Wilk indyjski - gatunek z podgatunku. Wilczy ludożerca.

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Ssaki
• Rząd: Drapieżne
• Rodzina: Psowate
• Gatunek: Wilk indyjski(Canis indica)*

Występowanie

Wilk indyjski występuje w kilku rozdrobnionych populacjach na terenie Indii min. zamieszkuje stany Gujarat, Radżastan, Hariana, Uttar Pradesh, Madhya Pradesh, Maharasztra, Karnataka, Orisa, Tamilnadu, Bengal Zachodni, Jharkhand i Andhra Pradesh. Zamieszkuje jedynie suche tereny pustynne i półpustynne.

Ogólny opis

Morfologicznie wilk indyjski nie różni się od podgatunku wilka Canis lupus pallipes(wilk perski) z którego został wyodrębniony jako osobny gatunek(nie został uznany oficjalnie). Wilk indyjski przypomina budową popularniejszego wilka europejskiego, lecz jest od niego szczuplejszy i nieco mniejszy. Osiąga 60-95 cm wysokości, ok. 100 cm długości ciała i 18-25 kg wagi. Włosy krótkie i cienkie, dłuższe jedynie w tylnych okolicach ciała. Wilk indyjski nie posiada podszerstka. Futro koloru od szaro-rudego po czerwono-siwe. Włosy na grzbiecie i w tylnych okolicach ciała zwykle szpakowate, czasami z ciemnymi łatami. Spód ciała, okolice pyska i kończyny wilka jasne, czasami niemal całkowicie białe. Spotykane są także osobniki czarne(bardzo rzadko). Oczy koloru jasnobrązowego. Szczenięta posiadają rdzawobrązowe futro z biała łatą w okolicach klatki piersiowej, która zanika wraz z wiekiem.

Dymorfizm płciowy

Słabo zaznaczony. Samce są większe i cięższe niż samice.

Populacja i zagrożenia

Wilk indyjski przez wieki był uważany przez Hindusów jako zwierzę święte. Wierzono iż polowanie na te zwierzęta prowadziło do nieszczęść. Jednie Santalowie okazyjnie polowali na wilka. Jednak w okresie Indii Brytyjskich wilk indyjski był masowo tępiony z uwagi na jego ataki na zwierzęta gospodarskie i ludzi. W 1876 roku na terenie Biharu i Chajber Pasztunchwa(w tamtym okresie NWFP) ludzie zabili ponad 2800 wilków w odpowiedzi na ataki wilków na ludzi w których zginęło 721 osób. W 1878 roku w wyniku ataków zwierząt zginęło 624 osoby, przez co zabito ok. 2600 wilków. Sumując między rokiem 1871-1916 na terenie Indii Brytyjskich zabito ponad 100 000 wilków. Dziś wilk indyjski występuje tylko w niektórych stanach Indii, a populację na rok 2004 oszacowano na 2-3 tysiące osobników. Mimo iż wilk indyjski występuje na terenie kilku parków narodowych(min. Blackbuck National Park i Panna National Park), to większość populacji występuje poza obszarami chronionymi, często mieszkając blisko człowieka i polując na zwierzęta gospodarskie(głównie kozy i owce). Mimo iż wilk indyjski został objęty ochroną w 1972 roku(na mocy ustawy Indian Wildlife Act) to nadal jest zabijany i podtruwany z uwagi na polowanie na zwierzęta hodowlane. Populacja wilka cierpi także z powodu utraty siedliska. Wilk indyjski z uwagi na to iż nie zyskał jeszcze statusu gatunku nie podlega klasyfikacji w stopniach zagrożenia IUCN, lecz uważany jest za gatunek poważnie zagrożony. The Jai Samand Sanctuary(Radżastan) jest uważane za jedyne miejsce gdzie wilk indyjski jest rozmnażany w niewoli.

Pożywienie

Głównie nieduże zwierzęta jak zające, gryzonie, króliki i mniejsze kopytne(np. młode antylopy i jelenie), lecz obecnie w wyniku wkraczania człowieka na wiele terytoriów zamieszkałych przez wilki, polują one także na zwierzęta gospodarskie, jak owce, czy kozy. Wilk nie zawaha się zapolować także na człowieka, zwłaszcza dzieci, pozostawione bez opieki. Dietę uzupełnia w owoce i materie roślinną.

Zachowanie 

Zwyczaje wilka indyjskiego są podobne do spokrewnionego wilk szarego, choć zwykle żyje on w mniejszych watahach, rzadko przekraczających 6-8 członków. Wilk indyjski aktywny jest głównie po zmierzchu, polując pojedynczo na mniejsze zwierzęta i stadnie na większe. Stadem wilków rządzi para alfa, która ma pierwszeństwo do jedzenia i rozmnażania. Terytorium o wielkości ok. 100-150 mil kwadratowych, oznaczają głównie za pomocą kału i moczu(zwłaszcza samiec). Teren danej watahy wilków jest zwykle patrolowany przez wilka tropiciela, który informuje całe stado o ewentualnej zdobyczy, czy zagrożeniu. Podczas polowania pojedynczy wilk zagania ofiarę w kierunku reszty stada, które dobija zmęczoną gonitwą zwierzynę. Resztki jedzenia wilki ukrywają. W przeciwieństwie do europejskiego kuzyna, bardzo rzadko wyję.

Rozród

Okres rozrodczy u wilka indyjskiego przypada zwykle w okolicach października, kiedy kończy się pora deszczowa. Podobnie jak u innych wilków, rozmnaża się jedynie para alfa. Ciąża trwa ok. 60 dni, po czym samica w podziemnej norze rodzi od 3 do 5 szczeniąt. Przez pierwsze dni samica nie opuszcza nory i młodych, a pożywienie dostarcza jej samiec. Po ok. 12 dniach szczenięta otwierają oczy. Po ok. 40 dniach są odstawiane od piersi i przechodzą na pokarm stały, przynoszony przez wszystkich członków stada. W wieku ok. 8 tygodni młode mogą już opuszczać norę. Pozostają pod opieką rodziców zwykle aż do 6 miesiąca życia. Wilki indyjskie usamodzielniają się w wieku ok. 1 roku, wtedy też mogą zostać wypędzone ze stada, jeżeli para alfa poczuje iż mogą przejąć dominację, w przeciwnym razie stają się członkami watahy. Dojrzałość płciową uzyskują w wieku 2-3 lat.

Naturalni wrogowie

Dorosłe wilki indyjskie bardzo rzadko padają ofiarą innych drapieżników. Jedynym zagrożeniem są dla nich tygrysy, lamparty i niedźwiedzie. Natomiast szczenięta pozostawione bez opieki są w poważnym niebezpieczeństwie. Może rywalizować o pożywienie z cyjonem, choć najnowsze badania sugerują iż ich rywalizacja jest raczej znikoma. Wilk indyjski woli polować na otwartych przestrzeniach, głównie na małe zwierzęta, natomiast leśny cyjon za ofiary wybiera sobie głównie średniej wielkości ssaki kopytne.

Długość życia

ok. 10-15 lat na wolności.

Znaczenie dla człowieka

Przez hindusów wilk indyjski jest uważany za jedne z ostatnich ogniw reinkarnacji, dlatego jest przez nich szanowany. Wilk jest także wspominany w hinduskiej mitologi min. Kryszna tworzy setki wilków, aby poprzez strach przekonać ludzi do migracji w kierunku miejscowości Wryndawana. Jedynie Santalowie niegdyś polowali na wilka indyjskiego dla sportu. Później jednak za czasów Indii Brytyjskich wilk był masowo tępiony ze względu na ataki na ludzi i zwierzęta gospodarskie. Wilk indyjski jest jednym z najbardziej niebezpiecznych zwierząt dla człowieka żyjących na terenie Indii. Wilk rozmyślnie poluje na ludzi dla pożywienia, zwłaszcza dzieci pozostawione bez opieki. W 1878 roku wilki zabiły na terenie Uttar Pradesh 624 osoby, w 1900 roku śmierć poniosło 285 osób na terenie Central Provinces and Berar(Indie Brytyjskie), natomiast w latach 1910-15 na terenie miasta Hazaribag(Jharkhand) wilki zabiły 115 dzieci i w latach 1980-86 na tym samym obszarze zabiły 122 osoby. W 1996 roku na terenie Uttar Pradesh wilki zabiły 21 dzieci, a 16 poważnie zraniło. W okresie od 1993 do 1995 roku pięć watah wilków zaatakowało 80 dzieci na terenie miast Hazaribagh, Koderma i Latehar, lecz tylko 20 z nich zostało uratowanych. Dzieci były atakowane przez wilki zwykle w okresie letnim, pod wieczór, na obrzeżach osad ludzkich. Wilki indyjskie ochroniły i wychowały Mowgli, dzikie dziecko, głównego bohatera powieści Rudyarda Kiplinga pt. Księga dżungli.

Ciekawostki

• Wilk indyjski nie jest uznawany oficjalnie za gatunek i obecnie wlicza się go do podgatunku Canis lupus pallipes. Najnowsze badania sugerują iż wilk indyjski oddzielił się od wilka szarego(Canis lupus), lub himalajskiego(Canis himalayensis) ok. 400 tysięcy lat temu i nie krzyżował się z nim, przez co mógł powstać nowy gatunek Canis indica. Badania mtDNA wilka indyjskiego także potwierdziły odrębność gatunku, wcześniej znanego jako podgatunek Canis lupus pallipes(potwierdziły także odrębność gatunkową wilka himalajskiego(Canis himalayensis)). Jednak wilki zamieszkujące rejony poza Indiami, które występują od Izraela, po Pakistan nadal uznawane są za podgatunek wilka szarego Canis lupus pallipes.
• Wilk indyjski może być przodkiem psa domowego(Canis lupus familiaris), który został udomowiony ok. 17-12 tysięcy lat temu.
• Jest bardzo podobny do wilka perskiego(Canis lupus pallipes). Poza genetycznymi różnicami, wilk indyjski osiąga jedynie nieco mniejsze rozmiary.
• Istnieje jeden potwierdzony przypadek współpracy stada złożonego z cyjonów i jednego wilka indyjskiego.
• Wilk indyjskie jest najbliżej spokrewniony z wilkiem himalajskim(Canis himalayensis) i wilkiem szarym(Canis lupus). Sam rodzaj Canis liczy obecnie 8-11 współcześnie żyjących gatunków psowatych min. wilka szarego(Canis lupus), wilka rudego(Canis rufus), kojota(Canis latrans), azjatyckiego szakala złocistego(Canis aureus), afrykańskiego szakala złocistego(Canis anthus), wilka etiopskiego(Canis simensis), szakala czaprakowego(Canis mesomelas), szakala pręgowanego(Canis adustus), oraz niepewnych w klasyfikacji wilka indyjskiego(Canis indica), wilka himalajskiego(Canis himalayensis), oraz wilka algonkińskiego(Canis lycaon).      

Bibliografia:

-https://en.wikipedia.org/wiki/Indian_wolf

-https://pl.wikipedia.org/wiki/Wilk_indyjski

-http://www.cosmosmith.com/indian_wolves.asp

-https://pl.wikipedia.org/wiki/Wilk