Sarna syberyjska - azjatycka sarna

inne nazwy: sarna azjatycka

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Ssaki
• Rząd: Parzystokopytne
• Rodzina: Jeleniowate
• Gatunek: Sarna syberyjska(Capreolus pygargus)

Występowanie

Sarna syberyjska zamieszkuję północno-wschodnią i centralną Azję. Występuje na Syberii, Mongolii, Kazachstanie, Górach Tienszan, Wschodnim Tybecie, Półwyspie Koreańskim i północno-wschodnich Chinach(Mandżuria). Intodukowana min. do Polski i Anglii, lecz wyginęła na tych terenach(w Anglii w 1945, w Polsce około roku 1900). Sarna syberyjska zamieszkuje zwykle liściaste lub mieszane lasy w pobliżu lasostepów, trawiastych równin, lub pól.

Ogólny opis

Sarna syberyjska przypomina sarnę europejską, lecz jest od niej większa i nieco masywniejsza, a także posiada inny układ poroża. Długość ciała sarny syberyjskiej waha się w granicach 120-150 cm, a waga w granicach 30-60 kg. Poroże u samców jest większe niż u saren europejskich(ok. 30-45 cm), posiada 3-5 rozgałęzienia, a perły są grubsze niż u europejskiej krewniaczki. Latem sarna posiada rdzawe ubarwienie, natomiast zimą brązowoszare lub rudoszare, jaśniejsze na brzuchu i nogach.

Dymorfizm płciowy

Samce sarny posiadają poroże(które zrzucają podczas zimy), którego brak u samic.

Populacja i zagrożenia

Sarna syberyjska jest klasyfikowana jako gatunek niższego ryzyka na wyginięcie, choć jej populacja w niektórych regionach diametralnie spadła. Głównym zagrożeniem dla sarny są nadmierne polowania dla mięsa i poroża, oraz kłusownictwo, lecz sarna syberyjska występuje na wielu obszarach chronionych. Całkowita populacja sarny syberyjskiej waha się w granicach 1 miliona, lecz powoli spada. Najwięcej saren syberyjskich występuje w Chinach, gdyż aż ok. 500 tysięcy. Sarna syberyjska jest gatunkiem łownym.

Pożywienie

Jest gatunkiem roślinożernym, zjada głównie trawy i inne rośliny zielne, liście i pędy drzew, owoce i grzyby.

Zachowanie

Zazwyczaj sarna syberyjska jest aktywna w ciągu całej doby, lecz w najgorętsze dni woli ukrywać się w lasach i zaroślach, wychodząc rankiem i po zmierzchu na otwartą przestrzeń. Na ogół jest gatunkiem o samotniczym trybie życia, lecz podczas zimy łączy się w stada, na ogół liczące około 20-30 osobników, lecz czasami nawet do 500 osobników. Czasami podczas zimy migrują na tereny, gdzie pożywienia jest więcej. Jest bardzo płochliwa. Często używa solnych lizawek, aby uzupełnić zasoby pierwiastków mineralnych. Pod koniec grudnia sarny rozdzielają się na mniejsze grupki, w tym samym czasie samce zrzucają stare poroże, które wyrasta im na nowa z nastaniem wiosny. Samce podczas sezonu rozrodczego są bardzo terytorialne, broniąc swojego terenu przed innymi samcami.

Rozród

Okres rozrodczy u saren syberyjskich przypada zazwyczaj od połowy lipca do połowy września. Samce stają się wtedy bardzo terytorialne, tocząc między sobą walki o dany teren i samice. Na ogół samiec z największym porożem, ma większe szanse na pokrycie większej ilości samic. Młode rodzą się zazwyczaj w maju i czerwcu. Ciąża trwa od 6 do 10 miesięcy. Samica rodzi 1-2 młode, lecz czasami nawet do 4. Przez pierwsze tygodnie młode ukrywają się w wysokich trawach i zaroślach, lecz później wędrują wraz z matką. Dojrzałość płciową osiągają w wieku ok. 13 miesięcy. Nie wiadomo do końca, kiedy młode uzyskuje całkowitą samodzielność.

Naturalni wrogowie

Głównie wilki i rysie, lecz także niedźwiedzie, tygrysy, lamparty itp. Młode mogą zostać dodatkowo zaatakowane przez lisy, większe ptaki drapieżne itp.

Długość życia

ok. 10-12 lat.

Znaczenie dla człowieka

Sarna syberyjska jest gatunkiem łownym, poławianym dla mięsa i poroża. Roczne połowy sarny mogą dochodzić do 10 000 sztuk. Sarna syberyjska jest też celem kłusowników i nielegalnych połowów mięsa, co poważnie zagraża populacja tego gatunku.

Ciekawostki

• Wyodrębnia się dwa podgatunki sarny syberyjskiej(Capreolus pygargus pygargus i Capreolus pygargus tianschanicus). Czasami wyróżnia się także trzeci podgatunek(Capreolus pygargus bedfordi)
• Jeszcze niedawno sarna syberyjska, była uznawana za podgatunek sarny europejskiej. Odrębność gatunku potwierdziły dopiero badania mtDNA.
• Sarna rzadko pije wodę, zazwyczaj dostateczną ilość wody dostarcza jej pożywienie.
• Najbliższym krewnym sarny syberyjskiej, jest sarna europejska, które są jedynymi przedstawicielami rodzaju Capreolus.
• Najbliższym krewnym saren w rodzinie jeleniowatych, jest łoś.
         

Bibliografia:

-https://pl.wikipedia.org/wiki/Sarna_syberyjska

-https://en.wikipedia.org/wiki/Siberian_roe_deer

-http://www.iucnredlist.org/details/42396/0

-http://labmol.uwb.edu.pl/index.php/pl/opisy/39-sarna-europejska-capreolus-capreolus-sarna-syberyjska-capreolus-pygargus.html