sobota, 19 sierpnia 2017

Osteopilus marianae - płaz w bromelii na Jamajce.

  • Królestwo: Zwierzęta
  • Podtyp: Kręgowce
  • Gromada: Płazy
  • Rząd: Płazy bezogonowe
  • Rodzina: Rzekotkowate
  • Gatunek: Osteopilus marianae

Występowanie

Osteopilus marianae jest płazem endemicznym dla środkowej części Jamajki.

Siedlisko 

Zamieszkuje pierwotne równikowe lasy sosnowe i liściaste, wśród roślin z rodziny bromeliowatych(bromelidy), między 120, a 880 m n.p.m.

Ogólny opis

Osteopilus są przedstawicielami rzekotkowatych. Ciało barwy od brązowej po oliwkową z szarym, zielonym lub brązowym unikalnym wzorem. Kończyny wydłużone, z palcami zakończonymi zaokrąglonymi przylgami. Płona pławna w zaniku lub nieobecna. Oczy oraz tympanum(bębenek) duże.

Osteopilus marianae osiąga ok. 4 cm długości ciała. Nie posiada worka krtaniowego. Nie jest znana dokładna charakterystyka gatunku.

Dymorfizm płciowy

Brak danych. U spokrewnionych gatunków samice zwykle osiągają większe rozmiary.

Populacja i zagrożenie

Gatunek klasyfikowany jako poważnie zagrożony wyginięciem. Osteopilus marianae zamieszkuje ograniczony i rozdrobniony obszar, który zagrożony jest wylesieniem, głównie za sprawą rozwoju osadnictwa, rolnictwa, turystyki i pozyskiwania drewna. Zamieszkuje jedynie tereny pierwotnego lasu i nie toleruje terenów zmienionych przez człowieka. Gatunek wydaje się mniej liczny od występującego na tych samych terenach spokrewnionego gatunku Osteopilus wilderi. Trend populacji oszacowany jest na malejący. Osteopilus marianae występuje na kilku obszarach przyrody chronionej, lecz nie jest to dostateczna forma ochrony gatunku.

Pożywienie 

Drobne bezkręgowce.

Zachowanie

Osteopilus marianae jest płazem ściśle związanym z bromelidami(skupiska roślin z rodziny bromeliowatych), także cały ich cykl życiowy jest ograniczany do nich. Niegdyś sądzono iż z uwagi na brak worków krtaniowych, Osteopilus marianae nie komunikuje się przy pomocy dźwięków, jednak w rzeczywistości może wydawać z siebie wibrujące odgłosy.

Rozród

Brak danych. Jaja składane są w zgromadzonej wodzie w rozetkach liści, gdzie kijanki się także rozwijają. Dalsze dane na temat rozrodu gatunku są nieznane.

Długość życia 

Brak danych.

Naturalni wrogowie

Brak danych.

Podgatunki

Nie wyróżnia się.

Znaczenie dla człowieka

Gatunek nie posiada szczególnego znaczenia dla człowieka.

Systematyka i pokrewieństwo

Osteopilus to rodzaj rzekotek zamieszkujących Wielkie Antyle i Bahamy do których zaliczanych jest 8 gatunków min. rzekotka kubańska(Osteopilus septentrionalis), Osteopilus dominicensis i Osteopilus brunneus. Rodzaj Osteopilus klasyfikowany jest także do podrodziny Lophyohylinae która obejmuje 12 rodzajów min. Dryaderces, Phyllodytes czy Phytotriades. 

Sama rodzina rzekotkowatych to duża grupa płazów zamieszkująca wszystkie kontynenty(poza Antarktydą). Przodkowie tych żab liczą sobie 70 mln lat(najstarszy okaz rzekotki nazwany katalogowo "aff. Hylidae indet" z terenów Wyoming).           


Bibliografia:
-http://eol.org/pages/331010/overview
-http://www.iucnredlist.org/details/55809/0
-https://en.wikipedia.org/wiki/Osteopilus
-http://fossilworks.org/bridge.pl?a=collectionSearch&taxon_no=37469&max_interval=Cretaceous&country=United%20States&state=Wyoming&is_real_user=1&basic=yes&type=view&match_subgenera=1

sobota, 12 sierpnia 2017

Kaczuga birmańska - ponownie okryty batagur

  • Królestwo: Zwierzęta
  • Podtyp: Kręgowce
  • Gromada: Gady
  • Rząd: Żółwie
  • Rodzina: Batagurowate(Geoemydidae)
  • Gatunek: Kaczuga birmańska(Batagur trivittata)

Występowanie

Tereny Mjanmu w systemach rzecznych Saluin, Irawadi oraz ich dopływów(obecnie głownie ograniczony do kilku siedlisk). Przypuszczalnie może występować także na terenie prowincji Junnan(Chiny).

Siedlisko

Zasiedla duże i głębokie rzeki i jeziora z piaszczystą plażą.

Ogólny opis

Batagurowate(Geoemydidae)  to rodzina żółwi skrytoszyjnych. Karapaks płaski lub wypukły, plastron zwykle duży. Palce objęte błoną pławną. Część nosowa wydłużona z dużymi, okrągłymi nozdrzami. Oczy duże, osadzone na bokach głowy.

Kaczuga birmańska jest dużym żółwiem, osiągającym ok. 60 cm długości karapaksu. Karapaks ma kształt eliptyczny, koloru od brązowego do oliwkowego. Reszta ciała koloru szarego. Głowa wąska, wydłużona, podobna kształtem do batagura baska, czasem o lekko żółtawym kolorze. Plastron koloru od żółtego do pomarańczowego, czasami pokryty ciemnymi plamami.

Dymorfizm płciowy

Samce posiadają trzy, zwykle słabo widoczne, podłużne pasy na karapaksie, oraz jeden dobrze widoczny(czarny) pas, ciągnący się od nasady nosa po kraniec głowy(dobrze widoczny zwłaszcza w okresie godowym).

Populacja i zagrożenia

Kaczuga birmańska jest jednym z najbardziej zagrożonych gatunków żółwi. Do roku 2001 był on uznawany za gatunek przypuszczalnie wymarły, aż do momentu kiedy badacze znaleźli skorupę po niedawno zabitym żółwiu nad rzeką Dokhtawady. Niedługo później kilka żywych osobników zostało odkrytych na rynkach na terenie Chin i w zbiornikach wodnych na terenie Mandalaju(Mjanma). Dzięki odnalezionym kaczugą utworzono chronioną kolonie. W 2007 roku stworzono program mający na celu hodowle kaczugów w niewoli, zbieranie jaja z naturalnego siedliska i inkubowanie ich w niewoli wraz z wypuszczaniem ich później na wolność(wokół rezerwatu w Htamanthi). Dzięki wsparciu rządu  Myanmaru program odniósł spory sukces, a liczebność gatunku nieco wzrosła. W 2011 roku utworzono nową kolonie w miejscowości Linpha, na wypadek katastroficznych wydarzeń(żyje tam ok. 300 osobników). W 2015 roku odbyło się wielkie wydarzenie wypuszczenia 60 żółwi do naturalnego środowiska, wpierane przez lokalną ludność, a także w niedługim ostępie czasu wypuszczono kolejne 100 żółwi. Przed rozpoczęciem programu znano jedynie jedną niewielką, dziką populację(ok. 10 dorosłych samic) z odległych terenów rzeki Upper Chindwin.

Głównym zagrożeniem dla kaczugi były polowania. Jej mięso i jaja były uważane za ważne źródło żywności. Przypadkowe utonięcia w sieci oraz niszczenie siedliska(budowa tam, kopalnictwo) także bardzo odbiło się na populacji żółwia, która z uwagi na niską przeżywalność młodych osobników i bardzo wolny rozwój, nie regenerowała się.

Obecnie kaczuga birmańska uważana jest za gatunek poważnie zagrożony.

Pożywienie

Brak informacji. Przypuszczalnie podobnie jak inne gatunki batagurów jest gatunkiem głównie roślinożernym, żywiącym się opadłymi do wody owocami i częściami roślin, roślinnością wodną i pędami. Mogą urozmaicać dietę w upolowane ryby, mięczaki, skorupiaki i padlinę.

Zachowanie

Kaczuga birmańska jest gatunkiem żółwia o wodnym trybie życia, wychodzącym na ląd głównie w celach wygrzania się. Używa zwykle do tego celu wynurzonych kłód, kamieni lub podpływa na brzeg. Jest gatunkiem o samotnym trybie życia, zwykle nie tolerującym innego żółwia w pobliżu(wyjątkiem jest okres rozrodczy), nie ma jednak wyznaczonych terytorium, zwykle wędrując w poszukiwaniu pożywienia. Aktywny jest prawdopodobnie całodobowo, jednak większość dnia spędza na wygrzewaniu. Nie jest jednoznacznie określone jak bataury odnajdują pożywienie, na pewno służy im do tego dobry wzrok i węch, choć przypuszczalnie wyczuwają także wibrację w wodzie(spowodowanymi przykładowo spadającym owocem do wody).

Rozród

Słabo poznany. Samice zakładają gniazda i składają jaja na przełomie grudnia i stycznia. W wykopanym zagłębieniu samica składa ok. 25 jaj. Okres inkubacji-brak danych(u innych gatunków przeciętnie 70-90 dni). W niewoli w ciągu 7 lat młode osobniki osiągają wielkość 25 cm długości(karapaksu).

Długość życia

Brak danych. Przypuszcza się że batagury żyją od 40 do 80 lat.

Naturalni wrogowie

Dla młodych osobników duże ryby, ptactwo wodne i warany. Dorosłe osobniki przypuszczalnie nie padają ofiarą drapieżników(poza człowiekiem).

Podgatunki 

Nie wymienia się.

Znaczenie dla człowieka

Niegdyś obiekt polowań dla smacznego mięsa i jaj. Obecnie objęty całkowitą ochronną, natomiast lokalna ludność podlega edukacji, która ma na celu uświadamiać potrzebę chronienia gatunku, dlatego obecnie sporadycznie notuje się polowania na kaczugę.

Gatunek trzymany min. w Ogrodzie Zoologicznym Yadanabon(Mandalaj, Mjanma) i Lawkananda Park w Paganie(ośrodek ratowania żółwi), głównie w celach programu zachowawczego.

Systematyka, ewolucja i pokrewieństwo

Pierwotnie takson Geoemydidae(Bataguridae, batagurowate) wliczano jako podrodzina rodziny żółwi błotnych(Emydidae), z uwagi na duże podobieństwo morfologiczne, choć w latach osiemdziesiątych podwyższono jego status do rangi rodziny. Batagurowate są rodziną o dużej liczbie gatunków, dlatego ich systematyczny podział nie jest ściśle określony. Wiele gatunków krzyżuje się ze sobą, tworząc hybrydy, co także utrudnia identyfikacje gatunku. Obecnie przyjmuje się iż rodzina Geoemydidae rozgałęzia się na 2 podrodziny Geoemydinae i Rhinoclemmydinae i 19 rodzai.

Skamieniałości i ewolucja Geoemydidae  nie jest także blisko poznana. Najstarsze skamieniałości batagurowatych sięgają eocenu(50 mln lat temu). Ze skamieniałości znany jest Mauremys gaudryi występujący na terenie Europy(Francja, Austria) 8-2,5 mln lat temu, Ptychogaster cayluxensis także z terenów europejskich, lecz liczący ok. 40-20 mln lat, czy Mauremys thanhinensis z Tajlandii, liczący sobie 37-33 mln lat.

Obecnie najczęściej kaczuga birmańska jest klasyfikowana do rodzaju Batagur wraz z Batagur affinis, Batagur baska, Batagur borneoensis, Batagur dhongoka i Batagur kachuga. Niegdyś i sporadycznie obecnie jest klasyfikowana do rodzaju Kachuga, który została zlikwidowany, a członkowie podzieleni między inne rodzaje. 


Bibliografia:
-http://www.turtlesurvival.org/component/taxonomy/term/summary/40/7#.WYSFFoTyjcs
-http://www.asianturtlenetwork.org/field_guide/kachuga_trivittata.htm
-http://www.iucnredlist.org/details/10952/0
-https://en.wikipedia.org/wiki/Geoemydidae
-https://www.sciencedaily.com/releases/2015/04/150410165158.htm
-http://fossilworks.org/bridge.pl?a=taxonInfo&taxon_no=276087