środa, 23 listopada 2016

Phoeniconotius eyrensis - duży, australijski flaming

  • Królestwo: Zwierzęta
  • Podtyp: Kręgowce
  • Gromada: Ptaki
  • Rząd: Flamingowe
  • Rodzina: Flamingi
  • Gatunek: Phoeniconotius eyrensis

Występowanie

Gatunek zamieszkiwał zapewne tereny Australii Południowej w pobliżu jeziora Eyre. Szczątki flamingów odnajdywane są na terenie pomniejszych jezior Kununka, Pitikanta i Ngapakaldi na wschód od głównego jeziora Eyre(tereny te zbiorowo nazywane są Lake Ngapakaldi to Lake Palankarinna Fossil Area).

Okres występowania

Szczątki datowane są na okres od późnego oligocenu do wczesnego miocenu(25-20 mln lat).

Siedlisko

Gatunek zapewne egzystował u brzegów płytkich, stałych i słonych jezior. 

Ogólny opis

Flamingi to rodzina, dużych ptaków o kilku charakterystycznych i rozpoznawalnych cechach. Ich szyja jest zagięta na kształt litery "S", nogi długie i cienkie z trzema palcami przednimi, spiętymi płoną pławną i jednym tylnym. Podczas lotu szyja i nogi zostają wyciągnięte. Ciało krępe, skrzydła długie, natomiast ogon krótki. Flamingi posiadają różową, szarą, lub białą barwę upierzenia z czarnymi lotkami. Dziób flamingów jest duży, gruby i zagięty ku tyłowi(u osobników młodych dziób niemal prosty z uwagi na inną dietę), wyspecjalizowany w wychwytywanie drobnego planktonu. Ptak przepycha językiem wodę, przez blaszki umieszczone w szczęce.

Phoeniconotius eyrensis był masywnie zbudowanym, dużym gatunkiem flaminga. Sądzi się iż osiągał nieco większe rozmiary niż obecnie występujący czerwonak(Phoenicopterus ruber), ok. 1,5 m, lecz z uwagi na znikomą ilość szczątków(głównie śródstopia i kości skokowej), trudno oszacować dokładną wielkość zwierzęcia. Powierzchnia stawowa spodniej części stopy nie jest tak dobrze rozbudowana jak u współczesnych flamingów, co może świadczyć o tym iż flaming nie był dobrym pływakiem. Natomiast gatunek posiada dobrze rozwinięty tylny palec, podobnie jak bociany, ibisy i żurawie(możliwe podobne przystosowania).

Dymorfizm płciowy

Brak danych. U flamingów występuje słabo widoczny dymorfizm płciowy. Zwykle samce osiągają nieco większe rozmiary.

Pożywienie 

Brak danych. Współczesne flamingi żywią się drobnymi żyjątkami, wychwytywanymi poprzez odfiltrowywanie wody przez dziób. W diecie flamingów znajdują się małe skorupiaki, mięczaki, larwy owadów, narybek, okrzemki, sinice, glony i nasiona roślin. Niektóre flamingi wyspecjalizowały się w pobieranie jednego typu pokarmu(np. flaming mały w spożywaniu sinic). Przypuszczalnie Phoeniconotius eyrensis także odżywiał się drobnymi organizmami wodnymi, lecz z uwagi na brak pozostałości czaszki, czy dzioba flaminga, pozostaje to jedynie hipotezą.

Zachowanie 

Brak danych. Przypuszczalnie jak obecne flamingi, Phoeniconotius eyrensis był gatunkiem stadnym, mogącym tworzyć nawet kilku tysięczne kolonie. Flamingi zamieszkują głównie tereny blisko brzegu, żerując w płytkiej wodzie, błocie, lub osadach dennych. Podczas brodzenia, flaming zatapia dziób, lub całą głowę, obracając ją o 180°(tak że żuchwa znajduje się nad szczęką). Mając lekko otwarty dziób, ruszając głową na boki i powoli krocząc ptak wyłapuje drobne żyjątka z wody, dzięki specyficznie ukształtowanemu dziobowi. Nadmiar soli w diecie wydalany jest przez gruczoły solne(umieszczone nad oczami). Flamingi są na ogół ptakami wędrownymi, zmieniającymi miejsce żerowania w razie potrzeby, przelatującymi nieraz bardzo dalekie dystanse. Aby wzbić się w powietrze potrzebują kilka metrów na rozpęd(podobnie jak kaczki, łabędzie, żurawie itp.). W razie zagrożenia flaming szybko próbuje odlecieć, odgłosem(trąbiącym, przypominającym głos gęsi) alarmując towarzyszy.

Phoeniconotius eyrensis w przeciwieństwie do współczesnych flamingów nie był tak dobrym pływakiem(powierzchnia stawowa spodniej części stopy nie jest dobrze rozbudowana), przez co sądzi się iż żerował jedynie na płyciznach. Obecność dobrze rozwiniętego tylnego palca(podobnie jak u bocianów, ibisów, czy żurawi), może świadczyć iż flaming preferował bardziej lądowe środowiska np. mokradła, zalane łąki. Phoeniconotius eyrensis współistniał na tym samym terenie z anatomicznie bardzo podobnym gatunkiem flaminga Phoenicopterus novaehollandiae.


Rozród

Brak danych. Flamingi łączą się w pary na całe życie. W obrębie płytkiej wody, lub na brzegu para buduje gniazdo w kształcie kopca z mułu, błota, kamieni i osadów dennych. Samica składa zwykle jedno jajo(rzadziej dwa), które wysiadywane jest przez oboje rodziców przez około 30 dni. Młode zwykle kilka dni po wykluciu opuszcza gniazdo, oraz grupuje się z innymi flamingami w podobnym wieku(tworzą tzw. żłobki)  Dziób młodych osobników posiada mniej wykrzywiony kształt, także nie jest zdolny do odfiltrowywania pokarmu z wody. Pisklęta karmione są specjalną wydzieliną mleko-podobną, zwaną ptasim mleczkiem. Substancja ta wydzielana jest przez wól obu płci. Zwykle w przeciągu 2-3 miesięcy od wyklucia flaming usamodzielnia się.

Długość życia

Brak danych. Flamingi są ptakami długowiecznymi, żyjącymi po kilkadziesiąt lat.

Naturalni wrogowie

Brak danych. Phoeniconotius eyrensis mógł padać ofiarą krokodyli, waranów, żabiru, wilków workowatych i lwów workowatych(Thylacoleonidae). W szczególności zagrożone atakami drapieżników były pisklęta.

Przyczyny wymarcia

Za bezpośrednią przyczynę wymarcia flaminga Phoeniconotius eyrensis uważa się zmiany klimatyczne. Pod koniec oligocenu klimat na terenie Australii stawał się coraz bardziej suchy, co doprowadziło do stopniowego zaniku wielu środowisk wodnych, w tym jeziora Eyre. Kontynent australijski był zamieszkiwany przez flamingi do późnego plejstocenu, lecz z uwagi na brak dużych, stałych systemów wodnych(na terenie Australii duży procent środowisk efemerycznych) obecnie wymarły.

Znaleziska 

Szczątki Phoeniconotius eyrensis zostały odnalezione na terenie Etadunna Formation nad jeziorem Pitikanta( Lake Ngapakaldi to Lake Palankarinna Fossil Area). Holotyp(z 1963 roku) składał się z kości skokowej i kości śródstopia(palców), które obecnie znajdują się w University of California Museum of Paleontology. Brak danych na temat innych znalezisk dotyczących Phoeniconotius eyrensis.


Systematyka i pokrewieństwo

Rząd flamingowych obejmuje obecnie 2 rodziny ptaków: flamingi(obecni przedstawiciele) i Palaelodidae(wymarła rodzina z rodzajami Adelalopus, Palaelodus i Megapaloelodus). Do owego rzędu klasyfikuje się także niepewny w klasyfikacji rodzaj Juncitarsus, Elornis i Leakeyornis. Flamingi niegdyś klasyfikowane były do rzędu bocianowych, lecz obecnie wyselekcjonowano dla nich odrębny rodzaj, a wyniki genetyczne zasugerowały iż najbliższym krewnym flamingów są perkozy. Obecnie rodzina obejmuje 6 gatunków flamingów w 3 rodzajach: flaming różowy(Phoenicopterus roseus), flaming karmazynowy(Phoenicopterus ruber), flaming chilijski(Phoenicopterus chilensis), flaming mały(Phoeniconaias minor), flaming andyjski(Phoenicoparrus andinus) i flaming krótkodzioby(Phoenicoparrus jamesi), lecz znanych jest także 8 gatunków wymarłych.

Najstarsze szczątki flamingów liczą sobie ok. 30-40 mln lat(późny eocen), lecz badacze sądzą iż rodzina powstała znacznie później. Skromne pozostałości utrudniają zagłębienie się w ewolucję flamingów, choć sądzi się iż ich przodkowie(min. Torotix, Gallornis i Scaniornis) żyli już we wczesnej kredzie. Przedstawiciele siostrzanej rodziny Palaelodidae, zwanej "pływającymi flamingami", łączą cechy flamingów i perkozowych. Wizerunkowo przypominają flamingi(długie nogi i szyja), choć ich anatomiczne przystosowania wykazują iż były ptakami świetnie pływającymi. Możliwe iż Palaelodidae odziedziczyły cechy pierwszych ogniw, łączących cechy perkozów i flamingów.

Obecnie flamingi można spotkać na wszystkich kontynentach, poza Antarktydą i Australią. Jednak do późnego plejstocenu zamieszkiwały także kontynent australijski. Szczątki obecnie żyjącego flaminga karmazynowego(Phoenicopterus ruber) odnaleziono na owym kontynencie i jest przypuszczalnie ostatnim flamingiem tamże żyjącym. Flamingi preferują tereny o klimacie ciepłym, choć migrujące ptaki spotykano nieraz także na terenach, gdzie raczej się ich nie spodziewa(kilka obserwacji także na terenie Polski). Flamingi zasiedlają zwykle stałe i duże zbiorniki wodne, zwłaszcza jeziora o różnym poziomie zasolenia, laguny i delty rzek. W razie braku pokarmu lub wysychania zbiornika wodnego flamingi mogą migrować.

Flamingi osiągają od 80 cm do 150 cm długości ciała. Posiadają kilka charakterystycznych cech w budowie ciała(długie nogi, esowato zagiętą szyję, krótki ogon i dziób przystosowany do odfiltrowywania małych żyjątek z wody). Jednak najbardziej rozpoznawalną cechą flamingów jest ich upierzenie, zwykle występujące w kolorze różowym. Ów zabarwienie jest wynikiem występowania w piórach organicznego związku, zwanego astaksantyną(który magazynowany jest w ciele organizmów żywych). Flamingi zjadają drobne skorupiaki, które żywią się jednokomórkowymi algami, które wytwarzają ten związek.

Flamingi sporadycznie są obiektem polować dla mięsa i jaj, głównie przez ludność tubylczą. Regionalnie można także zakupić mięso i jaja ów ptaka. Czasami sprzedaje się także pióra flamingów, choć tracą one zabarwienie z czasem. Flamingi spotyka się także w prywatnych hodowlach i ogrodach zoologicznych.

Obecnie żaden z flamingów nie jest gatunkiem poważnie zagrożonym. Jedynie flaming andyjski uznawany jest za gatunek narażony. Pozostałe gatunki są klasyfikowane jako niższego ryzyka, lub bliskie zagrożenia. Flamingom zagrażają głównie zmiany środowiskowego, min. kopalnictwo(np. boraksu, który zatruwa wodę), wahania poziomu wody, erozja gleby, płoszenie przez ludzi oraz kłusownictwo. Wszystkie flamingi podlegają ochronie gatunkowej.

Phoeniconotius eyrensis jest obecnie jedynym przedstawicielem swojego rodzaju. Niektórzy autorzy klasyfikują go do rodzaju Phoenicopterus.

Ciekawostki  

  • Phoeniconotius eyrensis posiada kilka cech anatomicznych wspólnych dla przedstawicieli rodzaju Palaelodus(rodzina Palaelodidae) min. duży, masywny tylny palec. Jednak dalsza, bardziej masywna, budowa śródstopia wskazuje bliższe podobieństwo ze współczesnymi flamingami. Z uwagi na te cechy gatunek najczęściej klasyfikowany jest do monotypowego rodzaju Phoeniconotius.
  • Wraz z wysychaniem jeziora Eyre(jak i innych dużych zbiorników) z kontynentu australijskiego znikło wiele gatunków min. wężówka Anhinga walterbolesi, kanguroszczury z rodzaju Ngamaroo, koala Litokoala kutjamarpensis, jamraje z rodzaju Bulungu, oraz przypuszczalnie największe torbacze diprotodonty.
  • Znany jest 8-9 gatunków wymarłych flamingów: 4 zamieszkujące Amerykę Północną i Środkową(Phoenicopterus floridanus, Phoenicopterus stocki, Phoenicopterus copei i Phoenicopterus minutus), 2-3 Australię(Phoeniconotius eyrensisPhoenicopterus novaehollandiae i Phoeniconaias gracilis(?)) i po jednym europejskim(Phoenicopterus croizeti) i afrykańskim(Phoenicopterus aethiopicus). Fragmentaryczne i skąpe szczątki flamingów często były błędnie identyfikowane np. jako pozostałości po prehistorycznych bocianach, ibisach, czy siewkowcach, dlatego w literaturze często spotkać się można z pewnego rodzaju zamieszaniem dotyczącym klasyfikacji.
Bibliografia:
-http://australianmuseum.net.au/phoeniconotius-eyrensis
-http://www.prehistoric-wildlife.com/species/p/phoeniconotius.html 
-https://sora.unm.edu/sites/default/files/journals/condor/v065n04/p0289-p0299.pdf 
-https://pl.wikipedia.org/wiki/Flamingi
-https://en.wikipedia.org/wiki/Flamingo
-https://it.wikipedia.org/wiki/Phoeniconotius_eyrensis

środa, 9 listopada 2016

Morpho cypris - jeden z najpiękniejszych motyli świata

  • Królestwo: Zwierzęta
  • Typ: Stawonogi
  • Gromada: Owady
  • Rząd: Motyle
  • Rodzina: Rusałkowate
  • Gatunek: Morpho cypris

Występowanie

Morfida Morpho cypris można spotkać na terenie południowego Nikaragua, Kostaryki, Panamy, Kolumbii i zachodniej Wenezueli. Jego występowanie w innych częściach Wenezueli, oraz na terenie Ekwadoru wymaga potwierdzenia. Niektóre źródła mówią także o jego występowaniu na terenie Trynidadu i Tobago.

Siedlisko

Morpho cypris najczęściej żyje wśród koron drzew na terenie lasów deszczowych. Preferuje tereny wzdłuż cieków wodnych(strumieni, rzek), gdyż przerwy wśród koron drzew umożliwiają motylowi swobodny lot.

Ogólny opis

Skrzydła przednie, jak i tylne motyli z rodzaju Morpho posiadają podobną wielkość. Zwykle jedynie górny kraniec przedniej pary skrzydeł jest bardziej wydłużony. Brzegi skrzydeł mogą być delikatnie karbowane, zwłaszcza na tylnej parze skrzydeł. Głowa, tułów, odwłok i nogi zwykle ciemnego koloru. Podobnie jak u innych przedstawicieli rusałkowatych, pierwsza para odnóż zredukowana. Gąsienice zwykle czerwono-brązowe z jaśniejszymi plamami na grzbiecie i drażniącymi włoskami, gęsto usytuowanymi na części głowowej, oraz w kilku parzystych kępkach na grzbietowej części ciała. Pozostała część ciała pokryta rzadszym owłosieniem.

Morpho cypris jest dużym przedstawicielem rodziny rusałkowatych, osiągającym od 12 do 14 cm rozpiętości skrzydeł. U tego gatunku występuje wyraźny dymorfizm płciowy. Przednia para skrzydeł samca jest koloru ciemno błękitnego z metalicznym połyskiem. Na skrzydłach ciągną się 2 rzędy białych plam. Jeden rząd blisko krańca skrzydła. Plamy są małe i rzadko połączone. Drugi rząd w okolicach środka skrzydła. Plamy są wyraźnie większe, często zlewają się ze sobą. Spód skrzydeł biało-brązowy. Zwykle odzwierciedla białe rzędy plam na wierzchniej stronie, lecz dodatkowo między nimi występują 3 duże, brązowe pawie oczka. Tylna para skrzydeł podobnie ciemno błękitna z metalicznym połyskiem. Rzędy białych plam kontynuują się na owym skrzydle, lecz zwykle łączą się ze sobą tworząc pręgę. Spód skrzydła biało-brązowy, odzwierciedla wierzchnią stronę. Między białymi pręgami, występuje 6 brązowych białych oczek, różnych wielkości(zwykle przednie większe). Samica koloru żółtobrązowego. Okolice brzegów skrzydeł, oraz przednia część przedniej strony skrzydła(discal cell) koloru czarnego, lub ciemnobrązowego. Na granicznej, ciemnej stronie skrzydła widoczny jest jasny(żółtobrązowy) rząd plam. Spód skrzydła biało brązowy, nieodzwierciedlający wierzchnią stronę. Widoczne brązowe pawie oczka(zwykle 3 na przedniej parze i 6 na tylnej). Gąsienica posiada zwykle mozaikę kolorów na ciele(czarny, zielony, brązowy, żółty i szary) z jasnozielonymi, dużymi dwiema plamami na grzbiecie. Spód ciała szary. Gąsienica posiada charakterystyczne dla morfidów owłosienie. Poczwarka koloru zielonego, kształtem przypominając odwróconą łezkę.

Dymorfizm płciowy

Bardzo wyraźny. Różnica w ubarwieniu skrzydeł(patrz wyżej). Nie zaobserwowano różnic w wielkości między płciami.

Populacja i zagrożenia

Morpho cypris nie podlega klasyfikacji w stopniach zagrożenia IUCN. Istnieje jednak kilka poważnych zagrożeń dla przetrwania gatunku min. utrata siedliska(wycinka i fragmentacja lasów, osuszanie terenów), oraz kolekcjonerstwo(motyle są masowo wyłapywane i sprzedawane kolekcjonerom). Niektóre podgatunki, jak Morpho cypris bugaba, Morpho cypris aphrodite i Morpho cypris schausi są motylami rzadkimi i traktowanymi jako zagrożone, mimo to nadal nie zostały wpisane na listę gatunków zagrożonych IUCN. Obecnie motyle chronione są jedynie na terenie parków narodowych, choć niektóre kraje(jak Kostaryka, czy Nikaragui) wykazały inicjatywę ochrony owego gatunku.

Pożywienie

Preferowaną rośliną żywicielską jest Inga marginata(rodzina bobowatych), lecz możliwe że może żerować także na innych gatunkach roślin. Imago odżywi się głównie sokiem mlecznym(ciecz wydostająca się z uszkodzonych tkanek roślinnych) i cieczą z sfermentowanych owoców. Przypuszczalnie jak inne motyle jego rodzaju, imago nie żywi się nektarem kwiatowym.


Zachowanie

Morpho cypris jest motylem dziennym. Imago żyje wśród koron drzew, choć w poszukiwaniu partnera może przemieszczać się między wszystkimi strefami lasu. Mimo iż motyl żyje wśród gęstych koron drzew, atrakcyjne są dla nich strefy otwarte(szerokie odstępy między koronami, spowodowanymi na przykład przepływającą rzeką). Samce morfida posiadają wojowniczy charakter. Nie akceptują na swoim terytorium nie tylko innych samców, lecz także innych motyli. Samce imago przez większość dnia, głównie w godzinach porannych i południowych, patrolują terytorium w poszukiwaniu partnera. Większość aspektów życia gatunku nie jest poznana.

Rozród

Brak danych. Przypuszczalnie cykl rozwojowy nie odbiega nadto od spokrewnionych gatunków. Kopulacja u morfidów trwa dosyć długo(od kilku godzin, przez kilka dni).  Samica składa skupisko małych, zielonych jaj na wierzchniej stronie liścia rośliny żywicielskiej. Po ok. 9 dniach wykluwają się gąsienice, które od razu zaczynają żerować. Gąsienice posiadają drażniące owłosienie, które przy kontakcie ze skórą powodują zwykle niegroźne oparzenia i wysypkę. Niektóre doniesienia mówią iż gąsienice morfidów przejawiają zachowania kanibalistyczne. Przed przeobrażeniem się w poczwarkę, larwa przechodzi ok. 4-6 wylinek. Przepoczwarczenie trwa ok. 3 dni. Poczwarka zwykle zawieszona jest na łodydze. Przy dotknięciu drga, emitując ultradźwięki, mające za zadanie odpędzić drapieżniki. Ukształtowany motyl uwalnia się ze skorupki poczwarki, rozkłada skrzydła w celu wysuszenia ich i odlatuje. Cały cykl od jajka do imago trwa ok. 100 dni.

Długość życia

Cały cykl życia morfida trwa ok. 140 dni. Imago żyje od 2 do 4 tygodni.

Naturalni wrogowie

Niektóre ptaki np. złotopióry, tyrankowate, lecz także pająki, żaby i bazyliszki. Gąsienice posiadają bardzo skuteczny mechanizm obronny(włoski drażniące), jednak mało skuteczny przed atakiem mrówek. 

          

Znaczenie dla człowieka

Z uwagi na niepowtarzalne zabarwienie skrzydeł samców, motyl jest bardzo cenionym egzemplarzem w kolekcjach zbieraczy motyli. Najczęściej przywabia się je przy pomocy lekko sfermentowanych owoców, lecz z uwagi na żerowanie głównie w koronach drzew, gatunek rzadko zostaje uchwycony. Poza tradycyjnym zbieraniem motyli w celu ich wypreparowania, nierzadko poluje się na ten gatunek w celu jego sfotografowania. Rdzenna ludność wykorzystuje skrzydła morfidów jako rodzaj biżuterii. Niektóre morfidy są hodowane, głównie w celu zaspokojenia potrzeb kolekcjonerów na rynku, oraz jako atrakcja w motylarniach.

Systematyka i pokrewieństwo

Morpho jest rodzajem o niejednoznacznie określonej liczbie przedstawicieli. Niektóre źródła podają iż jest ich jedynie 29, inne znów uznają ponad 450 gatunków. Według Catalogue of Life obecnie znanych jest 83 gatunków z rodzaju Morpho. Jednak według niektórych badaczy pewne podgatunki należy klasyfikować jako gatunki, stąd zmienna liczba przedstawicieli rodzaju.

Morfidy należą do jednych z najpiękniejszych motyli świata. Połyskujące, żywo zabarwione skrzydła ustępują urodzie jedynie niektórym przedstawicielom rodzajów Papilio i  Ornithoptera. Do najbardziej rozpoznawalnych gatunków należą te o niebieskim zabarwieniu skrzydeł(np. Morpho rhetenor, Morpho didius). Kolor niebieski nie jest jednak wynikiem pigmentacji skrzydła. W rzeczywistości błękitne i zielone morfidy posiadają skrzydła w kolorze żółtobrązowym, lecz przestrzenie między łuskami skrzydeł motyli załamują światło, a bruzdy na ich powierzchni powodują jego dyfrakcję i interferencję. Światło niebieskie jest odbijane, natomiast inne kolory przepuszczane. Zwykle samce morfidów mogą pochwalić się błękitnym zabarwieniem skrzydeł, lecz u niektórych gatunków także samice posiadają jaskrawe ubarwienie, choć zwykle mniej intensywne niż u płci przeciwnej(np. Morpho anaxibia, Morpho didius). Jednak nie wszystkie morfidy posiadają niebieskie skrzydła, można spotkać motyle o ciemnobrązowych (np. Morpho hecuba) i białych skrzydłach(np. Morpho laertes). Morfidy osiągają także dość duże rozmiary, będąc jednymi z największych motyli świata. Najmniejszy morfid osiąga 7 cm rozpiętości skrzydeł(Morpho rhodopteron), natomiast największy do 20 cm rozpiętości(Morpho hecuba).

Morfidy zamieszkują tropikalne tereny, głównie lasy deszczowe(choć niektóre gatunki zasiedlają także tropikalne lasy suche i wtórne), na terenie Ameryki Łacińskiej(od Argentyny po Meksyk). Zasiedlają różne piętra lasu, od bliskiego runa leśnego po piętro koron drzew(natomiast samce morfidów poszukujące partnerek zwykle przeszukują wszystkie piętra). Morfidy są motylami o samotniczym trybie życia(poza okresem rozrodczym), o dosyć silnym terytorializmie. Morfidy korzystają przypuszczalnie z przystosowania zwanego mimikrą, używając do tego niebieskiego, dobrze widocznego i połyskującego, zabarwienia na skrzydłach. Motyle(zwłaszcza samce które najczęściej zmuszone są przeszukiwać las w poszukiwaniu partnerów) wykorzystując jaskrawą barwę, upodabniają się od zwierząt broniących się toksynom. Dodatkowo obecność oczek na skrzydle może mylić potencjalne drapieżniki, które aby uchwycić ofiarę zwykle celują w oczy. Motyl chroni ważniejsze części ciała, tracąc przy odrobinie szczęścia jedynie kawałek skrzydła. Większa ilość oczu może także zmylić drapieżnika, a ich wielkość może dawać złudzenie większego rozmiaru ofiary. Odpoczywający morfid składa skrzydła, a na widoku pozostawia brązową spodnią część. Motyl wykorzystuje zdolności kamuflujące, upodabniając się do martwej roślinności. Lecący motyl, u którego na zmianę pojawia się jaskrawa i ciemna strona skrzydła, może być także mylące dla drapieżnika. Ekologia morfidów nadal w dużej mierze pozostaje niepoznana.

Obecnie żaden przedstawiciel rodzaju Morpho nie jest notowany przez IUCN. Mimo to niektóre gatunki morfidów mogą być zagrożone wyginięciem, lecz z uwagi na brak badań nad populacjami i czynnikami zagrażającymi gatunkom, programy ochronne nie mogą zaistnieć. Większości gatunkom zagraża utrata siedliska(wycinka i fragmentacja lasów), kolekcjonerstwo i zmiany klimatyczne.

Ciekawostki 

  • Samce Morpho cypris, wraz z Morpho rhetenor posiadaja najbardziej opalizujące na niebiesko skrzydła ze wszystkich morfidów.
  • Słowo Morpho pochodzi z języka starogreckiego i jest zmodyfikowanym słowem określającym Afrodytę, boginię piękna. Natomiast epitet gatunkowy cypris to jedno z przydomków Afrodyty. 
  • Wyróżnia się 9 podgatunków Morpho cypris(Morpho cypris cyprisMorpho cypris bugaba, Morpho cypris cellamaculosa, Morpho cypris chrysonicus, Morpho cypris cyanites, Morpho cypris erna, Morpho cypris lathyi, Morpho cypris lelargei, Morpho cypris magiscaeca). Czasami wyróżnia się także inne podgatunki np. Morpho cypris aphrodite i Morpho cypris schausi.
  • Gatunek po raz pierwszy został naukowo opisany przez angielskiego entomologa John'a Obadiah'a Westwood'a w 1851 roku.       

Bibliografia:
-http://www.rainforest-alliance.org/species/blue-butterfly
-http://en.butterflycorner.net/morpho-cypris.453.0.html
-http://morpho.co/cypris.html
-https://en.wikipedia.org/wiki/Morpho_cypris
-http://mrnussbaum.com/amazon/blue_morpho/
-http://entnemdept.ufl.edu/creatures/bfly/blue_morpho.htm
-http://www.catalogueoflife.org/col/search/all/key/Morpho+cypris/fossil/0/match/1