Micrixalus sairandhri - tańcząca żaba z Sairandhri

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Płazy
• Rząd: Płazy bezogonowe
• Rodzina: Micrixalidae
• Gatunek: Micrixalus sairandhri

Występowanie

Gatunek endemiczny dla stanu Kerala(Indie), obecnie odnaleziony jedynie w regionie Sairandhri(na terenie Silent Valley National Park w dystrykcie Palakkad).

Siedlisko

Wilgotne tropikalne lasy nizinne, gdzie zasiedla brzegi strumieni. 

Ogólny opis

Micrixalidae, zwane tańczącymi żabami, to rodzaj małych żab. Posiadają smukłą budowę ciała, wydłużone kończyny, oraz trójkątną głowę. Oczy duże, wyłupiaste o okrągłych źrenicach. Palce kończyn tylnych są połączone błoną pławną, której brak pomiędzy palcami kończyn przednich. Palce obu kończyn zakończone są okrągłymi przylgami.

Larwa(kijanka) posiada wydłużony kształt ciała, długi i masywny ogon, nieco przypominając małego węgorza. Oczy są pokryte warstwą skóry, a bezzębny otwór gębowy ochrania ząbkowana osłonka, która uniemożliwia dostawanie się dużych ziaren piasku do układu pokarmowego. Oba przystosowania umożliwiają kijance zakopywanie się w piaszczystym podłożu.

Micrixalus sairandhri osiąga rozmiar ok. 17 cm. Grzbiet, górna część głowy, oraz wierzchnia część kończyn koloru pomarańczowego. Od pyska, przez oczy, aż po nasadę kończyn tylnych, po obu stronach ciała, ciągnie się czarny, poszerzający się pas, biało obramowany. Na kończynach często występuje poprzeczne, czarne paskowanie. Strona brzuszna i wewnętrzna strona kończyn jasna(kremowa). Tęczówka oka czerwona. Istnieje bardzo mało informacji opisujących ów gatunek.

Dymorfizm płciowy

Brak danych. U spokrewnionych gatunków zwykle samice osiągają większe rozmiary.

Populacja i zagrożenia

Gatunek nie polega klasyfikacji w stopniach zagrożenia. Gatunek został uznany w roku 2014, lecz od tego czasu nie podjęto działań mających na celu oszacować stan populacji płaza. W 1958 roku region występowania żaby(Sairandhri) staną przed zagrożeniem zniszczenia, poprzez budowę tamy. Projekt jednak ostatecznie odrzucono w 1984 roku. Z uwagi na endemiczne występowanie gatunku, Micrixalus sairandhri może być gatunkiem zagrożonym wyginięciem.

Pożywienie

Brak danych. Przypuszczalnie małe bezkręgowce np. larwy owadów wodnych.

Zachowanie

Niepoznane. Tańczące żaby są płazami o dziennym trybie życia. Samce większość dania spędzają na śpiewie(widać wtedy ich nadmuchiwane worki wokalne) i charakterystycznym tańcu, chcąc przyciągnąć gotowe do kopulacji samice. Odgłosy serii kliknięć słychać zwykle od godziny 6 rano do 18 w południe. Dodatkowo samce wymachują na przemian tylnymi kończynami. Prostują kończynę, aby szybko ponownie złożyć ją pod ciało(z uwagi na tę zachowanie żaby nazywane są "tańczącymi"). Zwykle za swoją "scenę" wybierają szczyty kamieni, pniaków itp. blisko wody, lub znajdujących się w niej bezpośrednio. W wspinaczce na śliskie powierzchnie ułatwiają im przylgi. Samce rywalizują ze sobą, często odganiając intruzów z zajętego miejsca. W nocy zwykle ukrywają się w ściółce leśnej. Złapana żaba wydobywa z siebie przytłumiony pisk. Dobrze umięśnione kończyny tylne z błoną pławną i przylgi na wszystkich kończynach są przystosowaniem żaby do pływania w wartkich strumieniach.

Rozród

Brak danych. Do niedawna, oprócz widowiskowych zalotów, etapy rozwoju tańczących żab były owiane tajemnicą. Dopiero 30 marca 2016 wyprawa badawcza opublikowała zdjęcia i odkryte informację, pierwszych naukowo zaobserwowanych kijanek żab rodziny Micrixalidae. Badacze odkryli iż kijanki żyją głównie w piaszczystym podłożu, przez co nie były obserwowane wcześniej. W jelicie kijanek znaleziono ziarna piasku z materię organiczną(którą się przypuszczalnie żywią). Jako jedne z niewielu płazów posiadają także żebra(kijanki jak i żaby dorosłe), które zapewne pomagają w poruszaniu się w podłożu, oraz pęcherzyki gromadzące endolimfę i magazynujące wapń(wykorzystywany podczas rozwoju kijanek). U Micrixalidae pęcherzyki występują także u osobników młodocianych(u innych gatunków występują głównie u kijanek). Skrzek tańczących żab jest przeźroczysty, a jaja dość duże. Pozostałe wartości dotyczące etapu rozwoju(ilość jaj, czas do metamorfozy itp.) nie są znane.

Długość życia

Brak danych. 

Naturalni wrogowie

Brak danych. Micrixalus sairandhri z uwagi na małe rozmiary i przypuszczalnie brak przystosowań obronnych, może padać ofiarą wielu drapieżników min. kota cętkowanego, łaskuna palmowego, wiwerki malajskiej, oraz węży.

Znaczenie dla człowieka

Gatunek nie posiada szczególnego znaczenia dla człowieka.

Podgatunki 

Brak.

Systematyka i pokrewieństwo

Przedstawiciele rodzaju Micrixalus były klasyfikowane do rodzaju Rana, do którego zaliczano ponad 600 gatunków. Pod koniec XIX wieku rodzaj został jednak podzielony na kilka rodzin, w tym powstałej w 1888 roku rodziny Micrixalidae. Obecnie do rodzaju Micrixalus(jedyny rodzaj rodziny Micrixalidae) zaliczanych jest 24 gatunki żab, większość uznanych za gatunki dopiero w 2014 roku(w tym także Micrixalus sairandhri). W oparciu o badania DNA wyselekcjonowano 14 gatunków żab występujących na terenie Ghat Zachodnich, a 3 starsze gatunki uznano za synonimy innych. Badacze twierdzą iż endemiczne grupy płazów z rodzaju Micrixalus wyodrębniły się ok. 85 mln lat temu.

Przedstawiciele Micrixalus posiadają kilka charakterystycznych cech anatomicznych min. obecność żeber, u osobników dorosłych, jak i we wczesnych stadium rozwoju kijanki, występowanie pęcherzyków gromadzących endolimfę i magazynujących wapń u kijanek, jak i u osobników młodocianych, oraz obecność ząbkowanych osłon w otworze gębowym kijanek. Do niedawna(30 marca 2016) nie wiadomo było jak wyglądają kijanki przedstawicieli Micrixalus. Dopiero naukowa ekspedycja zaobserwowało i sfotografowała pierwsze znane nauce larwy Micrixalus. Badacze zauważyli iż kijanki żab żyją pod podłożem w strumieniach, dlatego bardzo ciężko je dostrzec. Żywią się materią organiczną, którą połykają wraz z drobnymi szczątkami podłoża(większe ziarna są filtrowane przez ząbkowane osłonki w jamie gębowej), które są następnie wydalane. Węgorzowate ciało kijanki, wraz z długim ogonem pomagają kijance sprawnie pływać w wartkich strumieniach i szybko zakopywać się w podłożu. Mimo wszystko duża cześć ekologi płazów z rodziny Micrixalidae nadal pozostaje niezbadana.

Wszystkie tańczące żaby są endemitami Ghatów Zachodnich(Indie), a większość jest ograniczona jedynie do niedużych rejonów. Zasiedlają tropikalne lasy deszczowe(nizinne, reglowe, shola) w pobliżu cieków wodnych, zwłaszcza wartkich strumieni.

Najbardziej znanym i rozpoznawalnym zachowaniem ów płazów są ich pokazy godowe, przez które zawdzięczają swoją nazwę "żaby tańczące". Samce Micrixalus wspinają się na szczyty skał, pniaków itp., wydają z siebie serię kliknięć(nadmuchując worki wokalne), oraz wykonują charakterystyczny taniec. Samiec wyciąga na przemian wyprostowane kończyny, chcąc zwrócić uwagę samic. Micrixalus prowadzą dzienny tryb życia, w nocy ukrywając się w ściółce leśnej, lub szczelinach.

Większość przedstawicieli Micrixalus nie podlega klasyfikacji w stopniach zagrożenia IUCN. Wiąże się to głównie z niewielką wiedzą na temat owych gatunków, niewielkimi rozmiarami żab, oraz występowaniem na niezaludnionych terenach, co utrudnia oszacowanie populacji. Jeden gatunek Micrixalus fuscus o najszerszej dystrybucji, klasyfikowany jest jako bliski zagrożenia. Mimo iż występuje dość pospolicie, jego trend populacji uznaje się za malejący, głównie z uwagi na niszczenie siedliska. Micrixalus nudis, Micrixalus phyllophilus i Micrixalus saxicola klasyfikuje się jako gatunki narażone. Micrixalus gadgili jako poważnie zagrożony, natomiast Micrixalus kottigeharensis jako gatunek krytycznie zagrożony. Pozostałe zakwalifikowane przez IUCN gatunki Micrixalus elegans, Micrixalus narainensis, Micrixalus silvaticus, Micrixalus swamianus i Micrixalus thampii, notowane są jako DD(brak danych do określenia statusu). Głównym zagrożeniem dla Micrixalus to utrata siedliska, poprzez wycinanie lasów pod uprawy i pozyskanie drewna, regulacja strumieni, budowa zapór, oraz zanieczyszczenie wód(głownie zwiększenie zamulenia). Z uwagi na endemiczne występowanie niektórych gatunków, może im grozić poważne zagrożenie dla przetrwania. Przynajmniej 7 gatunków Micrixalus występuje poza obszarami chronionymi.
    

Ciekawostki

• Pierwsze kijanki żaby z rodzaju Micrixalus zostały naukowo zaobserwowane przez grupę badawczą przedstawicieli Uniwersytetu Delhi, Uniwersytetu Peradeniya i Gettysburg College. Odkrycie kijanek żaby z gatunku Micrixalus herrei zostało opublikowane 30 marca 2016 roku w internetowym czasopiśmie PLOS ONE.
• Ghaty Zachodnie jest jednym z miejsc o bardzo dużej bioróżnorodności. Z pośród ponad 180 gatunków płazów tam występujących, ok. 80% jest gatunkami endemicznymi np. przedstawiciele rodzaju Micrixalus, Nasikabatrachus sahyadrensis, Rhacophorus malabaricus, czy Pseudophilautus wynaadensis. W ciągu ostatnich 15 lat ponad 70 gatunków płazów zostało odkrytych na terenie Ghat Zachodnich w tym 14 gatunków żab z rodziny Micrixalidae.
• Podobną technikę zalotów z wyciąganiem naprzemiennie kończyn tylnych stosują także żaby z rodzaju Staurois(zwane brzeźnicami), występujące na terenie Borneo i Filipin.    

Bibliografia:
-https://en.wikipedia.org/wiki/Sairandhri
-https://www.sciencedaily.com/releases/2016/03/160330152047.htm
-http://www.edgeofexistence.org/amphibians/species_info.php?id=631
-http://brutaltruth.pl/rozwoj-zarodkowy-blednika/
-https://en.wikipedia.org/wiki/Micrixalus
-https://en.wikipedia.org/wiki/Western_Ghats
-https://pl.wikipedia.org/wiki/Staurois
-https://www.researchgate.net/figure/259843045_fig2_Figure-2-A-male-of-Staurois-parvus-displaying-the-white-interdigital-webbing-during