Rhinobatos annulatus - pół płaszczka, pół rekin

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Chrzęstnoszkieletowe
• Rząd: Rajokształtne, lub Rhinopristiformes
• Rodzina: Rochowate
• Gatunek: Rhinobatos annulatus(Acroteriobatus annulatus)

Występowanie

Gatunek zasiedla tereny przybrzeżne południowej Afryki od południa Angoli przez Namibie i RPA, aż po prowincję KwaZulu-Natal. Niepotwierdzone rejestrację gatunku pochodzą także z terenów Mozambiku, Madagaskaru, Tanzanii, a nawet z Dżibuti.

Siedlisko

Wody przybrzeżne o piaszczystym dnie na głębokościach 50-100 metrów. Preferuje estuaria, strefy kipieli, oraz zamknięte zatoki.

Ogólny opis

Rochowate są płaszczkami, o cechach anatomicznych, które pod pewnymi względami upodabniają je do rekinów. Podobnie jak płaszczki posiadają spłaszczone(grzbietobrzusznie) ciało, wydłużone(obejmujące niemal cały korpus) płetwy piersiowe, oraz krótsze płetwy brzuszne. Głowa posiada trójkątny kształt. Oczy usytuowane są na czubku głowy, a tuż za nimi znajdują przetchlinki. Nozdrza i otwory skrzelowe znajdują się w spodniej części ciała. W przeciwieństwie jednak do większości płaszczek u roch występuje podwójna(podzielona) płetwa grzbietowa i dobrze umięśniony ogon(ten zwykle bocznie spłaszczony), zakończony płetwą ogonową(podobną jak u rekinów)    

Dorosłe osobniki Rhinobatos annulatus osiągają przeciętnie 80-120 cm długości. Posiadają klinowaty kształt ciała z szeroką, trójkątna głową. Ciało koloru od ciemnobrązowego po jasnobrązowy w zależności od warunków środowiskowych(kolor dna, dostępność światła). Część brzuszna zawsze biała. Wierzchnia część ciała pokryta jest licznymi oczkami(plamy z ciemnym obramowaniem i centrum), lub dużymi, ciemnymi plamami(różnice występują u poszczególnych populacji).  

Dymorfizm płciowy

Samice zwykle osiągają większe rozmiary.

Populacja i zagrożenia

Rhinobatos annulatus notowany przez IUCN jako niskiego ryzyka na wyginięcie. Stan populacji ryby nie jest znany, choć wydaje się iż jej liczebność jest dość duża. Rocha poławiana jest komercyjnie i rekreacyjnie. W dużych ilościach łowiona jest podczas zawodów wędkarskich(podczas łowienia z brzegu), a także wyłapywana w sieci skrzelowe, niewody i włoki denne, lecz na terenie RPA i Namibii traktowana jako przyłów i często wypuszczana z powrotem na wolność. Obecnie nie odnotowuje się wysokiego współczynnika połowów Rhinobatos annulatus. Mimo wszystko wymaga się aby w celu ochrony gatunku, sprawnie monitorować stan populacji roch na potencjalnych łowiskach. Obecnie obowiązują limity ilościowe na terenie RPA poławianych ryb chrzęstnoszkieletowych. Potencjalnym zagrożeniem jest także kopalnictwo(kopalnie diamentów), które degraduje środowisko naturalne(jednoznacznie nieokreślone). Rhinobatos annulatus występuje na kilku obszarach ochronnych, miedzy innymi na terenie Parku Narodowego West Coast.

Pożywienie

Drapieżnik. Poluje na nieduże organizmy denne np. pustelniki(Emerita), kraby portunikowate(Portunidae), wieloszczety, obunogi, równonogi i małe ryby.

Zachowanie

Rochy są rybami o samotnym trybie życia(poza okresem godowym), choć nie zaobserwowano zachowań terytorialnych. Aktywne są za dnia, jak i w nocy. Większość dnia spędzają odpoczywając na dnie, zagrzebane w piasku, lub mule. Możliwe iż Rhinobatos annulatus, jak spokrewnione rochy poluje w wodach cieplejszych(bliżej brzegu), natomiast odpoczywa w chłodniejszych. Możliwe iż odbywa sezonowe wędrówki, choć nie zostało to jednoznacznie udokumentowane.

Rozród

Sezon rozrodczy przypada na okolice maja-czerwca. Ryby przybywają grupowa na płycizny, gdzie dochodzi do kopulacji. Przypuszczalnie, podobnie jak u spokrewnionych gatunków, samce i samice kopulują jedynie z jednym partnerem, a następnie opuszczają tereny godowe. Samica po ciąży trwającej ok. 10 miesięcy rodzi od 2 do 10 młodych. Noworodki mierzą przeciętnie 23 cm długości i przebywają przez ok. 1 rok na płyciznach. Dojrzałość płciową uzyskują w wieku 2-3 lat.

Długość życia

Najstarszy, udokumentowany i oszacowany Rhinobatos annulatus liczył sobie 7 lat. Przypuszczalnie może osiągać wiek ok. 15 lat.

Naturalni wrogowie

Głównie większe rekiny np. żarłacze.

Znaczenie dla człowieka

Ryba poławiana komercyjnie i rekreacyjnie. Najczęściej łowiona w zawodach wędkarskich(łowienie z brzegu). Komercyjnie łowiona w sieci skrzelowe, niewody i włoki denne, często jako przyłów przy poławianiu innych gatunków(np. krewetek). Posiada niewielkie znaczenie w rybołówstwie, choć niektóre raporty mówią o 10 tonach Rhinobatos annulatus pozyskiwanych rocznie na terenie RPA i Namibii(przypuszczalnie wyliczenia te uwzględniają także inne gatunki podobnych roch). Niemniej przez rybaków z RPA i Namibii najczęściej traktowana jako przyłów i wypuszczana z powrotem na wolność, mimo dość smacznego mięsa i wysokich cen osiąganych na rynku. Stan połowów ów ryby na terenie Angoli nie jest znany. Nie jest rybą niebezpieczną dla człowieka.

Podgatunki

Brak.

Systematyka, ewolucja i pokrewieństwo

Rochowate są zaliczane do rzędu rajokształtnych(płaszczek), jednak niektóre cechy roch upodabniają je do rekinów, podobnie jak piłokształtnych(Pristiformes). Do rzędu rajokształtnych(Rajiformes) zalicza się 5 rodzin Anacanthobatidae, Arhynchobatidae, rajowate(Rajidae), rochowate(Rhinobatidae), oraz bardzo podobne do poprzedniej rodziny Rhinidae(czasami klasyfikowana do monotypowego rzędu Rhiniformes). W 2012 roku powstała nowy rząd Rhinopristiformes w którym zakwalifikowano Rhinobatidae(rochy), Trygonorrhinidae, Zanobatidae, Rhinidae, Pristidae(piły), Pseudobatos(obecnie bez rodziny, czasami uznawany za rodzaj rodziny Rhinobatidae) i Glaucostegidae, z uwagi na podobieństwo, wykryte w badaniach biologicznych molekularnych. Możliwe iż do rzędu można będzie zakwalifikować rodzinę Platyrhinidae, która obecnie ma niepewną pozycję taksonomiczną(incertae sedis).

Najwcześniejsze szczątki przedstawicieli rochowatym znane są z późnej jury(ok. 155-150 mln lat temu) są to przedstawiciele rodzajów Aellopos i Asterodermus. Szczątki przedstawicieli współczesnych rodzajów roch(Rhinobatos , Trygonorrhina i Zapteryx) znane są już z okresu kredowego i paleogenu, co świadczy o małej zmienności współczesnych gatunków w stosunku do kopalnych.

Obecnie liczba przedstawicieli rodzaju Rhinobatos nie jest jednoznacznie określona. Liczy sobie od 16 do 36 przedstawicieli w zależności od systematycznego podziału(czasami rodzinę Rhinobatidae dzieli się na 3 rodzaje Acroteriobatus, Pseudobatos i Rhinobatos, czasami znów uznaje się tylko jeden rodzaj Rhinobatos). Sam opisywany gatunek często klasyfikowany jest do rodzaju Acroteriobatus. 

Bibliografia:

-https://books.google.pl/books?id=9DqUZ4kMOToC&pg=PA66&lpg=PA66&dq=Rhinobatos+annulatus+distribution&source=bl&ots=5bXMkQ_CzE&sig=k11YwSHo4DuayGp7yW3lwESlcVc&hl=pl&sa=X&ved=0ahUKEwjO3OG0iPzTAhUDI8AKHY4_DHQ4ChDoAQgxMAU#v=onepage&q=Rhinobatos%20annulatus%20distribution&f=false

-http://www.gbif.org/species/2419033

-http://www.iucnredlist.org/details/60163/0

-http://www.easterncapescubadiving.co.za/index.php?page_name=specie&specie_id=112

-http://www.fishbase.org/summary/5509
-http://animaldiversity.org/accounts/Rhinobatos_productus/
-https://de.wikipedia.org/wiki/Rhinopristiformes

Atelopus sorianoi - najrzadszy i najpoważniej zagrożony płaz

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Płazy
• Rząd: Płazy bezogonowe
• Rodzina: Ropuchowate
• Gatunek: Atelopus sorianoi

Występowanie

Znany zasięg gatunku obejmuje obszar wzdłuż pojedynczego potoku(Say-Say) na terenie lasu Paramito de San Francisco w pobliżu miasta Guaraque(stan Mérida, Wenezuela). Ostatnie niepotwierdzone doniesienia wskazują iż Atelopus sorianoi może występować na nieco szerszym zasięgu.

Siedlisko

Las mglisty wzdłuż pojedynczego potoku na wysokości ok. 2450 m n.p.m.

Ogólny opis

Ropuchy z rodzaju Atelopus to nieduże płazy o proporcjonalnie dużej głowie(której długość nieraz przekracza długość reszty ciała). W czasie spoczynku głowa jest często wygięta ku górze. Pysk ropuch jest wydłużony, zaokrąglony na końcu, choć w widoku z profilu daje złudzenie spiczastego. Brak worków wokalnych. Oczy duże i wyłupiaste. Kończyny zwykle długie.

Atelopus sorianoi osiąga wielkość 38-50 mm długości ciała. Posiada dużą głowę o długości nieraz przekraczającej długość reszty ciała. Szczęka płaza dłuższa niż żuchwa, przez co znacznie wystaje poza nią. Zaokrąglone nozdrza znajdują się po bokach pyska, blisko krańca, a między nimi znajduje się wyraźne wgłębienie. Obszar między nozdrzami, a oczyma(tzw. loreal) zwykle uwypuklony i pionowy. Oczy duże(których średnica jest większa, niż odległość oka, od otworu nosowego) o żółtej tęczówce i dużej, czarnej źrenicy.  Ciało i kończyny nie są aż tak wydłużone, jak u spokrewnionych gatunków. Urostyl i wyrostki kręgów zwykle są widoczne przez skórę. Palce proste z niewielką błoną pławną, bez przylg i zaokrąglone na końcach. Skóra na części głowowej gładka, podobnie jak na górnej części grzbietu. Dolna część grzbietu, kończyny oraz strona brzuszna szorstka. Na bokach ciała i pachwinach mogą występować większe guzki. Skóra koloru pomarańczowo-czerwonego, bez oznaczeń.

Kijanki Atelopus sorianoi są bardzo małe(średnio 22 mm długości). Ciało kijanki jest lekko spłaszczone. Brzuch płaski i lekko wklęsły, działający na zasadzie przyssawki. Oczy stosunkowo duże z szeregiem małych brodawek w górnej części jamy ustnej. Posiadają brązowo-czarny kolor ciała z małymi, białymi plamkami i pasami w okolicach ogona.

Dymorfizm płciowy

Zaznaczony. Samice osiągają większe rozmiary(42-50 mm długości), niż samce(38-39 mm). Samice posiadają także dłuższe i szczuplejsze kończyny przednie, podczas gdy u samców są one krótsze i krępe. Kończyny samca są także pokryte bardziej chropowatą skórą, oraz wyposażone w modzele. Odnotowano także iż samce posiadają zwykle szerszą głowę.

Populacja i zagrożenia

Gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem, niewykluczone iż wymarły. Atelopus sorianoi bez wątpienia można uznać za najbardziej zagrożonego. Płaz zasiedla niewielki obszar, dlatego populacja gatunku jest niezwykle podatna na zmiany środowiskowe i epidemie. W momencie odkrycia gatunku jego liczebność była zapewne o wiele większa niż obecnie, o czym świadczy ilość zebranych osobników do badań w 1988 roku(ponad 100), choć 44% była znaleziona martwa w wyniku potrącenia przez samochody(na drodze biegnącej przez rejon występowania ropuchy). Niedawne badania nad płazami wykazały tendencję spadkową dla ropuch z rodzaju Atelopus(na terenie Wenezueli płazy zmniejszyły swoją populację nawet o 90%), także dla Atelopus sorianoi. Ostatnie potwierdzone spotkanie płaza pochodzi z roku 1990, i mimo corocznej kontroli populacji płazów przez ok. 10 lat na terenie Paramito de San Francisco, nie odnaleziono gatunku. Jednak w 2012 roku doniesiono o zaobserwowaniu gatunku(mimo iż nie jest on potwierdzony), dlatego wstrzymano się z uznaniem ropuchy za wymarłą.

Czynników, które spowodowały znaczne zmniejszenie się populacji Atelopus sorianoi można  wymienić kilka(choć wszystkie sugerowane). Jednym jest epidemia choroby grzybiczej chytridiomikozy, dziesiątkującej populację płazów na całym świecie. Obecność grzyba stwierdzono u okazów muzealnych, które zostały zebrane w 1988 roku(kiedy płaz był w miarę liczny). Powoduje on także bardzo duża liczbę śmierci ropuch u spokrewnionych gatunków. Od 1970 roku w rejonie występowania gatunku odnotowuje się także ekstremalne susze(w porze suchej) i powodzie(w porze deszczowej) z uwagi na zmiany klimatu. W 2014 roku zarejestrowano ekstremalnie niski przepływ potoku Say-Say w porze deszczowej, co utrudnia potencjalne przetrwanie gatunku. Dodatkowo rejon zasiedlany przez Atelopus sorianoi może być częściowo zdegradowany przez wycinkę lasów. Duży procent znalezionych osobników do badań były ofiarami potrąceń, co w okresie rozrodczym mogło także wpłynąć na populację gatunku.

Teren występowania Atelopus sorianoi obejmuje park narodowy General Juan Pablo Peñaloza, jednak obszar chroniony nie gwarantuje pomocy w przetrwaniu gatunku. Aby skutecznie chronić gatunek, trzeba znaleźć główną przyczynę zmniejszania się jego populacji, monitorować populację, oraz jednoznacznie poznać dokładny zasięg płaza. Polecane jest także rozpoczęcie ochrony ex situ(hodowla w niewoli). Niewykluczone jednak czy dla Atelopus sorianoi nie jest już za późno, aby rozpocząć miarodajne działania ochronne.

Pożywienie

Przypuszczalnie małe owady np. muchówki.

Zachowanie

Brak danych. Spokrewnieni przedstawiciele Atelopus są płazami o dziennym trybie życia, przyziemnymi, często przesiadującymi na skałach, lub w szczelinach skalnych blisko brzegu strumieni i potoków. Do wody wchodzą jedynie w okresie rozrodczym. Poruszają się ociężale, rzadko pokonując większe dystanse. Ubarwienie ostrzegawcze płaza informuje inne zwierzęta o jego toksyczności. Skóra ropuchy pokryta jest śluzem, zwierającym silną substancję toksyczną tetrodotoksynę.

Rozród

Brak danych. U krewniaczych gatunków samica składa ok. 50 jajeczek w płytkiej wodzie strumieni i potoków podczas ampleksusu. Kijanki wykluwają się w ciągu 2 dób i są przystosowane do życia w wartkich wodach(przyssawka brzuszna, opływowe ciało).

Długość życia

Brak danych. W niewoli Atelopus żyją ok. 10 lat.

Naturalni wrogowie

Z uwagi na toksyczność i barwy ostrzegawcze bardzo rzadko bywa obiektem polowań. Ropuchy z rodzaju Atelopus mogą padać ofiarą pasożytniczych muchówek np. z rodzaju Notochaeta.

Znaczenie dla człowieka

Nie posiada szczególnego znaczenia dla człowieka.

Podgatunki

Nie wyróżnia się.

Systematyka i pokrewieństwo

Obecnie rodzaj Atelopus liczy 85 przedstawicieli występujących na terenie Ameryki Centralnej i Południowej. Duży procent przedstawicieli zostało opisanych(lub odkrytych) w ciągu ostatnich 10 lat(np. Atelopus mittermeieri, Atelopus nanay, Atelopus onorei), co pokazuje ile przedstawicieli ów rodzaju może zostać odkrytych w najbliższej przyszłości. Atelopus sorianoi wydaje się być najbliżej spokrewniony(z uwagi na podobne ubarwienie ciała) z Atelopus carbonerensis i Atelopus oxyrhynchus. 

Mimo iż Atelopus przypominają żaby, ich budowa anatomiczna(kończyny, gruczoły jadowe, skóra) wskazuje na pokrewieństwo z ropuchowatymi. Sama rodzina ropuchowatych(Bufonidae) jest dużym taksonem, obejmującym ponad 500 gatunków, rozpowszechnianych na całym świecie(poza rejonami arktycznymi). Do niedawna jedynym kontynentem wolnym od ropuch była Australia(i część Oceanii), jednak w skutek działalności człowieka również i tam zostały wprowadzone(Aga Rhinella marina).

Obecnie przedstawiciele rodzaju Atelopus są jednymi z najbardziej zagrożonych wyginięciem płazów. Większość przedstawicieli notowanych jest jako gatunki krytycznie zagrożone, lub zagrożone wyginięciem, kilka jako narażone, bądź o niewystarczających danych mogących określić stopień zagrożenia, natomiast dwa gatunki(Atelopus ignescens i Atelopus vogli) uznawane są oficjalnie za wymarłe. Niestety liczba wymarłych przedstawicieli ów rodzaju może się zwiększyć z uwagi na to iż niektórzy przedstawiciele(przykładowo opisywany Atelopus sorianoi) nie zostali zaobserwowani w ciągu kilkuletnich prac badawczych. Za główną przyczynę kurczącej się populacji Atelopus uważa się epidemie choroby grzybiczej chytridiomikozy.

Ciekawostki

• Atelopus sorianoi został wymieniony w These Are the World's Top 25 ‘Most Wanted' Animals for Conservationists, czyli liście 25 gatunków najbardziej poszukiwanych.
• Gatunek został po raz pierwszy znaleziony i sfotografowany przez teriologa Pascual'a Soriano w 1970 roku(naukowo opisany w 1983 roku). Gatunek został nazwany na część odkrywcy.
• Obecnie płazy niemal na całym świecie znikają w zastraszającym tempie(współczesne wymieranie płazów). W 2013 roku badacze oszacowali iż ok. 40% znanych gatunków płazów jest zagrożona wyginięciem, a procent ten ciągle rośnie. Płazy, wraz z koralowcami, zostały uznane za najbardziej zagrożone duże gromady. Za przyczynę tak szybkiego wymierania płazów obwinia się globalne ocieplenie(zmiany środowiskowe), niszczenie środowiska naturalnego(wyrąb lasów, zanieczyszczenie wód) i epizootię choroby grzybiczej chytridiomikozy. 
• Niektórzy przedstawiciele Atelopus są hodowani w niewoli(np. Atelopus varius i Atelopus spumarius). Nie są jednak pospolitymi płazami na rynku, głównie z uwagi na dość wysokie wymagania.     

Bibliografia
-https://www.seeker.com/earth/animals/these-are-the-worlds-top-25-most-wanted-animals-for-conservationists
-http://animalesamenazados.provita.org.ve/content/sapito-anaranjado-de-san-francisco
-http://www.iucnredlist.org/details/54554/0
-http://www.amphibiaweb.org/cgi/amphib_query?where-genus=Atelopus&where-species=sorianoi
-http://atelopus.com/
-https://pl.wikipedia.org/wiki/Wsp%C3%B3%C5%82czesne_wymieranie_p%C5%82az%C3%B3w

Goggia hexapora - karłowaty gekon liściopalcy

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Gady
• Rząd: Łuskoskóre
• Rodzina: Gekonowate
• Gatunek: Goggia hexapora

Występowanie

Gatunek endemiczny dla Prowincji Przylądka Zachodniego i południowo-zachodnia część Prowincji Przylądka Północnego(RPA), zasiedlający rejony górskie od terenów pobliskich jeziora Brandvlei Dam(Prowincji Przylądka Zachodniego), przez pasmo górskie Cederberg, aż po góry Bokkeveldberge(Prowincji Przylądka Północnego).

Siedlisko

Zwykle wschodnie szczyty wzgórz(piaskowce) pokryte roślinnością typu fynbos, choć jaszczurka spotykana jest czasem na terenach trawiastych tzw. renosterveld.

Ogólny opis

Przedstawiciele rodzaju Goggia to niewielkie gekony o dużej, wyraźnie wyodrębnionej i grzbietowo-brzusznie spłaszczonej głowie. Oczy duże, wyłupiaste z pionową źrenicą. Korpus krótki i spłaszczony. Kończyny tylne i przednie podobnej długości, z płaskimi i zaokrąglonymi na końcówkach palcami(5 placów). Ogon długi(często o długości reszty ciała), gruby i walcowaty. U gekonów występuje autotomia ogona.

Goggia hexapora osiąga ok. 3,3 cm długości ciała(bez ogona). Duża głowa z zaokrąglonym pyskiem mierzy średnio 8 mm długości i 5,5 mm szerokości. Łuski w obrębie głowy lekko wypukłe, większe niż te znajdujące się na korpusie. Łuski na korpusie gładkie i płaskie, znacznie większe na części brzusznej. Gruby ogon osiąga długość ok. 2,5 cm długości i pokryty jest płaskimi i gładkimi łuskami. Ciało koloru jasnobrązowego, ciemno i jasno cętkowane(rzędowo, podłużnie w 5-6 szeregach). Część brzuszna jaśniejsza(kremowa) z drobnymi, ciemnymi plamkami. Ogon koloru jasnobrązowego z pomarańczowym i rozsianym, ciemnym cętkowaniem.

Dymorfizm płciowy

Brak szczegółowych danych. U samców występuje sześć zagłębień przed-analnych(preanal pores).

Populacja i zagrożenia 

Trend i liczebność gatunku nie jest poznana, a gatunek klasyfikowany jest jako niskiego ryzyka na wyginięcie, mimo iż jego zakres występowania nie jest duży(ok. 9600 km²). Przypuszcza się jednak iż jaszczurka występuje dość licznie na odpowiednim środowisku. Utrata siedliska oraz jego degradacja są głównymi zagrożeniami dla przetrwania gatunku. Niektóre siedliska gada zostały przekształcone w rejony rolnicze(ok. 80% renosterveld są przekształcone w użytki rolne). Dodatkowo rejony typu fynbos są często zdominowane przez gatunki inwazyjne np. sosny, które przekształcają endemiczny typ środowiska. Gatunek nie podlega próbą ochrony. Dokładniejsze poznanie gatunku i monitoring populacji może zmienić rangę zagrożenia gatunku, a także prowadzić do lepszego poznanie przyczyn i możliwości ochrony gekona.

Pożywienie

Nieduże owady np. mrówki i termity.

Zachowanie

Ekologia Goggia hexapora, jak i innych przedstawicieli rodzaju Goggia nie jest dokładnie zbadana. Goggia hexapora jest gatunkiem o nocnym trybie życia, ukrywającym się za dnia w szczelinach skalnych, lub pośród gęstej roślinności. Przypuszczalnie nie jest gatunkiem terytorialnym, ani agresywnym, gdyż często dzieli kryjówki wraz z innymi przedstawicielami swojego, lub innych gatunków jaszczurek.

Rozród

Jest gatunkiem jajorodnym, lecz nie znaleziono żadnych informacji dotyczących rozrodu, tego oraz spokrewnionych gatunków. Wiadomo jedynie iż niektórzy przedstawiciele Goggia, składają od 2 do 3 jaj.

Długość życia

Brak danych.

Naturalni wrogowie

Z uwagi na niewielkie rozmiary, gekon często bywa obiektem polowań. Może zostać pochwycony przez drapieżne ptaki i ssaki, większe jaszczurki i węże. Udokumentowano także iż na Goggia hexapora polują skorpiony(z rodzaju Hadogenes).

Znaczenie dla człowieka

Nie posiada szczególnego znaczenia dla człowieka.

Podgatunki

Nie wyróżnia się.

Systematyka, pokrewieństwo i ewolucja

Rodzaj Goggia liczy obecnie 8 gatunków(Goggia braacki, Goggia essexi, Goggia gemmula, Goggia hewitti, Goggia hexapora, Goggia lineata, Goggia microlepidota i Goggia rupicola), występujących na terenie południowej Afryki. Niegdyś klasyfikowane jako przedstawiciele rodzaju Phyllodactylus(do 1997 roku). Przypuszczalnie najbliższymi krewniakami gekonów z rodzajów Goggia są rodzaje Dixonius, Haemodracon, oraz Phyllodactylus.

Sam podrząd gekonowych obejmuje bardzo duża liczbę przedstawicieli(ponad 1500 gatunków), zamieszkujące głównie tropikalne rejony na wszystkich kontynentach. Ewolucja gekonów nie jest dobrze poznana, głównie z powodu nikłych znalezisk. Najstarszym odnalezionym przedstawicielem podrzędu Gekkota(gekonowe) jest Cretaceogekko, którego pojedynczy okaz, został znaleziony w bursztynie, szacowanym na wiek 99-125 mln lat(środkowa kreda). Bardzo dobrze zachowane szczątki pokazują iż gekon posiadał kamuflujące ubarwienie ciała, oraz przylgi na palcach(lamelle) pozwalające wspinać się po powierzchniach pionowych(podobnie jak współczesne gatunki). Innym znanym wymarłym gekonem jest Hoburogekko suchanovi(wiek ok. 97 mln lat), znanym ze skamielin, który był przystosowany do życia na terenach pustynnych(podobnie jak niektóre współczesne gekony np. z rodzaju Agamura).

Ciekawostki

• Goggia hexapora często dzieli siedlisko i kryjówki wraz z innymi gatunkami jaszczurek min. z szyszkowcem zwyczajnym(Cordylus cordylus),  Phyllodactylus microlepidotus, Pachydactylus rugosus, Pseudocordylus microlepidotu, Hemicordylus capensis, Australolacerta australis, Agama atra i Trachylepis homalocephala.
• Gatunek został opisany w 1995 roku.
• W angielskim nazewnictwie rodzaj Goggia nazywany jest dwarf leaf-toed geckos, co tłumaczy się jako "karłowate gekony liściopalce". Mianem "leaf-toed geckos" określa się wiele rodzajów i pojedynczych gatunków gekonów, których końcowa część palców jest spłaszczona(trójkątna), przez co przypomina liść miłorzębu.   

Bibliografia:

-http://www.pachydactylus.com/pages/english/goggia/goggia-hexapora.php
-http://www.pachydactylus.com/pages/english/goggia/goggia.php

-http://www.iucnredlist.org/details/169700/0
-http://www.mapress.com/zootaxa/2008/f/z01847p068f.pdf
-https://en.wikipedia.org/wiki/Cretaceogekko
-https://en.wikipedia.org/wiki/Leaf-toed_gecko