Skorek z Wyspy Świętej Heleny - a jednak owady także wymierają

• Królestwo: Zwierzęta
• Typ: Stawonogi
• Gromada: Owady
• Rząd: Skorki
• Rodzina: Labiduridae
• Gatunek: Skorek z Wyspy Świętej Heleny(Labidura herculeana)

Występowanie

Skorek tego gatunku był endemiczny dla Wyspy Świętej Heleny. Spotykany był przede wszystkim w Horse Point Plain, Prosperous Bay Plain oraz we wschodniej suchej części wyspy. Zamieszkiwał głównie równiny, kolonie ptaków na skalistym terenie oraz tzw. lasy gumwood(porośnięte głównie roślinnością z rodzaju Commidendrum).

Ogólny opis

Skorek z Wyspy Św. Heleny był największym skorkiem żyjącym na świecie. Dorastał do 84 milimetrów z czego kleszcze mogły osiągać długość od 15 do 24 minimetrów. Ciało skorka było koloru czarnego i błyszczącego, natomiast nogi były czerwone. Elytry były krótkie oraz brak tylnych skrzydeł.

Dymorfizm płciowy

Samiec posiadał dłuższe i bardziej zakrzywione kleszcze

Pożywienie

Nigdy nie zbadano korka pod wzgldem zjadanego pożywienia. Prawdopodobnie był wszystkożerny.

Zachowanie

Słabo poznane. Większość życia skorek spędzał w głębokich i wilgotnych norach i szczelinach, wychodząc jedynie w deszczowe noce. Suche dni przeczekiwał w schronieniu.

Rozród

Bardzo słabo poznany. Wiadomo iż samica opiekowała się troskliwie jajkami, chroniąc je przed drapieżnikami oraz grzybami, często czyszcząc je. Prawdopodobnie matczyna troska kończyła się po osiągnięciu pierwszego lub drugiego stadium nimfy.

Naturalni wrogowie

Prawdopodobnie głównym drapieżnikiem polującym na tego owada był dudek z Wyspy Św. Heleny*(Upupa antaios), który obecnie jest gatunkiem wymarłym.

Długość życia

brak danych.

Przyczyny wymarcia

Skorek z Wyspy Świętej Heleny został po raz pierwszy odkryty w roku 1798 przez Johana Christiana Fabricius'a, lecz nie zwracano zbytniej uwagi temu owadowi i często mylono go z spokrewnionym gatunkiem obcążnicy nadbrzeżnej. W 1962 roku dwóch ornitologów Douglas Dorward i Philip Ashmole w poszukiwaniu kości ptaków, znalazło wielkie kleszcze, które po przeprowadzonych badaniach przez zoologa Arthur Loveridge okazały się być częscią ciała ogromnego skorka, któremu nadano nazwę łacińską Labidura loveridgei. W roku 1965 odkryto kilka żywych okazów i po ich analizie, okazało się iż skorek Labidura loveridgei został już wcześniej odkryty, z nadaną łacińską nawą Labidura herculeana do której powrócono. Od prawdopodobnej obserwacji owada w 1967 roku, nie znaleziono żywego osobnika tego gatunku. Wiosną 1988 roku ekipa dwóch mężczyzn rozpoczęła projekt Hercules ufundowany przez London Zoo, aby odszukać żywy okaz tego gatunku, jednak projekt nie powiódł się. W kwietniu 1995 roku odnaleziono kolejne szczątki skorka w opustoszałej koloni ptaków morskich(które wymarłe w skutek konkurencji ze strony wprowadzonych gatunków), co dowiodło iż występowały także w takich miejscach. Wielu naukowców sądzi iż skorek z Wyspy Św. Heleny przetrwał do dzisiejszych czasów, gdyż znajdowano części ciała skorków w 2000 i 2003 roku, lecz nie zostały one jednoznacznie przypisane temu gatunkowi. Jeśli skorek przetrwał to poważnym zagrożeniem dla tego gatunku jest budowa lotniska w Prosperous Bay Plain. Obecnie skorek z Wyspy Św. Heleny klasyfikowany jest jako gatunek krytycznie zagrożony i uważany jako przypuszczalnie znikły. Prawdopodobnymi przyczynami zniknięcia tego owada są wprowadzone gryzonie i skolopendra zwyczajna oraz utrata środowiska życia. W roku 2014 uznany za gatunek wymarły.

Ciekawostki

• Był największym skorkiem żyjącym na ziemi.
• Prawdopodobnie jego wymarcie wiąże się z wymarciem owadożernego ptaka, dudka z Wyspy Świętej Heleny(Upupa antaios).
• Poza skorkiem z Wyspy Świętej Heleny za całkowicie wymarłe uważa się endemiczną ważkę szablaka z Wyspy Św. Heleny*(Sympetrum dilatatum), chrząszcza Aplothorax burchelli oraz 18 gatunków endemicznych mięczaków(Campolaemus perexilis, Chilonopsis blofeldi, Chilonopsis exulatus, Chilonopsis helena,  Chilonopsis melanoides, Chilonopsis nonpareil, Chilonopsis subplicatus, Chilonopsis subtruncatus,  Chilonopsis turtoni, Helenoconcha leptalea, Helenoconcha minutissima, Helenoconcha polyodon, Helenoconcha pseustes, Helenoconcha sexdentata, Helenodiscus bilamellata, Helenodiscus vernoni, Pseudohelenoconcha spurca i Pupilla obliquicosta).
• Całkowicie wymarłymi kręgowcami z Wyspy Św. Heleny są petrel z Wyspy Św. Heleny*(Pseudobulweria rupinarum), kureczka z Wyspy Św. Heleny*(Porzana astrictocarpus), kukułka z Wyspy Św. Heleny*(Nannococcyx psix), gołąb z Wyspy Św. Heleny*(Dysmoropelia dekarchiskos), dudek z Wyspy Św. Heleny*(Upupa antaios) i tajfunnik Olson'a(Bulweria bifax).
• Dodatkowo za zanikłe z wyspy uważa się kilka ptaków morskich min. burzyka równikowego(Puffinus lherminieri), oceannika białobrewego(Garrodia nereis), głuptaka czerwononogiego(Sula sula), fregatę średnią(Fregata minor), fregatę małą(Fregata ariel).
• Na Wyspie Św. Heleny wymarły także 4 gatunki roślin(Acalypha rubrinervis, Heliotropium pannifolium, Nesiota elliptica, Trochetiopsis melanoxylon).
• Do rodzaju Labidura zalicza się 42 gatunki skorków, min. obcążnica nadbrzeżna(Labidura riparia), Labidura erythrocephala i Labidura bicolor.
  
  

Bibliografia:

-https://pl.wikipedia.org/wiki/Labidura_herculeana

-https://en.wikipedia.org/wiki/Saint_Helena_earwig

-https://es.wikipedia.org/wiki/Labidura_herculeana

-http://www.iucnredlist.org/details/11073/0

-http://www.earwigs-online.de/Lherculeana/Lherculeana.html