Yi - dziwne skrzydło. Dinozaur o najkrótszej nazwie.

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Zauropsydy
• Rząd: Dinozaury gadziomiedniczne
• Rodzina: Skansoriopteryksy
• Gatunek: Yi(Yi qi)

Występowanie

Skamieniałości Yi zostały odnalezione na terenie prowincji Hebei(Chiny) i szacowane są na okres przełomu środkowej i późnej jury ok. 160 mln lat temu. Zamieszkiwał przypuszczalnie subtropikalne i umiarkowane lasy pokrywające ten rejon w tamtym okresie.

Ogólny opis

Yi znany jest jedynie z jednego niekompletnego szkieletu. Był stosunkowo małym zwierzęciem, osiągającym ok. 45 cm długości ciała i 380 gramów masy ciała. Podobnie jak inne skansoriopteryksy posiadał krótką głowę i tępo zakończony pysk, oraz długie i smukłe kończyny przednie. Na owych kończynach rozpostarta była błona lotna(patagium), opierająca się na kostnym, wysłużonym wyrostku, przymocowanym do nadgarstka zwierzęcia(podobnie jak u nietoperzy). Kości palców były wydłużone, z proporcjonalnie najdłuższym trzecim palcem wśród skansoriopteryksów. Mimo to kostny wyrostek był nieco dłuższy od trzeciego palca. Wiadomo iż Yi qi był pokryty piórami, lecz w przeciwieństwie do kladu pennaraptorów, pióra były prostej budowy, podobne do pędzla. Pióra pokrywały większość ciała dinozaura. Na głowie i szyi były one długie i gęsto rozstawione, natomiast w okolicach ramienia i kości piszczelowej pióra osiągały długość nawet 6 cm. Pióra pokrywały także kończyny tylne, aż po śródstopie. Na skamieniałości zauważono także obecność melanosomów, także wiadomo iż Yi był pokryty ciemnym upierzeniem.

Dymorfizm płciowy 

Brak danych.

Pożywienie

Przypuszczalnie niewielkie zwierzęta np. owady, jaszczurki, żaby itp.

Zachowanie

Naukowcy sugerują iż Yi prowadził nadrzewny tryb życia, używając chwytnych kończyn przednich do wspinaczki po drzewach, jak robi to obecnie żyjący hoacyn. Przypuszczalnie mógł poruszać się między drzewami lotem ślizgowym, stabilizując lot dzięki krótkiemu ogonowi i długim piórom na nim się znajdującym.

Rozród

Brak danych.

Naturalni wrogowie

Przypuszczalnie większe dinozaury, węże itp.

Długość życia 

Brak danych.

Przyczyny wymarcia

Brak danych. Mógł wymrzeć podczas masowego wymierania kończącego okres jurajski(ok. 145 mln lat temu), spowodowanego przypuszczalnie wybuchem podmorskiego wulkanu Masywu Tamu, lub w późniejszych okresach.

Ciekawostki

• Yi qi, oraz nietoperz Ia io to gatunki zwierząt posiadające najkrótszą nazwę naukową, składającą się jedynie z 4 liter.
• Yi qi w języku mandaryńskim oznacza "dziwne skrzydło".
• Yi znany jest z jednego niekompletnego szkieletu odnalezionego przez rolnika Wang Jianrong's w kamieniołomie w Mutoudeng Village(Qinglong County, Hebei). Skamieniałość została następnie sprzedana przez rolnika do Shandong Tianyu Museum of Nature w 2007 roku, w którym Ding Xiaoqing rozpoczął dalsze badania nad owym znaleziskiem. Wielu badaczy wątpiło w autentyczność skamieliny, lecz tomografia komputerowa potwierdziła prawdziwość znaleziska. Początkowe badania prowadzone przez zespół chińskiego paleontologa Xu Xing'a i nazwa nowo odkrytego gatunku została opublikowana w czasopiśmie Natura 29 kwietnia 2015 roku.
• W tym samym kamieniołomie, gdzie odnaleziono skamieniałości Yi qi, odkryto także szczątki wymarłej salamandry Chunerpeton tianyiensis, pterozaurów Changchengopterus pani, Dendrorhynchoides mutoudengensis i Qinglongopterus guoi, oraz prymitywnego ssaka Arboroharamiya jenkinsi.
• Rodzina Scansoriopterygidae reprezentowana jest przez 3 gatunki wspinających się i szybujących maniraptorów min. Yi qi, Epidexipteryx hui i Scansoriopteryx heilmanni. Jedynie przy Yi qi naukowcy są pewni iż posiadał patagium(błonę lotną), co potwierdziło wcześniejsze sugestie iż dwa pozostałe gatunki także mogły być w nią wyposażone.

Bibliografia:

-https://en.wikipedia.org/wiki/Yi_(dinosaur)

-https://en.wikipedia.org/wiki/Scansoriopterygidae

-http://blogs.scientificamerican.com/tetrapod-zoology/yi-qi-is-neat-but-might-not-have-been-the-black-screaming-dino-dragon-of-death/

-https://en.wikipedia.org/wiki/Great_evening_bat

Halobates splendens - pelagiczny owad

• Królestwo: Zwierzęta
• Typ: Stawonogi
• Gromada: Owady
• Rząd: Pluskwiaki
• Rodzina: Nartnikowate
• Gatunek: Halobates splendens

Występowanie

Halobates splendens zamieszkuje wschodnią część Oceanu Spokojnego. Występuje na obszarach gdzie temperatura utrzymuje się w zakresie 24-28°C przez cały rok. Jest jednym z pięciu pelagicznych halobat(żyjących na pełnym morzu).

Ogólny opis

Halobates splendens mierzy 4,3-4,9 mm długości ciała. Szaro-brązowe ciało halobaty jest szerokie i krępe w przeciwieństwie do słodkowodnych nartników. Pokryte jest dodatkowo drobnymi włoskami, wśród których podczas zanurzenia, osadzają się pęcherzyki powietrza, dzięki którym owad potrafi oddychać pod wodą. Dodatkowo powietrze wynosi halobatę na powierzchnię wody(np. jeżeli zostanie zalana falą). Głowa owada jest krótka, wyposażona w parę oczu złożonych. Odwłok krótki, większy jedynie u samic noszących jajka. Halobata posiada parę wysuniętych do przodu anten, oraz trzy pary odnóż. Przednia para kończyn jest gruba, przystosowana do chwytania i przytrzymywania zdobyczy. Dwie kolejne pary są bardzo długie, wyposażone w wydłużone stopy posiadające cienkie włoski, przypominające szczoteczki(umożliwiają one poruszanie się po tafli wody).

Dymorfizm płciowy

Nieznaczny. Samce osiągają większe rozmiary(samce do 4,9 mm długości ciała, samice do 4,3 mm).

Populacja i zagrożenia

Gatunek nie podlega klasyfikacji w stopniach zagrożenia. Nie są znane zagrożenia dla populacji tego gatunku.

Pożywienie

Głównie plankton. Żywią się także martwymi zwierzętami unoszącymi się w toni wodnej, rybią ikrą, narybkiem i niewielkimi meduzami.

Zachowanie

Halobates splendens jest jednym z nielicznych morskich owadów, ślizgającym się po powierzchni, wykorzystując napięcie powierzchniowe wody, dzięki włoskom, które pokrywają stopy owada i nie wchłaniają wody. Halobaty używają dwóch par kończyn do poruszania się, a jako siłę napędową używają drugiej pary odnóż, którymi odbijają się od wody i posuwają do przodu. W razie dostania się halobaty pod powierzchnie wody(np. w wyniku zalania przez falę, lub deszcz), owad dzięki pęcherzykom powietrza osadzonych na włoskach ciała, szybko wynosi się na powierzchnie. W razie zagrożenia owad potrafi bardzo szybko uciekać, ślizgając się po tafli wody. Ekologia halobat pozostaje w wielkiej mierze niezbadana.

Rozród

Słabo poznany. Okres w jakim halobata Halobates splendens przystępuje do rozrodu nie jest znany, choć biolodzy sugerują iż owady te nie posiadają określonego okresu rozrodczego. Samica składa ok. 1 milimetrowe, pomarańczowe jajka(przypuszczalnie ok. 10-40) na obiektach unoszących się na tafli wody np. piórach, glonach, częściach roślin, czy śmieciach. Następnie owad opuszcza jajka i nie interesuję się ich losem. Dokładny czas inkubacji jest nieznany, choć może trwać nawet 1 miesiąc. Larwy po wykluciu przypominają w pomniejszeniu osobniki dorosłe, lecz są od nich jaśniejsze. Młode halobaty przechodzą jeszcze ok. 5 wylinek zanim osiągną postać osobnika dorosłego. Nie wiadomo jak długo trwa ten okres dojrzewania, lecz badacze sugerują iż ok. 2 miesiące.

Naturalni wrogowie

Ryby i ptaki wodne np. petrele, rybołówki i rybitwy.

Długość życia

Brak danych.

Znaczenie dla człowieka 

Gatunek nie posiada szczególnego znaczenia dla człowieka.
   

Ciekawostki

• Halobates splendens jest jedną z 5 pelagicznych halobat. Innymi są Halobates micans, Halobates germanus, Halobates sericeus i Halobates sobrinus.
• Jajka halobat odnajdywano na oceanicznych śmieciach, w tym na kawałkach plastiku i grudkach smoły.
• Nieraz liczba złożonych jaj przez halobaty na pojedynczym unoszącym się obiekcie przekraczała 100 000.  
• Halobaty, jak i nartniki są wyznacznikiem czystości wody, ponieważ mają problem przy poruszaniu się po wodzie zanieczyszczonej, gdyż detergenty obniżają napięcie powierzchniowe wody.  
• Jajka halobat po złożeniu są koloru pomarańczowego, lecz w formalinie przebarwiają się na kolor biały.   
• Halobaty są nadal jednymi z mniej poznanych owadów.
• Rodzaj Halobates został opisany po raz pierwszy przez niemieckiego biologa Johann'a Friedrich'a von Eschscholtz w 1822 roku. Zebrał on próbki trzech gatunków halobat(Halobates micans, Halobates sericeus i Halobates flaviventris)  podczas wyprawy na przełomie 1815-18 roku.
• Rodzaj Halobates liczy obecnie ok. 46 gatunków halobat min. Halobates mariannarum, Halobates sexualis i Halobates hawaiiensis. Większość halobat żyję w wodach przybrzeżnych. 

Bibliografia:

-https://pl.wikipedia.org/wiki/Halobates

-https://en.wikipedia.org/wiki/Halobates

-http://www.gbif.org/species/5866061

Otocinklus przyujściowy - czy aby na pewno tak popularny

inne nazwy: otosek*, otosek przyujściowy*

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Promieniopłetwe
• Rząd: Sumokształtne
• Rodzina: Zbrojnikowate
• Gatunek: Otocinklus przyujściowy(Macrotocinclus affinis)

Występowanie

Otocinklus przyujściowy występuje naturalnie w zarośniętych i niezbyt głębokich strumieniach rejonu Santa Cruz w stanie Rio de Janeiro(Brazylia).

Ogólny opis

Otocinklus przyujściowy jest niewielkim gatunkiem zbrojnika, osiągającym 4-5 cm długości ciała. Ciało wydłużone, brzusznie spłaszczone, pokryte płytkami kostnymi, tworząc swego rodzaju pancerz. Głowa trójkątna, szeroka i tępo zakończona. Otwór gębowy w dolnym położeniu, zakończony przyssawką. Oczy proporcjonalnie duże. Płetwa grzbietowa dosyć wysoka z pierwszym ostrym promieniem, podobnie jak płetwy piersiowe. Płetwa ogonowa homocerkalna(symetryczna). U otosków występuje także dobrze rozwinięta płetwa brzuszna i odbytowa. Strona grzbietowa srebrzystoszara do oliwkowoszarej z metalicznym połyskiem, często z ciemnymi, nieraz słabo widocznymi plamkami. U tego gatunku występuje także słabo zaznaczona, ciemna pręga biegnąca od końca głowy przez oko, aż po nasadę ogona. U niektórych osobników pręga może być niewidoczna. Strona brzuszna jasna, biała, lub biało-żółtawa. Gatunek bardzo podobny i często mylony z przedstawicielami rodzaju Otocinclus.

Dymorfizm płciowy

Słabo widoczny. Samice są zwykle nieco większe i szersze. Dymorfizm zwłaszcza widoczny patrząc z góry na rybę.

Populacja i zagrożenia

Nie podlega klasyfikacji w stopniach zagrożenia. Nie są znane potencjalne zagrożenia dla liczebności tego gatunku, poza lokalnym zanieczyszczeniem środowiska wodnego. Toleruje miarowe zanieczyszczenie wód.

Pożywienie

Typowa ryba glonożerna. Preferuje jednokomórkowe glony z klasy okrzemek. Zjada także miękkie części roślin i detrytus.

Zachowanie

Otocinklus przyujściowy jest przydenną rybą, prowadzącą głównie nocny tryb życia. Dzień spędza głównie ukryty wśród roślin, pod kamieniami lub korzeniami, choć nieraz żeruje w środku dnia. Otosek aktywny staje się głównie pod wieczór. Dzięki otworowi gębowemu przekształconemu w przyssawkę, zręcznie zbiera glony rosnące na kamieniach i roślinności. Preferuje wartki ruch wody, choć występuje także w odcinkach o nieco spokojnym nurcie. Mimo iż przejawia zachowania terytorialne(niegroźne walki) to spotykany jest zwykle w dużych grupach, choć nie jest to typowa ryba stadna. Dzięki kolcom umiejscowionym na płetwie grzbietowej i piersiowych, rzadko bywa celem drapieżników. Otocinklus może znosić niską zawartość tlenu w wodzie, nabierając powietrza z powierzchni wody i transportując go do silnie ukrwionego jelita.  

Rozród

Słabo poznany. Otoski składają kleistą ikrę, którą rozrzucają, a ta przykleja się do pobliskich roślin i korzeni. Wylęg następuje po ok. 2-3 dniach. Narybek otoska przypomina miniaturę osobników dorosłych i żywi się drobnym planktonem np. wrotkami. Nie udokumentowano udanej próby rozrodu tej ryby w niewoli.

Naturalni wrogowie

Większe ryby, ptaki wodne itp.

Długość życia

Przypuszczalnie ok. 5 lat.

Znaczenie dla człowieka

Gatunek spotykany w akwarystyce, choć dość rzadko. Często mylnie mianem otocinklusa przyujściowego(Macrotocinclus affinis) określane są podobne gatunki z rodzaju Otocinclus, bardziej popularne w akwarystyce np. Otocinclus macrospilus, Otocinclus vestitus i Otocinclus hoppei.

Ciekawostki

• Otocinklus przyujściowy(Macrotocinclus affinis) na rynku akwarystycznym jest gatunkiem bardzo rzadkim. Często opisuje się nawet iż nie występuje w handlu. Mimo to znane są podstawowe parametry wody przy których można trzymać ten gatunek zbrojnika: temperatura 20-26° C, pH 6.0 - 8.0 i dh 5-19°. Uważany za gatunek wymagający i problematyczny. 
• Od innych oferowanych na rynku otosków odróżnia go mniej kontrastowe ubarwienie ciała. Pasek i plamy na ciele są zwykle słabo widoczny, dlatego ryba z daleka wydaje się jednolicie srebrzysta.
• Otocinklus przyujściowy jest przedstawicielem monotypowego rodzaju Macrotocinclus. Wcześniej klasyfikowany był do rodzaju Otocinclus.
• Gatunek został opisany w 1877 roku przez austriackiego ichtiologa Franz'a Steindachner'a.
• Otoski należą do jednych z najbardziej narażonych na stres i dłużej aklimatyzujących się ryb słodkowodnych. Mogą zdychać w wyniku nieprawidłowej aklimatyzacji, nawet 2 tygodnie po wpuszczeniu do nowego zbiornika. Mimo tej małej wady, należą do jednych z odporniejszych ryb, polecanych dla początkujących akwarystów, zwłaszcza Otocinclus macrospilus i Otocinclus vestitus.    

Bibliografia:

-https://en.wikipedia.org/wiki/Macrotocinclus 

-http://www.fishbase.org/summary/11332

-http://www.planetcatfish.com/common/species.php?species_id=1083

Grzbietoród amerykański - niezwykły sposób rozmnażania

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Płazy
• Rząd: Płazy bezogonowe
• Rodzina: Grzbietorodowate
• Gatunek: Grzbietoród amerykański(Pipa pipa)

Występowanie

Grzbietoród amerykański jest płazem szeroko rozpowszechnionym w dorzeczu Amazonki, występującym od północno-wschodniego wybrzeża Ameryki Południowej min. od wschodniej Wenezueli, Gujany, Gujany Francuskiej, Surinamu i północno-wschodniej Brazylii, przez niemal całą Brazylię północną i północno-zachodnią, południową Wenezuelę, północną Boliwię, południową i środkową Kolumbię(jego zakres w Kolumbii ciągnie się także wąskim pasem aż po północne granice kraju i Wenezuelę południowo-zachodnią), aż po wschodni Ekwador i wschodnie, oraz północno-wschodnie tereny Peru. Zamieszkuje także niektóre rejony wyspy Trynidad(Trynidad i Tobago). Grzbietoród zamieszkuje zbiorniki wody słodkiej w lasach tropikalnych. Preferuje wody ciepłe, strojące, lub wolno płynące. Najczęściej jako swe siedlisko wybiera śródleśne kałuże, rozlewiska, rowy melioracyjne i starorzecza, gęsto porośnięte roślinnością wodną. Jest gatunkiem nizinnym, występującym poniżej 400 m n.p.m.

Ogólny opis

Grzbietoród amerykański jest płazem osiągającym od 10 do 17 cm długości ciała i ważącym do 500 gram. Ciało grzbietoroda posiada prostokątny kształt i silne grzbietobrzuszne spłaszczenie. Głowa jest krótka i płaska o trójkątnym kształcie. Pysk szpiczasto zakończony z dużym otworem gębowym, pozbawionym języka i zębów. Małe oczy umieszczone są na górnym skraju głowy o dość szerokim rozstawieniu, dzięki czemu płaz może patrzeć jedynie do góry. Nie posiadają powiek. Zewnętrzne otwory nosowe umiejscowione na końcu pyska. Kończyny przednie dość długie, lecz cienkie, wyposażone w 4 palce bez błon pławnych między nimi. Palce długie, wyposażone w tzw. narządy gwieździste, czyli wyrostki dotykowe umiejscowione na końcach palców przednich łap. Służą żabie do orientacji przestrzennej, dzięki czułemu zmysłu dotyku. Kończyny tylne masywne i umięśnione, wyposażone w duże stopy i 3 długie palce, połączone błoną pławną. Grzbiet płaza pokryty jest gąbczastą, pomarszczoną, brodawkowatą i niekiedy mająca niewielkie zagłębienia skórą. Wierzch ciała koloru od żółtoszarego po brązowooliwkowy z licznymi, porozrzucanymi i nieregularnymi plamami w kolorze od ciemnobrązowego po czarny. Strona brzuszna biaława w ciemne, porozrzucane cętki i z czarną, cienką pręgą biegnąca przez środek brzucha(od części mostkowej po kraniec ciała). U osobników dorosłych występuję linia boczna.

Dymorfizm płciowy

Wielkościowy. Samica osiąga rozmiary między 10, a 17 cm długości ciała, natomiast samiec 10-15 cm.

Populacja i zagrożenia

Gatunek klasyfikowany jest jako niskiego ryzyka na wyginięcie. Nie są znane poważne zagrożenia dla populacji grzbietoroda amerykańskiego, poza lokalną degradacją środowiska na skutek wyrębu lasów, rozwoju rolnictwa i osadnictwa. Populację gatunku uważa się za stabilną.

Pożywienie

Grzbietoród jest drapieżnikiem polującym na owady, skorupiaki, robaki i małe ryby. Osobniki młode preferują mniejsze ofiary jak rozwielitka, czy rurecznik.

Zachowanie

Grzbietoród jest płazem typowo wodnym, bardzo rzadko wychodzącym na ląd, po którym poruszają się przy pomocy energicznych skoków. Dzień zwykle spędza na mulistym dnie zbiornika, gdzie dzięki dobremu kamuflażu jest niemal niewidoczny. Jedynie co pół godziny musi podpływać ku powierzchni, aby zaczerpnąć powietrza. Grzbietoród jest doskonałym pływakiem, lecz osobniki młode często mają problem z nurkowaniem, dlatego pływają blisko tafli wody. Dzięki oczom skierowanym do góry, grzbietoród śledzi co dzieje się nad powierzchnią wody i może w razie potrzeby szybko zareagować. Po zmroku płaz zwykle żeruje. Poluje głównie na dnie zbiornika i wśród roślinności wodnej, wykorzystując linie boczną do rejestrowania drgań w wodzie i narządy gwieździste do orientowania się wśród gęstej roślinności. Swoje ofiary łapie przy pomocy pyska i połyka w całości, lub rozszarpuje przy pomocy przednich kończyn. Podczas pory deszczowej często migruje między sąsiednimi zbiornikami, które zostały okresowo połączone. Kiedy zbiornik w którym żyje grzbietoród wyschnie, wyrusza on po lądzie na poszukiwanie nowego, lub zagrzebuje się w mule i wyczekuje aż zbiornik napełni się wodą.

Rozród

Gatunek znany z specyficznego sposobu rozmnażania. Okres godowy przypada na porę deszczową, czyli w zależności od miejsca występowania od stycznia do sierpnia. Samce wydobywają z siebie głos w postaci serii kliknięć, natomiast samice wydzielają swoistą woń przyciągającą samce. Samica drży przed samcem w razie niegotowości do kopulacji. Gdy zwierzęta dopiorą się w pary, dochodzi do ampleksusu pachwinowego, a skóra na grzbiecie samicy silnie nabrzmiewa(zwykle w przeciągu 3h). Otwór kloakowy samicy wydłuża się, przypominając błoniastą rurkę. Samiec przytrzymując partnerkę, zagina rurkę do przodu i umieszcza ją między swoim brzuchem, a grzbietem samicy. Samiec naciskając na na podbrzusze samicy zmusza ją do wydalenia porcji jaj, które od razu polewa nasieniem i rozprowadza po grzbiecie samicy. W chwili wydostawania się jaj, płazy zataczają w wodzie pionowe koła(trwa to około 15 sekund). Jaja umieszczane są w zagłębieniach skórnych samicy na grzbiecie. Samica może znieść od 40 do 500 jaj o średnicy 6-7 mm, a cały rytuał godowy trwa całą dobę. Oczywiście nie wszystkie jaja zostaną zapłodnione i trafią na grzbiet samicy. Pod koniec samica drżąc, oznajmia partnerowi iż nie zniesie więcej jaj. Po udanej kopulacji samiec opuszcza samice. Jajka z dnia na dzień coraz bardziej zagłębiają się w dobrze ukrwioną skórę matki, aż po ok. 10 dniach otaczane są specjalną kieszenią lęgową o głębokości ok. 15 mm. Kieszonki są rozmieszczone blisko siebie, zamknięte wieczkiem i oddzielone cienką, lecz dobrze unaczynioną ścianką. Po ok. 4 tygodniach z jaj wykluwają się kijanki(każda posiada osobną komorę lęgową), które posiadają połączony układ krwionośny z matką. Kijanki mają dobrze rozwiniętą płetwę ogonową, która pełni funkcję skrzeli zewnętrznych. W wieku 8-9 tygodni kijanki zaczynają przeobrażać się w małe grzbietorody. Proces ten trwa ok. 2-3 tygodni. Po tym czasie młode wydostają się z jamek lęgowych i natychmiast opuszczają matkę, rozpoczynając samodzielne życie(mierzą wtedy ok. 2 cm). Samica następnie linieje, zrzucając naskórek z resztkami ścian jamek lęgowych. Młode dojrzałość płciową osiągają po ok. 3 latach.

Naturalni wrogowie

Ptaki wodne, żółwie, węże, duże ryby itp.

Długość życia

7-15 lat.

Znaczenie dla człowieka

Grzbietoród jest obiektem polowań przez niektóre rdzenne indiańskie plemiona. Bywa także hodowany w niewoli. W naturze poluje na owady, dlatego uważany jest za gatunek pożyteczny.

Ciekawostki

• Grzbietoród amerykański jest najlepiej poznanym przedstawicielem rodzaju Pipa. Jest także gatunkiem typowym.
• Grzbietoród Pipa pipa bywa dostępny na polskim rynku. Jego ceny wahają się w granicach od 300 do nawet 1000 zł. Hodowla nie przysparza problemów i polecany jest dla początkujących fascynatów płazów. 
• Grzbietoród amerykański nie ma strun głosowych ani języka, a wydobywane kliknięcia umożliwiają płazowi kostne elementy znajdujące się w krtani.
• Grzbietoród amerykański został po raz pierwszy opisany i przedstawiony za pomocą rysunków przez niemiecką przyrodniczkę Marię Sibyllę Merian(uznawaną za pierwszego etymologa) w 1705 roku. Przedstawiła ona w Amsterdamie książkę przedstawiającą ryciny zwierząt Ameryki Południowej, w tym grzbietoroda amerykańskiego.
• Niektórzy badacze uważają iż rodzaj Pipa powinien być monotypowy z jednym przedstawicielem grzbietorodem amerykańskim.
• Rodzaj Pipa reprezentuje obecnie 7 gatunków grzbietorodów min. grzbietoród amerykański, Pipa arrabali, Pipa snethlageae, Pipa myersi, Pipa carvalhoi, Pipa aspera i Pipa parva. Czasami do rodzaju Pipa klasyfikuje się także incertae sedis(niepewna pozycja taksonomiczna) "Pipa" verrucosa. 

Bibliografia:

-https://pl.wikipedia.org/wiki/Grzbietor%C3%B3d_ameryka%C5%84ski

-https://pl.wikipedia.org/wiki/Pipa_(rodzaj)

-https://en.wikipedia.org/wiki/Common_Suriname_toad

-http://www.arkive.org/suriname-toad/pipa-pipa/video-00.html

-http://www.iucnredlist.org/details/58163/0

-http://animaldiversity.org/accounts/Pipa_pipa/

Nocówka żółtoplama - nocny agresor

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Gady
• Rząd: Łuskonośne
• Rodzina: Nocówkowate
• Gatunek: Nocówka żółtoplama(Lepidophyma flavimaculatum)

Występowanie

Nocówka żółtoplama zamieszkuje tereny od stanu Veracruz(Meksyk), przez środkową Gwatemalę(bez półwyspu Jukatan), wschodnią i południowo-wschodnią Belize, północny Honduras, wschodni Nikaragua, wschodnie wybrzeże Kostaryki(także północną prowincję Guanacaste), aż po południe Panamy i Strefa Kanału Panamskiego(Panama). Jaszczurka preferuje podmokłe i wilgotne lasy tropikalne regionów nadmorskich i śródlądowych. Gatunek spotykany do 1500 m n.p.m..

Ogólny opis

Nocówka żółtoplama jest jedną z największych przedstawicieli rodziny nocówkowatych, osiągająca ok. 24 cm całkowitej długości ciała z czego 60% długości stanowi ogon. Głowa jaszczurki jest gładka, trójkątna, wężopodobna, pokryta dużymi i gładkimi płytkami. Pysk nocówki ustrojony jest zwykle czarno-żółtą mozaiką, reszta głowy zazwyczaj koloru czarnego. Oczy małe, ciemnobrązowe, pokryte przeźroczystą i nieruchomą błoną, działającą podobnie jak powieka. Strona grzbietowa gada koloru czarnego, lub brązowego z rzędami żółtych plam biegnących od karku po nasadę ogona. Ogon jest długi i dość delikatny, pokryty wydłużonymi, żółtymi plamami, zwężającymi się ku końcówce. Strona brzuszna koloru żółtego, często z brązowawymi oznaczeniami. Skóra jaszczurki na stronie grzbietowej szorstka i ziarnista.

Dymorfizm płciowy

Brak danych.

Populacja i zagrożenia

Gatunek klasyfikowany przez IUCN jako najmniejszej troski na wyginięcie. Poza lokalnymi zagrożeniami jakimi są wycinka lasów i wyłapywanie jaszczurek w celach handlowych, nie są znane poważne zagrożenia dla populacji tego gatunku.

Pożywienie

Nocówka żółtoplama poluje na pająki, skorpiony, mrówki, termity, świerszcze, pareczniki i krocionogi.

Zachowanie

Nocówka żółtoplama jest gatunkiem żyjącym głównie na poziomie runa leśnego, sporadycznie wspinającym się na pnie powalonych drzew, lub niewielkie drzewa(głównie spotykany pod ich korą). Prowadzi skryty i nocny tryb życia. W ciągu dnia jaszczurka pozostaje ukryta pod kamieniami i pniami, sporadycznie wychodząc, aby wygrzać się w słońcu. Jednak jeśli zauważy jakikolwiek znak świadczący o zagrożeniu, natychmiast wycofuje się do kryjówki. Podczas pochmurnych dni może być bardziej aktywna, jednak szczyt jej aktywności przypada na noc. Po zmierzchu nocówka wspina się na niskie drzewa i kamienie w poszukiwaniu pożywienia. Aktywnie poszukuje ofiar. Kiedy ową znajdzie powoli zbliża się do niej, aż będzie w jej zasięgu, by jednym szybkim ruchem złapać ją w pysk. Starannie przeżuwa swe pożywienie. Często korzysta z małych kałuż na dnie lasu, zanurzając się w nich całkowicie, wynurzając jedynie głowę. Złapana nocówka staje się bardzo agresywna i nie zawaha się boleśnie ugryźć. Jaszczurka potrafi także odrzucić ogon w razie potrzeby.

Rozród

Okres godowy u nocówki żółtoplamej przypada zwykle późnym latem(luty-marzec). Samica zazwyczaj w miesiącach od czerwca do lipca rodzi 5-8 żywych młodych(gatunek żyworodny). Młode przypominają osobniki dorosłe morfologicznie, a także wielkościowo. Zwykle w przeciągu 24 h po urodzeniu opuszczają matkę i żerują samodzielnie. Dojrzałość płciową może osiągnąć w wieku 20 miesięcy(choć może dojrzewać nawet kilka lat). Samice mimo iż potrafią przystępować do godów co roku, robią to bardzo sporadycznie. Gatunek potrafi się także rozmnażać przez partenogenezę(dzieworództwo), dlatego niektóre populację nocówki żółtoplamej składają się jedynie z samic.

Naturalni wrogowie

Głównym wrogiem tej jaszczurki są węże z rodziny połozowatych, a także inne większe zwierzęta drapieżne.

Długość życia

ok. 10 lat.

Znaczenie dla człowieka

Gatunek sporadycznie spotykany w niewoli. Jednak ze względu na specyficzne wymagania i agresywną naturę jaszczurki, nie należy do popularnych gatunków w handlu.

Ciekawostki

• Ze względu na skryty tryb życia, wiele aspektów z życia gatunku na wolności nie jest znanych.
• Jest jedną z rzadziej spotykanych jaszczurek w handlu. Największym problemem jest brak informacji na temat utrzymania tego gatunku w niewoli, a także dosyć wojownicze nastawienie gada, którego niestety nie da się oswoić. Przypuszczalnie wszystkie nocówki żółtoplame spotykane w sprzedaży pochodzą z odłowu, co wiąże się z kolejnym problemem, dotyczącym ich zdrowia. Na polskim rynku gatunek niespotykany.
• Gad został opisany w 1851 roku przez francuskiego zoologa Auguste Duméril.
• Rodzaj Lepidophyma liczy 19 gatunków nocówek, co czyni go najliczniej reprezentowanym rodzajem w rodzinie nocówkowatych(jaszczurek nocnych).
• Nocówka żółtoplama jest blisko spokrewniona z Lepidophyma micropholis, Lepidophyma gaigeae i Lepidophyma chicoasensis.

Bibliografia:

-https://en.wikipedia.org/wiki/Yellow-spotted_tropical_night_lizard

-http://www.iucnredlist.org/details/197495/0

-https://en.wikipedia.org/wiki/Lepidophyma

-http://eol.org/pages/457244/overview

-http://reptileapartment.com/yellow-spotted-lizards-are-real/