przeważnie nieco większe rozmiary. U samic róg jest zwykle dłuższy i smuklejszy.<br />
<br />
<h3>
Pożywnie </h3>
<div>
Roślinożerca. Dzisiejsze gatunki żywią się głównie trawami, gałęziami i korą, urozmaicając dietę w orzechy i owoce.</div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Zachowanie, rozród, długość życia </h3>
Brak danych.<br />
<br />
<h3>
Naturalni wrogowie</h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbjoy3hqpwutVVJ3utyccRdB7c8l3WvCY5Fruy-gUjlMso9b0DV2HrilWC6_N6rk1UrNHEYlqft555ujL_VzbpUD9guRylFsKk-YrVzkX7O6NHQUYw98D8MSefD4bKa_L_OsO0ID_GDIQ/s1600/Hyaenodon_Heinrich_Harder.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbjoy3hqpwutVVJ3utyccRdB7c8l3WvCY5Fruy-gUjlMso9b0DV2HrilWC6_N6rk1UrNHEYlqft555ujL_VzbpUD9guRylFsKk-YrVzkX7O6NHQUYw98D8MSefD4bKa_L_OsO0ID_GDIQ/s320/Hyaenodon_Heinrich_Harder.jpeg" title="https://pl.wikipedia.org/wiki/Hienodon#/media/Plik:Hyaenodon_Heinrich_Harder.jpeg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hienodont</td></tr>
</tbody></table>
Dorosłe osobniki przypuszczalnie rzadko padały ofiarą drapieżników. Młode mogły padać ofiarą kotowatych czy hienodontów.<br />
<br />
<h3>
Przyczyny wymarcia</h3>
Brak danych. Mógł wymrzeć w którymś z pomniejszych masowych wymierań w neogenie.<br />
<br />
<h3>
Znaleziska </h3>
<div>
Szczątki rusingacerosa zostały odnalezione na terenie Kenii(czaszka, szczęka i dwie żuchwy z 2 znalezisk). Dokładniej na wyspie Rusinga leżącej na jeziorze Wikorii.<br />
<br />
<h3>
Systematyka, ewolucja i pokrewieństwo</h3>
<div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEje0WIcLdc1u0U_tEOmQt6lcSnwNMSRAP5VSMPpaQwQVDzXDeehZ9RrwgCgM8b3iSkF4K7e2E3wq5Y41W1m9x9x4szX9ZBpC5FBbkSr242hY0qgw0Ww0zE-YYKjjfqYPjv45cn1sfbtLeA/s1600/Hyrachyus_eximius.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" border="0" height="132" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEje0WIcLdc1u0U_tEOmQt6lcSnwNMSRAP5VSMPpaQwQVDzXDeehZ9RrwgCgM8b3iSkF4K7e2E3wq5Y41W1m9x9x4szX9ZBpC5FBbkSr242hY0qgw0Ww0zE-YYKjjfqYPjv45cn1sfbtLeA/s200/Hyrachyus_eximius.jpg" title="https://en.wikipedia.org/wiki/Hyrachyus" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hyrachyus</td></tr>
</tbody></table>
Rusingaceros leakeyi pierwotnie opisany pod nazwą <i>Dicerorhinus leakeyi </i>określając jego bliskie pokrewieństwo z nosorożcem sumatrzańskim. W 2010 roku został przyporządkowany do monotypowego rodzaju <i>Rusingaceros</i> i plemienia <i>Rhinocerotini </i>wraz z <i>Gaindatherium</i>, nosorożcem indyjskim i nosorożcem jawajskim(i wymarłymi przedstawicielami rodzaju <i>Rhinoceros</i>).<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjD-tq5SlzWeOgLOSNY-wHGJi7PCt6mkWFSvZHHNh6Rpy5P1D4F0JY2Bblk0m7bSvxiGo23dO0c7rEbsxJanXKKoO1zbgryNHOEnCWufRabnSJrMcB7em0Gx8IkirUgEO_d-dQpEbyRUro/s1600/765px-Elasmotherium_cauc1DB.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" border="0" height="248" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjD-tq5SlzWeOgLOSNY-wHGJi7PCt6mkWFSvZHHNh6Rpy5P1D4F0JY2Bblk0m7bSvxiGo23dO0c7rEbsxJanXKKoO1zbgryNHOEnCWufRabnSJrMcB7em0Gx8IkirUgEO_d-dQpEbyRUro/s320/765px-Elasmotherium_cauc1DB.jpg" title="https://pl.wikipedia.org/wiki/Elasmoterium#/media/Plik:Elasmotherium_cauc1DB.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Elasmoterium</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
Pierwsze nosorożce pojawiły się przypuszczalnie na terenie Chin ok. 55-48 mln(eocen) lat temu(<i>Hyrachyus crista</i> i <i>Hyrachyus neimongoliensis</i>). Hyrachyus był anatomicznie zbliżony do tapirów, lecz jego uzębienie przypominało te występujące u nosorożcowatych, dlatego przypuszcza się że obie rodziny są dość blisko spokrewnione(posiadały wspólnego przodka). Nie posiadały rogów ani trąby i bardziej przypominały przedstawiciele koniowatych. Kolejne gatunki rozprzestrzeniły się na terenie Azji, Europy oraz Ameryki Północnej. Kolejnymi gałęziami ewolucyjnymi nosorożcowatych były bezrogie <i>Hyracodontidae</i> żyjące 48 do 26 mln lat temu. Niektóre gatunki posiadały przystosowania do szybkie biegu, upodabniając się do koniowatych(<i>Hyracodon</i>), inne zaś osiągały bardzo duże rozmiary, żerując wśród koron drzew(<i>Paraceratherium</i>). Inną rodziną były <i>Amynodontidae</i> bytujące od 48 do 0,7 mln lat temu. Przypominały hipopotamy z racji ziemnowodnego trybu życia. Ostatnią grupą są <i>Rhinocerotidae</i>(nosorożcowate), które osiągnęły największy rozkwit ewolucyjny i przetrwały do czasów współczesnych. Prehistoryczni przedstawiciele zwykle posiadali mniej lub bardziej rozwinięte wyrostki rogowe. W okresie oligoceńskich wymierań wymarło najwięcej przedstawicieli nosorożcowatych, a rodzina stopniowo w kolejnych okresach zmniejszała się. Do czasów holoceńskich przetrwały przedstawiciele <i>Elasmotherium</i>, nosorożec włochaty(<i>Coelodonta antiquitatis</i>), <i>Stephanorhinus </i>i współcześnie żyjące nosorożce. <i> </i><br />
<br />
<br />
<span style="font-size: xx-small;">Bibliografia:</span></div>
</div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;"><br /></span>
<span style="font-size: xx-small;">-https://books.google.pl/books?id=6c8lDQAAQBAJ&pg=PA681&lpg=PA681&dq=Rusingaceros+description&source=bl&ots=Lnvge7yiMM&sig=ACfU3U1_Uh3I4bxO85jvSC8c5j1xCKpi5g&hl=pl&sa=X&ved=2ahUKEwi5ybCsoN3iAhWymIsKHfddADQQ6AEwCHoECAkQAQ#v=onepage&q=Rusingaceros%20description&f=false</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-<a href="http://fossilworks.org/bridge.pl?a=taxonInfo&taxon_no=43141">http://fossilworks.org/bridge.pl?a=taxonInfo&taxon_no=43141</a></span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-<a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Rhinoceros">https://en.wikipedia.org/wiki/Rhinoceros</a></span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-</span></div>
Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-40687604028149583692019-05-29T08:33:00.000-07:002019-05-29T08:34:51.011-07:00Wąsoraczki - na ziarenku piasku<br />
<ul>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Królestwo:</b> Zwierzęta</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Typ:</b> Stawonogi</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gromada:</b> Wąsoraczki</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rząd: </b><i>Mystacocaridida</i></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rodzina:</b> <i>Derocheilocarididae</i></li>
<li><b>Gatunek:</b> <i>Derocheilocaris angolensis, Derocheilocaris delamarei, Derocheilocaris hessleri, Derocheilocaris ingens, Derocheilocaris katesae, Derocheilocaris remanei, Derocheilocaris tehiyae, Derocheilocaris typica, Ctenocheilocaris armata, Ctenocheilocaris claudiae, Ctenocheilocaris enochra, Ctenocheilocaris galvarini, Ctenocheilocaris minor</i></li>
</ul>
<h3>
Występowanie</h3>
<div>
Wąsoraczki są odnajdywane u wybrzeża obu Ameryk w tym w Zatoce Meksykańskiej, Afryki Południowej, Europie Południowej również w Morzu Śródziemnym i u wybrzeży Australii Zachodniej. Ich rozmieszczenie jest zapewne szersze, lecz brak szczegółowych badań i informacji o przedstawicielach tej gromady zwierząt.</div>
<div>
<br /></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiftLnTa595fii07xwCQC-sDAJ-3y3xLZ8qc3GIDFgq2fEuKq0-OadHMFpRot5KbYaEavp8JhrV20VGE4gD09u2TXIJ7X42hspHVDizmPIloPciwmsYtoGMPkqEWqlflQTn_plDArvDbO8/s1600/Playa_Ritoque_Chile.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiftLnTa595fii07xwCQC-sDAJ-3y3xLZ8qc3GIDFgq2fEuKq0-OadHMFpRot5KbYaEavp8JhrV20VGE4gD09u2TXIJ7X42hspHVDizmPIloPciwmsYtoGMPkqEWqlflQTn_plDArvDbO8/s200/Playa_Ritoque_Chile.jpg" title="https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C4%85soraczki#/media/File:Playa_Ritoque_Chile.jpg" width="150" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: xx-small;">Playa Ritoque, Chile(tu występują wąsoraczki)</span></td></tr>
</tbody></table>
<h3>
Siedlisko </h3>
<span style="font-weight: normal;">Wąsoraczki zamieszkują strefę pływów u wybrzeży mórz i oceanów żyjąc w przestrzeni </span>interstycjalnej piasku(przestrzeń między ziarnami piasku wypełniona wodą) na głębokości 20-30 cm. Ich występowanie na danym obszarze przypuszczalnie nie jest jednolite.<br />
<br />
<h3>
Ogólny opis</h3>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhF6dzDxeZoy0yOlPcpSUcEvmidy6d9MpAF0pou-EmehHVBa2KqbHvbHbJ2EzQrFxFJ5laEQXL_wwyOQEq_HIF3H46OjdZa5CubAOMFMN54XajuYxKfLlpQhNwCkVPqm_V5paeHz-swSsU/s1600/800px-Mystacocarida.svg.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img alt="" border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhF6dzDxeZoy0yOlPcpSUcEvmidy6d9MpAF0pou-EmehHVBa2KqbHvbHbJ2EzQrFxFJ5laEQXL_wwyOQEq_HIF3H46OjdZa5CubAOMFMN54XajuYxKfLlpQhNwCkVPqm_V5paeHz-swSsU/s320/800px-Mystacocarida.svg.png" title="https://en.wikipedia.org/wiki/Mystacocarida#/media/File:Mystacocarida.svg" width="141" /></a>Wąsoraczki to małe skorupiaki pozbawiona karapaksu o długości zwykle nie przekraczającej 0,5 mm(największe osobniki nie przekraczały 1 mm). Ciało robaczkowate, wyraźnie segmentowane. Głowa pięciosegmentowa wyposażona w dwie pary czułek, której pierwsza jednogałęzista para(stanowiąca połowę długości ciała) jest skierowana do przodu, natomiast druga dwugałęzista skierowana jest zwykle do tyłu. Skorupiaki posiadają dwie pary szczęk i parę dwugałęzistych kończyno-podobnych żuwaczek. Tułów zwykle pięciosegmentowy, z jedną parą szczękonóży i czterema parami krótkich pereiopodiów. Beznogi sześciosegmentowy odwłok zakończony jest furką. Na ciele występuje włosowa struktura(szczecinka).<br />
<br />
<h3>
Dymorfizm płciowy </h3>
Brak danych. Przypuszczalnie nie występuje.<br />
<br />
<h3>
Populacja i zagrożenia</h3>
<div>
Brak danych. Nie są klasyfikowane przez IUCN.</div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Pożywienie</h3>
<div>
Mikroalgi i bakterie żyjące na powierzchni ziaren piasku.</div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Zachowanie</h3>
<div>
Wąsoraczki bytują na powierzchni ziaren piasku. Do przemieszczania się używają drugiej pary czułków i żuwaczek oraz całego tułowia. Sprawnie poruszają się kiedy ziarna pisaku obecne są nad, jak i pod ciałem.</div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Rozród</h3>
<div>
Słabo poznany. Jest gatunkiem rozdzielnopłciowy. Jaja są uwalniane do wody, gdzie wyklute larwy stanowią faunę bentosu. Nie posiadają formy pływika(<i>nauplius</i>). Przechodzi przypuszczalnie rozwój prosty.<br />
<br />
<h3>
Długość życia</h3>
Brak danych.<br />
<br />
<h3>
Naturalni wrogowie</h3>
Brak danych. Z uwagi na środowisko życia osobniki dorosłe przypuszczalnie rzadko bywają ofiarami. Bentosowe larwy mogą stawać się pokarmem dla organizmów planktonożernych.<br />
<br />
<h3>
Znaczenie dla człowieka</h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/ae/Armillifer_armillatus.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="Armillifer armillatus.jpg" border="0" height="150" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/ae/Armillifer_armillatus.jpg" title="https://en.wikipedia.org/wiki/Armillifer_armillatus#/media/File:Armillifer_armillatus.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Pasożytnicza wrzęcha <i>Armillifer armillatus.</i> </td></tr>
</tbody></table>
<div>
Nie posiada większego znaczenia dla człowieka.</div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Systematyka, ewolucja i pokrewieństwo</h3>
<div>
Wąsoraczki należą do gromady skorupiaków do których zalicza się 2 rodziny(<i>Ctenocheilocaris</i> i <i>Derocheilocaris</i>) i 13 obecnie poznanych gatunków. </div>
<div>
<br /></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img alt="Chthamalus stellatus.jpg" height="133" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/72/Chthamalus_stellatus.jpg/1280px-Chthamalus_stellatus.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" title="https://en.wikipedia.org/wiki/Chthamalus_stellatus#/media/File:Chthamalus_stellatus.jpg" width="200" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kolonia pąkli <i>Chthamalus stellatus </i>z <br />
gromady wąsonogów<i> </i></td></tr>
</tbody></table>
<div>
Wąsoraczki przez niektórych autorów klasyfikowane są jako podgromada <i>Maxillopoda</i> wraz widłonogami, workowcami, wąsonogami, tarczenicami, małżoraczkami, wrzęchami, <i>Thecostraca</i> i <i>Tantulocarida. </i>Wśród tych podgromad można także szukać najbliższych krewnych wąsoraczków.</div>
<div>
</div>
<br />
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Bibliografia:</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<a href="http://what-when-how.com/animal-life/subclass-mystacocarida/">http://what-when-how.com/animal-life/subclass-mystacocarida/</a><br />
<a href="https://pl.wikipedia.org/wiki/Maxillopoda">https://pl.wikipedia.org/wiki/Maxillopoda</a><br />
<a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Mystacocarida">https://en.wikipedia.org/wiki/Mystacocarida</a><br />
<br /></div>
<div>
</div>
Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-30856584397381808772018-11-15T07:41:00.001-08:002018-11-15T07:41:55.075-08:00Epicrionops lativittatus - mało poznana rodzina<ul>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0.25em 0px;"><b>Królestwo:</b> Zwierzęta</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Podtyp:</b> Kręgowce</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gromada:</b> Płazy</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rząd: </b>Płazy beznogie</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rodzina:</b> <i>Rhinatrematidae</i></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gatunek: </b><i>Epicrionops lativittatus</i></li>
</ul>
<h3>
Występowanie</h3>
<div>
<i>Epicrionops lativittatus </i>znany głównie z okazów kolekcjonerskich odnajdywanych na terenie północnej Prowincji Cotopaxi i wschodniej Prowincji Cañar(Ekwador). Lokalizacja jednego okazu została podana jako "Wschodnie Peru", lecz bez dokładnego miejsca odnalezienia gatunku(możliwość błędnego tłumaczenia nazwy Ekwador przez badaczy).<br />
<br />
<h3>
Siedlisko</h3>
Przypuszczalnie jak inni przedstawiciele rodzaju <i>Epicrionops </i>żyje w wilgotnym runie tropikalnych lasów w pobliżu strumieni. Larwy dorastają w strumieniach.<br />
<br />
<h3>
Ogólny opis</h3>
<span style="font-weight: normal;">Przedstawiciele rodzaju <i>Epicrionops </i>to nieduże, beznogie płazy o robakowatym kształcie ciała. Osiągają 1,6-3,2 cm długości ciała, które jest pokryte pierścieniami, tworząc segmenty. Głowa nieduża, spłaszczona i trójkątna. Oczy nieduże, natomiast pysk szeroki. U </span><i>Epicrionops </i>występuje nieduży ogon, który skierowany jest zwykle do podłoża. Ubarwienie zwykle kamuflujące(brunatne), u niektórych gatunków żółte.<br />
<br />
<i>Epicrionops lativittatus </i>mierzy 2,1 cm długości. Brak informacji dotyczących owego gatunku. <br />
<br />
<h3>
Dymorfizm płciowy </h3>
Brak danych.<br />
<br />
<h3>
Podgatunki</h3>
<div>
Brak.</div>
<br />
<h3>
Populacja i zagrożenia</h3>
Klasyfikowany przez IUCN jako DD(niewystarczające dane aby przypisać do konkretnego stopnia zagrożenia). <i>Epicrionops lativittatus</i> jest znany jedynie z kilku okazów kolekcjonerskich, a badania na jego temat nie są obecnie prowadzone, także nie są znane zagrożenia ani stan populacji gatunku. Uznawany za rzadki.<br />
<br />
<h3>
Pożywienie</h3>
Przypuszczalnie bezkręgowce np. dżdżownice.<br />
<br />
<h3>
Zachowanie</h3>
<div>
Brak danych. Ekologia gatunku, jak i innych przedstawicieli rodziny <i>Rhinatrematidae </i>jest w większości nie poznana. Płazy żyją w wilgotnej ściółce, zwykle pod większymi kamieniami i kłodami. Prowadzą skryty tryb życia.</div>
<h3>
<br />Rozród</h3>
<div>
Brak danych. Płazy są jajorodne. Przypuszczalnie samica w sąsiedztwie brzegu strumienia składa jaja, którymi się opiekuję(oplata się wokół nich). Po wylęgu larwy przenoszą się do strumienia, gdzie żyją już samodzielnie. Wiadomo że larwy mają skrzela zewnętrzne i żyją w strumieniach, aż do pełnej metamorfozy.<br />
<br />
<h3>
Długość życia </h3>
Brak danych.<br />
<br />
<h3>
Naturalni wrogowie</h3>
Zapewne pada ofiarą węży, czy drapieżnych ssaków. Z uwagi na skryty tryb życia zwykle nie występuje w menu drapieżników.<br />
<br />
<h3>
Znaczenie dla człowieka</h3>
Nie posiada większego znaczenia dla człowieka.<br />
<br />
<h3>
Systematyka, ewolucja i pokrewieństwo</h3>
<i>Epicrionops lativittatus </i>jest płazem przynależnym do rodziny <i>Rhinatrematidae, </i>która liczy obecnie 11 gatunków(w 2 rodzajach <i>Epicrionops</i> i <i>Rhinatrema</i>). Wszyscy przedstawiciele są bardzo słabo poznani.<br />
<br />
<i>Rhinatrematidae </i>zdają się jedną z najprymitywniejszych rodzin z rzędu <i>Caecilian </i>z uwagi na cechy anatomiczne. Za najbliższych krewnych uznaje się przedstawicieli rodziny <a href="http://animaluki.blogspot.com/search/label/%C5%81usecznikowate">łusecznikowate(<i>Ichthyophiidae</i>)</a> i kopalny rodzaj <i>Rubricacaecilia.</i> </div>
<div>
<br /></div>
<span style="font-size: xx-small;">Bibliografia:</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://www.gbif.org/occurrence/search?offset=0&taxon_key=2430885</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://amphibiaweb.org/lists/Rhinatrematidae.shtml</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://en.wikipedia.org/wiki/Caecilian</span></div>
Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-78780146567679552152018-09-26T04:52:00.005-07:002018-09-26T04:52:49.793-07:00Jaszczurka krokodylowata - pół jaszczurka, pół krokodyl<div>
<b>inne nazwy: guzowiec krokodylowy, guzowiec chiński</b></div>
<ul>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0.25em 0px;"><b>Królestwo:</b> Zwierzęta</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Podtyp:</b> Kręgowce</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gromada:</b> Gady</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rząd: </b>Łuskoskóre</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rodzina:</b> <i>Shinisauridae</i></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gatunek: </b>Jaszczurka krokodylowata(<i>Shinisaurus crocodilurus</i>)</li>
</ul>
<h3>
Występowanie</h3>
<div>
Gatunek występuje na terenie Chin i Wietnamu. Populacja jest fragmentaryczna, dzieląc się na 11 subpopulacji na terenie Chin(8 we wschodniej prowincji Kuangsi i 3 na terenie prowincji Guangdong-jedna w północnej części, dwie w południowo-zachodniej) i 3 na terenie północno-wschodniego Wietnamu(prowincja Quang Ninh, dwie na granicy z prowincją Bắc Giang). Jaszczurka występowała także na terenie prowincji Hunan, gdzie obecnie jest uważana za wymarłą.</div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Siedlisko</h3>
Zamieszkuje subtropikalne, wieczniezielone lasy liściaste. Jest gatunkiem półwodnym, dlatego jego występowanie jest zależne od obecności wód. Zasiedla czyste, wolno płynące strumienie, potoki i niewielkie stawy, gdzie lasy styka się z powierzchnią wody(gałęzie drzew dotykają powierzchni wody). Występuje na wysokościach od 200 do 1500 m n.p.m.<br />
<br />
<h3>
Ogólny opis</h3>
Jaszczurka krokodylowata jak inne łuskoskóre posiada wydłużone ciało o masywnym i bocznie spłaszczonym ogonie. Osiąga ok. 40 cm długości ciała, przy czym połowę długości stanowi ogon. Głowa jest dość duża z krótkim i zaokrąglonym pyskiem. Oczy dość duże o silnie zaznaczonym łuku brwiowym. Kończyny krótkie, lecz masywne o długich palcach i niedużych, ostrych pazurach.<br />
<br />
Najbardziej charakterystyczna jest pokrywa łuskowa jaszczurki. Poza standardową dla łuskonośnych pokrywą łuskową na ciele jaszczurki krokodylowej występują osteodermy, czyli wystające twory na skórze, podobne do tych występujących u krokodyli(stąd nazwa). Wzdłuż ogona w górnej jego części biegną dwa rzędy, dobrze zaznaczonych, guzikowatych osteodermów. Po bokach ciała i wzdłuż kręgosłupa biegną kolejne rzędy osteodermów, lecz są mniej zaznaczone, bardziej rozsiane i nieregularne. Poza tym twory występują także licznie na karku, szyi i bocznych częściach brzucha.<br />
<br />
Ubarwienie jaszczurki zmienne i niejednolite. Większość ciała zwykle szara i/lub brązowa, boki czerwone, czasami z niektórymi żółtawymi częściami. Po bokach często występują także czarne, duże plamy. Na ogonie często można zauważyć naprzemienne występowanie kolorów czerwonego, czarnego i żółtego, kończyny zwykle jednolitej barwy, ciemniejsze. Pysk i podgardle jaśniejsze, często występują na nich ciemne pręgi. Część brzuszna koloru żółtego, kremowego, czerwonego bądź fuzja tych kolorów.<br />
<br />
<h3>
Dymorfizm płciowy</h3>
Widoczny. Samiec jaskrawiej ubarwiony oraz lepiej widoczne plamy na ciele, zwłaszcza podgardle które jest jaskrawię pomarańczowe(u dojrzałych samców). Podgardle samicy zwykle żółte lub kremowe.<br />
<br />
<h3>
Podgatunki</h3>
<div>
Wyróżnia się 2 podgatunki <i>Shinisaurus crocodilurus:</i></div>
<div>
<ul>
<li><i>Shinisaurus crocodilurus crocodilurus </i>- z terenów Chin.</li>
<li><i>Shinisaurus crocodilurus vietnamensis - </i>z terenów Wietnamu.<i> </i></li>
</ul>
</div>
<br />
<h3>
Populacja i zagrożenia </h3>
<div>
Pierwsze badania ilościowe w 1978 roku oszacowały populację gatunku na ok. 6 tysięcy osobników, inne źródła podają iż w 1999 roku jej chińska populacja liczyła już 3 tysiące osobników z tendencją spadkową, choć badacze często zarzucają iż ów wyniki są zawyżone, a chińska populacja nie przekraczała 1000 osobników(nie dotyczy zwierząt w dwóch populacjach nieznanych w tym okresie). Obecnie szacuje się że największa znana populacja nie przekracza 350 zwierząt tam żyjących(ok. 36% całkowitej populacji na terenach Chin), zaś najmniejsza 10(wietnamska populacja liczy ok. 150 osobników). </div>
<div>
</div>
Gatunek przez IUCN notowany jako poważnie zagrożony wyginięciem. Gatunek posiada bardzo ograniczony zakres występowania, a dodatkowo zagraża mu utrata siedliska i kłusownictwo. Tylko 50% terenów na których stwierdzono jaszczurkę krokodylowatą podlega ochronie. Na terenach Chin pozyskiwanie drewna z okolic strumieni powoduje wysychanie tych terenów, a także połowy przy użyciu prądu(tzw. electrofishing) i zanieczyszczenia wód powoduje duże straty wśród młodych jaszczurek, które głównie przebywają w wodzie. Dodatkową presję stwarzają budowy zapór agroleśnictwo i działalność górnicza. Poważnym zagrożeniem jest jednak kłusownictwo na tych terenach, gdzie nielegalny handel zwierzętami jest dość powszechny w miastach blisko miejsc występowania jaszczurki(sprzedawana jako domowy pupil). W latach 1990-2012 około 640 jaszczurek krokodylowych zostało odnotowanych w eksporcie, choć w większych ilościach jest ona sprzedawana na rynku lokalnym. W ankiecie przeprowadzonej na lokalnej chińskiej ludności mieszkającej blisko siedlisk gatunku wynika że ponad 70% mężczyzn chociaż raz polowało na guzowca, a ok. 30% robi to dość często. Głównie wynika to z wysokich cen jakie ludzie płacą za ów gatunek(zwykle to dwie wypłaty miesięczne przeciętnego człowieka zamieszkującego te tereny). Mimo to w hodowlach na terenie Europy, czy Ameryki jest rzadkością.<br />
<br />
Części ciała jaszczurki krokodylowatej są także używane w medycynie tradycyjnej min. jako lek na bezsenność. Odnotowano także przypadki spożywania mięsa jaszczurki(nie bacząc na właściwości lecznicze).<br />
<br />
Na terenie Wietnamu gad występuje na obszarze chronionym, mimo to zagraża jej rolnictwo(zwłaszcza pożary, które z tego wynikają), nielegalna wycinka drzew i zanieczyszczenie wód. W pobliżu dwóch strumieni, gdzie odnaleziono gatunek przeprowadzane jest wydobycie węgla, które degraduje pobliskie tereny.<br />
<br />
Jaszczurka krokodylowata jest objęta ochroną gatunkową na rodzimych terenach. Pracownicy na terenach rezerwatów są specjalnie szkoleni w zakresie ochrony ów gatunku. Gatunek dodatkowo wymieniany jest w załączniku II konwencji CITES, choć nielegalny handel międzynarodowy nie jest aż tak powszechny w jego przypadku. Na terenie ogrodów zoologicznych w USA i Europie wprowadzona jest hodowla jaszczurek krokodylowych w ramach ochrony ex situ.<br />
<br />
<h3>
Pożywienie </h3>
Duże bezkręgowce i drobne kręgowce. Poluje głównie w wodzie, zjadając kijanki, żaby i bezkręgowce wodne(typu larwy ważki, chrząszcze, jętki), ale także sprawnie porusza się na lądzie łapiąc gąsienice, szarańczaki, a także sporadycznie odwiedzając gniazda ptaków i zjadając ich jaja lub pisklęta.<br />
<br />
<h3>
Zachowanie</h3>
Dość słabo poznane, większość danych o zachowaniu jaszczurki pochodzi z obserwacji w niewoli.<br />
Jest gadem aktywnym za dnia, głównie rano i po południu. Większość czasu spędza w wodzie, zwłaszcza młode osobniki, gdzie szuka schronienia i pożywienia. Bardzo dobrze pływa i nurkuje, potrafiąc wstrzymać oddech nawet do kilku godzin(przeciętnie jednak 20 minut). Na swoje ofiary poluje z zaskoczenia, rzadko aktywnie, łapiąc je silnymi szczękami kiedy zbliżą się dostatecznie.<br />
<br />
Dorosłe osobniki często wspinają się po drzewach, szukając tam pokarmu, miejsca do odpoczynku i wygrzania się. Jednak ogólnie rzecz biorąc jest jaszczurką skrytą i płochliwą.<br />
<br />
Często przez wiele godzin pozostają w bezruchu, ograniczając swoją reakcję na bodźce zewnętrzne(tzw. pauza metaboliczna), stąd też wzięło się przekonanie iż jaszczurka śpi(przez wiele godzin lub dni) i może leczyć bezsenność.<br />
<br />
Przechodzi w stan hibernacji kiedy temperatura wody spada poniżej 15° C, zwykle od listopada do marca. Na kryjówkę zimową wybiera wydrążone, spróchniałe pnie drzew lub szczeliny skalne, gdzie często zbiera się kilkanaście osobników.<br />
<br />
<h3>
Rozród</h3>
Jaszczurka krokodylowata prowadzi samotny tryb życia, lecz w okresie godowym można spotkać je po kilka osobników razem. Okres godowy trwa od czerwca do września. Gody polegają na zbliżaniu się samca z podrygującą głową do samicy oraz ganianiu za nią(jaskrawe barwy ciała samca skłaniają partnerkę do kopulacji). Kopulacja trwa około 20 minut, choć może się przedłużać nawet do 1,5 h. Samica która nie jest gotowa do godów, zwykle odpędza samca.<br />
<br />
Jaszczurka jest jajożyworodna. Ciąża trwa od 8 do 12 miesięcy(jeden przypadek czternastomiesięcznej ciąży). Samica rodzi w wodzie od 2 do 12 młodych, przeciętnie o wymiarach 9-14 cm całkowitej długości ciała. Rodzą się dobrze rozwinięte i ruchliwe, zwykle po kilku godzinach już zaczynają polować. Rosną dość szybko. Zwykle przez kilka tygodni zostają w zbiorniku wodnych gdzie przyszyły na świat, później szukają swoich własnych terenów. Dojrzałość płciową zwykle uzyskują w przeciągu 2-3 lat.<br />
<br />
<h3>
Długość życia</h3>
ok. 10 lat.<br />
<br />
<h3>
Naturalni wrogowie</h3>
Pada ofiarą drapieżnych ptaków, ssaków i węży.<br />
<br />
<h3>
Znaczenie dla człowieka</h3>
Jaszczurka krokodylowata jest spotykana na rynku terrarystycznym, lecz na terenie Europy i Ameryki spotykana dość rzadko. Duży popyt posiada na swoich rodzimych terenach(gdzie jest wyłapywana z natury), także często eksportowana(nielegalnie) do sąsiednich krajów. Hodowana w niektórych ogrodach zoologicznych, także w Polsce(min. w Ogrodzie Zoologiczny w Poznaniu-Stare Zoo).<br />
<br />
Na terenie Chin jej części ciała często wykorzystywane są w tradycyjnej medycynie ludowej, głównie jako środek leczący bezsenność. Czasami mięso jaszczurek krokodylowatych jedzone jest jako przysmak.<br />
<br />
<h3>
Systematyka, ewolucja i pokrewieństwo</h3>
Jaszczurka krokodylowata jest jedynym znany przedstawicielem rodzaju <i>Shinisaurus. </i>Gad został odkryty i opisany dość niedawno(w 1930 roku). Przez wielu autorów pierwotnie zaliczana do guzowcowatych(<i>Xenosauridae</i>) z uwagi na rzekome podobieństwo morfologiczne. Dopiero Jack L. Conrad po dokładnym zbadaniu szkieletu jaszczurki krokodylowatej doszedł do wniosku iż jaszczurka znaczenie rożni się od przedstawicieli <i>Xenosauridae. </i>Obecnie jest klasyfikowana do nowo utworzonego kladu <i>Shinisauria </i>wraz z wymarłymi rodzinami <i>Merkurosaurus</i> i <i>Dalinghosaurus. </i>Badania filogenetyczne pokazały także bliskie pokrewieństwo <i>Shinisauria </i>z waranowatymi(<i>Varanidae</i>) i helodermami(<i>Heloderma</i>).<br />
<br />
Najstarszym przedstawicielem kladu <i>Shinisauria</i> jest <i>Dalinghosaurus longidigitus</i> który liczy sobie ok. 125 mln lat(wczesna kreda). Gad po raz pierwszy opisany w 1998 roku. Odznaczał się dość długimi kończynami tylnymi, które umożliwiały jaszczurce dwunożne bieganie. Był przypuszczalnie także dobrym wspinaczem(żył wśród drzew).<br />
<br />
Do samej rodziny<i> Shinisauridae</i> jest klasyfikowany wymarły rodzaj <i>Bahndwivici, </i>liczący ok. 50 mln lat(wczesny eocen). Przypuszczalnie podobnie jak jaszczurka krokodylowata <i>Bahndwivici ammoskius</i> prowadził pół-wodny tryb życia. Poza tym osteologicznie bardzo podobny do <i>Shinisaurus crocodilurus.</i><br />
<br />
<span style="font-size: xx-small;">Bibliografia:</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.reptilesmagazine.com/Lizard-Species/Complete-Chinese-Crocodile-Lizard/</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.hoglezoo.org/meet_our_animals/animal_finder/chinese_crocodile_lizard/</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://fossilworks.org/?a=taxonInfo&taxon_no=197002</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://fossilworks.org/bridge.pl?a=taxonInfo&taxon_no=95475</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://en.wikipedia.org/wiki/Bahndwivici</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://en.wikipedia.org/wiki/Dalinghosaurus</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://pl.wikipedia.org/wiki/Jaszczurka_krokodylowata</span>Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-77803495327800011132018-08-16T06:15:00.002-07:002018-08-16T06:15:18.731-07:00Albatros szarogłowy - arktyczny lotnik<ul>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0.25em 0px;"><b>Królestwo:</b> Zwierzęta</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Podtyp:</b> Kręgowce</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gromada:</b> Ptaki</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rząd: </b>Rurkonose</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rodzina:</b> Albatrosy</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gatunek: </b>Albatros szarogłowy(<i>Thalassarche chrysostoma</i>)</li>
</ul>
<h3>
Występowanie</h3>
<div>
Ptak szeroko rozpowszechniony w wodach subarktycznych i arktycznych do 35°S. Gniazduje na kilku wyspach, głównie na wyspie Georgia Południowa(terytorium Wielkiej Brytanii), lecz także mniejsze kolonie występują na wyspie Diego Ramírez, Ildefonso, Wyspach Kerguelena, Wyspach Crozeta, Wyspie Księcia Edwarda, Wyspie Mariona, Wyspie Campbella i Wyspie Macquarie . Podczas gniazdowania żerują głównie w obrębie lub na południe od Strefy konwergencji antarktycznej.<br />
<br />
<h3>
Siedlisko</h3>
</div>
Ptak morski, pelagiczny. Bardzo rzadko zbliża się do stałego lądu(poza okresem lęgowym). Preferuje wody zimne. Gniazduje w koloniach na przybrzeżnych klifach lub stromych zboczach, zwykle gęsto porośniętymi trawami.<br />
<br />
<h3>
Ogólny opis</h3>
<div>
Albatrosy są dużymi ptakami morskimi, największymi z rzędu rurkonosych. Dziób albatrosów jest duży, masywny, zaostrzony o górnej części zakończonej haczykowato. Oczy nieduże. Głowa umieszczona na dość długiej szyi. Ciało krępe i dość masywne, ogon krótki. Nogi dość silne(sprawnie porusza się na lądzie), pozbawione tylnego palca, natomiast trzy pozostałe połączone błoną pławną. Albatrosy posiadają bardzo długie i wąskie skrzydła o największej rozpiętości wśród obecnie żyjących ptaków. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Albatros szarogłowy osiąga 70-85 cm długości ciała oraz wagę 3-4,1 kg. Rozpiętość skrzydeł 180-220 cm. Głowa i szyja albatrosa są koloru popielatego(u osobników młodocianych ciemniejsze), natomiast grzbiet, sterówki i zewnętrzne pokrywy skrzydła ciemnoszare(niemal czarne, sterówki zwykle jaśniejsze). Pierś, brzuch i kuper białe. Wewnętrzna część skrzydła ciemno(ciemnoszaro) i szeroko obramowana, środek biały(u osobników młodocianych zwykle spodnia część skrzydła całkowicie ciemnoszara). W dolnej, tylnej krawędzi oka znajduje się niewielki, biały pasek(słabo widoczny u osobników młodocianych). Dziób koloru czarnego z jasnożółtą dolną i górną krawędzią. Końcówka dzioba posiada lekko czerwonawe zabarwienie. Dziób osobników młodocianych jest całkowicie czarny. Nogi koloru bladoróżowego.<br />
<br />
<h3>
Dymorfizm płciowy</h3>
Brak wyraźnego. Samce niewiele większe od samic.<br />
<br />
<h3>
Podgatunki</h3>
<div>
Brak.</div>
<br />
<h3>
Populacja i zagrożenia </h3>
Gatunek poważnie zagrożony wyginięciem. Światową populację w oparciu o statystyki z poprzednich lat szacuje się na ok. 95 tysięcy par lęgowych(odpowiednio ok. 250 dojrzałych ptaków):<br />
<br />
<ul>
<li>Ponad 47 tysięcy par gniazdowało na wyspie Georgia Południowa(dane z 2006 roku).</li>
<li>ok. 18 tysięcy par na wyspach Diego Ramírez i Ildefonso(z 2015 roku)</li>
<li>8 tysięcy par na terenie Wysp Kerguelena(z roku 1987)</li>
<li>ok. 8,5 tysiąca par na wyspie Mariona(z 2016 roku)</li>
<li>ponad 8,6 tysiąca par na wyspie Campbella(2014 r.)</li>
<li> niecałe 6 tysięcy par na Wyspie Crozeta(dane z 1982 roku)</li>
<li>1,5 tysiąca par na Wyspie Księcia Edwarda(dane z 2009 roku)</li>
<li>ok. 100 par na Wyspie Macquarie(2016 rok)</li>
</ul>
<div>
Na jednych z głównych terenach lęgowych(Georgia Południowa i Wyspa Campbella) odnotowano gwałtowny spadek populacji gniazdujących par. Na terenie Georgi w latach 1977-2004 populacja spadła o 25% i o dodatkowe 43% w latach 2004-2015, natomiast na Wyspie Campbella w latach 1940-2004 populacja gniazdujących par spadła o ponad 75%(choć niektóre raporty mówią iż w roku 1997 populacja tak drastycznie zmniejszyła się, a w kolejnych latach była już stabilna). Jedynie na Wyspie Mariona odnotowany przyrost gniazdujących par o 1,2% w latach 1988-2011. Trendy z pozostałych wysp są nieznane, lecz nawet zakładając iż są stabilne to prognozuje się światowy spadek populacji w okolicach 65% w kolejnych trzech pokoleniach.<br />
<br />
Poważnym zagrożeniem dla albatrosów są takle(liny haczykowe). Od lat 50 XX wieku połów przy pomocy ów lin został spopularyzowany we wszystkich oceanach. Niestety takle są bardzo niebezpieczne dla ptaków morskich. Badania 1995 roku oceniły iż 75% przyłowionych ptaków na takle stanowią właśnie albatrosy, także zależące do opisywanego gatunku. Obecnie użycie takli na wodach Australijskich zostało znacznie ograniczone na mocy wdrożonego planu ograniczania przyłowów, choć floty nie przestrzegające ów przepisów nadal są dość często spotykane. Obecnie badania zaprzeczają jakoby takle były znaczącym czynnikiem wymierania populacji min. na wyspach Campbella. Wskazuje na to spadek liczby gniazdujących par na długo przez spopularyzowaniem tej metody połowów oraz to iż albatrosy szarogłowe polują głównie w pelagialu(natomiast takle ustawiane są zwykle w szelfie kontynentalnym) <br />
<br />
Za duży spadek liczebności par lęgowych min. na terenie Wyspy Campbella uważa się czynniki środowiskowe. Podwyższenie się temperatury oceanów oraz przełowienia ryb powoduje niedobory żywności, co znacząco odbija się na liczbie odchowanych piskląt.<br />
<br />
Innym poważnym zagrożeniem dla albatrosów jest łowienie metodą trollingu. Połów wykorzystywany głównie w pelagialu, czyli miejscu żerowania albatrosów szarogłowych, jest dla nich poważnym zagrożeniem. Odnotowano także znaczną śmiertelność ptaków w wyniku kolizji z trawlerami rybackimi.<br />
<br />
Dodatkowym zagrożeniem są także porzucone haczyki i śmieci. Połknięte przez albatrosa stanowią dla niego poważne zagrożenie.<br />
<br />
Utrata środowiska jest zagrożeniem min. na Wyspie Macquarie. Wprowadzone króliki zjadają trawy porastające miejsca lęgowe ptaków, co prowadzi do szybszej erozji gleby. W mniejszym stopniu zagrożeniami także są wycieki ropy, zaplątania w odpadki, polowania dla ochrony przynęty i sportu, a także zakłócanie gniazdowania(niektóre badania w terenie nad gniazdującymi albatrosami spowodowały porzucenie przez nich miejsca lęgowego). <br />
<br />
Obecnie prowadzi się monitoring populacji i miejsc żerowania. Miejsca lęgowe albatrosów szarogłowych zostały zakwalifikowane jako dziedzictwo światowe, natomiast na Wyspie Księcia Edwarda miejsce te stało się rezerwatem. Propaguje się także stosowanie innych, łagodniejszych dla ptactwa metod połowów ryb. <br />
<br />
<h3>
Pożywienie</h3>
Głównie głowonogi(min. <i>Todarodes, Kondakovia</i> i <i>Histioteuthis</i>) oraz ryby(min. świetlikowate <i>Myctophidae, Patagonotothen, Icichthys, Pseudochaenichthys, Magnisudis </i>i<i> Champsocephalus</i>). Okazjonalnie także minogi, pelagiczne skorupiaki(kryl), a także padlina pingwinów. Gruczoły solne położone za kanałem nosowym wydalają z ciała nagromadzoną sól.<br />
<br />
<h3>
Zachowanie</h3>
Albatros szarogłowy jest ptakiem morskim, pelagicznym i migrującym. Większość życia spędza nad otwartymi wodami morskimi, z dala od lądu. Preferuję pelagial, bardzo rzadko zbliżając się do strefy przybrzeżnej. Lata na różnych wysokościach, a także często unosi się na morzu(np. w bezwietrzne dni). Albatros lata metodą szybowania, wykorzystując prądy wznoszące. Żyje samotnie lub parami, grupując się jedynie w miejscach obfitujących w pokarm(np. duże ławice ryb).<br />
<br />
Poluje najczęściej łapiąc ofiarę z powierzchni(podlatuje i szybko łapię zwierzę do dzioba), lecz może także nurkować(na około 6 metrów i wstrzymać oddech na około 10 sekund). Polują głównie z dala od szelfu kontynentalnego na pełnym morzu, lecz od czasu do czasu przenoszą swoje żerowiska blisko brzegu, zwłaszcza w rejonach Australazji. Bardzo często żerują blisko łodzi rybackich.<br />
<br />
Albatros szarogłowy jest gatunkiem wędrownym, lecz schemat jego migracji nie jest dokładnie poznany. W okresie zimowym populacja przebywa w dużym rozproszeniu. Kiedy niektóre pozostają w wodach Antarktydy, inne przekraczają strefę subtropikalną(głównie osobniki młode i niedojrzałe płaciwo). Często okrążają glob ziemski. Odnotowano iż albatros szarogłowy, który nie uczestniczy w gniazdowaniu, potrzebuje 46 dni aby tego dokonać.<br />
<br />
<h3>
Rozród</h3>
Albatros szarogłowy rozmnaża się raz na 2 lata, jednak jest to uzależnione od powodzenia wychowania pisklęcia w poprzednim sezonie. Jeżeli się nie powiodło, para może przystąpić do odchowu już w następnym sezonie. Dojrzałość płciową albatros szarogłowy uzyskuję w wieku 7-8 lat, wiąże się w pary między 4, a 11 rokiem życia, natomiast średnio w wieku 10 lat przystępuje do pierwszego gniazdowania.<br />
<br />
Osobniki dorosłe przybywają na miejsca lęgowe od początku września do późnego października, przy czym osobniki starsze(doświadczone) przybywają zwykle wcześniej. Sezon lęgowy trwa 10-11 miesięcy. W tym czasie para odbywa toki oraz buduje gniazdo, wklęsły kopiec na kształt misy z błota i trawy. Materiał pozyskiwany jest blisko gniazda, nieraz albatrosy wykradają sobie budulec z gniazd, co prowadzi do potyczek. Średnio odległość między gniazdami par albatrosów wynosi 1-2 metry. Pojedyncze jajko składane jest kilka dni po przybyciu na lęgi(między 6, a 28 października). Okres inkubacji trwa 72 dni, przy czym samiec głównie wysiaduje jajo(samica żeruje i dokarmia). Młode wykluwają się od stycznia do grudnia i przez pierwsze 18-28 dni są pod stałą opieką rodzicielską(później często pozostają same przez kilka dni kiedy rodzice żerują). Osobniki dorosłe pokonują duże odległości w celu zdobycia pokarmu dla piskląt, zwykle 350-800 km od gniazda, żerując na pełnym morzu. Po 141-152 dniach młode osiąga pełną samodzielność.<br />
<br />
Albatrosy szarogłowę są ptakami monogamicznymi i wiążą się w pary na całe życie. Istnieją jednak dowody że samica może kopulować z samcem z którym nie jest w parze.<br />
<br />
<h3>
Długość życia</h3>
Brak danych. Inne gatunki żyją przeważnie 40-50 lat.<br />
<br />
<h3>
Naturalni wrogowie</h3>
Brak danych. Dorosłe osobniki mogą padać ofiarą jedynie dużych drapieżników morskich np. rekinów. Niegdyś dla piskląt zagrożeniem mogły stawać się szczury, jednak na większości wysp ich populacja została przetrzebiona. Do obrony albatrosy stosują olej żołądkowy(przechowywany w żołądku gruczołowym). Jest niezwykle lepki i śmierdzący, wyplunięty w stronę drapieżnika zwykle wystarcza do jego odstraszenia(obrona stosowana zwłaszcza przez pisklęta). Olej jest także cennym źródłem pokarmu, zwłaszcza podczas długich lotów. <br />
<br />
<h3>
<span style="font-size: small;">Znaczenie dla człowieka</span><span style="font-size: large;"> </span></h3>
<span style="font-size: small;">Niegdyś jaja i pisklęta albatrosów były źródłem pożywienia, obecnie poprzez ochronę gatunkową zaprzestano ich pozyskiwania. Albatrosy białoczelne są jedną z atrakcji podczas rejsów statkami, a kolonie tych ptaków są często celem obserwacji dla ornitologów. Albatrosy często także towarzyszą kutrom rybackim, aby korzystać z resztek wyrzucanych przez człowieka. Jednak jest także jednym z częstszych przyławianych gatunków ptaków przez co nie budzi sympatii wśród rybaków i z racji tego jest często tępiony. Czasem zabijany dla sportu(nielegalnie).</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<br />
<h3>
<span style="font-size: small;">Systematyka, ewolucja i pokrewieństwo </span></h3>
<div>
Obecnie albatros szarogłowy jest klasyfikowany do rodzaju <i>Thalassarche </i>wraz z 6 innymi gatunkami. Pierwotnie opisany przez Johann'a Reinhold'a Forster'a w 1785 roku pod nazwą łacińską <i>Diomedea chrysostoma. </i>Pozostawał w rodzaju <i>Diomedea </i>do roku 2017, choć większość albatrosów była przeklasyfikowywana od 1852 roku pomiędzy 12 rodzajami(dziś jest ich 4).<br />
<br />
Obecnie do rodziny albatrosów klasyfikowanych jest 13-24 gatunki(dokładna liczba gatunków nadal przedmiotem debaty) w 4 rodzajach. Historycznie wyodrębniono ok. 80 taksonów, choć jest do wynik błędnej identyfikacji(głównie osobników młodocianych).<br />
<br />
Badania molekularne dowodzą iż gwałtowna radiacja ewolucyjna rurkonosych nastąpiła między 35 a 30 mln lat, choć rząd przypuszczalnie istniał już wcześniej, jak i jego poszczególni przedstawiciele(<i>Tytthostonyx glauconiticus </i>ptak morski przypuszczalnie z rzędu rurkonosych istniał już 66 mln lat temu). Wpierw oddzieliły się nawałniki, kolejno albatrosy, a później burzykowate i oceanniki. Same albatrosy przypuszczalnie liczą sobie ok. 48 mln lat. Najstarszy albatros(brak nazwy) został znaleziony na terenie Seymour Island(Antarktyda). Znane są także inne prehistoryczne albatrosy min. <i>Manu antiquus</i>(z wczesnego oligocenu ok. 30 mln lat), <i>Murunkus subitus</i>(środkowy eocen ok. 40 mln lat) i przedstawiciele <i>Plotornis</i>(miocen ok. 23 mln lat), jednak żaden z nich nie wydaje się być blisko spokrewniony z obecnie żyjącymi albatrosami.<br />
<br /></div>
</div>
<br />
<span style="font-size: xx-small;">Bibliografia:</span><br />
<span style="font-size: xx-small;"><br /></span>
<span style="font-size: xx-small;">-https://link.springer.com/article/10.1007/BF02329065</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.environment.gov.au/cgi-bin/sprat/public/publicspecies.pl?taxon_id=66491</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://en.wikipedia.org/wiki/Albatross</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.fossilworks.org/cgi-bin/bridge.pl?a=taxonInfo&taxon_no=39694</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://pl.wikipedia.org/wiki/Albatros_szarog%C5%82owy</span></div>
Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-90182828946525072692018-06-14T07:18:00.004-07:002018-06-14T07:18:49.893-07:00Zajączek błotny - najrzadszy zajęczak<ul>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Królestwo:</b> Zwierzęta</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Podtyp:</b> Kręgowce</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gromada:</b> Ssaki</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rząd: </b>Zajęczaki</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rodzina:</b> Zającowate</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gatunek: </b>Zajączek błotny(<i>Nesolagus netscheri</i>)</li>
</ul>
<h3>
Występowanie</h3>
<div>
Gatunek endemiczny dla pasma górskiego Barisan w południowo-zachodniej części Sumatry(Indonezja). Występuje na terenie prowincji Bengkulu, zachodniej i południowo-zachodniej Sumatry Południowej i północno-zachodniej części prowincji Lampung. Pojedynczy zapis z terenów Parku Narodowego Leuser w północno-zachodniej Sumatrze. Obserwowany jedynie kilka razy, także jego rzeczywisty zasięg występowania może być inny.<br />
<br />
<h3>
Siedlisko</h3>
</div>
<div>
Górskie lasy tropikalne na glebach wulkanicznych na wysokości od 600 do 1600 m n.p.m. Najczęściej obserwowany na terenach leśnych przygotowywanych pod plantację kawy lub herbaty. </div>
<div>
Zakłada się jednak iż nie toleruję terenów przemienionych przez człowieka.<br />
<br />
<h3>
Ogólny opis </h3>
</div>
<div>
Zającowate to rodzina ssaków, zwykle o krępej budowie ciała, wydłużonych kończynach tylnych i długich uszach. Zwykle posiadają duże oczy, umożliwiające dobre widzenie w szerokim polu. Dobrze widzą w słabym świetle(nocą). Ogon zającowatych jest krótki, pokryty długim, puszystym futrem. Morfologicznie zającowate przypominają gryzonie, jednak wyróżniają się one przede wszystkim budową uzębienia. Gryzonie posiadają parę siekaczy w szczęce, pokrytą jednostronnie szkliwem, natomiast zajęczaki posiadają dwie pary siekaczy, pokrytych obustronnie szkliwem.<br />
<br />
Dorosły osobnik zajączka błotnego osiąga 36-41 cm długości ciała i wagę ok. 1,5 kg. Gatunek posiada dość szeroką głowę i krótki pysk(głowa osiąga 67-74 mm długości). Uszy dość krótkie, mierzą 4-4,5 cm długości. Nogi proporcjonalnie krótsze niż u królika europejskiego, długość tylnej łapy sięga 7-9 cm długości. Ogon krótki, zwykle niewidoczny(1,7 cm długości). Zajączek ma miękka i krótką sierść. Opisywany jako dziki zajęczak o najbardziej wyrazistych wzorach na sierści. Większość ciała jest koloru od płowego przez brązowo-czerwony z jaśniejszą częścią brzuszną. Przez ciało ciągnie się kilka wzorzystych, szerokich i ciemnych pasów(czarne, bądź ciemnobrązowe). Jeden ciągnie się od nosa przez grzbiet, gdzie rozdwaja się na boki grzbietu i kończy się na zadzie. Drugi od pyska przez oczy(po każdej stronie ciała) okrążając uszy. Następny otacza szyję, zaś inny ciągnie się od szyi przez cały bok, kończąc na tylnych nogach, gdzie ostro zakręca i biegnie przecinając udo. Wzory na ciele mogą się różnić lub być nawet niewidoczne u niektórych osobników. Wewnętrzna strona nóg biała, gęsto owłosiona.<br />
<br />
<h3>
Dymorfizm płciowy</h3>
Przypuszczalnie brak.<br />
<br />
<h3>
Populacja i zagrożenia</h3>
Zajączek błotny jest gatunkiem niezwykle rzadkim, obserwowanym jedynie kilka razy. Liczebność gatunku nie została poznana, lecz jest niska, przypuszcza się jednak iż gatunek nigdy nie był powszechny na swoim zasięgu. Do roku 1972(kiedy udało się go zaobserwować) znany jedynie z kilku okazów muzealnych. W 2000 roku po raz pierwszy udało się go sfotografować przy pomocy kamery pułapki. W późniejszych latach zaobserwowany jeszcze kilka razy. Ostatni zapis w postaci zdjęcia z kamery pułapki pochodzi z 2011 roku.<br />
<br />
Jednym znanym zagrożeniem dla gatunki jest utrata środowiska życia, poprzez wycinanie lasów górskich pod uprawę kawy, herbaty i kakao. Wtedy też zwykle rejestrowany po wykarczowaniu lasu, nieobserwowany jednak już na samych plantacjach, co dowodzi iż nie akceptuje terenów zmienionych przez człowieka. Nie jest celem polowań, głównie z uwagi na swój skryty tryb życia i rzadkość.<br />
<br />
Podjęto próbę utworzenia programu ochronnego dla gatunku, lecz nie został on sfinansowany z uwagi na brak danych na temat liczebności i rzeczywistego obszaru występowania. Zajączek błotny przez mieszkańców obszaru chronionego Gumai Pasemah Wildlife Reserve został zgłoszony jako lokalnie pospolity. Późniejsze badania udowodniły jednak że nie jest to ów gatunek, a zdziczałe króliki europejskie.<br />
<br />
Obecnie przez IUCN notowany jako gatunek narażony na wyginięcie. Przed pierwszym sfotografowaniu zajączka był on uważny za gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem.<br />
<br />
<h3>
Pożywienie </h3>
Żywi się roślinami wchodzącymi w skład podszytu. W skład jego diety wchodzą głównie liście i łodygi, niektóre raporty mówią iż preferuje rośliny z rodzaju <i>Cyrtandra.</i><br />
<br />
W 1895 roku w amsterdamskim zoo przechowywano jednego osobnika zajączka błotnego przez 2 miesiące. Zjadał on gotowany ryż, różnego rodzaju ziarna, chleb, dojrzałe banany, młodą kukurydzę, rzodkiewkę, marchewkę, ananasy i młode pędy drzew, nie tykał się jednak większości warzyw, korzonków ani kory różnych drzew.<br />
<br />
<h3>
Zachowanie</h3>
Słabo poznane. Jest gatunkiem nocnym, przypuszczalnie prowadzącym samotny tryb życia. Dzień spędza ukryty w norze lub dziurach, opuszczonych przez inne zwierzęta(nie wykopuje ich własnoręcznie). Na żer wychodzi nocą, lecz nadal ukrywa się wśród gęstego podszytu. Ukrywanie się jest dla niego pierwszorzędną formą ochrony przed drapieżnikami. W ruchach nie jest już aż tak sprawny i szybki jak inne zajęczaki(porusza się wolniej niż zając szarak).<br />
<br />
<h3>
Rozród</h3>
Brak danych.<br />
<br />
Zajęczaki głownie komunikują się poprzez bodźce zapachowe gruczołów, znajdujących się w okolicach podbródka i pachwinach, dając min. sygnał o gotowości seksualnej. Samce nie angażują się w wychowywanie młodych, choć częste są przypadki interwencji samca, kiedy młode są zagrożone(np. kiedy zaatakuje je inna samica). Okres ciąży trwa 27-30 dni. W wyniku czynników stresowych zajęczaki są wstanie zresorbować zarodki. U niektórych odnotowano także zdolność superfetacji(ciąża dodatkowa), czyli zapłodnienie nowych komórek, zanim urodzi się pierwszy miot. Zającowate rodzą ok. 3-5 młodych, a ich liczba jest zależna od występowania gatunku na danej szerokości geograficznej(im dalej na północ tym miot większy). Młode rodzą się ślepe i nagie w norach lub gęstwinie roślinnej. Opieka matki nad młodymi ogranicza się do pojedynczego karmienia, zwykle raz na 24 h. Ogranicza do zagrożenie wypatrzenia młodych przez drapieżników. Młode rosną dość szybko, a także prędko uzyskują dojrzałość płciową. Zającowate zwykle wydają kilka miotów rocznie.<br />
<br />
<h3>
Długość życia</h3>
Brak danych.<br />
<br />
Na wolności zającowate rzadko żyją dłużej niż rok. Najdłużej żyjące osobniki osiągały 12 lat życia<br />
<br />
<h3>
Naturalni wrogowie</h3>
Nieznani. Z uwagi na skryty tryb życia bardzo rzadko staje się celem polowań. Przypuszczalnymi drapieżnikami zagrażającymi zajączkowi błotnemu są przykładowo lisy.<br />
<br />
<h3>
Podgatunki</h3>
Brak.<br />
<br />
<h3>
Znaczenie dla człowieka</h3>
Nie posiada szczególnego znaczenia dla człowieka.<br />
<br />
<h3>
Systematyka, ewolucja i pokrewieństwo </h3>
Zajączek błotny należy do rodzaju <i>Nesolagus </i>do którego należą obecnie 3 gatunki(2 obecnie żyjące i 1 wymarły). O samych przedstawicielach rodzaju wiadomo bardzo niewiele, z uwagi na zamieszkiwanie leśnych, odosobnionych terenów i skryty tryb życia. Spokrewniony zajączek annamski(<i>Nesolagus timminsi</i>) został okryty w 1995 roku na rynku spożywczym i naukowo opisany w 2000 roku. Jest jeszcze mniej poznanym gatunkiem niż zajączek błotny. Zamieszkuje on Góry Annamskie na terenie Wietnamu i Laosu. W przeciwieństwie do zajączka błotnego bywa obiektem polowań dla mięsa, często wpada w wnyki czy zostaje wytropiony przez psy myśliwskie.<br />
<br />
Znany jest jeden wymarły gatunek <i>Nesolagus sinensis z </i>rejonu Guangnxi Zhuang(Chiny). Brak informacji o okresie występowania. Znany jest jedynie z kawałka szczęki i kilku zębów. Wydaje się być blisko spokrewniony z wymarłym rodzajem zającowatych <i>Alilepus, </i>zwłaszcza z <i>Alilepus longisinuosus </i>występującym na terenie Chin w późnym miocenie. <br />
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;">Bibliografia:</span></div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.iucnredlist.org/details/14662/0</span></div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;">-https://animaldiversity.org/accounts/Nesolagus_netscheri/</span></div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;">-http://wildpro.twycrosszoo.org/S/0MLagomorph/Leporidae/Nesolagus/Nesolagus_netscheri.htm</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://link.springer.com/article/10.1007/s11430-010-4010-3</span></div>
Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-3654309985760984032018-05-09T11:14:00.002-07:002018-05-09T11:14:31.607-07:00Miodla indyjska - drzewo o wielu zastosowaniach <ul>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0.25em 0px;"><b>Królestwo:</b> Rośliny </li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Podkrólestwo:</b> Rośliny naczyniowe </li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Klasa: </b>Okrytonasienne </li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rząd: </b>Mydleńcowce</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rodzina:</b> Meliowate</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gatunek:</b> Miodla indyjska(<i>Azadirachta indica</i>)</li>
</ul>
<div>
<h3>
Występowanie</h3>
</div>
<div>
Miodla naturalnie zamieszkuje rejony Indii, Nepalu, Bangladeszu, Sri Lanki, Malediwów i Pakistanu. Obecnie gatunek inwazyjny w niektórych rejonach tropikalnych i subtropikalnych np. Australii, Bliskim Wschodzie, Afryce i wyspach Oceanu Indyjskiego.</div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Siedlisko </h3>
Rośnie zwykle na terenach lasów i rejonów gdzie średnia wartość opadów wynosi 400-1.200 mm na rok. Może zasiedlać także suchsze tereny(półpustynie), kiedy mają wysoki poziom wód gruntowych. Preferuje gleby piaszczyste. Toleruje wysokie temperatury, lecz jest wrażliwa na niskie(poniżej 4° C). Drzewo odporne na zanieczyszczenia, często sadzone w parkach oraz wokół ulic i budynków.<br />
<br />
<h3>
Ogólny opis</h3>
Miodla indyjska to szybko rosnące drzewo osiągające 15-20 m wysokości, choć maksymalnie może osiągać aż 40 m wysokości. Zwykle jest drzewem o prostym pniu i grubych, rozłożystych konarach, tworzących kulistą koronę. Sama korona może osiągać aż 20 metrów szerokości. Kora gruba, tarczkowato spękana. Miodla jest drzewem wiecznie zielonym, choć okresowo podczas srogich susz może tracić niemal całe ulistnienie.<br />
<br />
Liście naprzemianległe, pierzaste, osiągające 20-40 cm długości. Liść posiada od 20 do 31 listków z krótkimi ogonkami, mierzących 3-8 cm. Dojrzałe liście są ciemnozielone, młode czerwonawe.<br />
<br />
<h3>
Rozmnażanie </h3>
Drzewo jednopienne. Kwiaty są białe, silnie pachnące zebrane w zwisającą wiechę o długości do 25 cm. Pojedynczy kwiat osiąga 5-6 mm długości i 8-11 mm szerokości i są pięciokrotne. Owoce rosną na wiechach. Posiadają kształt od kulistego po wydłużony, osiągając średnio 1-3 cm długości. Skórka owocu cienka, zielona u owocu niedojrzałego i żółtobiała u dojrzałego. W środku owocu znajduje się jedno, rzadziej dwa podłużne nasiona.<br />
<br />
<h3>
Zagrożenia </h3>
Nie podlega klasyfikacji w stopniach zagrożenia IUCN. Gatunek pospolity w swoim naturalnym środowisku oraz inwazyjny w wielu innych rejonach.<br />
<br />
<h3>
Długość życia </h3>
Brak danych.<br />
<br />
<h3>
Znaczenie dla człowieka </h3>
Posiada bardzo wiele zastosowań, zwłaszcza w swoich rodzimych rejonach. Liście i kwiaty są używane w kosmetologi i kuchni. Zawarte w tkankach liści limonoidy(azadirachtin) służą także jako skuteczny środek odstraszający owady(naturalny pestycyd). Tzw. olejek neem, wytwarzany z miodli jest powszechnym środkiem leczniczym, zwłaszcza w medycynie tradycyjnej(nie ma wystarczających badań by jednak przypisać miodli właściwości lecznicze). Używana także w rożnego typu rytuałach.<br />
<br />
Miodla jest także rośliną miododajną, czasami używa się jej w paszach dla zwierząt. W innych krajach sadzona jako drzewo ozdobne lub dające cień dla zwierząt na terenach suchych.<br />
<br />
<h3>
Systematyka i pokrewieństwo</h3>
Do rodzaju <i>Azadirachta</i> zaliczane są obecnie 2 gatunki miodli: <i>Azadirachta indica </i>i <i>Azadirachta excelsa</i>, które dawniej zaliczane były do rodzaju <i>Melia </i>wraz z takimi gatunkami jak <i>Sandoricum koetjape, Dysoxylum parasiticum</i> i <i>Cipadessa baccifera. </i><br />
<br />
<span style="font-size: xx-small;">Bibliografia:<br />- https://en.wikipedia.org/wiki/Azadirachta</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">- https://en.wikipedia.org/wiki/Azadirachta_indica</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">- https://pl.wikipedia.org/wiki/Miodla_indyjska </span> Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-34384834750355697672018-04-19T00:57:00.001-07:002018-04-19T00:57:27.036-07:00Dzięcioł cesarski - utracony wielkolud<ul>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0.25em 0px;"><b>Królestwo:</b> Zwierzęta</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Podtyp:</b> Kręgowce</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gromada:</b> Ptaki</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rząd: </b>Dzięciołowe</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rodzina:</b> Dzięciołowate</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gatunek: </b>Dzięcioł cesarski<i>(Campephilus imperialis)</i></li>
</ul>
<h3>
Występowanie</h3>
<div>
Zamieszkiwał tereny łańcuchu górskiego Sierra Madre Zachodnia na terenie Meksyku(stany Sonora, Chihuahua, Durango, Nayarit, Zacatecas i północny Jalisco oraz północny Michoacán).<br />
<br />
<h3>
Siedlisko </h3>
</div>
<div>
Zamieszkiwał otwarte dębowo-sosnowe lasy górskie, które bogate były w duże ilości starych i martwych drzew. Odnajdywany na wysokościach od 1670 do 3050 m n.p.m., jednak preferował wysokości powyżej 1900 m n.p.m.</div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Ogólny opis </h3>
<div>
Dzięcioł to ptaki o długich i silnych dziobach, nogach z dwoma palcami skierowanymi do przodu i dwoma do tyłu(z długimi pazurami) oraz długich sterówkach, umożliwiających opieranie się o drzewo. Najbardziej charakterystyczne u dzięciołowatych jest ich postawa podczas przesiadywania na drzewach, gdyż zwykle siedzą na pionowych konarach i pniach równolegle ciałem do nich.<br />
<br />
Dzięcioł cesarski był największym gatunkiem dzięciołowatego, osiągającym 56-60 cm długości ciała. Ciało smukłe z długą szyją i dużą głową. Niemal całe ciało czarne z niebieskawym połyskiem, zwłaszcza w okolicach głowy, szyi i górnych części ciała. Białe upierzenie występowało w postaci wąskiej linii nad skrzydłami(łopatka) oraz wewnętrznej strony lotek pierwszorzędowych(posiadające białe końcówki) oraz lotek drugorzędowych. Dziób był długi i dość masywny, koloru kości słoniowej. Głowa z dużym grzebieniem koloru czerwonego u samca oraz koloru czarnego u samicy, który u niej wygina się bardziej w górę. Oczy żółte u dorosłych osobników. Nogi szare. Osobniki młodociane posiadały szare oczy, bardziej brązowawe upierzenie oraz u obu płci grzebień był czarny.<br />
<br />
<h3>
Dymorfizm płciowy</h3>
Dobrze zaznaczony. U dorosłych osobników grzebień u samca był koloru czerwonego, natomiast u samicy czarny oraz wyginał się ku górze.<br />
<br />
<h3>
Pożywienie </h3>
Przypuszczalnie głównie duże larwy chrząszczy z rodziny kózkowatych.<br />
<br />
<h3>
Zachowanie</h3>
Dzięcioł cesarski był ptakiem o dziennej aktywności, żyjącym w parach lub grupkach rodzinnych 3-4 ptaki, choć obserwowano go także w większych grupach. Główną techniką żerowania było przysiadywanie na martwym odcinku drzewa, odrywanie kory i penetracja w zbutwiałym drewnie w poszukiwaniu larw chrząszczy. Często przesiadywały dłuższy czas na jednym drzewie, nieraz także poszukiwały owadów w spodnich częściach konarów(siedząc na nich do góry nogami). Nie był ptakiem wędrownym, choć mógł koczować w poszukiwaniu pokarmu.<br />
<br />
<h3>
Rozród </h3>
Słabo poznany. Okres rozrodczy przypadał od lutego do czerwca. Para wydrążała zwykle samodzielnie dziuple na wysokim pniu martwego drzewa. Samica znosiła zwykle dwa 2 jaja(1-4).<br />
<br />
<h3>
Długość życia</h3>
Brak danych.<br />
<br />
<h3>
Naturalni wrogowie</h3>
Raczej nie bywał celem drapieżników. Potencjalnie zagrożeniem dla niego były szopy, węże, sowy, szponiaste i krukowate. O dziuple często konkurował z dużymi papugami.<br />
<br />
<h3>
Przyczyny wymarcia</h3>
Dzięcioł cesarski był ograniczony swoim występowaniem do starych lasów pierwotnych na terenie łańcucha górskiego Sierra Madre Zachodnia. Przypuszcza się że nie był nigdy gatunkiem zbyt częstym, a jego populacja nie liczyła więcej niż 8 tysięcy osobników.<br />
<br />
Główną przyczyną zniknięcia gatunku były wzajemne oddziaływanie polowań i utraty środowiska życia. Na dzięcioły polowano z uwagi na ich wygląd(w celu pozyskania wypchanych eksponatów), a także dla samych piór, mięsa, sportu, czy części ciała uważanych za magiczne lekarstwo. Bywał też postrzegany jako szkodnik i tępiony. Głównie ludność indiańska często korzystała z piór i dziobów dzięcioła w odprawianiu swoich rytuałów, a ich pisklęta były uważane za przysmak. Jednak to utrata środowiska była najprawdopodobniej największym ciosem dla populacji gatunku, kiedy to we wczesnych latach 50 XX wieku masowo wycinano starodrzewia w celu pozyskania drewna. Dorosła para dzięciołów przypuszcza się że potrzebowała ok. 25 km² starego lasu aby koegzystować, a z racji iż często łączyły się w grupki to ten wymóg rósł do ok. 100 km² starego lasu, niestety obecnie tak rozległe pierwotne lasy na tych terenach nie istnieją.<br />
<br />
Ostatniego dzięcioła cesarskiego o potwierdzonej obserwacji zarejestrowano w 1956 roku na terenie stanu Durango. Z tego roku pochodzi także jedyny film przestawiający ptaka(żerowanie samicy). Później odnotowano także kilka niepotwierdzonych obserwacji w latach 1965-2005. Przypuszcza się iż dzięcioł najprawdopodobniej przetrwał do lat 90 w centralnej części swojego zasięgu i może występować tam aż do dziś, choć jego populacja jest na tyle mała iż gatunek czeka zagłada. Od lat 60 przeprowadzono kilka badań mających na celu znalezienie osobników gatunku, w tym niemal całoroczne przeszukiwanie terenów w 1994-95, nie znaleziono jednak ani jednego osobnika, ani także odpowiedniego siedliska. W 2013 roku podczas wywiadów ze starszymi mieszkańcami na terenie Sierra Madre Zachodnie dowiedziano się że w latach 50 leśnicy współpracujący z firmami pozyskującymi drewno zachęcali ludność do tępienia dzięciołów, przez smarowanie drzew na których żerują ptaki trutką. Motyw tępienia nie jest znany, gdyż dzięcioły żerowały głównie na martwych drzewach, nie będące zainteresowaniem firm, lecz ta kampania mogła drastycznie odcisnąć się na populacji ów ptaka.<br />
<br />
Jest jeszcze szansa iż dzięcioł cesarski przetrwał w kilku niedostępnych obszarach Sierra Madre Zachodnie, gdzie powstały ukryte plantację maku i marihuany, a gdzie dostęp z uwagi na obecność uzbrojonych strażników jest niemal zamknięty(bardzo niebezpieczny rejon).<br />
<br />
<h3>
Systematyka, ewolucja i pokrewieństwo</h3>
<div>
Do rodzaju <i>Campephilus </i>zalicza się 12-14 gatunków dzięciołów, w tym 4 gatunki są uznane za wymarłe(dzięcioł wielkodzioby, dzięcioł cesarski, dzięcioł reliktowy-uznawany czasem za podgatunek oraz <i>Campephilus dalquesti</i> wymarły w plejstocenie). Ich najbliższymi krewnymi są sułtany z rodzaju <i>Chrysocolaptes, </i>choć wcześniej sądzono iż bliżej im do morfologicznie podobnych dzięciołów z rodzaju <i>Dryocopus.</i><br />
<br />
Przypuszcza się że dzięciołowate wyewoluowały ok. 50 mln lat temu we wczesnym eocenie, choć najwcześniejsze szczątki datuje się na 25 mln lat(<i>Palaeopicus</i>)-oligocen(Francja), choć zakłada się że w tym okresie dzięciołowate były już dobrze reprezentowane. </div>
<br />
<br />
<span style="font-size: xx-small;">Bibliografia:</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://www.hbw.com/species/imperial-woodpecker-campephilus-imperialis</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.iucnredlist.org/details/22681417/0</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://en.wikipedia.org/wiki/Imperial_woodpecker</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://pl.wikipedia.org/wiki/Dzi%C4%99cio%C5%82_cesarski </span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://en.wikipedia.org/wiki/Woodpecker</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://fossilworks.org/bridge.pl?a=taxonInfo&taxon_no=39438</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://en.wikipedia.org/wiki/Campephilus</span></div>
Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-16354212563112762992018-03-22T03:17:00.001-07:002018-03-22T03:17:34.832-07:00Messelastur gratulator - drapieżna papuga<ul>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0.25em 0px;"><b>Królestwo:</b> Zwierzęta</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Podtyp:</b> Kręgowce</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gromada:</b> Ptaki</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rząd: </b>Papugowe</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rodzina:</b> <i>Messelasturidae</i></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gatunek: </b><i>Messelastur gratulator</i></li>
</ul>
<div>
<h3>
Występowanie</h3>
</div>
<div>
Szczątki <i>Messelastur gratulator </i>odnaleziono w kopalni skamielin w Messel(Niemcy).</div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Okres występowania</h3>
Eocen 48-40 mln lat temu.<br />
<br />
<h3>
Ogólny opis </h3>
Wiedza na temat<i> Messelastur gratulator </i>oparta jest jedynie na pojedynczym niekompletnym szkielecie i dwóch czaszkach. Początkowe badania przypisały szczątki do przedstawiciela jastrzębiowatych, później do sów, lecz ostatecznie klasyfikuje się je jako przedstawiciela rzędu papugowych.<br />
<br />
<i>Messelastur gratulator </i>był podobnej wielkości co dzisiejszy syczek zwyczajny(długość ciała ok. 20 cm). Z zachowanych szczątek można wywnioskować że stopy ptaka były typu zygodactyl(dwa palce skierowane do tyłu i dwa do przodu), podobnie jak u dzisiejszych papug, dzięciołów i niektórych sów. Czaszka posiada wyrostki nadoczodołowe, podobne jak u dzisiejszych jastrzębi i sokołów. Wiele cech bardzo przybliża ptaka do rzędu sów czy szponiastych, lecz szczegółowe porównanie cech osteologicznych z wymarłą rodziną papugowych <i>Halcyornithidae</i> potwierdziło iż są ze sobą blisko spokrewnione. <i>Messelastur gratulator </i>posiada wiele wspólnych cech anatomicznych z <i>Halcyornithidae</i>, różnice widać jednak w budowie nóg i dzioba(u <i>Messelastur </i>jest krótszy i bardziej przystosowany do drapieżnictwa).<br />
<br />
<h3>
Dymorfizm płciowy</h3>
Brak danych.<br />
<br />
<h3>
Pożywienie </h3>
Najprawdopodobniej <i>Messelastur gratulator </i>był drapieżnikiem, polującym na mniejsze kręgowce.<br />
<br />
<h3>
Zachowanie, rozród, długość życia, naturalni wrogowie, przyczyny wymarcia</h3>
Brak danych.<br />
<br />
<h3>
Znaleziska</h3>
<div>
Niekompletny szkielet i dwie czaszki odnalezione jedynie na terenie kopalni skamielin w Messel na terenie Niemiec.</div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Systematyka, ewolucja i pokrewieństwo </h3>
<div>
Początkowo rodzina <i>Messelasturidae </i>była klasyfikowana jako bliski krewniak szponiastych, później zakwalifikowano ją do sów, ostatecznie jest przypisana do papugowych, choć nadal z uwagi na ubogą ilość szczątków, pozycja rodziny nie jest jednoznacznie określona. Za najbliżej spokrewnione uznaje się papugi z rodziny <i>Halcyornithidae, </i>które także były przypuszczalnie mięsożerne.<br />
<br />
Do rodziny <i>Messelasturidae </i>klasyfikuje się dwa rodzaje z dwoma gatunkami: <i>Messelastur gratulator</i> i bardzo podobny <i>Tynskya eocaena. </i><br />
<br />
Szczątki <i>Messelastur gratulator </i>są jednymi z najstarszych(jak nie najstarszymi) znanych przedstawicieli papugowych. Przypuszcza się iż przedstawiciele rodzin <i>Messelasturidae </i>czy<i> </i><i>Halcyornithidae </i>wyewoluowały niezależnie od innych grup papug na półkuli północnej, całkowicie wymarły i nie są bezpośrednimi przodkami żadnych ze współczesnych papug. </div>
<br />
<br />
<span style="font-size: xx-small;">Bibliografia:</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://www.fossilhunters.xyz/fossil-birds/fmesselasturidae.html </span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://fossilworks.org/bridge.pl?a=taxonInfo&taxon_no=39369</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://fossilworks.org/bridge.pl?a=taxonInfo&taxon_no=137232</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://en.wikipedia.org/wiki/Messelasturidae</span>Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-44799520498786633382018-03-11T14:49:00.002-07:002018-03-11T14:49:47.380-07:00Glenurus croesus - mrówkolew dziuplowy<ul>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0.25em 0px;"><b>Królestwo:</b> Zwierzęta</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Typ:</b> Stawonogi</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gromada:</b> Owady</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rząd: </b>Sieciarki</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rodzina:</b> Mrówkolwowate</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gatunek:</b> <i>Glenurus croesus</i></li>
</ul>
<div>
Gatunek słabo poznany.<i> </i>Istnieje bardzo mało żródeł opisujących ów gatunek </div>
<h3>
Ogólny opis</h3>
<div>
<ul>
<li>Zamieszkuje tereny Ameryki Południowej. Stwierdzony na terenie Argentyny i Paragwaju. Preferują obszary zalesione.</li>
<li>Przypuszczalnie imago osiąga wielkość ok. 5 cm długości ciała i rozpiętość skrzydeł stanowiącą podwójną wartość długości ciała. Ciało imago koloru czarnego, odnóża żółte. Przednia para skrzydeł przeźroczysta z ciemną tylną częścią na której widać dużą, jasną, nieregularną plamę. Wzdłuż skrzydeł ciągną się także kilkanaście mniejszych, ciemnych plam. Największa występuje w środkowej części skrzydeł. Tylna para skrzydeł także przeźroczysta z ciemną tylną częścią, lecz na niej znajdują się trzy jasne, mniejsze plamy. Brak oznaczeń w dalszej części skrzydła. Podobnie jak inne mrówkolwy larwa tego gatunku jest masywna, ze spłaszczoną głową i dobrze rozbudowanymi żuwaczkami.</li>
<li>Zachowania reprodukcyjne gatunku nie są znane. Przypuszczalnie podobnie jak spokrewnione gatunki larwy żyją w suchych zagłębieniach drzew, gdzie zakopują się w materiałach kałowych(np. po bytowaniu wiewiórek) i innych szczątkach dennych. Otwór taki musi być odpowiednio duży aby umożliwić swobodnych ruch larwy, a także nie dopuszczać do wypełnienia się wodą podczas opadów. Larwy żywią się termitami, mrówkami i innymi podobnej wielkości owadami. Zwykle czatują w bezruchu na ofiarę, choć mogą także podkopywać lub biegać za zdobyczą. Zdobycz chwyta dużymi żuwaczkami i wstrzykuje jej paraliżujący i trawiący enzym. Spokrewnione gatunki w stadium larwalnym żyją 1-2 lata, po czym budują kokon i przemieniają się w osobnika dorosłego. </li>
<li>Dorosłe osobniki polują na mniejsze owady i ich larwy.</li>
</ul>
<div>
<br /></div>
Mrówkolwowate to dość stara rodzina owadów, których przedstawiciele występowali już w dolnej kredzie ok. 122 mln lat temu(<i>Babinskaiidae, Araripeneuridae</i>), choć znaleziono szczątki owada z rzędu sieciarek(<i>Minonymphites orthophlebes</i>), który może być mrówkolwem, liczącego ok. 240 mln lat(początek triasu). Najbliżej spokrewnionymi taksonami z mrówkolwowatymi są żupałkowate(<i>Ascalaphidae</i>) oraz <i>Nymphidae.</i></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Dorosłe mrówkolwy są często mylone z ważkami, lecz łatwo je od siebie odróżnić. Mrówkolwy posiadają długie i maczugowato zakończone czułki. Czułki ważek są zwykle małe i bardzo smukłe.<br />
<br />
Mrówkolwy znane są głównie z uwagi na metody polowań larw niektórych gatunków. Budują one lejkowate zagłębienie w piasku oraz czekają z rozsuniętymi żuwaczkami na jego dnie, aż nieostrożny owad(zwykle mrówka) wpadnie w pułapkę. Może obrzucać uciekającą ofiarę ziarnami piasku, aby zsunęła na dno. Pochwycona zdobycz zostaje sparaliżowana toksyną, która także trawi owada. Nie wszystkie larwy mrówkolwów używają pułapek, niektóre żyją na drzewach(np. dziuplach, mniejszych otworach i spróchniałych częściach), atakują przechodzącą ofiarę. Imago mrówkolwów jest także drapieżnikiem.<br />
<br />
Do rodzaju <i>Glenurus </i>zaliczanych jest 12 gatunków. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div>
<br /></div>
<span style="font-size: xx-small;">Bibliografia:</span></div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;">-http://entnemdept.ufl.edu/creatures/misc/neuroptera/Glenurus_gratus.htm</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://pl.wikipedia.org/wiki/Mr%C3%B3wkolwowate</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://fossilworks.org/bridge.pl?a=taxonInfo&taxon_no=313641</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://en.wikipedia.org/wiki/Antlion</span></div>
Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-54337107097580159762018-01-30T08:19:00.000-08:002018-01-30T08:19:39.171-08:00Ichthyomyzon greeleyi - okresowy minóg<ul>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Królestwo:</b> Zwierzęta</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Podtyp:</b> Kręgowce</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gromada:</b> Cefalaspidokształtne</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rząd: </b>Minogokształtne</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rodzina:</b> Minogowate</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gatunek:</b> <i>Ichthyomyzon greeleyi</i></li>
</ul>
<h3>
Występowanie</h3>
<div>
Zamieszkuje wschodnie tereny Ameryki Północnej. Zamieszkuje głównie dorzecze rzeki Ohio, lecz jego występowanie jest silnie rozdrobnione. Rybę można spotkać w rzece Allegheny, w górnym biegu Kentucky, Green, Cumberland, Walhonding, French Creek, Shenango, górnym biegu Tennessee oraz wielu pomniejszych ciekach i strumieniach. Minoga można spotkać od południowo-zachodniej części stanu Nowy Jork, północno-zachodniej Pensylwanii, wschodnim Ohio, południowym Kentucky, Wirginii Zachodniej, Tennessee, północnej Alabamie, aż po północną Georgie i Karolinę Północną. Na niektórych terenach podanych w źródłach jest rybą wymarłą lub źle zidentyfikowaną. Z uwagi na krótki okres formy dorosłej i skryty tryb życia larwalnej jest gatunkiem trudnym do zaobserwowania, dlatego w rzeczywistości może występować na nieco szerszym zasięgu. <br />
<br />
<h3>
Siedlisko</h3>
Czyste i przejrzyste, duże i małe strumienie o różnym nachyleniu(od łagodnych po wysokie). Na ogół minóg preferuje podłoże piaszczyste lub kamieniste. Osobniki dorosłe spotykane są w bystrzach i częściach strumieni o dużym zachyleniu(w tym i szybkim nurcie). Larwy(ślepice) żyją zagrzebane w piaszczystym, kamienistym, błotnistym lub mulistym podłożu o łagodniejszym nurcie, także na obszarach zalewowych. Unikają środkowego biegu rzeki.<br />
<br />
<h3>
Ogólny opis</h3>
</div>
<div>
Minogi cechują się wydłużonym, węgorzowatym i bezłuskim ciałem, na którym brak granic oddzielających jego części(głowę, tułów, ogon). Otwór gębowy zakończony jest lejkiem przyssawkowym(często stanowiący większą część głowy), otoczony płatkowatą skórą. Sam lejek oraz język wyposażone są w ostre zęby rogowe. Na szczycie głowy znajduje się pojedynczy otwór nosowy, za nim zaś narząd ciemieniowy. Oczy zwykle nieduże, a za nimi znajduje się 7 otworów skrzelowych ustawionych w rzędzie. Minogi posiadają jedynie dwie płetwy grzbietowe i ogonową. Ślepice(larwy minoga) posiadają robakowaty kształt ciała, słabo rozwinięte płetwy, słabo widoczne oczy oraz trójkątny otwór gębowy, pozbawiony zębów, służący do odfiltrowywania zawiesiny.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Dorosłe<i> Ichthyomyzon greeleyi </i>osiągają rozmiar w przedziale 10-16 cm długości ciała(maksymalnie 20 cm). Lejek przyssawkowy duży, stanowiący większą cześć głowy. Ciało koloru brązowego z kontrastującą jasnożółtą częścią brzuszną. Na ciele występują licznie, ciemne plamki. Płatwy jasne, grzbietowe połączone z wyraźnym, granicznym wcięciem. Pierwsza lekko karbowana. Płetwa ogonowa słabo rozwinięta, niska i zaokrąglona.<br />
<br />
<h3>
Dymorfizm płciowy</h3>
Brak danych. U spokrewnionych gatunków występuje jedynie w okresie tarła. Samcowi wykształca się rurkowate pokładełko, natomiast samicy pseudo płetwa odbytowa.<br />
<br />
<h3>
Populacja i zagrożenia</h3>
<i>Ichthyomyzon greeleyi </i>występuje na dość szerokim obszarze w licznych subpopulacjach. Jednak z uwagi na krótki okres formy dorosłej i skryty tryb życia formy larwalnej jest gatunkiem trudnym do zaobserwowania, a co za tym idzie do oszacowania populacji i rzeczywistego zakresu występowania.<br />
<br />
W niektórych stanach notowany jest jako krytycznie zagrożony wyginięciem(Nowy Jork, Ohio, Wirginia Zachodnia), w innych zaś jako narażony, bądź zagrożony. Wiąże się to głównie z bardzo małymi zaobserwowaniami ów gatunku(przykładowo na terenie Nowego Jorku zebrano go tylko 2 razy). Na niektórych obszarach został uznany za wymarły, choć przyczyny i czas spadku populacji nie został zbadany.<br />
<br />
Gatunek jest określany jako niezbyt częsty, lokalnie pospolity. Jest notowany jako gatunek niższego ryzyka na wyginięcie z stabilnym trendem populacji z uwagi na szeroki zasięg występowania i liczne subpopulację. Ocenia się jednak że w przeszłości jego populacja mogła być o 30-70% większa.<br />
<br />
Głównymi zagrożeniami dla przetrwania gatunku jest zanieczyszczenie wód(pestycydy, ścieki, nawozy), ich nadmierne zamulenie(poprzez wypas, odsuwanie ziemi) oraz zmiana biegu strumieni(kształtowanie brzegu, zapory, wypłycanie). <br />
<br />
<h3>
Pożywienie </h3>
Ślepice mikroorganizmy wodne odfiltrowywane z wody oraz detrytus. Osobniki dorosłe nie pobierają pokarmu.<br />
<br />
<h3>
Zachowanie</h3>
Ślepice żyją zagrzebane w piaszczystym, kamienistym, błotnistym lub mulistym podłożu o łagodnym nurcie, odfiltrowując mikroorganizmy, którymi się żywią, prowadząc skryty tryb życia. Okres larwalny trwa ok. 5-6 lat. Gotowa do tarła ślepica wędruje w pobliże bystrzy(lub częściach strumieni o dużym nurcie), gdzie przechodzi trwającą 100-140 dni metamorfozę, po czym przechodzi do tarła i umiera.<br />
<br />
<h3>
Rozród</h3>
Okres godowy przypada zwykle na końcówkę maja, gdy temperatura wody osiąga blisko 19° C. W bystrzach samiec na dnie okopuje nieduże zagłębienie, zwykle w pobliżu płaskiego kamienia. Gotowa do tarła samica przyczepia się do kamienia nad gniazdem. Samiec oplątuje się wokół partnerki, tak aby ich kloaki znajdowały się blisko. Zapłodnienie występuje zewnętrzne, podczas składania jaj. Samica może złożyć nawet ich kilka tysięcy. Larwy wykluwają się po ok. 3 tygodniach i z nurtem wędrują w miejsca mniej wartkie. Osobniki dorosłe po tarle żyją zwykle jeszcze kilka dni.<br />
<br />
<h3>
Długość życia</h3>
Cały okres życiowy trwa ok. 5-6 lat.<br />
<br />
<h3>
Naturalni wrogowie</h3>
Głównie ptaki wodne. Dla larw także ryby i drapieżne owady.<br />
<br />
<h3>
Podgatunki </h3>
Nie wymienia się.<br />
<br />
<h3>
Znaczenie dla człowieka</h3>
Nie posiada szczególnego znaczenia dla człowieka. Nie posiada znaczenia w rybołówstwie.<br />
<br />
<h3>
Systematyka, ewolucja i pokrewieństwo</h3>
<div>
Minogokształtne to rząd prymitywnych zwierząt, które wśród obecnie żyjących zwierząt najbliżej spokrewnione są ze śluzicami(<i>Myxini</i>). Rząd liczy sobie ponad 376 mln lat(dewon), a najstarszy gatunek minoga <i>Priscomyzon riniensis</i> bardzo przypominał dzisiejszych przedstawicieli. Skamieniałości minogów należą do rzadkości z uwagi na to że chrzęstny szkielet rzadko ulega fosylizacji, dlatego ich ewolucja jest słabo poznana.<br />
<br />
Rodzaj <i>Ichthyomyzon </i>liczy 6 przedstawicieli z czego wśród rodzaju są gatunki pasożytnicze(<i>Ichthyomyzon bdellium, Ichthyomyzon castaneus, Ichthyomyzon gagei, Ichthyomyzon unicuspis</i>), jak i niepasożytnicze(<i>Ichthyomyzon fossor, Ichthyomyzon greeleyi</i>). Wszystkie zamieszkują rejony Stanów Zjednoczonych. <br />
<br /></div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;">Bibliografia:</span></div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.fishbase.org/summary/2518</span></div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;">-https://en.wikipedia.org/wiki/Mountain_brook_lamprey</span></div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;">-http://explorer.natureserve.org/servlet/NatureServe?searchName=Ichthyomyzon+greeleyi+ </span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.iucnredlist.org/details/202620/0</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://www2.dnr.cornell.edu/cek7/nyfish/Petromyzontidae/mtbrooklamprey.html</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://en.wikipedia.org/wiki/Lamprey</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://fossilworks.org/bridge.pl?a=taxonInfo&taxon_no=91451</span></div>
<div>
</div>
Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-31040796409138758452018-01-03T14:15:00.002-08:002018-01-03T14:16:11.651-08:00Platana szponiasta - żaba akwariowa <b>inne nazwy: żaba szponiasta, żaba platana, platana </b><br />
<ul>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0.25em 0px;"><b>Królestwo:</b> Zwierzęta</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Podtyp:</b> Kręgowce</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gromada:</b> Płazy</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rząd: </b>Płazy bezogonowe</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rodzina:</b> Grzbietorodowate</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gatunek: </b>Platana szponiasta<i>(Xenopus laevis)</i></li>
</ul>
<h3>
Występowanie</h3>
<div>
Zamieszkuje zbiorniki wodne rejonu Afryki. Z uwagi na wyróżnienie nowego gatunku <i>Xenopus victorianus</i>, którego zasięg może się pokrywać, a odznacza się znacznym podobieństwem, dokładne rozmieszczenie gatunku nie jest poznane. Zakłada się że <i>Xenopus laevis</i> występuje w rejonach od południowej Angoli, Zambii, Malawi i Mozambiku po resztę Afryki na południe, a także oddzielona populacja na terenie Nigerii, Kamerunu, Republiki Środkowoafrykańskiej i północnych rejonach Demokratycznej Republiki Konga do 28ºE. Niepotwierdzone informację o występowaniu na terenie Gabonu. Spokrewniony gatunek zakłada się że zasiedla <i>Xenopus victorianus</i> tereny Tanzanii, Kenii, Ugandy, Rwandy, Burundi, Sudanu i Demokratycznej Republiki Konga od 28ºE na wschód.<br />
<br />
Gatunek wprowadzony i inwazyjny na terenie Chile, Indonezji, Francji, Sycylii, Meksyku, Portugalii, Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych. <br />
<br />
<h3>
Siedlisko</h3>
</div>
<div>
Płaz wyłącznie wodny. Zamieszkuje wody słodkie i słonawe. Preferuje przede wszystkich jeziora eutroficzne o niskiej populacji ryb drapieżnych, lecz spotykany w bardzo różnego typu środowiskach wodnych. Unika dużych rzek i strumieni, lecz w mniejszych ciekach może występować dość licznie. Akceptuje także wody zmodyfikowane antropogeniczne, umiarkowanie skażone np. rowy odwadniające, kanały przeciwpowodziowe, stawy golfowe, jeziora sztuczne, kanały irygacyjne, zbiorniki pojące bydło i stację oczyszczalni ścieków.<br />
<br />
<h3>
Ogólny opis </h3>
</div>
<div>
Żaby z rodzaju <i>Xenopus </i>posiadają grzbietobrzusznie spłaszczone ciało o masywnej budowie. Głowa widocznie mniejsza od ciała, słabo zaznaczona o kształcie klina. Nie posada języka ani widocznych otworów usznych. Oczy duże, wyłupiaste, bez powiek. Kończyny przednie mniejsze od tylnych, czteropalczaste, nie połączono błoną i bez pazurów. Kończyny tylne masywne, dobrze umięśnione i pięciopalczaste. Palce są połączone błoną pławną i posiadają pazury. Skóra jest gładka i śliska. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Platana szponiasta osiąga 5-12 cm długości ciała i 60-200 g wagi w zależności od płaci. Skóra koloru od brązowego po oliwkowy z licznymi jasnymi plamkami. Czasami po bokach ciała występują brodawki. Spodnia część ciała jasna, kremowobiała. 3 palce od wewnętrznej strony są zakończone niedużymi pazurami.<br />
<br />
Kijanki posiadają przeźroczystą skórę, przez co widać na niej większość narządów wewnętrznych. </div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Dymorfizm płciowy</h3>
Widoczny i wielkościowy. Samice osiągają 10-12 cm długości ciała i masę do 200 gram. Posiadają masywniejszą budowę ciała niż samce. Samce osiągają 5-6 cm długości ciała i wagę ok. 60 gram. Samce mają modzele na przednich kończynach w kolorze czarnym.<br />
<br />
<h3>
Populacja i zagrożenia </h3>
<div>
Gatunek niezagrożony, notowany jako niższego ryzyk na wyginięcie. Pospolity w swoim naturalnym środowisku, zwiększający ostatnimi latami swoją liczebność oraz akceptujący środowiska zmienione antropogenicznie. W wyniku jej spopularyzowania jako zwierzę laboratoryjne, naturalny test ciążowy(w latach 40 i 50 XX wieku) oraz pupil domowy płaz stał się gatunkiem inwazyjnym na wielu terenach. Nie podlega próbą ochrony.<br />
<br />
Same platany są jednak uznawane za zagrożenie dla rodzimych gatunków ryb i płazów na terenach dla nich obcych. Odnotowano iż ich występowanie tych płazów może ograniczać występowanie niektórych gatunków zwierząt, zwłaszcza tych fitofagicznych z którymi konkuruje o pokarm(kijanki platanów są fitofagami). Odnotowano spadki populacji takich ryb jak tołpyga, <i>Eucyclogobius </i>czy nawet karpieńce(gdyż platana akceptuje nawet skrajne warunki środowiskowe) w miejscach gdzie występuje żaba. Możliwe że platana miała także znaczenie w wymarciu żaby <i>Rana draytonii</i> z niektórych rejonów Kalifornii(choć nie zostało to udokumentowane). Platana szponiasta może być także nosicielem choroby grzybiczej płazów chytridiomikozy oraz zarażać nią inne gatunki płazów(sam gatunek jest dość odporny na ów patogen). </div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Pożywienie </h3>
Drapieżnik o oportunistycznym apetycie. Zjada wszelkiego rodzaju żywe i martwe organizmy które może połknąć. Do ofiar należą głównie skorupiaki, larwy owadów, małe ryby i padlina. Większe zdobycze może próbować rozrywać pazurami tylnych kończyn. Występuje u nich kanibalizm.<br />
<br />
Kijanki są filtratorami. Żywią się głównie fitoplanktonem w szczególności algami i okrzemkami, a także pierwotniakami i bakteriami.<br />
<br />
<h3>
Zachowanie </h3>
<div>
Platana szponiasta jest płazem typowo wodnym, który cały cykl życiowy przeprowadzony jest w wodzie. Rzadko opuszcza wodę, a ich lądowe wędrówki zarejestrowano jedynie podczas wyschnięcia zbiornika wodnego. Nieporadnie poruszają się po lądzie, potrafią jednak skakać, zwykle wędrując po błotnistej lub wilgotnej glebie(lub podczas opadów), która chroni płazy przed wyschnięciem.<br />
<br />
Nie wskazuje konkretnej pory dnia dla swojej aktywności. Zwykle czyha ukryta w mule, wśród roślinności lub pod zatopionym przedmiotem, aż wyczuje zapach pożywienia. Poluje przy pomocy wyczulonego węchu i systemu linia bocznej. Jest niezdarnym drapieżnikiem, dlatego jego dieta głównie składa się z organizmów powolnych(np. bezkręgowców dennych) i martwych. Bez pożywienia może przetrwać nawet 8 miesięcy. <br />
<br />
Zwykle spotykane są grupowo, co świadczy o braku terytorializmu lub o luźnym utrzymywaniu granic rewirów. Gęstość występowania zwykle zależy od poziomu wody w zbiorniku i jest wyższa gdy poziom wody spada(gęstość może być większa niż 1 osobnik na m2). Przypuszczalnie może zapadać w stan estywacja, będąc zagrzebana w błocie. Może przetrwać także w wodzie gdzie temperatura spada do ok. 10°C(choć żyje w wodach ciepłych 16-22 ° C), nie zapadając w hibernację, choć stając się mniej aktywna.<br />
<br />
W swoim naturalnym środowisku płaz rzadko podlega badaniom naukowym.<br />
<br />
<h3>
Rozród</h3>
Okres godowy przypada zwykle na początek pory deszczowej, choć płaz może rozmnażać się przez cały rok, maksymalnie podchodzi 4 razy do godów w ciągu roku. Samce nie posiadają worków wokalnych, natomiast wydają z siebie rzekot pod powierzchnią wody, przez co jest słabo słyszalny na powierzchni, zwykle w godzinach nocnych. Samica zwykle odpowiada na odgłosy samca odgłosem stukania, a obaj zalotnicy przywabiają się nawzajem. Podczas kopulacji dochodzi do ampleksusu miedniczego(płazy zwykle kopulują w ampleksusie pachwinowym), trwającego 3-4 godziny. Samica składa jaja pojedynczo lub kilka na raz w ilości od 100 do kilku tysięcy w zależności od wielkości samicy(duża samica może znieść 17 tysięcy jaj podczas jednego krycia). Lepkie jaja przyklejają się do pobliskiej roślinności, kamieni i struktur wodnych. Rodzice nie opiekują się jajami, a po godach mogą zjadać zniesiony skrzek(np. ten który opadł na dno).<br />
<br />
Kijanki wylęgają się po 2-3 dniach. Uczą się pływać dopiero po 1-2 dniach. W tym okresie nieruchomo zakotwiczają się wśród pobliskiej roślinności i struktur podwodnych. Po wylęgu nie mierzą więcej niż 8 mm długości ciała. Kijanki są bardzo słabymi pływakami, polują na głębszych wodach przez co często stają się celem drapieżników. Larwy rosną szybko. Po ok. 20 dniach pojawiają się zalążki kończyn, po kolejnych 15 dniach tylne kończyny są wykształcone i ruchliwe, pojawiają się kończyny przednie, a po kolejnych 7 dniach żaba zwykle redukuje swój ogon i kończy metamorfozę(cały cykl trwa 6-8 tygodni). Ogon jest wchłaniany do organizmu i podtrzymuje jej zapotrzebowanie żywnościowe przez ok. 5 dni.<br />
<br />
Po metamorfozie wielkość żaby nie przekracza 1 cm długości. W przeciągu 5 miesięcy długość ciała jest już pięciokrotnie większa. W wieku ok. 12 miesięcy osiągają dojrzałość płciową i przystępują do godów.<br />
<br />
Cały przebieg zachowań rozrodczych został poznany w warunkach laboratoryjnych, hodowlanych i obserwacji w rejonach inwazyjnych. Ubogie są natomiast dane na temat rozrodu w warunkach naturalnych.<br />
<br />
<h3>
Długość życia</h3>
<div>
W dzikich populacjach może osiągać 15 lat życia. W warunkach hodowlanych dożywa 20 lat.</div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Naturalni wrogowie </h3>
Głównie ptaki min. czaple, bociany, kormorany, sowy i dzierzby. Pada także ofiarą węży i dużych ryb.<br />
<br />
<h3>
Podgatunki </h3>
Wyróżnia się dwa podgatunki platana szponiastego:<br />
<ul>
<li><i>Xenopus laevis laevis</i> - występuje w rejonach od południowej Angoli, Zambii, Malawi i Mozambiku po resztę Afryki na południe.</li>
<li><i>Xenopus laevis sudanensis</i> - zasiedla tereny Nigerii, Kamerunu, Republiki Środkowoafrykańskiej i północne Demokratycznej Republiki Konga do 28ºE.</li>
</ul>
<h3>
Znaczenie dla człowieka</h3>
<div>
Płaz swoją sławę zawdzięcza głównie z powodu używanie go jako żywy test ciążowy w latach 40 i 50 XX wieku. Samice platanów silnie reagują na hormon produkowany przez ludzki zarodek(gonadotropina kosmówkowa). Wystarczyło że niewielką dawkę moczu kobiety wstrzyknięto w ciało żaby, a jeżeli ta w przeciągu doby zaczęła produkować jajka oznaczało to z wielkim prawdopodobieństwem że kobieta jest w ciąży.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ze skóry <i>Xenopus laevis</i> wyizolowano także peptydy antydrobnoustrojowe magaininy mające szerokie zastosowanie jako wspomagacz w antybiotykoterapi.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Badacze z Uniwersytetu Nowej Anglii eksperymentując na kijankach żaby <i>Xenopus laevis </i>syntetyzowali<i> </i>związek który zdolny jest do<i> </i>blokowania migracji i namnażania komórek jednego z nowotworów skóry.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
W 1970 roku właśnie platana szponiasta była pierwszym zwierzęciem, którego z sukcesem udało się sklonować.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<i>Xenopus laevis </i>jest popularnym zwierzęciem laboratoryjnym. Płaz jest bardzo mało wymagający oraz szybko się mnoży. Często jest stosowany w badaniach embriologicznych(z uwagi na przeźroczystą ścianę jaj i skórę kijanek można obserwować ich dokładny rozwój), toksykologicznych, medycznych, cytologicznych i genetycznych. Jednak z uwagi na krótszy cykl życiowy spokrewnionego gatunku <i>Xenopus tropicalis</i> jest on częściej wykorzystywany.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Platana szponiasta jest także popularnym zwierzęciem hobbystycznym o podobnej popularności jak spokrewniony karlik szponiasty(<i>Hymenochirus boettgeri</i>). </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<i>Xenopus laevis </i>na wielu terenach jest gatunkiem inwazyjnym, czasem wypierającym rodzime gatunku płazów. Płaz jest także niezwykle odporny na grzybiczą chorobę dziesiątkującą populację innych płazów na całym świecie chytridiomikozę. Wysunięto teorię że może być jej bezobjawowym nosicielem, zarażającym inne gatunki.<br />
<br />
<h3>
Systematyka, ewolucja i pokrewieństwo</h3>
</div>
<div>
Do rodzaju <i>Xenopus </i>zalicza się 18-20 gatunków płazów, zamieszkujących Afrykę Subsaharyjską. Większość gatunków jest do siebie bardzo podobnych, a ich odróżnienie bez dokładnych pomiarów lub badań genetycznych jest czasami niemożliwe.<br />
<br />
Najstarszy wiek szczątków płazów z rodzaju <i>Xenopus</i> datowane są na 84,9 mln lat(późna kreda). Większość nie zostało opisanych(przypuszczalnie znane są dwa opisane wymarłe gatunki <i>Xenopus arabiensis</i> i <i>Xenopus romeri</i>), lecz szczątki były odnajdywane na terenach Tanzanii, Maroko, Jemenu, Brazylii oraz Argentyny(najstarsze). Sama rodzina grzbietorodowatych sądzi się iż powstała na początku okresu kredowego(145,5 mln lat temu).<br />
<br />
Najbliższymi krewniakami rodzaju <i>Xenopus </i>jest rodzaj<i> Silurana</i>, którego przedstawiciele odznaczają się podobnymi przystosowaniami. Wyróżnia się dwa gatunki wymienionego rodzaju <i><a href="http://animaluki.blogspot.com/2013/06/silurana-epitropicalis-zaba-szponiasta.html">Silurana epitropicali</a>s</i> i <i>Silurana tropicalis</i>(który częściej zaliczany jest do rodzaju <i>Xenopus</i>).<br />
</div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;">Bibliografia:</span></div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.iucnredlist.org/details/58174/0</span></div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;">-http://animaldiversity.org/accounts/Xenopus_laevis/</span></div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;">-http://eol.org/pages/1038993/overview</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.kopernik.org.pl/projekty-specjalne/archiwum-projektow/projekt-genesis/krotka-historia-klonowania/</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://kopalniawiedzy.pl/Xenopus-laevis-zaba-zaba-szponiasta-plaz-czerniak-przerzut-nowotwor-metaloproteinazy-metaloproteinaza,6708</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.xenbase.org/anatomy/intro.do</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://amphibiaweb.org/species/5255</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://fossilworks.org/bridge.pl?a=taxonInfo&taxon_no=37441</span> </div>
Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-6344393144233168502017-12-04T04:38:00.002-08:002017-12-04T04:38:44.576-08:00Ajolot - amfisbena z kończynami<ul>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0.25em 0px;"><b>Królestwo:</b> Zwierzęta</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Podtyp:</b> Kręgowce</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gromada:</b> Gady</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rząd: </b>Łuskoskóre</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rodzina:</b> <i>Bipedidae</i></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gatunek:</b> Ajolot(<i>Bipes biporus</i>)</li>
</ul>
<h3>
Występowanie</h3>
<div>
Zamieszkuję endemicznie Półwysep Kalifornijski(Meksyk). Jego zakres rozciąga się od południowo-zachodniej Kalifornii Dolnej przez zachodnia część Kalifornii Dolnej Południowej po Przylądek San Lucas.<br />
<br />
<h3>
Siedlisko</h3>
<div>
Ajolot zamieszkuje tereny, gdzie gleba jest luźna i sucha. Przede wszystkim pustynie, wydmy i obszary o niskiej częstotliwości opadów, często porośnięte roślinnością kserotermiczna. Jest gatunkiem który większość życia spędza pod ziemią. Może bytować na umiarkowanie przekształconym przez człowieka terenie, jeżeli występuje na nim odpowiednia gleba. </div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Ogólny opis </h3>
Amfisbeny to rząd(czasem podrząd lub klad w zależności od autora klasyfikacji) gadów o wydłużonym i robakowatym kształcie ciała, pokrytym dużymi łuskami. Głowa ma zwykle klinowaty kształt, jest zaokrąglona, niewyróżniająca się od reszty ciała(można pomylić z odległości ogon i głowę). Brak uszu zewnętrznych, natomiast oczy niewielkie, pokryte skórą. Zwykle nie posiadają kończyn(poza poszczególnymi gatunkami, przykładowo opisywanym ajolotem).<br />
<br />
Ajolot posiada dość małą, stwardniałą głowę. Ciało pokryte jest łuskami pierścieniowymi. Osiąga długość od 18 do 21 cm. Odmiennie od większości amfisben ajolot posiada kończyny przednie(brak tylnych), małe lecz funkcjonalne, wyposażone w pazury. Ogon stanowi 1/10 długości ciała, ulega autotomii(bez możliwości regeneracji). Ubarwienie młodych osobników jest zwykle różowe, lecz z wiekiem robią się coraz bledsze.<br />
<br />
<h3>
Dymorfizm płciowy </h3>
<div>
Brak.<br />
<br />
<h3>
Populacja i zagrożenia</h3>
</div>
<div>
Gatunek klasyfikowany przez IUCN jako niższego ryzyka na wyginięcie. Mimo niskiego potencjału reprodukcyjnego, gatunek wydaje się występować dość licznie. Nie są znane poważne zagrożenia dla przetrwania gatunku, choć rozwijające się rolnictwo może miejscowo ograniczać liczebność ajolota. Czasami jest także tępiony z uwagi na wygląd przypominający węża, choć zdarza się to rzadko, ponieważ zwierze prowadzi skryty tryb życia. Istnieje także zagrożenie z uwagi na przemyt zwierząt do prywatnych hodowli, choć prawdopodobnie niema to zbytniego wpływu na populację. Gatunek jest chroniony prawem meksykańskim. Występuje także na kilku obszarach chronionych.<br />
<br />
<h3>
Pożywienie</h3>
Drapieżnik oportunista, polujący na wszelkiego rodzaju zwierzęta które potrafi połknąć, są to przede wszystkim stawonogi(karaczany, pająki, mrówki, termity, chrząszcze oraz ich larwy), pierścienice i drobne kręgowce np. małe jaszczurki.<br />
<br />
<h3>
Zachowanie </h3>
Ajolot jest amfisbeną żyjąca głównie pod powierzchnią ziemi. Przypuszczalnie może żerować we wszystkich porach doby, choć unika najcieplejszych okresów. Tworzy duże i skomplikowane systemy korytarzy, głównie tuż pod powierzchnią gleby(na głębokości od 2,5 do 15 cm, głównie 4 cm), mające swoje wyjścia zwykle pod kłodami lub skałami. Łatwo kopie i porusza się w tunelach dzięki swoim kończynom, na lądzie porusza się dzięki tzw. ruchom concertina locomotion(przykład https://www.youtube.com/watch?v=xo0pVlzUBc8), występującym głównie u węży i innych beznogich gadów. Na powierzchnie ajolot wychodzi głównie podczas poszukiwania ofiar lub podczas ulewnych deszczów(kiedy woda zatapia nory). Jako gatunek zmiennocieplny podczas upalnych dni zakopuje się głębiej pod powierzchnie.<br />
<br />
Żeruje zwykle nasłuchując ruchów nad powierzchnią, kiedy zlokalizuje ofiarę wychodzi z nory i chwyta ją szczękami, aby szybko wciągnąć ją pod powierzchnie. Nie hibernuje.<br />
<br />
<h3>
Rozród </h3>
Słabo poznany.<i> Bipes biporus </i>jest gatunkiem jajorodny. Okres rozrodczy przypada zwykle na czerwiec/lipiec Samica (przypuszczalnie w jednej z nor) składa od 1 do 4 jaj(zwykle 2). Nie potwierdzono informacji czy ajolot wskazuje jakąkolwiek opiekę rodzicielską. Okres inkubacji trwa ok. 2 miesiące, a młode klują się zwykle podczas pory deszczowej. Okres rozwoju młodych jest słabo poznany. Dojrzałość płciową otrzymują po osiągnięciu 18 cm długości ciała, zwykle w przeciągu 3,5 lat. Samice przypuszczalnie rozmnażają się raz do roku.<br />
<br />
<h3>
Długość życia</h3>
Brak danych. Przypuszczalnie gatunek długowieczny z uwagi na niska rozrodczość i późny okres dojrzałości płciowej.<br />
<br />
<h3>
Naturalni wrogowie </h3>
Głównie węże, które potrafią kopać np. <i>Phyllorhynchus decurtatus. </i>Czasem padają ofiarą skunksów i borsuków. Podczas deszczu, kiedy opuszczają nory mogą padać ofiarą ptaków drapieżnych. ,<br />
<br />
<h3>
Podgatunki </h3>
Nie wyróżnia się.<br />
<br />
<h3>
Znaczenie dla człowieka</h3>
Może kontrolować populacji szkodników przez co jest zwierzęciem pożytecznym. Jego nory napowietrzają także glebę, jedna z uwagi na morfologiczne podobieństwo do węży, czasem jest z nimi mylony i tępiony. Bywa także obiektem handlu jako zwierzę domowe, choć bardzo rzadko.<br />
<br />
<h3>
Systematyka, ewolucja i pokrewieństwo</h3>
Amfisbeny to podrząd gadów łuskoskórych, morfologicznie przypominających węże, lecz przypuszczalnie daleko z nimi spokrewnione. Obecnie za najbliższych krewnych amfisben uznaje się jaszczurki właściwe(<i>Lacertidae</i>). Pokrewieństwo wewnątrz podrzędu amfisben też nie jest dobrze poznana. <i>Bipedidae</i> najczęściej uznaje się za najwcześniejszą gałąź ewolucyjną z uwagi na obecność kończyn, jednak badania molekularna dowodzą że najstarszą rodziną amfisben są beznogie <i>Rhineuridae, </i>co sugeruję iż do utraty kończyn mogło dojść kilkukrotnie, a ich obecność nie jest dobrym wyznacznikiem grup bazalnych.<br />
<br />
Przypuszcza się iż amfisbeny powstały ok.120 mln lat temu(kreda), choć brak na to kopalnych dowodów. Najstarszy potencjalny przedstawiciel(<i>Slavoia darevskii</i>) liczy 85-70 mln lat(kreda), choć jedynie przypuszcza się iż może być przedstawicielem amfisben(łączy z nimi pewne cechy anatomiczne). Najstarszą, zatwierdzoną amfisbeną jest <i>Plesiorhineura tsentasai</i>, liczący 63-61 mln lat(paleogen). Niektóre wymarłe łuskoskóre np. <i>Cryptolacerta </i>łączą w sobie cechy amfisben i jaszczurek właściwych co może świadczyć o wspólnym pochodzeniu tych grup organizmów(homologia), choć może też być to równie dobrze paralelizm ewolucyjny, czyli wykształcenie podobnych cech z uwagi na podobny tryb życia. <br />
<br /></div>
<br />
<span style="font-size: xx-small;">Bibliografia:</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.strangeanimals.info/2011/02/mexican-mole-lizard.html</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.iucnredlist.org/details/63723/0</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://animaldiversity.org/accounts/Bipes_biporus/</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://pl.wikipedia.org/wiki/Amfisbeny</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://en.wikipedia.org/wiki/Rhineuridae</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://fossilworks.org/bridge.pl?a=taxonInfo&taxon_no=37980</span></div>
Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-26635948271371761442017-11-19T14:39:00.001-08:002017-11-19T14:39:08.843-08:00Owocożer złotawy - gołąb o niegołębich cechach<ul>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0.25em 0px;"><b>Królestwo:</b> Zwierzęta</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Podtyp:</b> Kręgowce</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gromada:</b> Ptaki</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rząd: </b>Gołębiowe</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rodzina:</b> Gołębiowate</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gatunek: </b>Owocożer złotawy(<i>Ptilinopus luteovirens</i>)</li>
</ul>
<h3>
Występowanie</h3>
<div>
Zamieszkuję endemicznie wyspy Waya Group, Vitu Levu, Beqa, Ovalau i Gau, leżąca na terenie państwa Fidżi.<br />
<br />
<h3>
Siedlisko</h3>
Tropikalne lasy pierwotne, lasy wtórne i zakrzewienia. Czasami także obrzeża wiosek ludzkich.<br />
<br />
<h3>
Ogólny opis </h3>
<div>
Gołębiowate posiadają krępą, masywną budowę ciała, stosunkowo małą głowę, duże oczy, krótki, prosty dziób z widoczną, miękką woskówką i krótkie nogi. Upierzenie gęste i miękkie. <br />
<br />
Owocożer złotawy osiąga 19-21 cm długości ciała. Pióra samca koloru złotawego lub zielonozłotawego. Na pokrywach skrzydłowych, grzbiecie, karku pióra są wydłużone, wąskie i przypominające włosy swoją budową. Brzuch, kuper i dolne pokrywy ogonowe zwykle posiadają złotawe zabarwienie. Głowa zielona lub zielono-niebieska. Często od oczu(także wokół nich) po dziób występuje zielonkawe, jaśniejsze zabarwienie piór.<br />
<br />
Samica mniej jaskrawo ubarwiona, zwykle koloru ciemnozielonego, bez włoso-podobnych piór. Brzuch często szarozielony, lotki koloru ciemnobrązowego, a dolne pokrywy ogonowe pomarańczowe lub żółtawe. Głowa jasnozielona, czasem bardziej lub mniej kontrastująca z resztą ciała. Osobniki młodociane podobne do samic.<br />
<br />
Ogon obu płci krótki, wachlarzowaty. Dziób i nogi zielone lub niebieskozielone. Tęczówka biała.<br />
<br />
<h3>
Dymorfizm płciowy</h3>
Wyraźny. Patrz wyżej(ogólny opis).<br />
<br />
<h3>
Populacja i zagrożenia</h3>
Nie jest uważany za gatunek zagrożony(najmniejszej troski). Brak szczegółowych danych na temat liczebności gatunku. Wydaje się występować dość licznie, szczególnie na wyspie Vitu Levu. Także ptak jest dość elastyczny jeżeli chodzi o zamieszkiwane siedliska. Nie są znane poważne zagrożenia dla przetrwania gatunku. Lokalnie może mu zagrażać niszczenie leśnych siedlisk.<br />
<br />
<h3>
Pożywienie </h3>
</div>
<div>
Głównie owocożerny. Żywi się małymi owocami, zwłaszcza roślin z rodzaju <i>Ficus</i>(figowce) i <i>Clidemia. </i>Dietę urozmaica w drobne bezkręgowce.<br />
<br />
<h3>
Zachowanie</h3>
</div>
<div>
Ekologia gatunku słabo poznana. Ptak żeruję głównie w górnej części drzew(korona). Nie tworzy stad i przypuszczalnie preferuje samotny tryb życia. Zwykle nie wędruje, choć może pokonywać większe odległości np. w poszukiwaniu materiału do budowy gniazda. Wydają z siebie pstrykania, szczekania i gwizdy(odmiennie niż inne gołębie).<br />
<br />
<h3>
Rozród</h3>
Bardzo mało danych na temat rozrodu tego gatunku. Tworzy otwarte gniazda o luźnej strukturze z cienkich patyków i kawałków pnączy, dość nisko nad ziemią(ok. 3 metry) na gęstym krzewie lub wśród pnączy. Samica składa jedno jajo. U spokrewnionych gatunków zaobserwowano że jedynie samica opiekują się jajami i młodymi, co jest dość niezwykłe dla gołębiowatych.<br />
<br />
<h3>
Długość życia</h3>
Brak danych.<br />
<br />
<h3>
Naturalni wrogowie</h3>
Głownie ptaki drapieżne np. krogulec rdzawoszyi.<br />
<br />
<h3>
Podgatunki </h3>
Nie wyróżnia się.<br />
<br />
<h3>
Znaczenie dla człowieka</h3>
Gatunek nie posiada szczególnego znaczenia dla człowieka.<br />
<br />
<h3>
Systematyka, ewolucja i pokrewieństwo</h3>
Do rodzaju <i>Ptilinopus </i>zaliczanych jest 54-58 gatunków gołębi zamieszkujących wyspy Oceanii i Australię. Większość wskazuje przystosowania do żywienia się owocami(skąd nazwa owocożery). Zamieszkują środowiska leśne, niektóre gatunki ograniczają się do lasów pierwotnych np. owocożer żółtooki(<i>Ptilinopus arcanus</i>), inne zaś wolą lasy wtórne i siedliska zurbanizowane np. owocożer guzodzioby(<i>Ptilinopus insolitus</i>) i owocożer żółtobrody(<i>Ptilinopus melanospilus</i>). Niektóre gatunki prowadzą skryty tryb życia, przez co ich ekologia jest bardzo słabo poznana(przykładem jest owocożer dwuwstęgowy <i>Ptilinopus speciosus</i>).<br />
<br />
Większość gatunków jest notowanych jako mniejszego ryzyka na wyginięcie, kilka jako gatunki gatunki bliskie zagrożeniu lub narażone, dwa gatunki jako poważnie zagrożone(owocożer różowobrzuchy <i>Ptilinopus huttoni </i>i owocożer mariański <i>Ptilinopus roseicapilla</i>) i jeden jako krytycznie zagrożony(owocożer żółtooki <i>Ptilinopus arcanus</i>). Głównymi zagrożeniami dla przetrwania owocożerów są niszczenie środowiska, gatunki obce, polowania oraz wprowadzone ptasie choroby. Cztery gatunki z rodzaju <i>Ptilinopus </i>są uważane za wymarłe, jeden naukowo nieopisany gatunek wymarł w okresie prehistorycznym, jeden wymarły(owocożer czerwonowąsy <i>Ptilinopus mercierii</i>) w połowie XX wieku, natomiast dwa kolejne gatunki(<i>Ptilinopus marshallianus</i> i <i>Ptilinopus byronensis</i> ) są wątpliwe(uważane czasami za podgatunki).<br />
<br />
<i>Ptilinopus </i>jest taksonem parafiletycznym do którego nie wlicza się powiązanych z nim rodzajów<i> Alectroenas</i> i <i>Drepanoptila. </i>Sam rodzaj <i>Ptilinopus </i>często umownie grupuje się na owocożery w zależności od rejonu występowania i podobieństwo morfologiczne. Niektóre także zalicza się do osobnych rodzajów <i>Chrysoena</i>(opisywany gatunek jest czasem do niego zaliczany) i <i>Megaloprepia.</i><br />
<i><br /></i>Rodzaj<i> Ptilinopus </i>należy do plemienia <i>Ptilinopini </i>do którego klasyfikuje się także rodzaje <i>Alectroenas</i>(koralczyki)<i>,</i> <i>Drepanoptila</i>(strzępopiór)<i>, Ducula</i>(muszkatele), <i>Hemiphaga</i>(garlica maoryska), <i>Lopholaimus</i>(siwiec), <i>Cryptophaps</i>(rotangowiec) i <i>Gymnophaps</i>(krasnooki).<br />
<br />
Zapis kopalny gołębiowych nie jest dobrze reprezentowany. Za najwcześniejszą formę gołębiowych uznaje się rodzaj <i>Gerandia </i>zamieszkujący tereny dzisiejszej Francji we wczesnym miocenie(ok. 20 mln lat temu), choć obecne badania bardziej skłaniają się by uznać rodzaj za wczesne stepówki. Jednak wczesny gatunek gołębia odnaleziono także na terenie Nowe Zelandii, który również jest datowany na wczesny miocen(19-15 mln lat). <i>Rupephaps taketake</i> anatomicznie przypomina reprezentantów rodzajów <i>Hemiphaga, </i><i>Gymnophaps </i>i <i>Lopholaimus. </i>Innym wczesnym gołębiem jest <i>Arenicolumba prattae </i>odnaleziony na terenie Florydy, a którego krewnych przypuszczalnie można szukać wśród rodzajów <i>Columbina</i>(gołąbeczki) i <i>Scardafella</i>(łuskowiaki). <br />
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;">Bibliografia:</span></div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;">-https://www.hbw.com/species/golden-dove-chrysoena-luteovirens</span></div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.iucnredlist.org/details/22691577/0</span></div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;">-https://en.wikipedia.org/wiki/Golden_fruit_dove</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://en.wikipedia.org/wiki/Whistling_fruit_dove</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://en.wikipedia.org/wiki/Columbidae</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://fossilworks.org/bridge.pl?a=taxonInfo&taxon_no=333914</span></div>
</div>
Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-41129658456182573322017-11-09T09:38:00.001-08:002017-11-09T09:38:52.977-08:00Mrównik afrykański - żywa mrówkożerna skamielina inne nazwy: prosię ziemne<br />
<ul>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Królestwo:</b> Zwierzęta</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Podtyp:</b> Kręgowce</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gromada:</b> Ssaki</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rząd: </b>Rurkozębne</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rodzina:</b> Mrównikowate</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gatunek: </b>Mrównik afrykański(<i>Orycteropus afer</i>)</li>
</ul>
<h3>
Występowanie</h3>
<div>
Szeroko rozpowszechniony w Afryce Subsaharyjskiej od południowych terenów Mauretanii, Mali, Nigru, Czadu, Sudanu i południowo-wschodnich terenów Afryki, aż po Południową Afrykę. Zamieszkuje również lasy deszczowe Kotliny Kongo i Afryki Zachodniej, choć jego rozmieszczenie na tych terenach jest słabo poznana.</div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Siedlisko </h3>
Akceptuję wiele siedlisk. Przed wszystkim liczny na terenach półpustynnych, trawiastych, krzewiastych i sawannach. Spotykany także w rożnego typu lasach(także deszczowych). Unika terenów bagiennych, pustynnych i skalistych(gdzie trudno wybudować nory). Jego występowanie jest zależne od populacji mrówek i termitów na danych terenie. Spotykany na terenach uprawnych.<br />
<br />
<h3>
Ogólny opis</h3>
<div>
Mrównik posiada dość charakterystyczna budowę ciała. Ciało jest masywne, zwarte i pokryte grubą, jasną(kremową) skórą. Osiąga 100-130 cm długości ciała, 70 cm długości ogona i masę 40-80 kg. Grzbiet mocno wygięty ku gorze. Głowa wąska z silnie wydłużonym pyskiem. Oczy niewielkie. Na końcu pyska znajdują się duże i szerokie nozdrza z możliwością zamknięcia. Uszy bardzo długie i wąskie(podobne do zajęczych). Kończyny krótkie, muskularne. Przednie krótsze niż tylne, wyposażone w cztery palce(bez kciuka) zakończone długimi pazurami, przypominającymi łopaty. Tyle kończyny posiadają 5 palców, uzbrojone w masywne i szerokie pazury przypominające racice. Ogon mocno umięśniony, wleczony po ziemi. Sierść rzadka, szczeciniasta i brązowa, gęstsza i ciemniejsza jedynie na nogach. <br />
</div>
<h3>
Dymorfizm płciowy</h3>
Samce osiągają nieco większe rozmiary. Samice posiadają jaśniej zabarwioną głowę i ogon.<br />
<br />
<h3>
Populacja i zagrożenia</h3>
<div>
Populacja mrównika nie została oszacowana, nie ma także dowodów na to że populacja może się znacząco zmniejszać lub zwiększać. Sądzi się jednak że z uwagi na rosnącą ekspansję człowieka, niszczenie środowiska i polowania jego liczebność może się zmniejszać. Bywa także tępiony na obszarach rolniczych. Mimo to na obszarach chronionych występuje dość licznie, dodatkowo jego szeroki zakres występowania przyczyniło się do zakwalifikowania go do gatunków niższego ryzyka na wyginięcie.</div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Pożywienie</h3>
Mrównik jest myrmekofagiem, czyli żywi się mrówkami i termitami. Głównym składnikiem diety mrównika są mrówki, których zwierzę może zjadać w okolicach 50 tysięcy podczas jednej nocy. Mrównik rozkopuje gniazdo mrówek długimi pazurami, a następnie łapie owady lepkim językiem. Termity są zwykle łapane podczas ich wędrówek, gdyż w kopcach ich gęstość występowania jest o wiele mniejsza niż mrówek. Jedynym dodatkiem do diety mrówników są owoce ogórków <i>Cucumis humifructus</i>, które są zjadane przez ssaka z uwagi na dużą zawartość wody(nasiona rośliny kiełkują jedynie po przejściu przez układ pokarmowy mrównika).<br />
<br />
<h3>
Zachowanie </h3>
Mrównik afrykański jest zwierzęciem o samotnym trybie życia. Jest zwierzęciem terytorialnym, zajmującym powierzchnie 2-5 km², przy czym tereny zajmowane przez samce są zwykle większe. Aktywność wykazuje po zmroku.<br />
<br />
Dzień spędza w norze. Na swoim terytorium mrównik buduje kilka nor, które różnią się swoim zastosowaniem. Jedne służą jako ostoja(miejsce odpoczynku, miejsce ewentualnego schronienia się), inne jako stałe domy, zaś inne wykopywane są jedynie podczas poszukiwania pożywienia i nie mają większego zastosowania. Główna nora jest używana jako sypialnia i schronienie dla młodych. Jest zwykle bardziej obszerna(może pomieścić człowieka) i rozległa niż pozostałe nory(osiąga nieraz 13 metrów długości). Posiada czasem kilka wejść, a układ tunelów i pomieszczeń jest zwykle regularnie zmieniana. Nieraz także sama nora jest opuszczana, a mrównik buduje nową. Poza czasem na żerowanie mrównik często spędza czas na poszerzaniu nor i budowie nowych. Zwykle wchodzi i opuszcza norę z głową skierowaną do wyjścia. Przed opuszczaniem nory wychyla głowę węsząc i zasłuchując kilka minut, wyszukując niebezpieczeństwa, po czym gwałtowanie wybiega z nory na odległość ok. 10 metrów. Skacze, nasłuchuję, telepię głową, aby upewnić się że nie ma drapieżników w pobliżu, po czym zaczyna żerować.<br />
<br />
Żerując mrównik powoli porusza się do przodu, starannie obwąchując ziemię, szukając skupisk owadów. Po zlokalizowaniu gniazda, przednimi łapami szybko rozkopuje ziemię, następnie do otworów mrowiska wkłada lepki język, szybko wsuwając go z powrotem wyłapując stawonogi. Otwory nosowe zwierzęcia są zamykane, co uniemożliwia wniknięciu do niego mrówki, a liczne włoski wewnątrz ochraniają przed pyłkami uwalnianymi podczas kopania. Gruba skóra na ciele chroni mrównika przed ugryzieniami. Podczas posilania się, uszy mrównika zawsze zasłuchują, aby uchronić go przed atakiem drapieżników. Zwykle co noc wybiera inną trasę wędrówek dając tym samym czas na zregenerowanie się mrowisk.<br />
<br />
<h3>
Rozród </h3>
Okres rozrodczy u mrówników przypada różnie w zależności od szerokości geograficznej. W północnych rejonach Afryki rozpoczyna się w marcu/kwietniu, natomiast w południowych w październiku-styczniu. Zwierzęta w owym okresie wyjątkowo dobierają się w pary i pozostają w nich przez kilka dni. Para przyciąga siebie nawzajem przy pomocy bodźców zapachowych. Samiec podczas sezonu kryje wiele samic, natomiast nie wiadomo czy samica posiada wielu partnerów. Ciąża trwa 225-240 dni. Samica rodzi zwykle 1 młode(rzadziej 2). Noworodek rodzi się dobrze rozwinięty(nagi, otwarte oczy, wiele zmarszczek, pazury obecne) i mierzy ok. 55 cm, przy wadzę ok. 2 kg. Początkowo młode karmione jest mlekiem i pozostaje w norze, lecz w przeciągu 2 tygodni ją opuszcza i zaczyna wędrować z matką(uczy się zdobywać pokarm). 3 miesięczny mrównik zaczyna jeść owady, a w wieku 6 miesięcy usamodzielnia się(sam zdobywa pokarm, kopie nory), zwykle w niedługim odstępie czasu odchodzi. Dojrzałość płciową osiąga w przeciągu 2 lat. Mrówniki zwykle rozmnażają się raz na rok.<br />
<br />
<h3>
Długość życia</h3>
Na wolności mogą dożyć 18 lat. W niewoli najstarszy żył 23 lata.<br />
<br />
<h3>
Naturalni wrogowie</h3>
Bywają zabijane przez lwy, lamparty i hieny.<br />
<br />
<h3>
Podgatunki</h3>
Mrównik posiada 17 podgatunków.<br />
<br />
<h3>
Znaczenie dla człowieka</h3>
Bywają obiektem polowań dla mięsa, trofeum, skór i innych narządów(z których robi się amulety), zwłaszcza przez rdzenne ludy buszmeńskie i hotentockich. Czasami niektóre części ciała mrównika są wykorzystywane w tradycyjnej medycynie.<br />
<br />
Mrównik jest zwykle uważany za zwierzę pożyteczne, gdyż żywi się owadami niszczącymi uprawy, jednak jego rozkopywanie i budowanie nor na obszarach rolniczych czasem przynosi więcej szkód, dlatego bywa tępiony. Dodatkowo nory utrudniają przejazd pojazdom.<br />
<br />
Bywają hodowane w ogrodach zoologicznych. Rozmnaża się w niewoli.<br />
<br />
<h3>
Systematyka, ewolucja i pokrewieństwo</h3>
Mrównik afrykański należy do rodziny mrównikowatych(<i>Orycteropodidae</i>) do której klasyfikuje się ok. 17 gatunków(w 7 rodzajach), lecz obecnie jedynym żyjącym przedstawicielem jest opisywany gatunek. Niegdyś był klasyfikowany do rzędu <i>Edentata</i> wraz z szczerbakami i łuskowcami z uwagi na podobieństwo anatomiczne. Obecnie za najbliższych obecnie żyjących krewnych mrównika uznaje się ryjkonosy, złotokrety i tenreki. Mrównik jest czasami uznawany za przedstawiciela kladu afroterów, który został zaproponowany na podstawie badań molekularnych i poza wcześniej wymienionymi, obejmuje także trąbowce, brzegowce i góralkowce.<br />
<br />
Najstarsi przodkowie rurkozębnych liczą sobie 23 mln lat. Jednym z najstarszych jest <i>Myorycteropus africanus, </i>który przypuszcza się że poza mniejszym rozmiarem nie różnił się nadto od obecnie żyjącego mrównika. Posiadał podobną anatomię, a co za tym idzie przypuszczalnie ekologię. Większość kopalnych przedstawicieli zamieszkiwało tereny Afryki, choć szczątki rurkozębnych odnajdywano także na terenie Europy i Azji. Z uwagi iż anatomia przedstawicieli rodzaju <i>Orycteropus</i> nie uległa większym zmianom w ciągu milionów lat, mrównik afrykański jest uznawany za żywą skamielinę.<br />
<br />
<h3>
Ciekawostki </h3>
<br />
<ul>
<li>Opuszczone nory mrówników są często zamieszkiwane przez nietoperze, sowy, wiewiórki, jeże, mangusty, guźce i hieny.</li>
<li>Mrównik jest bardzo dobrym pływakiem.</li>
<li>Nazwa rzędu "Rurkozębne" wzięła się od specyficznej budowy zębów ssaka, które wypełniają skupiska małych kanałów(rurek). Zęby są ścieralne, lecz rosną przez całe życie.</li>
<li>Oczy mrównika są jednym z najmniej rozwiniętych narządów. Ssak widzi czarno-biało i rozróżnia kształt i ruch.</li>
<li>Nory mrówników podczas pożarów sawanny są często używane jako kryjówki dla wielu zwierząt.</li>
<li>Mrównik jest powszechnie obecny w afrykańskim folklorze. Niektórzy sugerują iż głowa Seta(egipskiego boga pustyni) jest inspirowana właśnie mrównikiem. </li>
</ul>
<br />
<br />
<span style="font-size: xx-small;">Bibliografia:</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.iucnredlist.org/details/41504/0</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://animaldiversity.org/accounts/Orycteropus_afer/</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://eol.org/pages/327830/details</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://en.wikipedia.org/wiki/Aardvark</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://dinoanimals.pl/zwierzeta/mrownik-prosie-ziemne-orycteropus-afer/</span>Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-56025277801356564942017-10-21T06:26:00.003-07:002017-10-21T08:04:36.858-07:00Trukwa ostrokątna - odpowiednik ogórka i cukinii. <ul>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0.25em 0px;"><b>Królestwo:</b> Rośliny </li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Podkrólestwo:</b> Rośliny naczyniowe </li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Klasa: </b>Okrytonasienne</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rząd: </b>Dyniowce</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rodzina:</b> Dyniowate</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gatunek:</b> Trukwa ostrokątna<i>(Luffa acutangula)</i></li>
</ul>
<h3>
Występowanie</h3>
<div>
Przypuszczalnie roślina wywodzi się z terenów Indii, lecz obecnie występuję jako roślina uprawna i antropofit na wielu terenach tropikalnych i subtropikalnych na całym świecie(Afryce, Azji, Ameryce Południowej itp).</div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Siedlisko</h3>
Rejony o wysokich opadach deszczu np. lasy deszczowe. Często rośnie na nieużytkach lub terenach zaśmieconych.<br />
<br />
<h3>
Ogólny opis</h3>
Trukwa ostrokątna to jednoroczne pnącze do 2-6 metrów o pięciokątnej, zielonej i lekko owłosionej łodydze o licznych wąsikach przyczepnych. Liście zielone, ząbkowane, gęsto i szorstko owłosione, dłoniasto-wcinane zwykle 5-7 klapowe. Liście dorastają do 13 cm długości i 30 cm szerokości.<br />
<br />
<h3>
Rozmnażanie</h3>
Trukwa ostrokątna jest rośliną jednopienną, rozdzielnopłciową i obcopylną. Kwiaty męskie zebrane w grona po kilkanaście sztuk, posiadają 5 żółtych, szerokich płatków i usytuowane są na krótkich szypułkach. Kwiaty żeńskie wyrastające później są pojedyncze, podobne do męskich lecz o wiele większe od nich. Wyrastają na długich szypułkach i posiadają dobrze widoczną zalążnie. Kwiaty zapylane są krzyżowo przez owady. Trukwa ostrokątna kwitnie dopiero gdy osiągnie odpowiednie rozmiary(masę wegetatywną), w przeciwieństwie np. do egipskiej, która wytwarza kwiaty i owoce już w fazie wzrostu.<br />
<br />
Owoc to jagoda rzekoma. Owoc trukwy ostrokątnej jest podłużny, cylindryczny i karbowane o długości do 1 metra. Kolor owocu pierwotnie zielony w fazie dojrzewania może przefarbować się na różne odcienie brązu i żółtego. Owoc podzielony jest na cztery komory nasienne. Nasiona ciemnobrązowe, jedno-centymetrowe o kropelkowym kształcie. Nasiona kiełkują przy temperaturze ok. 25°C w przeciągu 14 dni.<br />
<br />
<h3>
Zagrożenia</h3>
Brak informacji na temat stanu populacji trukwy ostrokątnej w stanie dzikim. Gatunek inwazyjny na innych nierodzimych terenach na całym świecie.<br />
<br />
<h3>
Długość życia</h3>
<div>
Roślina jednoroczna.</div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Znaczenie dla człowieka</h3>
Popularne warzywo jadalne na Dalekim Wschodzie o podobnym zastosowaniu jak nasze ogórki czy cukinię. Najlepsze są owoce niedojrzałe, wtedy są jeszcze miękkie i mniej gorzkie. Trukwy smaży się lub podaje świeże do sałatek. Nasiona mają zastosowanie jako drobny dodatek do zup i dań gotowanych, także wytłacza się z nich olej. Przy trukwie jadalne są także liście, pędy i kwiaty, zwykle przed podaniem zalewane wrzątkiem.<br />
<br />
Trukwy w Europie znane głównie jako naturalny odpowiednich syntetycznych gąbek. W połączeniu z innymi materiałami także ma zastosowanie w budownictwie i stolarstwie. Dojrzałe owoce zwykle składają się z bardzo dużej ilości włókna, co daje ich oryginalny kształt po wysuszeniu. Trukwy także czasami traktowane jako ozdoby, dodatek do bukietów lub naturalna zabawka do zwierząt.<br />
<br />
Owoce używane także w tradycyjnej medycynie chińskiej.<br />
<br />
<h3>
Systematyka i pokrewieństwo</h3>
Trukwa ostrokątna należy do rodzaju <i>Luffa </i>do którego zalicza się 7 gatunków. Cztery pochodzą z rejonów tropikalnych Starego Świata, natomiast 3 pozostałe z Ameryki Południowej. Trukwy są jednak powszechnie uprawiane w wielu rejonach świata(głównie trukwa ostrokątna i egipska), bywają także spotykane w uprawie gruntowej w Polsce, lecz zwykle posiadają skrócony okres wegetacji(owoc nie dojrzewa w pełni).<br />
<br />
Obecnie wyróżnia się 3 odmiany trukwy ostrokątnej: <i>Luffa acutangula </i><i>var. acutangula</i>,<i> var. amara</i> i <i>var. forskalii.</i><br />
<br />
<h3>
Ciekawostki</h3>
<br />
<ul>
<li>Często atakowany przez pasożytnicze grzyby zwane mącznikami(<i>Erysiphe cichoracearum</i> i <i>Pseudoperonospora cubensis</i>).</li>
<li>Z trukwy ostrokątnej wytwarza się naturalne gąbki, choć bardziej popularna w tym zastosowaniu jest trukwa egipska(<i>Luffa aegyptiaca</i>).</li>
<li>Roślina może hybrydyzować się z innymi przedstawicielami swojego rodzaju. Hybrydy są zwykle cenione w uprawie. </li>
</ul>
<br />
<span style="font-size: xx-small;">Bibliografia:</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://www.prota4u.org/database/protav8.asp?g=pe&p=Luffa+acutangula+(L.)+Roxb.</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.ogrodinfo.pl/uprawy-pod-oslonami/trukwa-malo-znane-warzywo-z-chin</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://en.wikipedia.org/wiki/Luffa</span>Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-11565138247010419522017-10-12T08:40:00.002-07:002017-10-12T10:10:20.785-07:00Myotragus balearicus - czyżby zmiennocieplny ssak?<b>inne nazwy: </b>koza jaskiniowa*<br />
<ul>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Królestwo:</b> Zwierzęta</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Podtyp:</b> Kręgowce</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gromada:</b> Ssaki</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rząd: </b>Parzystokopytne</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rodzina:</b> Krętorogie</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gatunek: </b><i>Myotragus balearicus</i></li>
</ul>
<h3>
Występowanie</h3>
<div>
Majorka, Minorka, Sa Dragonera i Cabrera(Baleary, Hiszpania).</div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Siedlisko</h3>
Przypuszczalnie głównie suche zakrzewienia porastające wyspy.<br />
<br />
<h3>
Ogólny opis</h3>
<i>Myotragus balearicus </i>był karłowatym kozłowatym, osiągającym ok. 75 cm długości ciała, ok. 50 cm wysokości w kłębie oraz wagę 50-70 kg. Ciało masywne o wyraźnych, zaokrąglonych kształtach. Nogi proporcjonalnie krótsze i mniej elastyczne niż u kontynentalnych kozłowatych, zakończone racicami. Ogon dość długi. W przeciwieństwie do większości kopytnych, oczy kozy jaskiniowej były skierowane do przodu(widzenie stereoskopowe), podobnie jak u naczelnych czy drapieżnych. Żuichwa posiadała dwa wydłużone siekacze, które rosły przez całe życie(podobnie jak u zajęczaków czy gryzoni), natomiast górna szczęka była ich pozbawiona. Reszta szczęki i żuchwy była wyposażona w trzonowce i przedtrzonowce. Nos był proporcjonalnie mały. Na szczycie głowy u obu płci występowała para krótkich rogów, choć ich długość mogła być różna w zależności czy poza kostną podstawą występowała dalsza cześć(na razie jednak dowody kopalne nie potwierdzają tego że rogi były dłuższe).<br />
<br />
<h3>
Dymorfizm płciowy </h3>
Przypuszczalnie brak.<br />
<br />
<h3>
Pożywienie</h3>
Głównie krzewy i niskie gałęzie drzew. Przed przybyciem człowieka na wyspach nie występowały szerokie trawiaste łąki, także trawy nie były głównym składnikiem diety kóz.<br />
<br />
<h3>
Zachowanie</h3>
Z uwagi na izolację koza wykształciła niezwykłe przystosowania, odmienne od lądowych kuzynów. Z uwagi na brak drapieżnictwa(jedynie ptaki drapieżne), oczy <i>Myotragus</i> przesunęły się bliżej przodowi, aby łatwiej wyszukiwać pokarm, nie obserwując przy tym dalszej okolicy(wzrok stereoskopowy). Ograniczony dostęp do pożywienia spowodował iż koza pomniejszyła swoje rozmiary, mózg proporcjonalnie zmalał, kończyny zmieniły budowę, przez co ssak nie potrafił szybko biegać ani skakać, natomiast inną najbardziej zaskakującą cechą jest to że koza mogła wykształcić wtórną zmiennocieplność(jako jedyny znany ssak). Wskazuje na to budowa kości(warstwowa o różnych zagęszczeniu tkanki kostnej), czyli tępo wzrostu było różne w zależności od dostępu pokarmu, gdyż koza zmniejszała swój metabolizm z uwagi na dostępność pokarmu, wody i temperatury otoczenia(podobne zachowanie obserwuje się u zwierząt ektotermicznych).<br />
<br />
Przypuszcza się że z uwagi na brak wyraźnego dymorfizmu płciowego<i> Myotragus balearicus, </i>koza nie tworzyła haremów(zwykle samce cechują się wtedy większymi rozmiarami), mogły prowadzić samotny tryb życia, żyć w parach monogamicznych lub tworzyć jednopłciowe bądź mieszane stada. Obecność rogów wskazuje iż samce mogły toczyć walki, lecz nie nacierały na siebie frontalnie, atakowały z boków(podobnie jak małe antylopy).<br />
<br />
<h3>
Rozród</h3>
<div>
Słabo poznany. Znaleziono jeden szkielet nowo narodzonego koźlęcia. Młody był proporcjonalnie duży w stosunku do matki(ponad 30 cm długości ciała). Przypuszczalnie mógł już niedługo po porodzie samodzielnie stać i chodzić. Koza przypuszczalnie rodziła jedno młode w sezonie(gdyż klimat śródziemnomorski charakteryzuje się sezonowością), nie wiadomo tylko w której części roku. Znajdowane kości wskazują na ich dość powolny i wstrzymywany rozwój(podobnie jak u gadów), przez co szacuje się iż <i>Myotragus balearicus</i> dojrzałość somatyczna(cielesną) osiągał w wieku ok. 12 lat.<br />
<br />
<h3>
Długość życia</h3>
Brak dniach. Wydaje się gatunkiem długowiecznym z uwagi na powolny rozwój.<br />
<br />
<h3>
Naturalni wrogowie</h3>
<div>
Mogły padać ofiarą ptaków drapieżnych np. orzełka włochatego, zwłaszcza młode osobniki. Brak drapieżnictwa z innych stron spowodował że koza wykształciła niespotykane cechy przystosowawcze.</div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Przyczyny wymarcia</h3>
<div>
Niejasne. <i>Myotragus balearicus</i> wymarł przypuszczalnie ok. 3 tysiące lat p.n.e. Istnieją dwie teorię na temat przyczyn zniknięcia gatunku. Jedna to zmiany klimatu. Zbyt suchy klimat powodował iż rośliny miały skrócony okres wegetacji, a zwierzętom brakowało źródeł pokarmu i wody. Inną przyczyną jest ekspansja człowieka na wyspach Baleary. Człowiek polował na miejscową zwierzynę(nieprzystosowaną do bronienia się przed drapieżnikami), przekształcał i zajmował środowisko życia kozy, a także wprowadził zwierzęta polujące i konkurujące o żywność z endemicznymi krętorogimi np. kozy domowe, owce, bydło, trzodę chlewną i psy(zdziczałe mogły polować na miejscowe zwierzęta).<br />
<br />
Kości <i>Myotragus balearicus</i> często odnajduje się w jaskiniach, które często były zamieszkane przez ludność kultury neolitycznej, co wskazuje na to że ludzie polowali na owe kozy. Zaskakujące jest także to że niektóre szczątki wskazują ślady obcięcia rogów ze znakami zagojenia, co może świadczyć o tym że ludzie próbowali udomawiać <i>Myotragus balearicus</i>. Jednak ich powolny rozwój lub brak rozmnażania się w niewoli nie przyniósł zamierzonych rezultatów. <br />
</div>
<h3>
Systematyka, ewolucja i pokrewieństwo</h3>
<div>
<i>Myotragus </i>jest rodzajem krętorogich zamieszkujących archipelag Baleary. Przodkowie ssaka przywędrowali na wyspy podczas tzw. kryzysu messyńskiego(5,9–5,33 mln lat temu), kiedy to Morze Śródziemne niemal całkowicie wyschło, łącząc wyspy z częścią lądową. Kiedy ponownie morze napełniło się wodą klimat wyspy zmienił się, a występujące tam zwierzęta wykształciły specyficzne przystosowania. Kozy <i>Myotragus </i>zmniejszyły swoje rozmiary(karłowacenie wyspowe), spadła im względna wielkość mózgu, narządy zmysłów uległy pomniejszeniu, natomiast kończyny swą anatomią nie nadawały się do biegania i skakania(cechy te wykształciły się z uwagi na brak drapieżnictwa). Także przypuszczalnie jako jedyny znany ssak wykształcił zmiennocieplność, co było przystosowaniem do sezonowych braków wody i pożywienia.<br />
<br />
Najbliższych krewnych i przodków <i>Myotragus </i>można szukać wśród wymarłych rodzajów <i>Aragoral</i> i <i>Norbertia</i> zamieszkujących Europę. Z obecnie żyjących karłowate krętorogie wskazują najbliższe pokrewieństwo z rodzajem <i>Ovis</i>(owce) i takinem złotym(<i>Budorcas taxicolor</i>).<br />
<br />
Liczba przedstawicieli <i>Myotragus </i>nie jest ściśle określona. Wlicza się do niego od 6 do 1 gatunku. <i>Myotragus balearicus </i>czasem uznawany jest za przedstawiciela monotypowego rodzaju, jednak częściej wyróżnia się także plioceńskie gatunki(<i>Myotragus palomboi, Myotragus pepgonellae, Myotragus antiquus</i>) i plejstoceńskie(<i>Myotragus batei</i> i <i>Myotragus kopperi</i>). Wszystkie gatunki odnaleziono jedynie na Majorce, poza <i>Myotragus batei</i> i <i>Myotragus balearicus, </i>których szczątki odnaleziono także na Minorce, Sa Dragonera i Cabrerze.<br />
<br />
Wraz z <i>Myotragus </i>na wyspie Majorka wymarły także inne gatunki endemicznych zwierząt min. duże popielicowate z rodzaju <i><a href="http://animaluki.blogspot.com/2015/03/hypnomys-morpheus-popielica-z-jeziora.html">Hypnomys</a> </i>i<i> </i>duża ryjówka zwana wysposorkiem balearskim(<i>Nesiotites hidalgo</i>).<br />
<br />
<b>Ciekawostka:</b> Innymi ciekawym gatunkiem zamieszkującym wyspę Minorka był duży królik <i>Nuralagus rex. </i>Osiągał on ok. 1 metra długości i pół metra wysokości w kłębie oraz wagę ok. 12 kg. Był masywnych rozmiarów, uszy były bardzo krótkie, oczy małe, natomiast kończyny przystosowane do chodzenia(nie potrafił skakać i kicać). Taka ewolucja była wynikiem braku drapieżnictwa, przez co wyczulone zmysły i szybkie poruszanie stało się zbędne. Królik wymarł przypuszczalnie w wyniku zmiany klimatu 3 mln lat temu. Jedna z teorii zakłada że to właśnie przedstawiciele <i>Myotragus </i>wyparły króliki z wyspy, kiedy w wyniku ochłodzenia się klimatu powstał pomost lądowy łączący wyspę Majorka i Minorka. </div>
</div>
<br />
<span style="font-size: xx-small;">Bibliografia:</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://nicprostszego.wordpress.com/2009/11/24/hit-sezonu-zmiennocieplne-kozy/</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.ekologia.pl/wiadomosci/rosliny-i-zwierzeta/zmiennocieplny-ssak,11404.html</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://en.wikipedia.org/wiki/Myotragus</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://news.nationalgeographic.com/news/2009/11/091116-goat-reptile-island-majorca.html</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://historia-news.pl/wieci-z-europy/604-krolik-gigant-odnalzeiony-na-minorce.html</span>Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-71952454292158304522017-09-18T04:57:00.000-07:002017-09-18T04:57:07.048-07:00Milleretta rubidgei - anapsyd podobny do diapsyda<ul>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0.25em 0px;"><b>Królestwo:</b> Zwierzęta</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Podtyp:</b> Kręgowce</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gromada:</b> Gady</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rząd: </b><i>Millerosauria</i></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rodzina:</b> <i>Millerettidae</i></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gatunek:</b> <i>Milleretta rubidgei</i></li>
</ul>
<h3>
Występowanie</h3>
<div>
Szczątki <i>Milleretta rubidgei </i>odnaleziono jedynie na terenie RPA(Republika Południowej Afryki).<br />
<br />
<h3>
Okres występowania</h3>
</div>
<div>
254-252 mln lat temu(perm).</div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Siedlisko</h3>
W owym okresie tereny RPA były porośnięte lasem, sezonowo suchym. Możliwe że w przeciągu tysięcy lat klimat na tych terenach stawał się coraz suchszy, jednak brak dokładnych badań geochemicznych aby to jednoznacznie potwierdzić. <br />
<br />
<h3>
Ogólny opis</h3>
<div>
<i>Milleretta rubidgei </i>był anapsydem, osiągającym ok. 60 cm długości z ogonem i ok. 200 gram wagi. Wyglądem przypominał dzisiejsze jaszczurki właściwe. Czaszka osiągała ok. 2,5 cm długości. Wydłużona szczęka wyposażona była w liczne, smukłe i ostre zęby. Charakterystyczną cechą <i>Milleretta rubidgei </i>były dwa wgłębienia za oczodołami, co wzbudzało wątpliwości co do jego przynależności do anapsydów(otwory u postawie czaszki mają diapsydy). Obecność wgłębień tłumaczy się jednak obecnością dużych bębenków, które wyczulały zmysł słuchu. Ogon gada przypuszczalnie posiadał długość reszty ciała. Kończyny przednie, jak i tylne dobrze rozwinięte. </div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Dymorfizm płciowy</h3>
Brak danych.<br />
<br />
<h3>
Pożywienie</h3>
Budowa uzębienia wskazuje iż gad polował głównie na owady i drobne bezkręgowce.<br />
<br />
<h3>
Zachowanie</h3>
Brak danych. Przypuszcza się że milleretta<i> </i>do polowań używał dobrego słuchu(o czym świadczą wgłębienia w czaszce gada, mogące stanowić miejsce na narządy słuchu).<br />
<br />
<h3>
Rozród</h3>
Brak danych.<br />
<br />
<h3>
Długość życia</h3>
Brak danych.<br />
<br />
<h3>
Naturalni wrogowie </h3>
Mogły padać ofiarą wymarłych synapsydów gorgonopsów(np. <i>Gorgonognathus longifrons</i>).<br />
<br />
<h3>
Przyczyny wymarcia</h3>
Gatunek mógł wymrzeć podczas Wielkiego wymierania permskiego(wymarło ponad 60% gatunków gadów i płazów), lub podczas innych mniejszych wymierań.<br />
<br />
<h3>
Znaleziska</h3>
<div>
Kilka szczątków gada znaleziono w formacji Balfour na terenie RPA.</div>
<br />
<h3>
Systematyka, ewolucja i pokrewieństwo</h3>
Milleretta jest zaliczana do kladu <i>Parareptili, </i>który jest różnie zdefiniowany, czasem jako zawierający wymarłe, pierwotne anapsydy lub takson obejmujący wszystkie anapsydy(nazwa synonimiczna), do których niektórzy badacze zaliczają żółwie(<i>Testudines</i>), jako jedynych obecnie żyjących przedstawicieli.<br />
<br />
Do rzędu <i>Millerosauria, </i>czasami uważanego z siostrzany takson <i>Procolofonomorpha, </i>zaliczane są dwie rodziny Millerettidae(z 4 rodzajami <i>Broomia, Milleretta, Milleropsis</i> i <i>Millerosaurus</i>)<i> </i>i <i>Eunotosauridae</i> z jednym rodzajem i gatunkiem <i>Eunotosaurus africanus</i>, którego płaskie i szerokie żebra tworzyły cienką powłokę ochronną, co dało życie teorii że może być "brakującym ogniwem" między żółwiami, a <i>Parareptili. </i>Gatunek został odnaleziony w tej samej formacji co <i>Milleretta rubidgei</i>, co świadczy że gatunki żyły w tym samym czasie.<br />
<br />
Rodzaj <i>Milleretta</i> posiada jednego przedstawiciela <i>Milleretta rubidgei.</i><br />
<br />
<br />
<span style="font-size: xx-small;">Bibliografia:</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://en.wikipedia.org/wiki/Milleretta</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://pl.wikipedia.org/wiki/Milleretta</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.prehistoric-wildlife.com/species/m/milleretta.html</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.reptileevolution.com/milleretta-rc14.htm </span><br />
<span style="font-size: xx-small;">- https://en.wikipedia.org/wiki/Parareptilia </span> Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-85408401716377350662017-09-10T03:39:00.001-07:002018-02-10T03:59:37.696-08:00Pseudocellus dissimulans - zakapturzony pająk<ul>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0.25em 0px;"><b>Królestwo:</b> Zwierzęta</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Typ:</b> Stawonogi</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gromada:</b> Pajęczaki</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rząd: </b>Kapturce</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rodzina:</b> <i>Ricinoididae</i></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gatunek: </b><i>Pseudocellus dissimulans</i></li>
</ul>
<h3>
Występowanie</h3>
Gatunek stwierdzony jedynie na terenie Salwador.<br />
<br />
<h3>
Siedlisko </h3>
Ściółka wilgotnych lasów tropikalnych.<br />
<br />
<h3>
Ogólny opis</h3>
Kapturce to rząd bardzo małych pajęczaków, osiągających 5-10 mm długości ciała, posiadające dużą część odwłokową(prosoma) i nieco mniejszy głowotułów(opistosoma), dość mocno przypominając typowego przedstawiciela pająków(<i>Araneae</i>). Egzoszkielet kończyn i reszty ciała dość gruby. Charakterystyczną cechą kapturców jest występowanie u nich ruchomej płytki, zwanej kapturem(opuszczany i podnoszony nad głowę), osłaniającej otwór gębowy, wraz z ruchomymi szczękoczułkami. Nie posiadają oczu. Nogogłaszczki osiągają najmniejsze rozmiary z kończyn. Zakończone są małymi kleszczykami. Kolejne pary kończyn są wydłużone, zwłaszcza 2 para u samców, która służy miedzy innymi jako narząd kopulacyjny.<br />
<br />
<i>Pseudocellus dissimulans </i>osiąga ok. 6,3 mm długości ciała.<br />
<br />
<br />
<h3>
Dymorfizm płciowy</h3>
2 para odnóży samców jest wydłużona i przystosowana do przenoszenia spermatoforów.<br />
<br />
<h3>
Populacja i zagrożenia</h3>
<div>
Nie podlega klasyfikacji w stopniach zagrożenia. Populacja gatunku, z uwagi na jego wielkość, niemożliwa do oszacowania. Nie są znane zagrożenia dla przetrwania gatunku. </div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Pożywienie</h3>
Drobne, mniejsze stawonogi, choć bardzo rzadko obserwuje się polujące lub konsumujące kapturce.<br />
<br />
<h3>
Zachowanie</h3>
Kapturce są drobnymi organizmami, które żyją głównie wśród liści w runie leśnym. Ich występowanie jest w dużej mierze zależne od wilgotności powietrza. Nogogłaszczki u kapturców pełnią funkcję poznawczą oraz manipulują żywnością. Szczękoczułki służą głównie do pochwytywania zdobyczy. 2 para kończyn jest zwykle rozłożona, co pomaga wyczuć zbliżający się obiekt(np. drapieżnika). U samców pełni ona także funkcję narządu kopulacyjnego. Kapturce bardzo rzadko bywają obiektem badań.<br />
<br />
<h3>
Rozród</h3>
Słabo poznany. Samiec podczas kopulacji przenosi swoje spermatofory na samice przy pomocy wydłużonych kończyn II. Samica nosi jajeczka pod kapturem, aż do wylęgu larw. Larwy są samodzielne. Posiadają 3 pary odnóży(podobnie jak larwy roztoczy). Następnie larwa przechodzi stadium deutonimfy, która już bardziej przypomina osobnika dorosłego. Po kolejnych wylinkach pajęczak przechodzi do stadium dorosłego.<br />
<br />
<h3>
Długość życia</h3>
Brak danych.<br />
<br />
<h3>
Naturalni wrogowie </h3>
Głównie większe stawonogi.<br />
<br />
<h3>
Podgatunki </h3>
Nie wymienia się.<br />
<br />
<h3>
Znaczenie dla człowieka</h3>
Gatunek nie posiada szczególnego znaczenia dla człowieka.<br />
<br />
<h3>
Systematyka, ewolucja i pokrewieństwo</h3>
Obecnie poznano 58 gatunków z rzędu kapturców, choć z uwagi na małe rozmiary i bardzo rzadkie badania da ich temat, liczba gatunków jest zapewne o wiele większa. Większość gatunków zamieszkuje tereny Ameryki Południowej, choć pojedyncze gatunki stwierdzono także w Ameryce Północnej, natomiast przedstawiciele jednego rodzaju zamieszkują Afrykę(<i>Ricinoides</i>).<br />
<br />
Co ciekawe pierwszym opisanym przedstawicielem rzędu kapturców był gatunek kopalny(<i>Curculioides ansticii, </i>choć opisany pierwotnie jako chrząszcz), który należy do najstarszego rodzaju kapturców zamieszkujących Ziemie w karbonie ok. 314-306 mln lat temu. Obecnie opisanych jest 16 gatunków kopalnych kapturców.<br />
<br />
Pierwotnie kapturce uważano za przedstawicieli rzędu kosarzy(<i>Opiliones</i>) lub rząd ściśle z nim związany, później jednak zrezygnowano z doszukiwania się pokrewieństwa tych rzędów. Niektóre badania stwierdzają bliskie pokrewieństwo z rzędem <i>Acari</i>(roztocza) i <i>Ixodida</i>(kleszcze), dając między innymi przykład że wszystkie wymienione rzędy pajęczaków w stadium larwalnym posiadają tylko 3 pary odnóż w przeciwieństwie do innych przedstawicieli. Inna hipoteza zakłada że kapturce mogą być krewnymi permskich kopalnych pajęczaków <i>Trigonotarbida</i>.<br />
<br />
<span style="font-size: xx-small;">Bibliografia:</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://thesmallermajority.com/2012/11/21/</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://en.wikipedia.org/wiki/Ricinulei</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://fr.wikipedia.org/wiki/Pseudocellus_dissimulans</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://eol.org/pages/8312/overview</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://fossilworks.org/bridge.pl?a=taxonInfo&taxon_no=211976</span>Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-10002792473123974502017-09-03T04:23:00.002-07:002017-09-03T04:24:08.559-07:00Synodontis dhonti - słabo poznany giętkoząb<ul>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Królestwo:</b> Zwierzęta</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Podtyp:</b> Kręgowce</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gromada:</b> Promieniopłetwe</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rząd: </b>Sumokształtne</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rodzina:</b> Pierzastowąsowate</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gatunek:</b> <i>Synodontis dhonti</i></li>
</ul>
<h3>
Występowanie</h3>
<div>
Endemit jeziora Tanganika. Znany jednie z zatoki Kilewa na terenie Demokratycznej Republiki Konga.<br />
<br />
<h3>
Siedlisko</h3>
Głównie przybrzeżne obszary skaliste o piaszczystym lub skalistym podłożu.<br />
<br />
<h3>
Ogólny opis</h3>
Rodzaj ryb <i>Synodontis, </i>zwany też giętkozębami, charakteryzują się wydłużonym, przeważnie wygrzbieconym kształtem ciała. Głowa zaokrąglona, zwykle trójkątnego kształtu, pokryta kostnym pancerzem. Otwór gębowy skierowany w dół, zaś w jego pobliżu występują zwykle dwie-trzy pary wąsów. Dolna para wąsów często dodatkowo rozkrzewiona(pierzasta). Oczy dość duże. Płetwy piersiowe i grzbietowa zwykle dość duże, wyposażone w sztywny, ostry kolec. Pokrywy skrzelowe posiadają zazwyczaj ostry kolec barkowy, przyległy do ciała, lecz odchylany w czasie walki. Płetwa tłuszczowa dość silnie zaznaczona, podobnie jak płetwy brzuszne i odbytowe. Płetwa ogonowa rozwidlona. Linia boczna dobrze widoczna. Ubarwienie zależne od gatunku i wieku ryby, lecz charakterystyczne jest występowanie u giętkozębów cętek lub plam.<br />
<br />
<i>Synodontis dhonti </i>osiąga przeciętnie 30 cm długości, choć maksymalnie może osiągać prawie 40 cm długości ciała. Duża głowa stanowi 1/3 długości całego ciała. Na pokrywach skrzelowych występuje dość duży kolec barkowy(wąski, długi i szorstki), który jest cechą rozpoznawczą gatunku, o długości stanowiącej 1/2 długości głowy. Oczy dość duże. <i>Synodontis dhonti </i>posiada trzy pary śnieżnobiałych wąsików. Pierwsza para przednich wąsów wydłużona, dwie kolejne tylne mniejsze i pierzasto rozkrzewione. Giętkoząb posiada dość duże płetwy, które są koloru czarnego z białych, szerokim obrzeżeniem. Na płetwie grzbietowej i płetwach piersiowych występują długie promienie kolcowe. Ciało koloru jasnobrunatnego, pokryte licznymi, czarnymi plamami, które znikają lub stają się mniej widoczne kiedy ryba staje się starsza. Skóra pokryta jest licznymi, drobnymi, pionowymi fałdami, a także gdzieniegdzie ziarnistymi brodawkami.<br />
<br />
<h3>
Dymorfizm płciowy</h3>
<div>
Brak. Choć u samic giętkozębów jest tendencja do osiągania większych rozmiarów w porównywalnym wieku do samców, choć nie jest to zasadą.</div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Populacja i zagrożenia</h3>
Brak informacji o stanie populacji <i>Synodontis dhonti. </i>Przez IUCN uznany za gatunek najmniejszego ryzyka na wyginięcie. Nie są znane potencjalne zagrożenia dla przetrwania gatunku.<br />
<br />
<h3>
Pożywienie</h3>
Wszystkożerca z przewagą w diecie pokarmów pochodzenia zwierzęcego. Zjada min. larwy owadów, skorupiaki, glony, części roślin, jaja ryb i narybek.<br />
<br />
<h3>
Zachowanie</h3>
W naturze zachowanie gatunku nie zostało poznane. Wszystkie informacje o ekologi tego gatunku pochodzą z obserwacji w niewoli. Jest to gatunek przydenny, głównie o nocnym trybie życia, dzień spędzający w ukryciu między szczelinami. Jest rybą samotną, terytorialną. Walcząc często napina swój kolec barkowy. Podobnie jak inne giętkozęby często pływa odwrócony do góry brzuchem, głównie przy powierzchni skały lub tafli wody(skąd czasem pobiera pokarm).<br />
<br />
<h3>
Rozród</h3>
Brak danych. Ryba jajorodna. Wiadomo iż u tego gatunku tarło odbywa się w wodach otwartych i nie wskazują opieki rodzicielskiej.<br />
<br />
<h3>
Długość życia</h3>
Brak danych.<br />
<br />
<h3>
Naturalni wrogowie</h3>
Brak danych. Narybek może padać ofiarą większych ryb, także swojego gatunku.<br />
<br />
<h3>
Podgatunki</h3>
Nie wyróżnia się.<br />
<br />
<h3>
Znaczenie dla człowieka</h3>
Ryba poławiana w celach hobbystycznych. Jednak z uwagi trudność połowów(endemiczny charakter występowania oraz samotny tryb życia), spotykana dość rzadko na rynku akwarystycznym. Poszukiwana głównie przez kolekcjonerów. Czasem mylona z innymi przedstawicielami <i>Synodontis</i>, zwłaszcza w młodym wieku.<br />
<br />
<h3>
Systematyka, ewolucja i pokrewieństwo</h3>
<div>
<i>Synodontis </i>to dość duży rodzaj sumokształtnych obejmujący ok. 200 gatunków. Zamieszkują one jedynie tereny Afryki, gdzie stanowią główny rodzaj sumów na tym kontynencie. Duża część przedstawicieli jest ograniczona do jednego jeziora czy rzeki(endemity), choć istnieją także gatunki o szerokim zasięgu np. <i>Synodontis victoriae, Synodontis nigriventris</i>(opaczek). Niektóre gatunki, jak giętkoząb cętkowany(<i>Synodontis multipunctatus</i>) są pasożytami lęgowymi pyszczaków.<br />
<br />
Najstarsze szczątki przedstawicieli <i>Synodontis</i> liczą sobie prawie 17 mln lat i pochodzą z terenów Egiptu.<br />
<br />
Najbliższymi krewnymi ryb z rodzaju <i>Synodontis </i>są inni przedstawiciele parzystowąsowatych min. <i>Chiloglanis, Atopodontus </i>czy jedyny przedstawiciel swojego rodzaju giętkoząb(<i>Brachysynodontis batensoda</i>).</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;">Bibliografia:</span></div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.fishbase.org/summary/9556</span></div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;">-https://en.wikipedia.org/wiki/Synodontis_dhonti</span></div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;">-https://www.planetcatfish.com/common/species.php?species_id=634</span></div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.seriouslyfish.com/species/synodontis-dhonti/</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://fossilworks.org/bridge.pl?a=taxonInfo&taxon_no=131425</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-Zarzyńscy P. i J, Wielki atlas ryb akwariowych, Pro Creo Piotr Łuczka na zlecenie AQUAEL Janusz Jankiewicz Sp. z o.o., 2015 r.</span> </div>
</div>
Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-20871051054516487242017-08-19T06:35:00.002-07:002017-08-19T06:35:20.646-07:00Osteopilus marianae - płaz w bromelii na Jamajce. <ul>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0.25em 0px;"><b>Królestwo:</b> Zwierzęta</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Podtyp:</b> Kręgowce</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gromada:</b> Płazy</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rząd: </b>Płazy bezogonowe</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rodzina:</b> Rzekotkowate</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gatunek: </b><i>Osteopilus marianae</i></li>
</ul>
<h3>
Występowanie</h3>
<div>
<i>Osteopilus marianae </i>jest płazem endemicznym dla środkowej części Jamajki.</div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Siedlisko </h3>
<div>
Zamieszkuje pierwotne równikowe lasy sosnowe i liściaste, wśród roślin z rodziny bromeliowatych(bromelidy), między 120, a 880 m n.p.m.</div>
<div>
<br /></div>
<h3>
Ogólny opis</h3>
<div>
<i>Osteopilus </i>są przedstawicielami rzekotkowatych. Ciało barwy od brązowej po oliwkową z szarym, zielonym lub brązowym unikalnym wzorem. Kończyny wydłużone, z palcami zakończonymi zaokrąglonymi przylgami. Płona pławna w zaniku lub nieobecna. Oczy oraz tympanum(bębenek) duże.<br />
<br />
<i>Osteopilus marianae</i> osiąga ok. 4 cm długości ciała. Nie posiada worka krtaniowego. Nie jest znana dokładna charakterystyka gatunku.<br />
<br />
<h3>
Dymorfizm płciowy</h3>
Brak danych. U spokrewnionych gatunków samice zwykle osiągają większe rozmiary.<br />
<br />
<h3>
Populacja i zagrożenie</h3>
Gatunek klasyfikowany jako poważnie zagrożony wyginięciem. <i>Osteopilus marianae </i>zamieszkuje ograniczony i rozdrobniony obszar, który zagrożony jest wylesieniem, głównie za sprawą rozwoju osadnictwa, rolnictwa, turystyki i pozyskiwania drewna. Zamieszkuje jedynie tereny pierwotnego lasu i nie toleruje terenów zmienionych przez człowieka. Gatunek wydaje się mniej liczny od występującego na tych samych terenach spokrewnionego gatunku <i>Osteopilus wilderi. </i>Trend populacji oszacowany jest na malejący. <i>Osteopilus marianae</i> występuje na kilku obszarach przyrody chronionej, lecz nie jest to dostateczna forma ochrony gatunku.<br />
<br />
<h3>
Pożywienie </h3>
Drobne bezkręgowce.<br />
<br />
<h3>
Zachowanie</h3>
<i>Osteopilus marianae </i>jest płazem ściśle związanym z bromelidami(skupiska roślin z rodziny bromeliowatych), także cały ich cykl życiowy jest ograniczany do nich. Niegdyś sądzono iż z uwagi na brak worków krtaniowych, <i>Osteopilus marianae </i>nie komunikuje się przy pomocy dźwięków, jednak w rzeczywistości może wydawać z siebie wibrujące odgłosy.<br />
<br />
<h3>
Rozród</h3>
Brak danych. Jaja składane są w zgromadzonej wodzie w rozetkach liści, gdzie kijanki się także rozwijają. Dalsze dane na temat rozrodu gatunku są nieznane.<br />
<br />
<h3>
Długość życia </h3>
Brak danych.<br />
<br />
<h3>
Naturalni wrogowie</h3>
Brak danych.<br />
<br />
<h3>
Podgatunki</h3>
Nie wyróżnia się. <br />
<br />
<h3>
Znaczenie dla człowieka</h3>
Gatunek nie posiada szczególnego znaczenia dla człowieka.<br />
<br />
<h3>
Systematyka i pokrewieństwo</h3>
<i>Osteopilus</i> to rodzaj rzekotek zamieszkujących Wielkie Antyle i Bahamy do których zaliczanych jest 8 gatunków min. rzekotka kubańska(<i>Osteopilus septentrionalis</i>), <i>Osteopilus dominicensis</i> i <i>Osteopilus brunneus. </i>Rodzaj <i>Osteopilus </i>klasyfikowany jest także do podrodziny<i> Lophyohylinae</i> która obejmuje 12 rodzajów min. <i>Dryaderces, Phyllodytes</i> czy <i>Phytotriades. </i><br />
<br />
Sama rodzina rzekotkowatych to duża grupa płazów zamieszkująca wszystkie kontynenty(poza Antarktydą). Przodkowie tych żab liczą sobie 70 mln lat(najstarszy okaz rzekotki nazwany katalogowo "aff. Hylidae indet" z terenów Wyoming). <i> </i> </div>
<div>
<br />
<br />
<span style="font-size: xx-small;">Bibliografia:</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://eol.org/pages/331010/overview</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.iucnredlist.org/details/55809/0</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://en.wikipedia.org/wiki/Osteopilus</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://fossilworks.org/bridge.pl?a=collectionSearch&taxon_no=37469&max_interval=Cretaceous&country=United%20States&state=Wyoming&is_real_user=1&basic=yes&type=view&match_subgenera=1</span></div>
Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5166899908210271428.post-22292422875831244672017-08-12T01:04:00.005-07:002017-08-12T01:04:44.718-07:00Kaczuga birmańska - ponownie okryty batagur<ul>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0.25em 0px;"><b>Królestwo:</b> Zwierzęta</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Podtyp:</b> Kręgowce</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gromada:</b> Gady</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rząd: </b>Żółwie</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Rodzina:</b> Batagurowate(<i>Geoemydidae</i>)</li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><b>Gatunek:</b> Kaczuga birmańska(<i>Batagur trivittata</i>)</li>
</ul>
<h3>
Występowanie</h3>
<div>
Tereny Mjanmu w systemach rzecznych Saluin, Irawadi oraz ich dopływów(obecnie głownie ograniczony do kilku siedlisk). Przypuszczalnie może występować także na terenie prowincji Junnan(Chiny).<br />
<br />
<h3>
Siedlisko</h3>
Zasiedla duże i głębokie rzeki i jeziora z piaszczystą plażą.<br />
<br />
<h3>
Ogólny opis</h3>
Batagurowate(<i>Geoemydidae</i>) to rodzina żółwi skrytoszyjnych. Karapaks płaski lub wypukły, plastron zwykle duży. Palce objęte błoną pławną. Część nosowa wydłużona z dużymi, okrągłymi nozdrzami. Oczy duże, osadzone na bokach głowy.<br />
<br />
Kaczuga birmańska jest dużym żółwiem, osiągającym ok. 60 cm długości karapaksu. Karapaks ma kształt eliptyczny, koloru od brązowego do oliwkowego. Reszta ciała koloru szarego. Głowa wąska, wydłużona, podobna kształtem do batagura baska, czasem o lekko żółtawym kolorze. Plastron koloru od żółtego do pomarańczowego, czasami pokryty ciemnymi plamami.<br />
<br />
<h3>
Dymorfizm płciowy</h3>
Samce posiadają trzy, zwykle słabo widoczne, podłużne pasy na karapaksie, oraz jeden dobrze widoczny(czarny) pas, ciągnący się od nasady nosa po kraniec głowy(dobrze widoczny zwłaszcza w okresie godowym).<br />
<br />
<h3>
Populacja i zagrożenia</h3>
Kaczuga birmańska jest jednym z najbardziej zagrożonych gatunków żółwi. Do roku 2001 był on uznawany za gatunek przypuszczalnie wymarły, aż do momentu kiedy badacze znaleźli skorupę po niedawno zabitym żółwiu nad rzeką Dokhtawady. Niedługo później kilka żywych osobników zostało odkrytych na rynkach na terenie Chin i w zbiornikach wodnych na terenie Mandalaju(Mjanma). Dzięki odnalezionym kaczugą utworzono chronioną kolonie. W 2007 roku stworzono program mający na celu hodowle kaczugów w niewoli, zbieranie jaja z naturalnego siedliska i inkubowanie ich w niewoli wraz z wypuszczaniem ich później na wolność(wokół rezerwatu w Htamanthi). Dzięki wsparciu rządu Myanmaru program odniósł spory sukces, a liczebność gatunku nieco wzrosła. W 2011 roku utworzono nową kolonie w miejscowości Linpha, na wypadek katastroficznych wydarzeń(żyje tam ok. 300 osobników). W 2015 roku odbyło się wielkie wydarzenie wypuszczenia 60 żółwi do naturalnego środowiska, wpierane przez lokalną ludność, a także w niedługim ostępie czasu wypuszczono kolejne 100 żółwi. Przed rozpoczęciem programu znano jedynie jedną niewielką, dziką populację(ok. 10 dorosłych samic) z odległych terenów rzeki Upper Chindwin.<br />
<br />
Głównym zagrożeniem dla kaczugi były polowania. Jej mięso i jaja były uważane za ważne źródło żywności. Przypadkowe utonięcia w sieci oraz niszczenie siedliska(budowa tam, kopalnictwo) także bardzo odbiło się na populacji żółwia, która z uwagi na niską przeżywalność młodych osobników i bardzo wolny rozwój, nie regenerowała się.<br />
<br />
Obecnie kaczuga birmańska uważana jest za gatunek poważnie zagrożony.<br />
<br />
<h3>
Pożywienie</h3>
Brak informacji. Przypuszczalnie podobnie jak inne gatunki batagurów jest gatunkiem głównie roślinożernym, żywiącym się opadłymi do wody owocami i częściami roślin, roślinnością wodną i pędami. Mogą urozmaicać dietę w upolowane ryby, mięczaki, skorupiaki i padlinę.<br />
<br />
<h3>
Zachowanie</h3>
Kaczuga birmańska jest gatunkiem żółwia o wodnym trybie życia, wychodzącym na ląd głównie w celach wygrzania się. Używa zwykle do tego celu wynurzonych kłód, kamieni lub podpływa na brzeg. Jest gatunkiem o samotnym trybie życia, zwykle nie tolerującym innego żółwia w pobliżu(wyjątkiem jest okres rozrodczy), nie ma jednak wyznaczonych terytorium, zwykle wędrując w poszukiwaniu pożywienia. Aktywny jest prawdopodobnie całodobowo, jednak większość dnia spędza na wygrzewaniu. Nie jest jednoznacznie określone jak bataury odnajdują pożywienie, na pewno służy im do tego dobry wzrok i węch, choć przypuszczalnie wyczuwają także wibrację w wodzie(spowodowanymi przykładowo spadającym owocem do wody).<br />
<br />
<h3>
Rozród</h3>
Słabo poznany. Samice zakładają gniazda i składają jaja na przełomie grudnia i stycznia. W wykopanym zagłębieniu samica składa ok. 25 jaj. Okres inkubacji-brak danych(u innych gatunków przeciętnie 70-90 dni). W niewoli w ciągu 7 lat młode osobniki osiągają wielkość 25 cm długości(karapaksu).<br />
<br />
<h3>
Długość życia</h3>
Brak danych. Przypuszcza się że batagury żyją od 40 do 80 lat.<br />
<br />
<h3>
Naturalni wrogowie</h3>
Dla młodych osobników duże ryby, ptactwo wodne i warany. Dorosłe osobniki przypuszczalnie nie padają ofiarą drapieżników(poza człowiekiem).<br />
<br />
<h3>
Podgatunki </h3>
Nie wymienia się.<br />
<br />
<h3>
Znaczenie dla człowieka</h3>
Niegdyś obiekt polowań dla smacznego mięsa i jaj. Obecnie objęty całkowitą ochronną, natomiast lokalna ludność podlega edukacji, która ma na celu uświadamiać potrzebę chronienia gatunku, dlatego obecnie sporadycznie notuje się polowania na kaczugę.<br />
<br />
Gatunek trzymany min. w Ogrodzie Zoologicznym Yadanabon(Mandalaj, Mjanma) i Lawkananda Park w Paganie(ośrodek ratowania żółwi), głównie w celach programu zachowawczego.<br />
<br />
<h3>
Systematyka, ewolucja i pokrewieństwo</h3>
<div>
Pierwotnie takson <i>Geoemydidae</i>(<i>Bataguridae, </i>batagurowate) wliczano jako podrodzina rodziny żółwi błotnych(<i>Emydidae</i>), z uwagi na duże podobieństwo morfologiczne, choć w latach osiemdziesiątych podwyższono jego status do rangi rodziny. Batagurowate są rodziną o dużej liczbie gatunków, dlatego ich systematyczny podział nie jest ściśle określony. Wiele gatunków krzyżuje się ze sobą, tworząc hybrydy, co także utrudnia identyfikacje gatunku. Obecnie przyjmuje się iż rodzina <i>Geoemydidae</i> rozgałęzia się na 2 podrodziny <i>Geoemydinae</i> i <i>Rhinoclemmydinae </i>i 19 rodzai.<br />
<br />
Skamieniałości i ewolucja <i>Geoemydidae</i> nie jest także blisko poznana. Najstarsze skamieniałości batagurowatych sięgają eocenu(50 mln lat temu). Ze skamieniałości znany jest <i>Mauremys gaudryi</i> występujący na terenie Europy(Francja, Austria) 8-2,5 mln lat temu, <i>Ptychogaster cayluxensis </i>także z terenów europejskich, lecz liczący ok. 40-20 mln lat, czy <i>Mauremys thanhinensis </i>z Tajlandii, liczący sobie 37-33 mln lat.<br />
<br />
Obecnie najczęściej kaczuga birmańska jest klasyfikowana do rodzaju <i>Batagur </i>wraz z <i>Batagur affinis, Batagur baska, Batagur borneoensis, Batagur dhongoka </i>i<i> Batagur kachuga. </i>Niegdyś i sporadycznie obecnie jest klasyfikowana do rodzaju <i>Kachuga, </i>który została zlikwidowany, a członkowie podzieleni między inne rodzaje. </div>
<br />
<br />
<span style="font-size: xx-small;">Bibliografia:</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.turtlesurvival.org/component/taxonomy/term/summary/40/7#.WYSFFoTyjcs</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.asianturtlenetwork.org/field_guide/kachuga_trivittata.htm</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://www.iucnredlist.org/details/10952/0</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://en.wikipedia.org/wiki/Geoemydidae</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-https://www.sciencedaily.com/releases/2015/04/150410165158.htm</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">-http://fossilworks.org/bridge.pl?a=taxonInfo&taxon_no=276087</span></div>
Łukasz Olszewskihttp://www.blogger.com/profile/12896978495214108987noreply@blogger.com0