Lightiella magdalenina - jeden z podkowiastogłowych

• Królestwo: Zwierzęta
• Typ: Stawonogi
• Gromada: Podkowiastogłowe
• Rząd: Brachypoda
• Rodzina: Hutchinsoniellidae
• Gatunek: Lightiella magdalenina

Występowanie

Lightiella magdalenina został zlokalizowany na terenie archipelagu della Maddalena u wybrzeży Sardynii(Morze Śródziemne). Dokładny zasięg nie jest znany.

Siedlisko

Lightiella magdalenina, podobnie jak inne podkowiastogłowe, zamieszkuje strefę pływów do 1550 m głębokości, żyjąc zagrzebany w luźnych osadach dennych.

Ogólny opis

Podkowiastogłowe to gromada bardzo małych skorupiaków o prymitywnej budowie. Posiadają proporcjonalnie dużą głowę z dużym, pojedynczym karapaksem. Oczy w zaniku, schowane w pancerzu. Posiada dwie pary czułek(anten), pierwsza, krótsza przed otworem gębowym i druga dłuższa, rozgałęziona z tyłu otworu gębowego. Tułów zbudowany z 8 segmentów, wyposażony w 7 par, dwugałęzistych odnóż, pokrytych włoskami. Brak odnóż odwłokowych. Odwłok wydłużony, zbudowany z 11 segmentów(wraz z telsonem), zakończony wydłużonymi wyrostkami(furka).

Lightiella magdalenina osiąga ok. 4 mm długości. Budową ciała nie różni się nadto od innych członków gromady podkowiastogłowych.

Dymorfizm płciowy 

Nie dotyczy. Organizm obojnaki.

Populacja i zagrożenia

Nie podlega klasyfikacji w stopniach zagrożenia. Podkowiastogłowe są organizmami bardzo małymi(makroorganizm 2-4 mm długości ciał), żyjącymi w osadach dennych, dlatego zwykle nie są zauważalne przez badaczy. Niemożliwa jest także ocena ich populacji. Potencjalne zagrożenia nie są znane.

Pożywienie

Detrytus morski.

Zachowanie

Podkowiastogłowe zaliczane są do organizmów zamieszkujących bentos morski(tworzą mejobentos, czyli organizmy nieprzekraczające kilku minimetrów). Bytują zwykle zagrzebane płytką pod powierzchnią dna, wśród osadów dennych. Kawałki materii pokarmowej(detrytus) wyłapują przy pomocy odnóż, które kierują cząstki wzdłuż ciała, aż do otworu gębowego.

Rozród

Podkowiastogłowe w przeciwieństwie do pozostałych skorupiaków, są obojnakami. Obecnie nie opisano naukowo przebiegu kopulacji owej gromady stawonogów, lecz przypuszcza się iż wymagany jest bezpośredni kontakt przynajmniej dwóch osobników. Lightiella magdalenina składa tylko jedno jajo, która przytrzymywane jest przez odnóża blisko dziewiątego, tylnego segmentu ciała. Przypuszczalnie w początkowych fazach rozwoju larwa(w formie metanauplius) jest przytrzymywana przez segment ciała osobnika dorosłego. Później larwa zostaje uwolniona. Przechodzi rozwój bez przeobrażenia. Przy kolejnych wylinkach dodawane są kolejne segmenty ciała i odnóża, aż do ostatecznej formy.

Długość życia

Brak danych.

Naturalni wrogowie 

Większe organizmy drapieżne np. wieloszczety, narybek, czy małe krewetki.

Podgatunki

Nie dotyczy.

Znaczenie dla człowieka

Podkowiastogłowe są jednymi z najbardziej prymitywnych organizmów, przypuszczalnie jednymi z pierwszych zwierząt wielokomórkowych na Ziemi. Obecnie brak danych kopalnych na temat owej gromady, lecz poznanie ewolucji tych skorupiaków może przyczynić się do zmienienia obecnej wiedza na temat ewolucji skorupiaków.

Systematyka i pokrewieństwo

Podkowiastogłowe to niedawno odkryta gromada morskich skorupiaków, do których zalicza się obecnie 12 gatunków(w 5 rodzajach). Posiadają bardzo prymitywną formę, oraz osiągają niewielkie rozmiary(2-4 mm). W przeciwieństwie do innych skorupiaków podkowiastogłowe posiadają dwie pary czułek z czego jedna znajduje się poniżej otworu gębowego(u innych skorupiaków taka lokalizacja czułek występuje jedynie w stadiach larwalnych). Podkowiastogłowe są także obojnakami(u innych skorupiaków obojnactwo występuje jedynie u łopatonogów).

Większość gatunków zostało odkrytych na terenie Ameryki Północnej, kilka u wybrzeży Ameryki Południowej, a pojedyncze gatunki u wybrzeży południowo-zachodniej Afryki, Japonii, Nowej Zelandii i na obszarze Morza Śródziemnego. Z uwagi na dość nikłą wiedzę o owej gromadzie skorupiaków, podkowiastogłowe mogą być tak naprawdę rozsiane po całym świecie.

Podkowiastogłowe zostały okryte dopiero w 1955 roku. Z uwagi na niewielkie rozmiary i życie w osadach morskich, były one pomijane przez badaczy. Obecnie znanych jest 12 gatunków, choć zapewne nieopisanych przedstawicieli tej gromady jest o wiele więcej. Poza Lightiella magdalenina do rodzaju Lightiella zalicza się jeszcze 4 inne gatunki Lightiella floridana, Lightiella incisa, Lightiella monniotae i Lightiella serendipita.

Ciekawostki

• Podobnie do podkowiastogłowych, mało znaną grupą prymitywnych skorupiaków są łopatonogi. Aż do 1979 roku były znane jedynie z form kopalnych, aż do dnia dzisiejszego opisano 27 gatunków, a wiele czeka na odkrycie.
• Pierwszym opisanym podkowiastogłowym był Hutchinsoniella macracantha.
• Lightiella magdalenina został opisany 2006 roku.

Bibliografia:

-https://no.wikipedia.org/wiki/Lightiella_magdalenina

-https://pl.wikipedia.org/wiki/Podkowiastog%C5%82owe

-http://eprints.uniss.it/829/1/Addis_A_Tesi_Dottorato_2009_Distribution.pdf

-http://eprints.uniss.it/8023/1/Addis_A_Reproductive_system_of_Lightiella.pdf

-http://portalwiedzy.onet.pl/125998,,,,podkowiastoglowe,haslo.html

-https://de.wikipedia.org/wiki/Hutchinsoniellidae
-https://link.springer.com/article/10.1007/s00227-007-0735-8
-http://what-when-how.com/animal-life/class-cephalocarida/

Parachanna africana - afrykański żmijogłów

inne nazwy: żmijogłów(wężogłów) afrykański*,żmijogłów(wężogłów) nigeryjski* 

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Promieniopłetwe
• Rząd: Okoniokształtne
• Rodzina: Żmijogłowowate
• Gatunek: Parachanna africana

Występowanie

Parachanna africana zasiedla tereny zachodnie Afryki. Notowany od północno-zachodniego Kamerunu, przez południową Nigerię(min. dolny bieg rzeki Cross, Delta Nigru), południowy Benin(min. rzeka Ouémé), aż po południe Togo(głównie rzeka Hezou).

Siedlisko

Przybrzeżne dorzecza, jeziora, wody bagienne, sztuczne zbiorniki, a także delty(np. Delta Nigru).

Ogólny opis

Żmijogłowy(lub wężogłowy) odznaczają się wydłużonym, masywnym ciałem. Głowa szeroka, wydłużona i spłaszczona, pokryta dużymi i twardymi łuskami. Otwór gębowy szeroki, głęboko wcięty, skierowany skośnie w dół(głowa przypomina nieco wężową, stąd nazwa żmijogłowy, lub wężogłowy), oraz wyposażony w rząd ostrych zębów. Nad szczęką znajduje się para krótkich wąsików. Oczy dość duże. Płetwa grzbietowa i odbytowa szerokie, niepodzielne, ciągnące się prawie przez całą długość ciała, nie licząc głowy. Płetwy brzuszne krótkie, czasami nie występują. Płetwa ogonowa i piersiowe szerokie i zaokrąglone. Wężogłowy posiadają narząd nadskrzelowy, pozwalający im dodatkowo oddychać powietrzem atmosferycznym.

Parachanna africana dorasta do ok. 25-30 cm(maksymalnie 32 cm długości). Głowa wydłużona, pokryta większymi łuskami(niż na reszcie ciała) z żuchwą nieco dłuższą niż szczęką. Zabarwienie ciała od jasnobrązowego po ciemnobrązowy z jaśniejszą częścią brzuszną i ciemniejszą wierzchnią. Od oka po obu stronach ciała ciągnął się dwa ciemne pasy. Pierwszy, często mnie widoczny skierowany skośnie w dół, oplatając tylną powierzchnie żuchwy ryby(łączy się z pasem po drugiej stronie). Drugi, zwykle wyrazisty ciągnie się wzdłuż głowy i zakończony jest dużą, ciemną plamą na pokrywach skrzelowych. Reszta ciała pokryta poprzecznymi, ciemnymi i ukośnymi pasami(ok. 9-10), tworzącymi kształt strzałek skierowanych ku głowie. Osobniki młode są koloru jasnobrązowego(ochra) z ciemnym pasem ciągnącym się od pyska po nasadę ogona. Płetwa grzbietowa i odbytowa szerokie(typowe dla swojej rodziny). Grzbietowa posiada 45-48 miękkich promieni(brak kolczystych), a odbytowa 32-35 miękkich promieni(brak kolczystych). Płetwy brzuszne występują(dość małe, ok. 6 miękkich promieni).

Dymorfizm płciowy

Mało widoczny. Samce odznaczają się zwykle nieco mniejszym rozmiarem i smuklejszą budową ciała. Głowa samca często jest także dłuższa i węższa niż samicy, a płetwy ogonowa, grzbietowa i odbytowa bardziej wydłużone.

Populacja i zagrożenia

Stan populacji, oraz liczebność ryby nie zostały zbadane, lecz z uwagi na dość szeroką dystrybucję Parachanna africana uznaje się za gatunek niskiego ryzyka na wyginięcie. Podobnie jak inne wężogłowy, bywa poławiany w celach konsumpcyjnych, choć znaczenie owego gatunku w rybołówstwie nie jest poznane. Poważnym zagrożeniem dla gatunku jest wydobycie ropy naftowej, gdzie częste wycieki zniszczyły duże obszary zamieszkane przez ów rybę.

Pożywienie 

Parachanna africana poluje z zasadzki na mniejsze ryby i bezkręgowce, lecz nie gardzi także padliną. W niewoli z łatwością przyjmuje wszelkiego rodzaju pokarmy żywe i mrożone(larwy ochotki, komara, małże, krewetki, mięso kręgowców).

Zachowanie

Parachanna africana podobnie jak inne żmijogłowy, jest gatunkiem przydennym, głównie o nocnym trybie życia. Dzień spędza kryjąc się w zakamarkach, wychodząc na żer głownie w nocy. Poluje głównie z zasadzki(wykorzystując dobry wzrok i węch), czyhając aż ofiara podpłynie dostatecznie blisko zasięgu szczęk, lecz może także ścigać zwierzynę. Wężogłowy są rybami terytorialnymi, żyjącymi w parach. Nie tolerują osobników swojego gatunku, ani innych w swoim zasięgu. Żmijogłowy są rybami dość odpornymi na niekorzystne warunki hydrologiczne. Akceptują dość szeroką skale parametrów, takich jak temperatura, czy odczyn ph, potrafią oddychać powietrzem atmosferycznym(poprzez narząd nadskrzelowy), czy przetrwać w błotnistym bajorku(zapada w estywacje), dzięki czemu ryba potrafi przetrwać podczas sezonowym wahaniom poziomu wody.

Rozród

Słabo poznany dla opisywanego gatunku. Okres godowy zwykle pokrywa się z porą deszczową(czerwiec-wrzesień). Gotowe do rozrodu ryby przybierają zwykle bardziej ciemne ubarwienie. Ikrą, która umiejscowiona jest zwykle wśród roślin pływających, opiekuje się samiec. Rozmnożenie nieudokumentowane w niewoli.

Długość życia 

Brak danych.

Naturalni wrogowie

Dorosłe żmijogłowy są mało podatne na ataki drapieżników, mimo to okazjonalnie mogą padać ofiarą krokodyli, wydr, dużych ryb, ptaków i żółwi. Młode rybki mogą dodatkowo padać ofiarą innych ryb i drapieżnych bezkręgowców(np. larw ważek).

Znaczenie dla człowieka

Ryba poławiana z uwagi na smaczne mięso i przypisywane właściwości lecznicze(głównie znieczulające). Żmijogłowy poławiane są na dużą skale na całym świecie, także komercyjnie w Afryce, jednak samo znaczenie Parachanna africana nie jest znane.  

Gatunek spotykany także w akwarystyce. W handlu spotykany jednak rzadko i zwykle występuje jako przyłów, przy pozyskiwaniu innych gatunków. W sprzedaży czasami mylnie traktowany jako Parachanna obscura.

Podgatunki

Brak.

Systematyka i pokrewieństwo

Żmijogłowy należą do niewielkiej rodziny ryb(żmijogłowowate) do której klasyfikuje się 36 gatunków obecnie żyjących, umieszczanych w dwóch rodzajach(Channa, Parachanna). Taksonomia rodziny nie jest do końca zbadana i kompletna z uwagi na brak kompleksowego przeglądu, dlatego wiele podgatunków i lokalnych form wężogłowów może okazać się osobnymi gatunkami(np. uznany w 2011 roku wcześniej bliżej nieznany gatunek Channa diplogramma). Obecnie nie są blisko spokrewnione z żadną z istniejących rodzin.

Żmijogłowy posiadają wydłużony kształt ciała, dużą, spłaszczoną głowę i długie płetwy grzbietową i odbytową. Na ogół są to duże ryby, które mogą osiągać ponad 1 metr długości ciała(np. Channa argus, czy Channa micropeltes), lecz można spotkać także małe gatunki, osiągające rozmiar do 20 cm długości(Channa gachua).

Żmijogłowy znane są z zapisków kopalnych z przed około 50 mln lat(Iprez, epoka eoceńska). Dwa wczesne gatunki Eochanna chorlakkiensis i Anchichanna kuldanensis występujące w owym okresie, zamieszkiwały tereny obecnego Pakistanu. Około 17 milionów lat temu żmijogłowy rozprzestrzeniły się na terenach Eurazji, natomiast 8 milionów lat temu zasiedliły Afrykę i Azję Wschodnią.

Obecnie wężogłowy naturalnie zasiedlają tereny azjatyckie(przedstawiciele rodzaju Channa), oraz afrykańskie(przedstawiciele Parachanna). Jednak z uwagi na działalność człowieka, wiele gatunków została introdukowana w wielu rejonach świata np. na tereny Ameryki Północnej, Madagaskar, Fidżi, Japonii itp.

Wężogłowy zamieszkują rozmaite środowiska słodkowodne(jeziora, rzeki, stawy, wody bagienne), preferując rejony płytkie. Ryby odznaczają się znaczną wytrzymałością na zmiany środowiskowe min. mogą żyć w wodzie o niskiej zawartości tlenu(mogą oddychać przy pomocy narządu nadskrzelowego), potrafią przemieszczać się po lądzie(pełzają, podobnie jak wąż), a także przejść w letarg, zagrzebane w mule, lub błocie. Wężogłowy są rybami drapieżnymi, przeważnie polując na ryby podobnej wielkości, lecz okazyjnie upoluje także żabę, małego ssaka i ptaka.

Żmijogłowy posiadają duże znaczenie jako ryba konsumpcyjna. Poławiana na szeroką skale zwłaszcza na terenie Azji(np. Channa argus i Channa striata). Bardzo popularna ryba spożywana na terenie Birmy, czy Wietnamu. Mięsu żmijogłowów przypisuje się także właściwości lecznicze. Wężogłowy poławia się także sportowo z racji osiąganych rozmiarów. Niektóre gatunki, jak Channa striata(żmijogłów paskowany), Channa maculata i Parachanna obscura są popularne w akwakulturze. Wężogłowy hodowane są także w akwariach. Popularnością cieszy się przykładowo Channa bleheri, czy Channa pleurophthalma(wężogłów pawi).

Wężogłowy są gatunkami inwazyjnymi. W wielu rejonach zostały wprowadzone w celach użytkowych(wędkarstwo), jednak szybko zadomowiły się w nowych środowiskach, polując i konkurując z miejscowymi gatunkami. Na terenie Ameryki Północnej, gdzie wprowadzono Channa argus, zauważono iż ryba z łatwością poluje na lokalne bassy i karpieńce, co bardzo niepokoi ekologów. Wprowadzone wężogłowy na tereny wód Madagaskaru(min. Channa maculata i Channa striata), były jedną z przyczyn wymarcia perkozka długodziobego(Tachybaptus rufolavatus).

W większości żmijogłowy nie są gatunkami zagrożonymi. Większość została uznana za gatunki niskiego ryzyka na wymarcie. Najbardziej zagrożony wydaje się być niedawno opisany Channa diplogramme występujący endemicznie na terenie Ghat Zachodnich i uznawany za gatunek narażony na wyginięcie. Jako bliski zagrożenia klasyfikuje się Channa bleheri. Wężogłowom zagrażają głównie nieregulowane przełowienia i niszczenie środowiska.

Ciekawostki

• Gatunek został opisany przez austriackiego ichtiologa Franz'a Steindachner'a w 1879 roku.
• Nazwa Parachanna utworzona jest z dwóch słów. Para w starożytnej grece oznacza "blisko", co wraz ze słowem channa, odnosi się do bliskiego pokrewieństwa z przedstawicielami rodzaju Channa. Samo Channa tłumaczy się z łaciny jako "morski okoń".
• Amia(miękławka) często jest mylona z wężogłowami z uwagi na bardzo podobną budowę ciała, nie jest ona jednak w żaden sposób z nimi spokrewniona.
• Parachanna africana często występuje na jednym obszarze wraz z trzciniakami(Erpetoichthys calabaricus), motylowcami(Pantodon buchholzi), brzeszczotkiem czarnym(Xenomystus nigri), stadnikiem długopłetwym(Bryconalestes longipinnis), liścieniem afrykańskim(Polycentropsis abbreviata), pielęgnicami z rodzaju Hemichromis i szczupieńczykami(Epiplatys).

Bibliografia:
-http://www.seriouslyfish.com/species/parachanna-africana/
-http://www.fishbase.org/summary/9893
-http://www.iucnredlist.org/details/181590/0
-http://www.akwar.net/encyklopedia-ryb/parachanna-africana-parachanna-africana-2524.html
-http://www.aquaticcommunity.com/fish/nigersnakehead.php
-Zarzyńscy P. i J, Wielki atlas ryb akwariowych, Pro Creo Piotr Łuczka na zlecenie AQUAEL Janusz Jankiewicz Sp. z o.o., 2015 r.
-http://www.stosunki.pl/?q=content/ropa-naftowa-ub%C3%B3stwo-i-prawa-cz%C5%82owieka-w-delcie-nigru
-https://en.wikipedia.org/wiki/Snakehead_(fish)

Micrixalus sairandhri - tańcząca żaba z Sairandhri

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Płazy
• Rząd: Płazy bezogonowe
• Rodzina: Micrixalidae
• Gatunek: Micrixalus sairandhri

Występowanie

Gatunek endemiczny dla stanu Kerala(Indie), obecnie odnaleziony jedynie w regionie Sairandhri(na terenie Silent Valley National Park w dystrykcie Palakkad).

Siedlisko

Wilgotne tropikalne lasy nizinne, gdzie zasiedla brzegi strumieni. 

Ogólny opis

Micrixalidae, zwane tańczącymi żabami, to rodzaj małych żab. Posiadają smukłą budowę ciała, wydłużone kończyny, oraz trójkątną głowę. Oczy duże, wyłupiaste o okrągłych źrenicach. Palce kończyn tylnych są połączone błoną pławną, której brak pomiędzy palcami kończyn przednich. Palce obu kończyn zakończone są okrągłymi przylgami.

Larwa(kijanka) posiada wydłużony kształt ciała, długi i masywny ogon, nieco przypominając małego węgorza. Oczy są pokryte warstwą skóry, a bezzębny otwór gębowy ochrania ząbkowana osłonka, która uniemożliwia dostawanie się dużych ziaren piasku do układu pokarmowego. Oba przystosowania umożliwiają kijance zakopywanie się w piaszczystym podłożu.

Micrixalus sairandhri osiąga rozmiar ok. 17 cm. Grzbiet, górna część głowy, oraz wierzchnia część kończyn koloru pomarańczowego. Od pyska, przez oczy, aż po nasadę kończyn tylnych, po obu stronach ciała, ciągnie się czarny, poszerzający się pas, biało obramowany. Na kończynach często występuje poprzeczne, czarne paskowanie. Strona brzuszna i wewnętrzna strona kończyn jasna(kremowa). Tęczówka oka czerwona. Istnieje bardzo mało informacji opisujących ów gatunek.

Dymorfizm płciowy

Brak danych. U spokrewnionych gatunków zwykle samice osiągają większe rozmiary.

Populacja i zagrożenia

Gatunek nie polega klasyfikacji w stopniach zagrożenia. Gatunek został uznany w roku 2014, lecz od tego czasu nie podjęto działań mających na celu oszacować stan populacji płaza. W 1958 roku region występowania żaby(Sairandhri) staną przed zagrożeniem zniszczenia, poprzez budowę tamy. Projekt jednak ostatecznie odrzucono w 1984 roku. Z uwagi na endemiczne występowanie gatunku, Micrixalus sairandhri może być gatunkiem zagrożonym wyginięciem.

Pożywienie

Brak danych. Przypuszczalnie małe bezkręgowce np. larwy owadów wodnych.

Zachowanie

Niepoznane. Tańczące żaby są płazami o dziennym trybie życia. Samce większość dania spędzają na śpiewie(widać wtedy ich nadmuchiwane worki wokalne) i charakterystycznym tańcu, chcąc przyciągnąć gotowe do kopulacji samice. Odgłosy serii kliknięć słychać zwykle od godziny 6 rano do 18 w południe. Dodatkowo samce wymachują na przemian tylnymi kończynami. Prostują kończynę, aby szybko ponownie złożyć ją pod ciało(z uwagi na tę zachowanie żaby nazywane są "tańczącymi"). Zwykle za swoją "scenę" wybierają szczyty kamieni, pniaków itp. blisko wody, lub znajdujących się w niej bezpośrednio. W wspinaczce na śliskie powierzchnie ułatwiają im przylgi. Samce rywalizują ze sobą, często odganiając intruzów z zajętego miejsca. W nocy zwykle ukrywają się w ściółce leśnej. Złapana żaba wydobywa z siebie przytłumiony pisk. Dobrze umięśnione kończyny tylne z błoną pławną i przylgi na wszystkich kończynach są przystosowaniem żaby do pływania w wartkich strumieniach.

Rozród

Brak danych. Do niedawna, oprócz widowiskowych zalotów, etapy rozwoju tańczących żab były owiane tajemnicą. Dopiero 30 marca 2016 wyprawa badawcza opublikowała zdjęcia i odkryte informację, pierwszych naukowo zaobserwowanych kijanek żab rodziny Micrixalidae. Badacze odkryli iż kijanki żyją głównie w piaszczystym podłożu, przez co nie były obserwowane wcześniej. W jelicie kijanek znaleziono ziarna piasku z materię organiczną(którą się przypuszczalnie żywią). Jako jedne z niewielu płazów posiadają także żebra(kijanki jak i żaby dorosłe), które zapewne pomagają w poruszaniu się w podłożu, oraz pęcherzyki gromadzące endolimfę i magazynujące wapń(wykorzystywany podczas rozwoju kijanek). U Micrixalidae pęcherzyki występują także u osobników młodocianych(u innych gatunków występują głównie u kijanek). Skrzek tańczących żab jest przeźroczysty, a jaja dość duże. Pozostałe wartości dotyczące etapu rozwoju(ilość jaj, czas do metamorfozy itp.) nie są znane.

Długość życia

Brak danych. 

Naturalni wrogowie

Brak danych. Micrixalus sairandhri z uwagi na małe rozmiary i przypuszczalnie brak przystosowań obronnych, może padać ofiarą wielu drapieżników min. kota cętkowanego, łaskuna palmowego, wiwerki malajskiej, oraz węży.

Znaczenie dla człowieka

Gatunek nie posiada szczególnego znaczenia dla człowieka.

Podgatunki 

Brak.

Systematyka i pokrewieństwo

Przedstawiciele rodzaju Micrixalus były klasyfikowane do rodzaju Rana, do którego zaliczano ponad 600 gatunków. Pod koniec XIX wieku rodzaj został jednak podzielony na kilka rodzin, w tym powstałej w 1888 roku rodziny Micrixalidae. Obecnie do rodzaju Micrixalus(jedyny rodzaj rodziny Micrixalidae) zaliczanych jest 24 gatunki żab, większość uznanych za gatunki dopiero w 2014 roku(w tym także Micrixalus sairandhri). W oparciu o badania DNA wyselekcjonowano 14 gatunków żab występujących na terenie Ghat Zachodnich, a 3 starsze gatunki uznano za synonimy innych. Badacze twierdzą iż endemiczne grupy płazów z rodzaju Micrixalus wyodrębniły się ok. 85 mln lat temu.

Przedstawiciele Micrixalus posiadają kilka charakterystycznych cech anatomicznych min. obecność żeber, u osobników dorosłych, jak i we wczesnych stadium rozwoju kijanki, występowanie pęcherzyków gromadzących endolimfę i magazynujących wapń u kijanek, jak i u osobników młodocianych, oraz obecność ząbkowanych osłon w otworze gębowym kijanek. Do niedawna(30 marca 2016) nie wiadomo było jak wyglądają kijanki przedstawicieli Micrixalus. Dopiero naukowa ekspedycja zaobserwowało i sfotografowała pierwsze znane nauce larwy Micrixalus. Badacze zauważyli iż kijanki żab żyją pod podłożem w strumieniach, dlatego bardzo ciężko je dostrzec. Żywią się materią organiczną, którą połykają wraz z drobnymi szczątkami podłoża(większe ziarna są filtrowane przez ząbkowane osłonki w jamie gębowej), które są następnie wydalane. Węgorzowate ciało kijanki, wraz z długim ogonem pomagają kijance sprawnie pływać w wartkich strumieniach i szybko zakopywać się w podłożu. Mimo wszystko duża cześć ekologi płazów z rodziny Micrixalidae nadal pozostaje niezbadana.

Wszystkie tańczące żaby są endemitami Ghatów Zachodnich(Indie), a większość jest ograniczona jedynie do niedużych rejonów. Zasiedlają tropikalne lasy deszczowe(nizinne, reglowe, shola) w pobliżu cieków wodnych, zwłaszcza wartkich strumieni.

Najbardziej znanym i rozpoznawalnym zachowaniem ów płazów są ich pokazy godowe, przez które zawdzięczają swoją nazwę "żaby tańczące". Samce Micrixalus wspinają się na szczyty skał, pniaków itp., wydają z siebie serię kliknięć(nadmuchując worki wokalne), oraz wykonują charakterystyczny taniec. Samiec wyciąga na przemian wyprostowane kończyny, chcąc zwrócić uwagę samic. Micrixalus prowadzą dzienny tryb życia, w nocy ukrywając się w ściółce leśnej, lub szczelinach.

Większość przedstawicieli Micrixalus nie podlega klasyfikacji w stopniach zagrożenia IUCN. Wiąże się to głównie z niewielką wiedzą na temat owych gatunków, niewielkimi rozmiarami żab, oraz występowaniem na niezaludnionych terenach, co utrudnia oszacowanie populacji. Jeden gatunek Micrixalus fuscus o najszerszej dystrybucji, klasyfikowany jest jako bliski zagrożenia. Mimo iż występuje dość pospolicie, jego trend populacji uznaje się za malejący, głównie z uwagi na niszczenie siedliska. Micrixalus nudis, Micrixalus phyllophilus i Micrixalus saxicola klasyfikuje się jako gatunki narażone. Micrixalus gadgili jako poważnie zagrożony, natomiast Micrixalus kottigeharensis jako gatunek krytycznie zagrożony. Pozostałe zakwalifikowane przez IUCN gatunki Micrixalus elegans, Micrixalus narainensis, Micrixalus silvaticus, Micrixalus swamianus i Micrixalus thampii, notowane są jako DD(brak danych do określenia statusu). Głównym zagrożeniem dla Micrixalus to utrata siedliska, poprzez wycinanie lasów pod uprawy i pozyskanie drewna, regulacja strumieni, budowa zapór, oraz zanieczyszczenie wód(głownie zwiększenie zamulenia). Z uwagi na endemiczne występowanie niektórych gatunków, może im grozić poważne zagrożenie dla przetrwania. Przynajmniej 7 gatunków Micrixalus występuje poza obszarami chronionymi.
    

Ciekawostki

• Pierwsze kijanki żaby z rodzaju Micrixalus zostały naukowo zaobserwowane przez grupę badawczą przedstawicieli Uniwersytetu Delhi, Uniwersytetu Peradeniya i Gettysburg College. Odkrycie kijanek żaby z gatunku Micrixalus herrei zostało opublikowane 30 marca 2016 roku w internetowym czasopiśmie PLOS ONE.
• Ghaty Zachodnie jest jednym z miejsc o bardzo dużej bioróżnorodności. Z pośród ponad 180 gatunków płazów tam występujących, ok. 80% jest gatunkami endemicznymi np. przedstawiciele rodzaju Micrixalus, Nasikabatrachus sahyadrensis, Rhacophorus malabaricus, czy Pseudophilautus wynaadensis. W ciągu ostatnich 15 lat ponad 70 gatunków płazów zostało odkrytych na terenie Ghat Zachodnich w tym 14 gatunków żab z rodziny Micrixalidae.
• Podobną technikę zalotów z wyciąganiem naprzemiennie kończyn tylnych stosują także żaby z rodzaju Staurois(zwane brzeźnicami), występujące na terenie Borneo i Filipin.    

Bibliografia:
-https://en.wikipedia.org/wiki/Sairandhri
-https://www.sciencedaily.com/releases/2016/03/160330152047.htm
-http://www.edgeofexistence.org/amphibians/species_info.php?id=631
-http://brutaltruth.pl/rozwoj-zarodkowy-blednika/
-https://en.wikipedia.org/wiki/Micrixalus
-https://en.wikipedia.org/wiki/Western_Ghats
-https://pl.wikipedia.org/wiki/Staurois
-https://www.researchgate.net/figure/259843045_fig2_Figure-2-A-male-of-Staurois-parvus-displaying-the-white-interdigital-webbing-during