wtorek, 30 września 2014

Nieświszczuk białoogonowy - piesek preriowy z białym ogonem

  • Królestwo: Zwierzęta
  • Podtyp: Kręgowce
  • Gromada: Ssaki
  • Rząd: Gryzonie
  • Rodzina: Wiewiórkowate
  • Gatunek: Nieświszczuk białoogonowy(Cynomys leucurus)

Występowanie

Występuje w Ameryce Północnej. Spotykany w południowej Montanie, południowym, środkowym i południowo-zachodnim stanie Wyoming, zachodnim i północnym Kolorado oraz północno-wschodnim i środkowym Utah. Niegdyś ich zakres występowania był o wiele szerszy. Nieświszczuk białoogonowy zamieszkuje głównie pustynne łąki i formację roślinną typu scrub na wysokości od 5000 do 10000 m n.p.m.

Ogólny opis

Jest niewielkim przedstawicielem rodzaju nieświszczuków, osiągającym 30-40 cm długości ciała i 800-1700 g wagi. Jak inne nieświszczuki posiada zwartą budowę ciała, krótki, owłosiony ogon, grubą szyję, małą i owalną głowę, krótkie i dobrze umięśnione łapy z dosyć mocnymi pazurami, oraz duże oczy i małe, ledwie widoczne uszy. Sierść nieświszczuka białoogonowego jest jasnobrązowa z czarno-brązową łatą przechodzącą przez oko gryzonia. Brzuch zwykle kolory jasnego. Cechą odróżniającą go od większości piesków preriowych, jest białe zakończenie ok. 10 centymetrowego ogona(jak sugeruje nazwa gatunkowa).

Dymorfizm płciowy

Wielkościowy. Samiec jest wyraźnie większy od samicy.

Populacja i zagrożenia

Obecnie nieświszczuk białoogonowy jest klasyfikowany przez IUCN jako gatunek najmniejszego ryzyka na wyginięcie, choć szacuje się iż występują jedynie na 8% ich pierwotnego terytorium. Niegdyś tępione, a w 1915 roku rozpoczęto ich masową eksterminację, poprzez podtruwanie. W 1923 roku niemal cała populacja ze stanu Wyoming ostała wytępiona. Obecnie jednak nieświszczuk białoogonowy jest objęty ochroną gatunkową, a jego populacja zdaje się zwiększać, mimo iż dokładne trendy nie są znane. Największym zagrożeniem dla nieświszczuka jest obecnie plaga dżumy w jego populacji.  

Pożywienie 

Roślinożerny. Żywi się przede wszystkim trawami, zwłaszcza turzycą, a także innymi roślinami zielnymi np. mniszkiem. Wiosną, zanim pojawią się inne źródła pokarmu, może zjadać bylice i łobodę. Może urozmaicać swoją dietę w nasiona i kwiaty.

Zachowanie

Jest gatunkiem stadny, aktywnym głównie za dnia. Nieświszczuk rzadko widywany jest przed wschodem i po zachodzie dnia. Ich aktywność jest największa rano i w godzinach południowych. Po opuszczeniu nory, nieświszczuk pierw patroluje teren w poszukiwaniu drapieżników, a następnie przechodzi do swoich nieodmiennych zachowań. Większość czasu spędza na żerowaniu i zabawie. Nieświszczuki żyją w koloniach(10-70 osobników), dzielących się natomiast jeszcze na kilka klanów rodzinnych(po ok. 6 osobników). Przeciętny obszar zajmowany przez całą kolonię to ok. 54 h, zazwyczaj z ok. 20 wejściami do nor, opuszczonych, jak i użytkowanych. Wejścia do nor budowane są zwykle pod krzewami, otoczone kilkoma kopcami. Nory posiadają system korytarzowy, często połączone są między sobą. W przeciwieństwie do większości piesków preriowych, korytarze poszczególnych klanów rodzinnych nieświszczuka białoogonowego są często połączone ze sobą. W okresie zimowym nieświszczuk zimuje w norach i budzi się wczesną wiosną(hibernacja trwa od sierpnia do lutego-marca). Samce zwykle budzą się ok. 3 tygodnie prędzej od samic. Samce często puszczają tereny kolonii, zwłaszcza w okresie rozrodczym. Nieświszczuki białoogonowe komunikują się za pomocą charakterystycznych szczeknięć, a naukowcy obecnie rozpoznali ok. 5 różnych sygnałów np. powtarzające się szczekanie to ostrzeżenie przed niebezpieczeństwem, natomiast szczeknięcia przypominające śmiech to zwoływanie grupy. Większość zachowań społecznych gatunku nie jest dokładnie poznana, gdyż badacze nie są przekonani, co dzieje się w norach nieświszczuków.

Rozród

Okres godowy przypada zwykle na krótko po wybudzeniu z hibernacji, czyli w połowie, lub pod koniec marca. Samiec zwykle w poszukiwaniu partnerki opuszcza grupę rodzinną, lub kolonię w poszukiwaniu innego stada. W obrębie koloni samice są zapładniane zwykle przez dominującego samca,  Podczas zalotów samiec zwykle wspina się na samice, strąca ją pyskiem i podnosi ogon. Samica często podgryza samca, nierzadko go atakując. Kopulacja zwykle odbywa się blisko nory i często jest przerywana, przez inne samce. Samica zwykle kopuluje jedynie z jednym samcem w sezonie, natomiast samiec może zapłodnić kilka samic. Ciąża trwa ok. 30 dni, po czym pod koniec kwietnia-maja samica rodzi w gnieździe 2-8 ślepych i nagich szczeniąt. Matka, jak i inne samice w klanie opiekują się młodymi. Po ok. 4-5 tygodniach młode są odstawiane od mleka, a po 5-7 tygodniach opuszczają zwykle norę. Młode bardzo duża czasu spędzają na zabawie, a osobniki dorosłe poświęcają im dużo uwagi. Samce rzadko stają się agresywne wobec młodych, choć odnotowano kilka przypadków zabicia szczenięcia przez samca. Młode nieświszczuki dojrzałość płciową osiągają zwykle po 1 roku życia. Samce zwykle opuszczają rodzinę w poszukiwaniu nowego terytorium, lub obalają dominującego samca, natomiast samice często wyszukują nowych koloni, założonych przez młodych samców(w ten sposób u piesków preriowych rzadko dochodzi do chowu wsobnego).

Naturalni wrogowie

Nieświszczuk jest zagrożony na ataki kilku groźnych drapieżników min. tchórza czarnołapego, borsuka amerykańskiego, orła przedniego, kojota, lisa rudego, szopa pracza, skunksa zwyczajnego, norki amerykańskiej, myszołowa królewskiego i przedstawicieli rodziny łasicowatych.

Długość życia

Ok. 4-5 lat na wolności.

Znaczenie dla człowieka

Niegdyś tępiony przez rolników i hodowców bydła. Uważany za szkodnika upraw i konkurenta o pastwiska, obecnie jednak zauważono pozytywny wpływ piesków preriowych na jakość gleby i pastwisk. Ich nory napowietrzają glebę, a odchody, wraz ze zjadaniem roślin nietrawiastych, pomagają rozwojowi dobrej jakości trawy. Obecnie jest także ważnym elementem dla ekoturystyki, a kolonie tych ssaków są często objęte ochroną. Jednak mimo to nieświszczuk białoogonowy może być rezerwuarem dla pałeczek dżumy, czasem zabójczej dla zwierząt hodowlanych, jak i ludzi.

Ciekawostki


  • W okresie odchowu młodych w jednym gnieździe może znajdować się razem kilkanaście szczeniąt, pochodzących od różnych matek. Samice zwykle opiekują się wszystkimi młodymi, niezależnie od pokrewieństwa.
  • W czasie żerowania, zwykle parę osobników staje słupka i obserwuje okolicę wyszukując niebezpieczeństw.
  • Korytarze piesków preriowych mogą osiągać 1-5 metrów głębokości i ciągnąć się przez 3000 m2 . Szerokość korytarza wynosi przeciętnie 10-15 cm.
  • Pieski preriowe nie posiadają kłów.
  • Podczas zimowej hibernacji, nieświszczuk może przechodzić w stan odrętwienia podczas największych mrozów.
  • Rodzaj Cynomys(nieświszczuki) liczy 5 gatunków piesków preriowych min. nieświszczuka białoogonowego, nieświszczuka Gunnisona(Cynomys gunnisoni), nieświszczuka meksykańskiego(Cynomys mexicanus), pieska preriowego(Cynomys ludovicianus) i Cynomys parvidens.
Bibliografia:
-https://en.wikipedia.org/wiki/White-tailed_prairie_dog
-http://animaldiversity.org/accounts/Cynomys_leucurus/
-http://www.iucnredlist.org/details/42454/0
-http://naturalhistory.si.edu/mna/image_info.cfm?species_id=56

czwartek, 25 września 2014

Lewiatan - władca mórz

Pierwsze podania

Jest jednym z trzech niepokonanych stworzeń w wierzeniach hebrajskich, które stworzył Bóg. Lewiatan był utożsamiany z wodami, głównie oceanicznymi. Podczas apokalipsy lewiatan, wraz ze swoimi braćmi, Zizem(opiekunem nieba) i Behemotem(opiekunem ziemi), ma zostać poświęcony, co ma symbolizować zniszczenie nieba, ziemi i wody. Lewiatan występuje także w legendach żydowskich. Szlomo ben Icchak(Raszi) piszę iż Bóg stworzył samca i samice lewiatana, lecz obawiając się iż świat nie utrzyma potomstwa potworów, zabił samice. W midraszu pojawia się także wzmianka iż ryba, która połknęła Jonasza, ledwo umknęła przed lewiatanem, który zjadał jednego wieloryba dziennie. W średniowieczu istniała legenda o lewiatanie uwięzionymi w 317 roku w lochach Lateranu(ówczesna siedziba papieska) przez papieża Sylwestra I. Ponoć w roku 1000 jeden z Sylwestrów miał uwolnić bestie, która zniszczy świat. Kiedy jednak to nie nastało, lud ogarnęła euforia i po dziś dzień świętuje się coroczną zabawę sylwestrową.

Wygląd

Najczęściej przedstawiany pod postacią gigantycznej ryby, lub węża. Czasami przyjmuje także wizerunek podobny do smoka, lecz z płetwami zamiast kończyn. Często także w niektórych legendach i baśniach, lewiatanem nazywane są wieloryby. Podobnym do lewiatana są:

  • Uroboros - wąż, według staroegipskich i greckich podań, oplatający ziemię i połykający własny ogon. Symbolizuję odrodzenie.
  • Jormungand - gigantyczny wąż, dziecko boga Lokiego i gigantki Angerbody. Wrzucony podczas swoich narodzin do oceanu Midgardu, gdzie osiągną gigantyczne rozmiary. Podczas Ragnaröku, ma zacząć pluć jadem, zatapiając świat. Zmierzy się z Thorem, aby wraz z nim polec.

W środkach masowego przekazu

Postać lewiatana można spotkać w kilku dziełach. W powieści autorstwa Hermana Melville'a Moby Dick, określenie lewiatan, często utożsamiane jest z wielkimi wielorybami. Istnieje powieść Lewiatan autorstwa Borisa Akunina, jednak tytuł odnosi się do nazwy statku. Lewiatan występuje także w niektórych grach np. Magic The Gathering , jako jedno ze stworzeń.

Bibliografia:
-https://pl.wikipedia.org/wiki/Lewiatan_(potw%C3%B3r)
-https://en.wikipedia.org/wiki/Leviathan
-http://encyklopediafantastyki.pl/index.php?title=Lewiatan
-http://nad-naturalne.bloog.pl/id,334736301,title,Lewiatan-legendarny-potwor-morski,index.html?smoybbtticaid=617066

Paprotnica szerokolistna - akwariowa paproć

inne nazwy: różdżyca pospolita
  • Królestwo: Rośliny 
  • Podkrólestwo: Rośliny naczyniowe 
  • Klasa: Paprocie
  • Rząd: Paprotkowce
  • Rodzina: Orliczkowate
  • Gatunek: Paprotnica szerokolistna(Ceratopteris cornuta)

Występowanie

Roślina dosyć szeroko rozprzestrzeniona, gdyż można ją spotkać na Madagaskarze, Afryce centralnej, w Azji od Iraku po Azję wschodnią i południowo-wschodnią i w północnej Australii. Jest rośliną wodną, preferującą wody bagienne i wolno płynące, lub stające wody płytkie.

Ogólny opis 

Paprotnica szerokolistna dorasta do 25-50 cm wysokości. Liście pierzastodzielne, jasnozielone, dosyć kruche i delikatne, a ich kształt zależny od warunków środowiskowych. Brzegi liści zaokrąglone i różnorako ukształtowane. Liście mogą rosnąć ponad powierzchnie wody, lecz korzeń musi być w niej zanurzony. Łodyga włóknista i delikatna, natomiast korzeń w formie kępki.

Rozmnażanie

Brązowa zarodnia rozwija się na podwiniętym brzegu liścia na końcach żyłek po obu stronach wiązki centralnej. Młode rośliny potomne wyrastają na liściach okazu dorosłego.

Zagrożenia 

Gatunek liczny, notowany jako najmniejszej troski na wyginięcie. Nie są znane poważne zagrożenia dla gatunku. Roślina uprawiana w akwarystyce.

Długość życia

Roślina wieloletnia.

Znaczenie dla człowieka

Roślina akwariowa, ze względu na niskie wymagania i łatwość w uprawie zyskała dużą popularność wśród akwarystów z całego świata.

Warunki uprawy

Jest rośliną łatwą w uprawie. Lubią wodę kwaśną(choć tolerują inne parametry), dojrzałą o temperaturze 22-26ºC. Szybko rośnie przy nawożeniu CO2. Preferuje żyzne podłoże. W młodych akwariach szybko rośnie i usuwa większość związków nieorganicznych. Wymaga jasnego oświetlenia w cyklu przynajmniej 8-12 godzinnym. Osobniki młodociane mogą pływać na powierzchni wody. Może wyrastać ponad powierzchnie tafli wody, dlatego nadaje się także do paludarium.

Ciekawostki


  • Osobniki starsze często stają się ciemniejsze, bardzo duże, oraz tracą walory dekoracyjne, dlatego zaleca się co jakiś czas usuwać stare i sadzić młode osobniki.
  • Przy stopniowej aklimatyzacji, różdżyca pospolita może być uprawiana w akwariach słonowodnych.
  • Paprotnica szerokolistna jest jedną z wielu paproci uprawianych w akwarystyce. Innymi są min. mikrozorium oskrzydlone(Colysis pteropus) i salwinia pływająca (Salvinia natans).
  • Skład gatunków wchodzących w skład rodzaju Ceratopteris nie jest do końca pewn. Pierwotnie uznawano jeden gatunek, później cztery, a obecnie można wyszczególnić nawet 7 gatunków, do których należą  różdżyca rutewkowata(Ceratopteris thalictroides), Ceratopteris richardii, Paprotnica szerokolistna(Ceratopteris cornuta), Ceratopteris pteridoides, Ceratopteris froesii, Ceratopteris gaudichaudii i Ceratopteris oblongiloba. Niepewny w klasyfikacji jest Ceratopteris siliquosa.
Bibliografia:
-http://akwa-mania.mud.pl/rosliny/ceratopteris%20c.html
-http://magazynakwarium.pl/component/content/article/37-c/107-ceratopteris-cornuta.html
-https://pl.wikipedia.org/wiki/R%C3%B3%C5%BCd%C5%BCyca
-https://en.wikipedia.org/wiki/Ceratopteris

wtorek, 23 września 2014

Orestias cuvieri - endemit Titicaca

  • Królestwo: Zwierzęta
  • Podtyp: Kręgowce
  • Gromada: Promieniopłetwe
  • Rząd: Karpieńcokształtne
  • Rodzina: Karpieńcowate
  • Gatunek: Orestias cuvieri

Występowanie

Ryba występowała endemicznie w jeziorze Titicaca, znajdującym się na płaskowyżu Altiplano ok. 3800 m n.p.m. Zamieszkiwał głównie strefę przybrzeżną.

Ogólny opis

Orestias cuvieri mierzył średnio 22 cm długości ciała, będąc jednym z największych przedstawicieli rodzaju Orestias. Cechami anatomicznymi nieco podobna do ryb z rodziny łososiowatych. W przeciwieństwie do pokrewnych przedstawicieli rodzaju Orestias ryba posiadała bardziej wydłużoną głowę i długą, skierowaną do góry dolną szczękę. Ciało ryby wydłużone i wygrzbiecone w okolicach grzbietu i brzucha. Łuski znajdujące się po bokach ryby duże i grube, natomiast te znajdujące się na grzbiecie były mniejsze i cienkie. Płetwa grzbietowa krótka, znajdująca się blisko ogona ryby. Brak płetwy brzusznej. Płetwa ogonowa zaokrąglona. Ciało ryby koloru szaro-oliwkowego z ciemnymi, mało wyraźnymi pasami ciągnącymi się przez boki ryby. Płetwy szarawe z czarnym, poprzecznym paskowaniem. Brzuch ryby jasny. W okresie tarła boki samca stawały się bardziej pomarańczowe. Osobniki młodociane posiadały ciemne plamy na ciele.

Dymorfizm płciowy

Wyraźny. Samce był mniejsze od samic, a w okresie tarła ich boki zyskiwały kolor pomarańczowy.

Pożywienie

Głównym źródeł pokarmu dla Orestias cuvieri był zooplankton z przewagą w diecie rozwielitki pchlicy(Daphnia pulex) i endemicznego dla jeziora widłonoga Boeckella titicaca. Mógł polować także na mniejsze ryby i larwy owadów.

Zachowanie 

Słabo poznane. Przypuszczalnie preferował przebywać w małych stadkach, blisko powierzchni wody.

Rozród

Słabo poznany.  Podczas okresu godowego samce przybierały bardziej wyrazistego, pomarańczowego koloru na bokach ciała. Samica składała od 50-400 jaj, które niebyły obarczane opieką rodzicielską. Ziarenko ikry mierzyło ok. 2,5 mm średnicy i było otoczone czarnym melanoforem, chroniącym zarodek przed działaniem promieni słonecznych.

Naturalni wrogowie

Narybek i mniejsze ryby mogły zostać upolowane przez większe ryby, nawet własnego gatunku. Dorosłe ryby miały niewielu naturalnych wrogów. Wraz z wprowadzaniem nowych gatunków ryb do jeziora, głównymi konkurentami o pożywienia stał się pstrąg tęczowy, pstrąg potokowy, troć jeziorowa i ryby z rodziny Atherinopsidae.


Długość życia 

brak danych.

Przyczyny wymarcia

Orestias cuvieri od miocenu żył w izolacji w jeziorze Titicaca. Jednak wzrost górnictwa w XX wieku na terenach Altiplano źle wpłynęło na tamtejsze środowisko. Do jezior przedostawały się zanieczyszczenia w postaci metali ciężkich np. miedzi i cynku, a także pestycydy i nawozy wykorzystywane w rolnictwie. W znacznej ilości pobierano także wodę z jeziora, co niszczyło naturalne siedliska ryb. Jednak gwoździem do trumny dla Orestias cuvieri oznaczało zarybienia jeziora Titicaca gatunkami obcych ryb, głównie pstrągiem tęczowym wprowadzony w 1942 roku i rybami z rodziny Atherinopsidae wprowadzonych w 1950 roku. Zwłaszcza Atherinopsidae szybko rozmnożyły się w jeziorze i zaczęły polować na narybek i młode Orestias cuvieri, doprowadzając w przeciągu 50 lat do wymarcia gatunku. W 1962 roku wyprawa mająca na celu odnalezienie Orestias cuvieri nie powiodła się, a gatunek od 1986 roku uznano za zagrożony wyginięciem. W roku 1994 gatunek określono jako "niewystarczające dane", przypuszczalnie wymarły.

Ciekawostki

  • Przed ingerencją człowieka w jeziorze Titicaca występowało 30 gatunków rodzimych ryb, z czego 28 należało do rodzaju Orestias. Jednak obecnie z terenu jeziora wymarła Orestias cuvieri(wytępiona całkowicie) i Orestias pentlandii(występuje jeszcze w kilku jeziorach), a sum Trichomycterus rivulatusOrestias albus i Orestias ispi są obecnie poważnie zagrożone.
  • Kilka spreparowanych okazów ryb nadal znajduje się w muzeach min. w National Museum of Natural History 'Naturalis' in Leiden.
  • Gatunek został opisany przez francuskiego zoologa Achille Valenciennes w 1846 roku.
  • Możliwe iż niewielka populacja Orestias cuvieri nadal utrzymuje się w jeziorze.
  • Obecnie do rodzaju Orestias zalicza się 45 gatunków ryb, które są endemiczne dla jezior na andyjskich wyżynach w Peru, Boliwii i Chile, min. Orestiás silustani, Orestias taquiri i Orestias chungarensis.
Bibliografia:
-https://en.wikipedia.org/wiki/Titicaca_orestias
-https://es.wikipedia.org/wiki/Orestias_cuvieri
-https://en.wikipedia.org/wiki/Orestias_(fish)
-http://www.petermaas.nl/extinct/speciesinfo/amanto.htm
-http://www.fishbase.org/summary/10459
-http://www.iucnredlist.org/details/15491/0

poniedziałek, 22 września 2014

Ichtiornis - prehistoryczna rybitwa

  • Królestwo: Zwierzęta
  • Podtyp: Kręgowce
  • Gromada: Ptaki
  • Rząd: Ichthyornithiformes
  • Rodzina: Ichthyornithidae
  • Gatunek: Ichtiornis(Ichthyornis dispar)

Występowanie

Ichtiornis zamieszkiwał przypuszczalnie tereny Morza Środkowego Zachodu na terenie Alberty, Alabamy, Kansas, Nowego Meksyku, Teksasu i Saskatchewan. Przypuszczalnie zajmował nisze ekologiczną zajmowaną przez dzisiejsze mewy, rybitwy i petrele, zamieszkując okolice mórz. Żył w kredzie 95-85 milionów lat temu.

Ogólny opis

Ichtiornis przypuszczalnie był nieco podobny do rybitwy, lecz rozmiarem przypominał gołębia. Osiągał ok. 24 cm długości ciała, 15 cm wysokości z rozpiętością skrzydeł przynajmniej 43 cm, choć nie wiadomo jaką długość posiadały lotki ptaka, dlatego rozpiętość skrzydeł mogła być większa. Cechą odróżniającą go od większości ptaków jest obecność zębów. Nieco spłaszczone i wygięte do tyłu zęby znajdowały się w środkowej części szczękowej dzioba i w części żuchwowej. Dziób ichtiornisa przypominał nieco dziób albatrosa, lecz był zbudowany z kilku różnych płatów w odróżnieniu od dzioba zbudowanego z jednego kreatynowego płata współczesnych ptaków. Mostek silnie rozwinięty z mocno wykształconym grzebieniem, będącym przyczepem dla mięśni piersiowych.

Dymorfizm płciowy

brak danych.

Pożywienie

Gatunek rybożerny. Przypuszczalnie chwytał ryby pływające blisko powierzchni wody.

Zachowanie

Ichtiornis był ptakiem morskim, przypuszczalnie zachowaniem podobnym do mew, czy petreli. Większość czasu spędzał w powietrzu, szybując nad taflą wody i wyszukując odpowiednich ofiar. Rybę łapał przy pomocy dzioba, a haczykowate zęby uniemożliwiały ofierze wyrwanie się.

Rozród

brak danych.

Naturalni wrogowie

Możliwie iż niektóre drapieżne pterozaury i plezjozaury.

Długość życia 

brak danych.

Przyczyny wymarcia

Nieznane. Ichtiornis mógł wyginąć podczas jednych z pomniejszych wymierań spowodowanych obniżeniem zawartości tlenu w morzach i oceanach min. w wymieraniu z pogranicza cenoman-turon(wymarły spinozaury, Pliosauridae i przypuszczalnie ichtiozaury).   
   

Ciekawostki

  • Nazwa Ichthyornis oznacza w tłumaczeniu "ptak ryba". Paleontolog Otniel Charles Marsh zauważył iż kręgi ptaka, są wklęsłe na obu końcach, podobnie jak u ryb, dlatego zasugerował nazwę dla tego gatunku.
  • Został odkryty w 1870 roku przez amerykańskiego geologa Benjamin Franklin Mudge, na terenie Kansas w rzece Solomon(North Fork). Mudge obiecał wysłać znalezisko swojemu partnerowi Edward'owi Drinker Cope, jednak skontaktował się także ze swoim przyjacielem Otniel'em Charles'em Marsh, który rywalizował z Cope w tzw. Wojnie Kości. Mudge pod namową przyjaciel, zmieniał adres wysyłki przygotowanej już dla Cope i wysłał do Marsh'a. Ten dokładnie opisał gatunek w 1872 roku. 
  • Ichtiornis został uznany za jeden z dowodów potwierdzających teorię ewolucji Darwina. W 1880 roku Karol Darwin poprosił Otniel'a Marsh'a o wsparcie go w swojej walce o potwierdzenie swoich tez. Paleontolog przesłał wyniki badań nad ichtiornisem i hesperornisem, które zostały następnie podane w dziele O powstawaniu gatunków. Jednak szybko Marsh został okrzyknięty przez sceptyków oszustem, który połączył szkielet ptaka i gada, aby stworzyć Darwinowi solidny dowód w postaci ichtiornisa. Kolejne znaleziska potwierdziły iż ichtiornis jest realnym gatunkiem. 
  • Pierwotnie O.C. Marsh sądził iż skamieniałości należące do ichtiornisa należą do dwóch różnych zwierząt.
  • Rodzaj Ichthyornis liczy obecnie jedynie Ichthyornis dispar. Na terenie Argentyny odnaleziono okaz ptaka z kladu Pangalliformes zwanego Austinornis lentus. Wcześniej ptak był znany pod nazwą  Ichthyornis lentus, jednak dokładniejsze badania przeklasyfikowały gatunek. Podobnie było z szczątkami ptaka odnalezionego na terenie Uzbekistanu, zwanego Ichthyornis minusculus, jednak badania dowiodły iż może on być bliżej spokrewniony z podklasą ptaków Enantiornithes.
  • Bliskim przodków ichtiornisa można szukać wśród innych prehistorycznych ptaków jak ambiortus, apatornis, iaceornis, czy guildavis. 
Bibliografia:
-https://en.wikipedia.org/wiki/Ichthyornis
-https://pl.wikipedia.org/wiki/Ichtiornis
-http://oceansofkansas.com/ichthyornis.html
-http://www.robinsonlibrary.com/science/geology/paleontology/ichthyornis.htm
-http://www.prehistoric-wildlife.com/species/i/ichthyornis.html

sobota, 20 września 2014

Sceliphron curvatum - inwazja na Europę. Zabójca pająków.

  • Królestwo: Zwierzęta
  • Typ: Stawonogi
  • Gromada: Owady
  • Rząd: Błonkoskrzydłe
  • Rodzina: Grzebaczowate
  • Gatunek: Sceliphron curvatum

Występowanie

Pierwotnie gatunek zamieszkiwał głównie subalpejskie rejony Indii, Nepalu, Kazachstanu i Tadżykistanu. Około roku 1979 pojedyncza samica została zauważona na terenie Austrii, gdzie przypuszczalnie pojawiła się w wyniku introdukcji przez człowieka. Następnie gatunek rozprzestrzenił się w Europie Południowej, Środkowej i Zachodniej, poczynając od rejonów cieplejszych. W roku 2009 gatunek odnotowano na terenie Polski, gdzie jak na razie ma jedynie kilka stanowisk. Owada odnotowano także ostatnimi laty w krajach Ameryki Południowej. Obecnie zasiedla różne środowiska naturalne, jak i zurbanizowane. Preferuje tereny o gliniastym podłożu.

Ogólny opis

Sceliphron curvatum jest grzebaczem, dorastającym od 15 do 25 mm. Ciało jest smukłe, czarne przedplecze podobnej budowy do pszczołowatych, delikatnie owłosione. Stylik cienki i wzdłużony, koloru czarnego. Odwłok mniejszy od przedplecza z charakterystycznym, naprzemiennym czarnym, żółtym i czerwonym paskowaniem. Kończyny koloru czerwonego. Pierwszy pierścień przedplecza, ostatni i środkowy(przy łączeniach skrzydeł) koloru żółtego. Posiada dwie pary błoniastych skrzydeł, w stanie spoczynku, układających się wzdłuż długości ciała, lecz w przeciwieństwie do większości błonkówek, guzy ramieniowe na bokach przedplecza(występujące także u pszczołowatych), nie sięgają pokryw skrzydeł. Larwa koloru żółtego.

Dymorfizm płciowy

Samice są wyraźnie większe.

Populacja i zagrożenia

Owad nie podlega klasyfikacji w stopniach zagrożenia. W swoim naturalnym środowisku występuje dosyć licznie. Gatunek inwazyjny dla Europy i Ameryki Południowej. Na terenie Polski notowany przez Polską Czerwoną Księgę Zwierząt jako gatunek narażony na wyginięcie, lecz nie podlegający ochronie(jako gatunek obcy).

Pożywienie

Imago żywi się nektarem kwiatowym i spadzią. Larwa jest mięsożerna, żywiąc się sparaliżowanymi pajęczakami(głównie z rodziny ukośnikowatych, krzyżakowatych i skakunowatych ).

Zachowanie

Sceliphron curvatum jest reprezentantem grzebaczowatych, dosyć blisko spokrewnionymi z osami. Osobniki dorosłe pojawiają się w lipcu i można jest zaobserwować aż do września. Podczas lotu może charakterystycznie zawisnąć w powietrzu. Jest owadem samotnym, nie tworzącym kolonii, a także niegroźnym dla ludzi, gdyż swojego żądła używa jedynie w ostateczności. Samce przez większość swojego życia poszukują pożywienia i partnerek, natomiast samice budują gniazda i opiekują się mięsożernymi larwami. Owad aktywny jedynie za dnia.

Rozród

Larwa po przeistoczeniu w osobnika dorosłego opuszcza gniazdo i przystępuje do zalotów. Następnie samica buduje gniazdo z kawałków błota i gliny na skałach, drzewach, ścianach budynków, a także w domostwach ludzkich np. między książkami, meblami, czy ubraniami. Gniazdo budowane jest na kształt kilku pojedynczych, rurkowatych komór larwalnych. Podczas budowy samica często formuje gliniane kulki, które następnie drogą powietrzną transportuje do gniazda i używa jako budulca. Po utworzeniu jednej z komór, składa w niej pojedyncze jajko, a następnie odlatuje zapolować na pająka. Po zlokalizowaniu ofiary, próbuje przy pomocy żądła unieszkodliwić pajęczaka. Kiedy jej się to uda, sparaliżowaną ofiarę transportuję do gniazda i umieszcza w komorze z jajkiem. Zwykle jeszcze kilka pojedynczych pająków umieszcza wraz z jajkiem(ok. 4-6), a następnie zalepia wejście komory gliniastą warstwą. Umieszczone w niej pająki nie giną, są sparaliżowane, lecz zachowują podstawowe funkcję życiowe. W przeciągu kilku dni wykluwa się larwa, która przystępuje do konsumowania nieruchomych ofiar. Samica może w przeciągu roku złożyć do 15 jaj. Zwykle w przeciągu 1 tygodnia larwa może przeistoczyć się w poczwarkę, a następnie w postać dorosłą. Jedynie ostatnie pokolenie larw zimuję. W okresie letnim przeistacza się w postać dorosłą.

Naturalni wrogowie

Głównie owadożerne ptaki i pluskwiaki. Czasami nieostrożny grzebacz może stać się ofiarą swojego celu(pająka). Jednak barwy ostrzegawcze i żądło zwykle skutecznie odstraszają potencjalnych drapieżców.

Długość życia

Długość życia grzebacza zależna jest od rejonu występowania. W Polsce i rejonie klimatu umiarkowanego imago żyje przeciętnie 3 miesiące, jednak zimująca larwa może przetrwać nawet 11 miesięcy, po czym przemienia się w osobnika dorosłego.

Znaczenie dla człowieka

Bardzo rzadko atakuje człowieka, zwykle jest to ostateczna forma jej obrony. Czasami może budować gniazda w ludzkich domostwach, co zwykle nie spotyka się z aprobatą. W niektórych rejonach może regulować populacje pająków.

Ciekawostki


  • Na terenie Polski populację Sceliphron curvatum odnotowano jak na razie w Krakowie, Wrocławiu, Limanowej i w Widowej(okolice Rudzińca).
  • Owad został opisany w 1870 roku przez brytyjskiego etymologa Frederick'a Smith.
  • Rodzina grzebaczowatych znana jest z polowań na dane bezkręgowce, które paraliżują jadem i umieszczają wraz z mięsożerną larwą. Zwykle każdy pojedynczy gatunek grzebacza, wyspecjalizował się w polowaniu na dany rodzaj bezkręgowca np. gąsienice, pająki itp.
  • Rodzaj Sceliphron liczy ok. 30 gatunków owadów min. Sceliphron laetum, Sceliphron chilensis i Sceliphron caementarium.
Bibliografia:
-https://en.wikipedia.org/wiki/Sceliphron_curvatum
-https://en.wikipedia.org/wiki/Sceliphron
-http://mgb.nazwa.pl/stronaste/wp-content/uploads/2013/10/Doniesienia_Zieba_Zyla.pdf
-http://mgb.nazwa.pl/stronaste/wp-content/uploads/2013/10/AES-17_Sceliphron.pdf

wtorek, 16 września 2014

Tilapia Zilliego - niszczarka makrofitów

  • Królestwo: Zwierzęta
  • Podtyp: Kręgowce
  • Gromada: Promieniopłetwe
  • Rząd: Okoniokształtne
  • Rodzina: Pielęgnicowate
  • Gatunek: Tilapia Zilliego(Coptodon zillii, lub Tilapia zillii)

Występowanie

Naturalnie występuje w Afryce min. w wolno płynących wodach o gęstej roślinności południowej części Maroka, w rzekach Bandama, Boubo, Mé, Oshun, Volta, Niger, Comoé, Bia, Ogun, Senegal, Sassandra, Nil, Jordania, środkowych dorzeczach Konga(Ubangi, Uele, Ituri i Itimbiri), a także w jeziorach Szari, Czad, Albert i Rudolfa. Ryba została wprowadzona do niektórych krajów min. na Hawaje, Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych, Portoryko, wyspę Saipan, Alaskę, Florydę i do wielu rejonów Stanów Zjednoczonych.

Ogólny opis

Dorasta do 30-40 cm długości ciała. Ciało tilapii wysoko wygrzbiecone i bocznie spłaszczone. Profil głowy prosty, trójkątny z dosyć małym otworem gębowym i grubymi wargami. Płetwa grzbietowa dosyć wysoka i długa, sięgająca po ogon ryby. Składa się z 13-16 twardych promieni i 10-14 miękkich. Końcowa część płetwy grzbietowej wydłużona i ukośnie skierowana w stronę ogona. Płetwa odbytowa wysoka z 3 twardymi promieniami i 8-10 miękkimi. Ubarwienie ryby zależne od stanu emocjonalnego i dojrzałości. Ciało zwykle koloru oliwkowo-brązowego o niebieskawym połysku. Wargi ciemnooliwkowe, dolna często u dorosłych osobników, koloru ciemnoczerwonego. Na głowie ryby mogą pojawiać się ciemne, pionowe pasy. Po bokach ciała(najczęściej w stanie podniecenia) można zaobserwować od 7 do 9 ciemnych, poprzecznych pasów. Wzdłuż linii bocznej może także ciągnąć się pojedynczy ciemny pas. Płetwa grzbietowa i ogonowa oliwkowa, często z czerwonym, lub żółtawym obramowaniem. Na nieparzystych płetwach często występują żółte plamy. Płetw ogonowa zaokrąglona. Brzuch i dolna część głowy często czerwone, zwłaszcza w okresie godowym.

Dymorfizm płciowy

Nie występuje.

Populacja i zagrożenia

Nie jest gatunkiem zagrożonym. Występuje dosyć licznie na swoim naturalnym zakresie. Gatunek inwazyjny w krajach do których został wprowadzony, wypierający niektóre gatunki rodzimych ryb. Nie podlega klasyfikacji w stopniach zagrożenia IUCN.

Pożywienie

Delikatne części roślin, glony, drobne bezkręgowce, ikra. Preferuje makrofity.

Zachowanie

Gatunek lubiący przebywać wśród gęstej roślinności, często tworzący niewielkie stada. Osobniki niedojrzałe często występują na ternach zalewowych. Toleruję wodę słoną nawet do 40 ‰, choć w naturalnym środowisku występuje najwyżej w zasoleniu 29 ‰. Jest także w miarę odporna na zmiany temperaturowe wody, tolerując wodę od 10° C do 36 ° C.

Rozród

Okres rozrodczy w zależności do rejonu i klimatu przypada w różnych porach roku. Zwykle notuje się tarło tilapii Zilliego w miesiącach letnich(lato), choć w klimacie ciepłym okres rozrodczy może przypadać przez cały rok. Tworzy pary monogamiczne. Głównie samiec buduje gniazdo na kształt niewielkiego, okrągłego zagłębienia w podłożu. Samica składa w nim ok. 1000 jajeczek ikry, która jest zapładniana przez samca, a następnie obarczana opieką przez oboje rodziców. Ryby często wachlują nad ikrą płetwami, dostarczając rozwijającym się zarodkom tlen, oraz usuwając metabolity. Rodzice agresywnie odpędzają intruzów. Wylęg narybku następuje po ok. 1 tygodniu. Małymi rybkami opiekują się także oboje rodziców, aż do osiągnięcia przez nie ok. 6-7 cm długości ciała. Dojrzałość płciową uzyskują po osiągnięciu ok. 20 cm długości ciała.

Naturalni wrogowie

Większe ryby, krokodyle, ptaki wodne, wydry itp.

Długość życia

Przypuszczalnie ok. 5-8 lat.

Znaczenie dla człowieka

Tilapia poławiana komercyjnie, zwykle o niewielkim znaczeniu gospodarczym. Czasami hodowana w akwakulturach, a także obiekt hodowali w akwarystyce(wyjątkowo).

Ciekawostki


  • Jest gatunkiem inwazyjnym. Mimo iż często nie umie przetrwać okresu zimowego w niektórych krajach to zaadaptowała się do większości środowisk w Stanach Zjednoczonych. Uważana za potencjalnego szkodnika roślin i konkurenta o pożywienie dla ryb min. szkodnik plantacji ryżu w Kalifornii.Tilapię Zilliego uważa się także za jeden z czynników, który doprowadził do zmniejszenia populacji karpieńca pustynnego(Cyprinodon macularius). Na Florydzie tilapia stała się głównym zagrożeniem dla ikry niektórych rodzimych ryb, natomiast w Hyco Reservoir(Karolina Północna) wprowadzona tilapia do jeziora spowodowała wytępienie całego makrofitu w przeciągu 2 lat.
  • Tilapia Zilliego w przeszłości była klasyfikowana do rodzaju Tilapia, jednak definicja tego taksonu bywała zmieniana wielokrotnie, także niektórzy badacze nadal uznają tilapię Zilliego, jako jego reprezentantkę. Większość jednak klasyfikuje gatunek do rodzaju Coptodon, który został wyodrębniony w 2013 roku.
  • Tilapia Zilliego, podobnie jak większość afrykańskich pielęgnic, posiada dwie linie boczne.
  • Rodzaj Coptodon liczy 34 gatunki tilapii z czego 3 gatunki są nadal nieopisane. Do tego rodzaju zalicza się min. Coptodon flava, Coptodon rendalli i Coptodon kottae.
Bibliografia:
-https://en.wikipedia.org/wiki/Coptodon
-https://en.wikipedia.org/wiki/Tilapia_zillii
-http://eol.org/pages/219723/hierarchy_entries/57405368/overview
-http://www.fishbase.org/summary/1390
-http://nas.er.usgs.gov/queries/factsheet.aspx?SpeciesID=485

poniedziałek, 15 września 2014

Rhinella chavin - zagrożony krewniak agi

  • Królestwo: Zwierzęta
  • Podtyp: Kręgowce
  • Gromada: Płazy
  • Rząd: Płazy bezogonowe
  • Rodzina: Ropuchowate
  • Gatunek: Rhinella chavin

Występowanie

Ropucha odnaleziona jedynie w dwóch miejscach(Palma Pampa i Cordillera de Carpish) w Regionie Huánuco na terenie Peru. Płaz bytuje w pierwotnym lesie mglistym na stokach wschodnich And między 2600, a 3000 metrem n.p.m. Odnaleziona również w lasach rozdrobnionych(fragmentach lasów po wycince).

Ogólny opis

Rhinella chavin mierzy od 4,5 cm do 6,5 cm. Wydatne wygrzbiecenia znajdują się po obu stronach przedramienia i piszczeli, oraz dwa, bardziej wydłużone na zewnętrznej stronie stopy i nieco mniejsze wygrzbiecenie po bokach ciała. Poszczególne osobniki oznaczają się zróżnicowanym umaszczeniem. Grzbiet i boki ciała wahają się od koloru ciemno-ziemistego po zielony, brązowy, szary, czasami z białym nakrapianiem. Gardło, klatka piersiowa, brzuch i kończyny od koloru siarczyście żółtego, przez kremowy, jasnobrązowy po ciemno brązowy i szary, czasami z białymi cętkami, bądź plamami.Wewnętrzna powierzchnia kończyn koloru oliwkowo-brązowego, lub kasztanowego. Niektóre osobniki posiadały ciemną linię na grzbiecie.

Dymorfizm płciowy

Samice większe od samców, przeciętnie o 1 cm.

Populacja i zagrożenia

Rhinella chavin jest gatunkiem o wąskim zakresie występowania i obecnie bardzo rzadko spotykanym, co przyczyniło się do zakwalifikowania gatunku jako krytycznie zagrożonego. Jego populacja drastycznie maleje w związku z niszczeniem jego naturalnego areału, oraz zatruwania wody agrochemikaliami, stosowanymi do ochrony upraw(głównie plantacji ziemniaków). Obecnie gatunek jest objęty ochroną, lecz jego siedlisko nadal nie otrzymało statusu rezerwatu.

Pożywienie

Bezkręgowce.

Zachowanie

Gatunek bardzo słabo poznany. Spotykany w pobliżu roślin z rodziny bromeliowatych(przypuszczalnie ściśle związane z rozrodem płazów). Prowadzi naziemny, przypuszczalnie nocny tryb życia.

Rozród 

Słabo poznany. Przypuszczalnie okres godowy przypada na porę deszczową, czyli od końca sierpnia po koniec marca. Ropucha składa dosyć duże i bezbarwne jaja, przypuszczalnie na liściach roślin bromeliowatych, które podczas pory deszczowej są wypełnione wodą.

Naturalni wrogowie

Brak danych. Skóra ropuchy jest przypuszczalnie pokryta trującą substancją.

Długość życia

brak danych.

Znaczenie dla człowieka

Gatunek nie posiada szczególnego znaczenia dla człowieka.

Ciekawostki


  • Gatunek został opisany w 2001 roku przez grupę badaczy do których należał min. niemiecki herpetolog Edgar Lehr.
  • Gatunek jest bardzo słabo poznany.
  • Rodzaj Rhinella liczy 71 gatunków ropuch min. bardziej znaną agę(Rhinella marinus), oraz Rhinella festae i Rhinella pygmaeus.
Bibliografia:
-http://www.iucnredlist.org/details/54608/0
-https://en.wikipedia.org/wiki/Rhinella_chavin
-https://de.wikipedia.org/wiki/Rhinella_chavin
-https://pl.wikipedia.org/wiki/Rhinella
-http://amphibiaweb.org/cgi/amphib_query?where-genus=Rhinella&where-species=chavin

piątek, 12 września 2014

Żółw Torniera - płaski żółw. Miękki gad na twardzielcu.

inne nazwy: żółw szczelinowy
  • Królestwo: Zwierzęta
  • Podtyp: Kręgowce
  • Gromada: Gady
  • Rząd: Żółwie
  • Rodzina: Żółwie lądowe
  • Gatunek: Żółw Torniera(Malacochersus tornieri)

Występowanie

Występuje w Afryce południowo-wschodniej na terenie południowej Kenii, oraz północnej i wschodniej Tanzanii. Gatunek przypuszczalnie wprowadzony na terytorium Zimbabwe. Nie potwierdzone wystąpienie na terenach Zambii. Preferuje tereny skaliste na stoku wschodnim np. na twardzielcach(skaliste wzgórze, zbudowane z twardszych skał niż go otaczające), a także suche sawanny i tereny zakrzewione. Występuje między 30-1800 metrem n.p.m.

Ogólny opis

Jest jednym z dziwniejszych gatunków żółwi, gdyż jego płaska i elastyczna skorupa jest dosyć miękka i cienka, osiągając ok. 17 cm długości. W przeciwieństwie do solidnej skorupy większości żółwi u żółwia Torniera w środkowej części każdej tarczki rogowej jest duży otwór, zmniejszający ciężar samej skorupy. Karapaks barwy brązowej, często o zmiennej strukturze promienistych, ciemnych, bądź jasnych plam na każdej z kostnych płytek. Plastron jasnożółty z ciemnobrązowymi szwami kostnymi i jasnożółtymi promieniami. Głowa, kończyny i ogon żółtobrązowe.    

Dymorfizm płciowy

Samce posiadają dłuższy i grubszy ogon, oraz osiągają mniejsze rozmiary niż samice.

Populacja i zagrożenia

Żółw klasyfikowany jako narażony na wyginięcie, głównie z powodu niszczenia jego środowiska, oraz wyłapywania osobników na handel. Osobliwy wygląd i ciekawe zachowanie tego żółwia zainteresowało rynek zoologiczny, oraz prywatnych kolekcjonerów, co doprowadziło do nadmiernej eksploatacji tego gatunku, a co z małą rozrodczością żółwia szczelinowego równało się pomniejszeniem jego populacji. Także niszczenie terenów trawiastych i zakrzewionych pod uprawy i wypas, ma również znaczący wpływ na liczebność tego gada. Obecnie Kenia i Tanzania objęły ochroną ten gatunek z zakazem wywozu tego gatunku, podobnie jak Unia Europejska z zakazem importu tego gada. Żółw został objęty także ochroną CITES w Załączniku II. Żółw Torniera jest objęty programem hodowli w niewoli, jednak mimo to hodowle nie potrafią w znacznej mierze zaspokoić popytu na tego żółwia na rynku.

Pożywienie

Gatunek roślinożerny. Żywi się przede wszystkim trawami, prosem, aloesem i liśćmi grzebyków(Achyranthes). Niektórzy badacze sądzą iż poszczególne populacje mogą żywić się nasionami i orzechami. Poza porą deszczową, nie pije wody.

Zachowanie

Żółw Torniera żyje zwykle w małych koloniach w szczelinach skalnych z dogodnym dojściem do żerowisk. Szczeliny skalne w których żyją żółwie mogą osiągać znaczne głębokości, a w niektórych momentach zwężać się aż do 5 cm wysokości. Jednak dzięki swej elastycznej i płaskiej skorupie żółw szczelinowy rzadko klinuje się w nich. Zwykle jedynie obszary na stoku wschodnim są odpowiednie do zamieszkania, gdyż te po zachodniej stronie są zwykle stromę, a inne środowiska skaliste poza twardzielcami, mają zbyt płytkie szczeliny skalne. Żółwie nie są agresywnie do siebie nastawione, a jedną szczelinę skalną może zamieszkiwać aż 10 osobników. Mogą dzielić także swoją przestrzeń z innymi gatunkami, takimi jak gekony, scynki i inne jaszczurki. Swoje schronienie opuszczają jedynie w celu pożywienia się i wygrzania. Niektórzy badacze zaobserwowali iż te wszystkie czynności zajmują żółwiowi jedynie półgodziny na każdą porę dnia, inni zaś sugerują iż opuszczają swe kryjówki na o wiele dłużej. Żółw Torniera jest bardzo wstrzymały na zmiany temperaturowe i może poprawnie funkcjonować nawet w 12*C(taki spadek temperaturowy w jego naturalnym środowisku zdarza się dosyć często). Jak na żółwia jest dosyć szybki i zwinny, a w razie potrzeby potrafi szybko uciec do najbliższej szczeliny. Jest dobrym wspinaczem. Wiedza o tym gatunku jest nadal skromna.

Rozród

Okres godowy przypada od stycznia do lutego. Samce w tym okresie staja się znacznie aktywniejsze i mogą prowadzić niegroźne walki o dominację. Samice zwykle znoszą jaja na przełomie lipca i sierpnia. W wygrzebanym ok. 3-4 cm dołku samica składa jedynie jedno jajo, lecz w ciągu całego sezony lęgowego może ich znieść nawet 6 z przerwą ok. 4-8 tygodni. Pojedyncze jajo mierzy ok. 2 cm długości, a czas inkubacji trwa od 4 do 6 miesięcy. Wyklute pisklęta są ciemnożółte z czarnymi i brązowymi oznaczeniami na pancerzu, który jest lekko wypukły(z wiekiem wypukłość zanika) i mierzą ok. 3,5-4 cm długości.

Naturalni wrogowie

Ze względu na swój miękki i cienki pancerz żółw szczelinowy ma wielu naturalnych wrogów min. mangusty, węże, ptaki drapieżne itp. W razie zagrożenia bazuje głównie na swojej szybkości i bliskości schronienia.

Długość życia

brak danych.

Znaczenie dla człowieka

Obiekt pożądania przez niektórych kolekcjonerów gadów, dlatego często wyłapywany z naturalnego środowiska. Rozmnażany w niewoli, lecz mimo to dosyć rzadko pojawia się na rynku.

Ciekawostki


  • Spotykany w sprzedaży, lecz na Polskim rynku dosyć rzadko. Polecany dla doświadczonych hodowców żółwi. Wymaga dosyć dużego terrarium z licznymi kryjówkami, dobrze zbilansowanej diety z dużą ilością błonnika i suplementów witaminowych, kąpieli w ciepłej wodzie, oraz dobrze zabezpieczonego pomieszczenia przed ewentualną ucieczką(żółw szczelinowy jest bardzo dobrym wspinaczem).
  • Pancerz żółwia Torniera jest tak miękki iż widać na nim ruchy płuc podczas oddychania.
  • W anglojęzycznym nazewnictwie zwany "Pancake tortoise", czyli w polskim tłumaczeniu "żółw naleśnik".
  • Został naukowo opisany w 1903 roku przez austriackiego herpetologa Friedrich'a Siebenrock.
  • Gad został nazwany na cześć niemieckiego zoologa i herpetologa Gustav'a Tornier'a.
  • Jest monotypowym przedstawicielem rodzaju Malacochersus.
Bibliografia:
-http://www.arkive.org/pancake-tortoise/malacochersus-tornieri/
-https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BB%C3%B3%C5%82w_Torniera
-https://en.wikipedia.org/wiki/Pancake_tortoise
-http://www.iucnredlist.org/details/12696/0
-http://www.chelonia.org/Articles/Mtorniericare.htm

środa, 10 września 2014

Przepiórnik czarnogardły - odwrócone rolę płci

inne nazwy: przepiórnik madagaskarski*
  • Królestwo: Zwierzęta
  • Podtyp: Kręgowce
  • Gromada: Ptaki
  • Rząd: Siewkowe
  • Rodzina: Przepiórniki
  • Gatunek: Przepiórnik czarnogardły(Turnix nigricollis)

Występowanie

Ptak zamieszkuje endemicznie Madagaskar, lecz został wprowadzony także na Reunion, Mauritius, Juan de Nova i Glorieuses. Populacja z Mauritiusa obecnie uważana jest za wymarłą, natomiast przepiórniki z Reunion przypuszczalnie dostały się na wyspę poprzez naturalna ekspansję. Preferują tereny otwarte np. bezdrzewne łąki, sawanny, otwarte tereny trawiaste, a także otwarte, suche lasy i zarośla.

Ogólny opis

Przepiórnik czarnogardły mierzy przeciętnie 13-16 cm długości ciała, przy wadze 67-84 gramów i rozpiętości skrzydeł 70-88 cm. Samice i samca rozróżnia dosyć wyraźny dymorfizm płciowy, lecz w przeciwieństwie do większości gatunków zwierząt, samica jest intensywniej ubarwiona. Broda, szyja i środkowa część piersi samicy jest koloru intensywnie czarnego. Czubek głowy jasnobrązowy z białymi, drobnymi plamkami, czoło koloru szarawego z białym nakrapianiem. Boki głowy białe z czarnymi plamami i smugami. Od dolnej części dzioba, przez szyję, po obu stronach ciała, rozciąga się biały pas. Tył głowy, grzbiet i pokrywy skrzydłowe koloru szarobrązowego w czarne, białe i rudawe smugi. Dolna część skrzydła z dominacją koloru rudego z czarnymi i białymi, nieregularnymi cętkami. Dolna część grzbietu i kuper koloru szarobrązowego w czarne, lekko faliste wzory. Brzuch, klatka piersiowa i pierś koloru jasnoszarego, lub białego. Samiec jest podobnie ubarwiony, lecz nie posiada czarnego oznaczenia na brodzie, szyi i piersi. Jego broda i szyja są zwykle koloru białego. W górnej część piersi posiada zwykle faliste, czarne oznaczenia, a jego pióra na czole są zwykle koloru płowego. Kolor rudy jest u samca bardziej przyciemniony. Dziób i nogi ptaka koloru jasnoszarego(brak kciuka). Oczy koloru jasnoniebieskiego.

Dymorfizm płciowy

Wyraźny. Samica nieco większa od samca, a ponadto posiada intensywniejsze ubarwienie(patrz wyżej. ogólny opis).

Populacja i zagrożenia

Gatunek klasyfikowany jako najmniejszego ryzyka na wyginięcie. Populacja nie została oszacowana ilościowo, choć ptak spotykany jest dosyć powszechnie na północy, zachodzie i południu Madagaskaru. Mniej pospolity na wschodzie i terenach górzystych. Gatunek obcy na wyspach Reunion(możliwe iż naturalna ekspansja), Juan de Nova i Glorieuses, lecz nie odnotowano ich negatywnego wpływu na tamtejszy ekosystem. Niegdyś zamieszkiwał również Mauritius(gdzie także został wprowadzony), lecz wymarł. Obecnie nie są znane poważne zagrożenia dla tego gatunku.

Pożywienie

Gatunek roślinożerny. Żywi się przede wszystkim nasionami traw i innych roślin, małymi owocami i orzechami. Czasami urozmaica dietę w niewielkie bezkręgowce.

Zachowanie

Jest gatunkiem żyjącym samotnie, lub w małych grupkach do 4 osobników. Prowadzi dzienny i naziemny tryb życia. Potrafi latać na krótkie dystanse, lecz robi to bardzo niechętnie. W razie potrzeby potrafią bardzo szybko biec. Rzadko wydobywają z siebie jakikolwiek dźwięk, jedynie samica podczas okresu godowego może wydobywać z siebie głębokie buczenie. Tryb życia gatunku dosyć skromnie poznany.

Rozród 

Przepiórnik czarnogardły jest poligamiczny. Okres godowy przypada od grudnia do lutego, podczas którego samica patroluje teren, wydobywając z siebie nawołujące dźwięki. Samice mogą toczyć walki o względy samca. Po udanych tokach, samiec buduje gniazdo w ziemi w formie niewielkiego zagłębienie usłanego suchym mchem. Samica następnie składa od 2 do 4 jaj o wadze 5-8 g. Jedynie samiec wysiaduje jaja. Samica w tym czasie patroluje swoje terytorium na którym może znajdować się 2 do 4 samców, którym wcześniej złożyła jaja. Inkubacja jaj trwa 13-16 dni. Przez pierwszy tydzień jedynie samiec opiekuje się pisklętami, lecz później może dołączyć do niego samica. Po ok. 20 dniach pisklęta stają się niezależne. Wiek dojrzałości płciowej jest nieznany.

Naturalni wrogowie

Przypuszczalnie węże(np. boa madagaskarski), ptaki drapieżne(np. bielik madagaskarski) i fossa.

Długość życia

brak danych.

Znaczenie dla człowieka

Gatunek hodowany w niewoli jako ptak ozdobny. W naturalnym środowisku jest uważany za gatunek pożyteczny, zjadający nasiona chwastów, lecz nie uszkadzającym roślin uprawnych.

Ciekawostki


  • Gatunek jest hodowany już od 1913 roku.
  • Został opisany w 1789 r. przez niemieckiego przyrodnika Johann'a Friedrich'a Gmelin.
  • Przepiórniki nie są jedynymi ptakami z "odwróconą rolą płci". Inną rodziną są min. długoszpony.
  • Jedną z charakterystycznych cech przepiórników jest brak kciuka u nogi.
  • Ornitolodzy zaobserwowali związek między poziomem testosteronu u samic przepiórników, a ich wielkością i upierzeniem. Otóż im wyższy poziom tego androgenu, tym samica jest większa, oraz posiada bardziej intensywny kolor czarnego oznaczenia na brodzie i szyi.
  • Rodzaj Turnix liczy 15 gatunków ptaków min. przepiórnika czarnopierśnego(Turnix melanogaster), przepiórnika wyspowego(Turnix everetti) i przepiórnika płowego(Turnix olivii).
Bibliografia:
-https://en.wikipedia.org/wiki/Madagascan_buttonquail
-http://www.hbw.com/species/madagascar-buttonquail-turnix-nigricollis
-http://animaldiversity.org/accounts/Turnix_nigricollis/
-http://www.iucnredlist.org/details/22680552/0

poniedziałek, 8 września 2014

Delfin butlonosy - anioł stróż nurków

inne nazwy: butlonos, delfin butelkonosy
  • Królestwo: Zwierzęta
  • Podtyp: Kręgowce
  • Gromada: Ssaki
  • Rząd: Walenie
  • Rodzina: Delfinowate
  • Gatunek: Delfin butlonosy(Tursiops truncatus)

Występowanie

Zamieszkują wszystkie oceany świata strefy tropikalnej, subtropikalnej i umiarkowanej. Jego zakres na północy sięga aż po wybrzeże Norwegii, Nowej Finlandii i południowej części Morza Ochockiego. Bardzo rzadko widywany w Morzu Bałtyckim, natomiast liczna populacja zamieszkuje Morze Śródziemne. Na południu jego zakres rozciąga się po Falklandy, wybrzeże RPA i Nową Zelandię. Głównie zamieszkują wody przybrzeżne, laguny, ujścia rzek, lecz spotykany także w pelagialu. Wytrzymuje temperaturę wody od 10 ° C do 32 ° C.

Ogólny opis 

Butlonos jest dosyć dużym gatunkiem delfina osiągającym 2,3-3,8 metrów długości ciała, przy wadze 250-500 kg. Występują dwie formy środowiskowe delfina, mniejsza wstępująca w strefie cieplejszych wód przybrzeżnych i większa, preferująca zimne wody pelagialu. Ciało posiada torpedowy kształt, podobnie jak u większości waleni. Delfin posiada jedną dużą i trójkątną płetwę grzbietową, wygiętą ku tyłowi i znajdującą się w pobliżu środka grzbietu. Płetwy piersiowe dosyć długie i szpiczasto zakończone, natomiast silna płetwa ogonowa jest skierowana poziomo. Dziób(czyli wąskie zakończenie głowy) jest dosyć krótki(ok. 20 cm długości) z dolną szczęką wysuniętą nieco do przodu. Posiada typ uzębienie homodontycznego(czyli wszystkie zęby mają podobny kształt i wielkość). Delfin butlonosy posiada dosyć pokaźny melon(wypukła struktura na czole, wypełniona tłuszczem), który pomaga ssakowi w echolokacji. Oczy nieduże, umieszczone po bokach głowy. Nozdrza umieszczone na czubku głowy i przekształcone w jeden otwór o średnicy 5 cm. Skóra delfina jest gładka, pozbawiona owłosienia. Grzbiet delfina zwykle ciemnoszary z jaśniejszymi bokami i białym, lub różowawym brzuchem.

Dymorfizm płciowy

Samce osiągają zwykle nieco większe rozmiary.

Populacja i zagrożenia

Delfin butlonosy jest jednym z najliczniejszych i najszerzej rozpowszechnionych delfinów. Jego populacja szacowana jest na ok. 600 tysięcy osobników. Jest objęty ustawą o ochronie ssaków morskich z 1972 roku, mimo to delfin często pada ofiarą człowieka. Niegdyś popularny obiekt polowań na delfiny, gdzie całe stada były zaganiane do brzegu przez łodzie, a następnie zabijane przez czekających na nich myśliwych, i choć dzisiaj polowania na walenie są zakazane przez większość państw to nadal są popularne min. w Japonii i na Wyspach Owczych. Delfiny są także zabijane przez rybaków, jako konkurent o ryby, a także często plączą się w sieci rybackie zastawiane np. na tuńczyki, oraz giną po kolizji z łodzią. Spadki populacji delfina butelkonosego odnotowano min. na Morzy Śródziemnym i Czarnym. Delfin jest także wrażliwy na zanieczyszczenia wody. Kwas perfluorooktanowy i metale ciężkie znacząco wpływają na obniżenie systemu odpornościowego, oraz powodują niewydolności narządów wewnętrznych delfina. Mimo to naukowcy spekulują iż w najbliższej przyszłości populacja delfina butelkonosego będzie utrzymywać się na bezpiecznym poziomie. Notowany jako gatunek najmniejszego ryzyka na wyginięcie.

Pożywienie

Głównie ryby pelagiczne i głowonogi.

Zachowanie

Jest gatunkiem społecznym, których grupy liczą od kilku osobników po stada liczące ponad 100 delfinów. Często stado delfinów może dzielić się na mniejsze podgrupy, łącząc się jedynie w określonej porze dnia, lub okresie roku. Najczęściej tworzą grupy ze względu na wiek, płeć, dojrzałość płciową, relacja społeczne itp., kształtując np. grupy matek, młodych delfinów nastolatków i samców. Stadem rządzi hierarchia, a na jego czele stoi zwykle najsilniejszy samiec. W razie jego braku, przewodnictwo przejmuje samica. Delfiny ukazują bardzo dużo zachowań społecznych. Agresje odzwierciedlają przez gryzienie, uderzenie płetwą i szczerzenie, natomiast akceptację przez głaskanie i okrywanie płetwą piersiową. Do komunikacji używają ok. 30 różnych dźwięków, przypominających gwizd, oraz mowy ciała. Często pomagają zranionym i chorym osobnikom własnego gatunku(rzadziej innego). Butlonos jest aktywnym delfinem, pływającym ze średnią prędkością 3-6 km/h, a maksymalnie do 30 km/h. Jest aktywny za dnia, jak i w nocy. Może wstrzymać oddech na 20 minut, lecz zwykle wynurza się raz do trzech razy na minutę. Śpi blisko powierzchni wody w stanie tzw. półśnie. Podczas snu odpoczywa jedynie jedna półkula mózgu, natomiast druga pozostaje aktywna, dzięki czemu delfin może cały czas machać ogonem, unosząc się na powierzchni, podpływać po powietrze i pozostać w miarę aktywnym na bodźce. Delfin śpi ok. 8 godzin. Delfiny polują w grupach, dzieląc zadania między poszczególnymi osobnikami(podobnie jak u wilków). Do wyszukiwania ławic ryb używają dobrego wzroku i umiejętności echolokacji. Najczęściej osaczają ryby w gęste skupisko, dzięki czemu delfin może wyłapać pojedyncze sztuki, lub zapędzają je na płytsze wody. Nauczyły się także korzystać z obecności rybaków, np. pomagając ludziom w zagonieniu ryb do sieci, a w zamian oczekując kilku ryb, lub odpadków w kutrów. Czasami przekopują dno morskie poszukiwaniu głowonogów i przydennych ryb. Niektóre delfiny nauczyły się korzystać z narzędzi np. gąbek morskich do wypłoszenia ryb znajdujących się w mulę, lub pustych muszli ślimaka, jako pułapka na ryby. Delfin butlonosy jest przyjaźnie nastawiony do człowieka, często ratując nurków i kapiących się z opresji, jaką jest np. rekin. Czasami odwzorowują także przyjazne zachowania w stosunku do innych zwierząt np. znany jest przypadek kiedy dwa kaszaloty karłowate(matka i młode) zostały uwięzione na płytkiej wodzie, między mierzeją, a plażą Mahia(Wyspa Północna, Nowa Zelandia). Mimo kilku prób ze strony ludzi, nie udało się uwolnić kaszalotów. Z pomocą przyszedł jednak delfin butlonosy(zwany Moko), który poprowadził kaszaloty do wąskiego kanału, prowadzącego na otwarte morze. Delfin butlonosy może także łączyć się w stada mieszane, wraz z innymi(zwykle większymi) gatunkami waleni np. z grindwalem krótkopłetwym, orką karłowatą i delfinem Risso, rzadziej z mniejszymi delfinem uzdeczkowym i delfinem długonosym. Częściej są wrogo nastawione do mniejszych waleni, zabijając mniejsze delfiny i morświny. Często zabijają również rekiny. Znane są przypadki delfinów, które zabijały młode własnego gatunku  Delfin butlonosy odznacza się dużą inteligencją, zdolny jest np. do rozwiązywania skomplikowanych problemów, rozumienia gestów(także ludzkich) i symboli, zapamiętywania, oraz rozpoznawania własnego odbicia. Delfiny rozumieją także wartości liczbowe.

Rozród

Delfin butlonosy jest poligamiczny. Samce zwykle grupowo, lub samotnie poszukują zdolnych do rozmnażania samic. Często samce śledzą grupy samic, aby w miarę szybko znaleźć gotową do rozrodu partnerkę. Samce kiedy znajdą ową samice, próbują oddzielić ją od stada, które może ewentualnie wtrącić się w dosyć brutalne zaloty. Samce zwykle otaczają samice, często dochodzi wtedy do walk między nimi. Podczas zalotów samiec wygina grzbiet, popychając, kąsając i uderzając płetwą samice. Akt kopulacyjny ma postać klasyczną(brzuch w brzucha). Jednak delfiny często kopulują nawet poza cyklem płciowym samicy, dlatego naukowcy spekulują iż mogą to robić dla przyjemności(podobnie jak człekokształtni). Ciąża samicy trwa 11-12 miesięcy. Młode rodzą się przez cały rok, choć największą liczbę urodzeń odnotowano na wiosnę i lato. Samica zwykle rodzi młode blisko brzegu, często z asystą innej samicy, a nawet samca. Delfinek rodzi się z płetwą do przodu. Samica rodzi tylko jedno młode, a nienarodzony delfin mierzy od 0,8-1,4 m i waży 9-30 kg. Po urodzeniu od razu umie pływać i wynurza się w celu zaczerpnięcia powietrza. Samica karmi swoje młode mlekiem, wstrzykiwanym butlonosowi wprost do pyska(delfiny nie umieją ssać) przez 18-20 miesięcy(choć odnotowano nawet 8 letnie osobniki nadal pijące mleko matki). Młode ciągle podąża za matką, czasami zaczepiając się o płetwę grzbietową rodzica w celu odpoczynku. Samce pozostają wraz z matką zwykle aż do 8-13 lat, kiedy osiągają dojrzałość. Samice pozostają w grupie rodzinnej zwykle na stałe, a dojrzałość uzyskują po 5-10 latach. Samice zwykle rozmnażają się raz na 2 do 6 lat.

Naturalni wrogowie

Głównie orki, a także żarłacz tygrysi, żarłacz biały, żarłacz ciemnoskóry i żarłacz tępogłowy. Młode osobniki mogą zostać zabite przez inne delfiny, nawet własnego gatunku. Delfin butlonosy rzadko pada ofiarą drapieżników, ze względu na jego szybkość, strategiczne manewry, oraz życie w stadzie.

Długość życia

ok. 50 lat. Najstarsza samica osiągnęła wiek 53 lat.

Znaczenie dla człowieka

Niegdyś obiekt polowań dla mięsa, obecnie polowania na delfiny są nadal organizowane jedynie w Japonii i na Wyspach Owczych, lecz ma to bardziej wydźwięk kulturowy. Delfin butlonosy ze względu na swoją inteligencję, obecnie ma wiele różnych zastosowań. Przynosi wysokie zyski dla firm, organizujących pokazy i pływanie z delfinami, wykorzystywany przez nurków do odnajdywania zatopionych przedmiotów, a przez wojsko do wyszukiwania min. W Brazylii popularne jest rybołówstwo z wykorzystaniem delfinów, które zaganiają ryby do sieci. Wykorzystywane także do badań nad echolokacją i termoregulacją, a także stosowane w terapiach przy dzieciach niepełnosprawnych. Ich przyjazne nastawienie i duża skłonność do zabawy, sprawiła iż są chętnie hodowane w oceanariach i tzw. delfinariach. Delfiny nieraz także uratowały życie ludziom na pełnym morzu, holując ich do brzegu i odganiając podwodne drapieżniki. Niemniej jednak zdarzały się przypadki ataków delfinów na ludzi(zwykle samce w szczycie godowym), choć kończył się zwykle niegroźnymi pogryzieniami.

Ciekawostki


  • Przypuszczalnie delfiny mogą przekazywać sobie dane informację np. dotyczące niebezpieczeństw i pożywienia.
  • Delfin butlonosy czasami zwany jest "mordercą morświnów". Często atakują i zabijają one te rzadkie walenie z niezwykłą zaciekłością, lecz nie do końca wiadomo dlaczego. Niektórzy sądzą iż chodzi o konkurencję o pożywienie, lecz morświny często polują na inne gatunki ryb, niż delfiny. Zdarza się iż samce delfinów gwałcą, a później zabijają morświny.
  • Popularny serial Flipper opowiada historię przyjaźni chłopca i delfina butelkonosego w którym wystąpił prawdziwy, tresowany delfin. Później delfiny wykorzystywano także przy innych produkcjach filmowych.
  • Delfin butlonosy może hybrydyzować się z orką karłowatą, tworząc wolfina. Odnotowano także hybrydy z delfinek długonosym i delfinem uzdeczkowym.
  • Delfiny z rodzaju Tursiops żyły już w pliocenie i plejstocenie. Przypuszczalnie pierwsze delfiny butlonose pochodzą z Morza Śródziemnego.
  • Delfin butlonosy liczy dwa podgatunki Tursiops truncatus truncatus i  Tursiops truncatus poncticus z Morza Czarnego(podgatunek zagrożony wyginięciem).
  • Niegdyś rodzaj Tursiops liczył jedynie jeden gatunek delfina butelkonosego(Tursiops truncatus), obecnie jednak z tego gatunku zostały wyodrębnione 3 kolejne min. Tursiops aduncus, Tursiops maugeanus i Tursiops australis. Tursiops maugeanus jest obecnie taksonem kwestionowanym przez wielu badaczy.
Bibliografia:
-https://en.wikipedia.org/wiki/Common_bottlenose_dolphin
-https://pl.wikipedia.org/wiki/Butlonos_zwyczajny
-http://www.iucnredlist.org/details/22563/0
-http://www.arkive.org/bottlenose-dolphin/tursiops-truncatus/
-http://animaldiversity.org/accounts/Tursiops_truncatus/
-http://marinebio.org/species.asp?id=33
-http://www.cms.int/reports/small_cetaceans/data/t_truncatus/t_truncatus.htm

środa, 3 września 2014

Kappa - japoński demon wodny

Pierwsze podania

Kappa to stworzenie, zaliczane do yōkai(japońskie mitologiczne stwory), występujące w mitologi i folklorze Japonii. Badacze nie są pewni co do wieku pierwszych źródeł przedstawiających kappę, lecz wiadomo iż był obecny już podczas formowania się japońskiej mitologi. Przypuszczalnie mógł być utożsamiany z dużymi, wodnymi żółwiami, lub salamandrami. Demony te są silnie związane ze środowiskiem wodnym, dlatego można jest spotkać w pobliżu rzek, jezior, oraz wilgotnych lasach i moczarach. Opisywane jako złośliwe, lubiące straszyć ludzi, budząc ludzi ze snu, lub kradnąc jedzenie. Czasami mogły stać się niezwykle niebezpieczne mogąc porywać i zabijać dzieci, topiąc kąpiących się ludzi, a nawet gwałcąc kobiety. Nie lubią ognia w wszelkiej postaci, dlatego po dziś organizowane są festiwale sztucznych ogni, które mają odstraszyć kappy od wiosek ludzkich. W bezpośredniej walce są bardzo silne i szybkie, niemal nie do pokonania, choć można jest przechytrzyć w bardzo łatwy sposób. Kiedy spotka się kappę, należy mu oddać pokłon. Demon tej jest bardzo uprzejmy z natury, dlatego także ukłoni się, przy czym wyleje wodę znajdującą się w uwypukleniu na jego głowie, która dodaje mu sił, przez co kappa zostaje pozbawiony energii, a nawet może umrzeć. Kappy są głównie mięsożerne i lubią mięso ludzkie, lecz najbardziej przepadają za ogórkami. Japończycy często wyrzucali ogórki do wody, przez co kappy nie polowały na ludzi, a także mogły stać się wobec nich życzliwe np. pomagając w irygacjach pół ryżowych, lub znajdując rzadkie zioła, pomagające leczyć chorych.

Wygląd

Kappa najczęściej przedstawiany jako hybryda kilku gatunków zwierząt min. żółwia, małpy i żaby. Posturą przypominał żabę z chwytnymi i wydłużonymi kończynami, których palce połączone były błoną pławną. Na grzbiecie znajdowała się żółwia skorupa. Twarz była nieco wydłużona z wargami przypominającymi dziób. Na czubku głowy znajdowało się wgłębienie w którym znajdowała się woda, dodająca kappie sił.

  • Utopiec - słowiański wodny demon, zrodzony z ciał topielców i nienarodzonych płodów. Obwiniany za topienie ludzi i powodowanie powodzi. Przedstawiany jako człowiek o oślizgłej i zielonkawej skórze i ciemnych, długich włosach.

W środkach masowego przekazu

Obecnie kappa jest obiektem badań kryptozoologi. Często przedstawiany w japońskich opowieściach, mangach i anime np. Kappa, opowieść o króliku-samuraju Usagi Yōjimbō. W cyklu opowiadań Harry Potter przedstawiony jest wodnik kappa, czyli wodna małpa występująca na terytorium Japonii. Profesor Lupin uczył głównych bohaterów obrony przed tym stworzeniem. Kappa występuje także w świecie gry Dungeons & Dragons i Might and Magic Heroes VI.

Bibliografia:
-https://pl.wikipedia.org/wiki/Kappa_(demon)
-https://en.wikipedia.org/wiki/Kappa_(folklore)
-http://paranormalzone.pl/swiat-odkrywcy/strefa-sceptyka/item/165-mityczny-kappa-demon-wody