Edwardsia ivelli - ukwiał Ivell'a. Wymarły czy zapomniany?

• Królestwo: Zwierzęta
• Typ: Parzydełkowce
• Gromada: Koralowce
• Podgromada: Koralowce sześciopromienne
• Rodzina: Edwardsiidae
• Gatunek: Edwardsia ivelli 

Widewater Lagoon rejon występowania Edwardsia ivelli 

Występowanie

Ukwiał występował endemicznie na terenie Widewater Lagoon w hrabstwie West Sussex(Anglia).

Siedlisko 

Błotniste zagłębienia w słonych lagunach i osłoniętych zatoczkach.

Ogólny opis

Ukwiały, do których należy Edwardsia ivelli, to niewielkie organizmy zwierzęce o osiadłym trybie  życia, przytwierdzone do podłoża przy pomocy tarczy czepnej o niedużej możliwości ruchowej. Ciało cylindryczne w postaci kolumny zakończonej czułkami, które zakończone są parzydełkami.

Edwardsia ivelli osiąga do 2 cm długości i 1,5 cm szerokości. Kolumna(periderm) smukła i przezroczysta. Gatunek posiada 12 czułek. 9 ułożonych zewnętrznie równolegle do podłoża, 3 wewnętrznie skierowane pionowo, często zawinięte nad otworem gębowym. Na przeźroczystych czułkach widać białe lub brązowe punkty, często tworzące pełne pierścienie. Tracza czepna pomarańczowa.

Dymorfizm płciowy

Przypuszczalnie gatunek rozdzielnopłciowy. Brak danych o różnicach między męskim, a żeńskim osobnikiem. 

Pożywienie

Drapieżnik. Żywi się prawdopodobnie mniejszymi organizmami morskimi.

Zachowanie

Gatunek należy do tzw. infauny, czyli gatunku przydennego, budującego nory. Jak inne ukwiały jest organizmem prowadzącym osiadły tryb życia, przytwierdzony do podłoża i posiada niewielkie możliwości ruchowe. Brak danych o ekologi tego gatunku.

Rozmnażanie

Brak danych. Przypuszczalnie podobnie jak spokrewnione ukwiały jest gatunkiem rozdzielnopłciowym. Zapłodnienie zewnętrzne w toni wodnej poprzez uwolnienie jajeczek i plemników. W wyniku zapłodnienia powstaje wolno pływająca planula, która wchodzi w skład planktonu. Następnie opada na dno tworząc osiadły polip.

Naturalni wrogowie

Brak danych.

Przyczyny wymarcia

Gatunek nie został zarejestrowany od 1983 roku. Podczas trzech badań skierowanych na potwierdzenie występowania tego gatunku, nie natknięto się na ani jednego osobnika. Gatunek jest jednak niewielkich rozmiarów oraz prowadzi skryty tryb życia, także możliwe że został niezauważony przez grupy badaczy.

W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat poziom wody w lagunie Widewater Lagoon ulegał drastycznym zmianą. Spadek poziomu wody spowodował wzrost jej zasolenia oraz odsłonięcie dużych terenów tego miejsca. Wskazując na ów zmiany środowiskowe, niektórzy ekolodzy sądzą iż gatunek mógł wymrzeć.

Przez IUCN Red List of Threatened Species klasyfikowany jako gatunek DD(brak danych).             

           

Systematyka, ewolucja i pokrewieństwo

Rodzaj Edwardsia liczy obecnie 141 gatunków występujących głównie na terenach przybrzeżnych morzach na całym świecie oraz budują małe norki gdzie przebywają. Wszyscy przedstawiciele mają 8 krezek(narząd utrzymujący narządy wewnętrzne).

Zachowane odbicie Mackenzia costalis. 

Ukwiały(Actiniaria) należą do rzędu organizmów które był już obecne w kambrze. Niestety ukwiały nie tworzą twardych struktur które mogłyby przetrwać w postaci skamieniałości, dlatego pozostałości ich występowania są odnajdywane bardzo rzadko. Do najstarszych znanych ukwiałów należy  Mackenzia costalis zachowany w postaci odbicia na łupkach z Burgess. Istniał w kambrze ok. 513-505 mln lat temu, osiadał na twardych powierzchniach, przypuszcza się że głównie były to pancerze ramienionogów.  

Bibliografia:
-http://www.habitas.org.uk/marinelife/species.asp?item=D13420
-https://www.marlin.ac.uk/species/detail/1140
-http://fossilworks.org/bridge.pl?a=taxonInfo&taxon_no=4788
-https://en.wikipedia.org/wiki/Mackenzia

Rusingaceros leakeyi - afrykański leśny nosorożec

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Ssaki
• Rząd: Nieparzystokopytne
• Rodzina: Nosorożcowate
• Gatunek: Rusingaceros leakeyi

Występowanie

Rejony Kenii w pobliżu dzisiejszego jeziora Wikorii.

Okres występowania

Wczesny miocen ok. 17,5 mln la temu.

Siedlisko 

W miocenie tereny Kenii były porośnięte lasem deszczowym, także to przypuszczalne siedlisko tego gatunku.

Ogólny opis

Nosorożec indyjski. Bliski krewniak Rusingaceros leakeyi

Nosorożce posiadają masywne i wydłużone ciało, które było pokryte jest grubą skórą przypominającą pancerz(podzielona na płyty). Owłosienia jest zwykle skromne. Kończyny grube i masywne, trójpalczaste zakończone kopytem. Ogon obecny, smukły. Głowa wydłużona z niedużymi oczami i uszami i dość obszernymi nozdrzami. Charakterystyczne dla nosorożców jest występowanie wyrostka rogowego zbudowane z kreatyny na kości nosowej, czasem także dodatkowo na kości czołowej(bardzo rzadko wyrasta trzeci róg).

Istnieje bardzo mało źródeł opisujących gatunek. Rusingaceros leakeyi był nosorożcem dwurożnym. Wielkością przypominał dzisiejsze nosorożce.

Dymorfizm płciowy  

Brak danych. Obecnie obie płcie nosorożców są bardzo podobne. Samce osiągają przeważnie nieco większe rozmiary. U samic róg jest zwykle dłuższy i smuklejszy.

Pożywnie 

Roślinożerca. Dzisiejsze gatunki żywią się głównie trawami, gałęziami i korą, urozmaicając dietę w orzechy i owoce.

Zachowanie, rozród, długość życia 

Brak danych.

Naturalni wrogowie

Hienodont

Dorosłe osobniki przypuszczalnie rzadko padały ofiarą drapieżników. Młode mogły padać ofiarą kotowatych czy hienodontów.

Przyczyny wymarcia

Brak danych. Mógł wymrzeć w którymś z pomniejszych masowych wymierań w neogenie.

Znaleziska 

Szczątki rusingacerosa zostały odnalezione na terenie Kenii(czaszka, szczęka i dwie żuchwy z 2 znalezisk). Dokładniej na wyspie Rusinga leżącej na jeziorze Wikorii.

Systematyka, ewolucja i pokrewieństwo

Hyrachyus

Rusingaceros leakeyi pierwotnie opisany pod nazwą Dicerorhinus leakeyi określając jego bliskie pokrewieństwo z nosorożcem sumatrzańskim. W 2010 roku został przyporządkowany do monotypowego rodzaju Rusingaceros i plemienia Rhinocerotini wraz z Gaindatherium, nosorożcem indyjskim i nosorożcem jawajskim(i wymarłymi przedstawicielami rodzaju Rhinoceros).

Elasmoterium

Pierwsze nosorożce pojawiły się przypuszczalnie na terenie Chin ok. 55-48 mln(eocen) lat temu(Hyrachyus crista i Hyrachyus neimongoliensis). Hyrachyus był anatomicznie zbliżony do tapirów, lecz jego uzębienie przypominało te występujące u nosorożcowatych, dlatego przypuszcza się że obie rodziny są dość blisko spokrewnione(posiadały wspólnego przodka). Nie posiadały rogów ani trąby i bardziej przypominały przedstawiciele koniowatych. Kolejne gatunki rozprzestrzeniły się na terenie Azji, Europy oraz Ameryki Północnej. Kolejnymi gałęziami ewolucyjnymi nosorożcowatych były bezrogie Hyracodontidae żyjące 48 do 26 mln lat temu. Niektóre gatunki posiadały przystosowania do szybkie biegu, upodabniając się do koniowatych(Hyracodon), inne zaś osiągały bardzo duże rozmiary, żerując wśród koron drzew(Paraceratherium). Inną rodziną były Amynodontidae bytujące od 48 do 0,7 mln lat temu. Przypominały hipopotamy z racji ziemnowodnego trybu życia. Ostatnią grupą są Rhinocerotidae(nosorożcowate), które osiągnęły największy rozkwit ewolucyjny i przetrwały do czasów współczesnych. Prehistoryczni przedstawiciele zwykle posiadali mniej lub bardziej rozwinięte wyrostki rogowe. W okresie oligoceńskich wymierań wymarło najwięcej przedstawicieli nosorożcowatych, a rodzina stopniowo w kolejnych okresach zmniejszała się. Do czasów holoceńskich przetrwały przedstawiciele Elasmotherium, nosorożec włochaty(Coelodonta antiquitatis), Stephanorhinus i współcześnie żyjące nosorożce.  


Bibliografia:

-https://books.google.pl/books?id=6c8lDQAAQBAJ&pg=PA681&lpg=PA681&dq=Rusingaceros+description&source=bl&ots=Lnvge7yiMM&sig=ACfU3U1_Uh3I4bxO85jvSC8c5j1xCKpi5g&hl=pl&sa=X&ved=2ahUKEwi5ybCsoN3iAhWymIsKHfddADQQ6AEwCHoECAkQAQ#v=onepage&q=Rusingaceros%20description&f=false
-http://fossilworks.org/bridge.pl?a=taxonInfo&taxon_no=43141
-https://en.wikipedia.org/wiki/Rhinoceros
-

Wąsoraczki - na ziarenku piasku

• Królestwo: Zwierzęta
• Typ: Stawonogi
• Gromada: Wąsoraczki
• Rząd: Mystacocaridida
• Rodzina: Derocheilocarididae
• Gatunek: Derocheilocaris angolensis, Derocheilocaris delamarei, Derocheilocaris hessleri, Derocheilocaris ingens, Derocheilocaris katesae, Derocheilocaris remanei, Derocheilocaris tehiyae, Derocheilocaris typica, Ctenocheilocaris armata, Ctenocheilocaris claudiae, Ctenocheilocaris enochra, Ctenocheilocaris galvarini, Ctenocheilocaris minor

Występowanie

Wąsoraczki są odnajdywane u wybrzeża obu Ameryk w tym w Zatoce Meksykańskiej, Afryki Południowej, Europie Południowej również w Morzu Śródziemnym i u wybrzeży Australii Zachodniej. Ich rozmieszczenie jest zapewne szersze, lecz brak szczegółowych badań i informacji o przedstawicielach tej gromady zwierząt.

Playa Ritoque, Chile(tu występują wąsoraczki)

Siedlisko 

Wąsoraczki zamieszkują strefę pływów u wybrzeży mórz i oceanów żyjąc w przestrzeni interstycjalnej piasku(przestrzeń między ziarnami piasku wypełniona wodą) na głębokości 20-30 cm. Ich występowanie na danym obszarze przypuszczalnie nie jest jednolite.

Ogólny opis

Wąsoraczki to małe skorupiaki pozbawiona karapaksu o długości zwykle nie przekraczającej 0,5 mm(największe osobniki nie przekraczały 1 mm). Ciało robaczkowate, wyraźnie segmentowane. Głowa pięciosegmentowa wyposażona w dwie pary czułek, której pierwsza jednogałęzista para(stanowiąca połowę długości ciała) jest skierowana do przodu, natomiast druga dwugałęzista skierowana jest zwykle do tyłu. Skorupiaki posiadają dwie pary szczęk i parę dwugałęzistych kończyno-podobnych żuwaczek. Tułów zwykle pięciosegmentowy, z jedną parą szczękonóży i czterema parami krótkich pereiopodiów. Beznogi sześciosegmentowy odwłok zakończony jest furką. Na ciele występuje włosowa struktura(szczecinka).

Dymorfizm płciowy 

Brak danych. Przypuszczalnie nie występuje.

Populacja i zagrożenia

Brak danych. Nie są klasyfikowane przez IUCN.

Pożywienie

Mikroalgi i bakterie żyjące na powierzchni ziaren piasku.

Zachowanie

Wąsoraczki bytują na powierzchni ziaren piasku. Do przemieszczania się używają drugiej pary czułków i żuwaczek oraz całego tułowia. Sprawnie poruszają się kiedy ziarna pisaku obecne są nad, jak i pod ciałem.

Rozród

Słabo poznany. Jest gatunkiem rozdzielnopłciowy. Jaja są uwalniane do wody, gdzie wyklute larwy stanowią faunę bentosu. Nie posiadają formy pływika(nauplius). Przechodzi przypuszczalnie rozwój prosty.

Długość życia

Brak danych.

Naturalni wrogowie

Brak danych. Z uwagi na środowisko życia osobniki dorosłe przypuszczalnie rzadko bywają ofiarami. Bentosowe larwy mogą stawać się pokarmem dla organizmów planktonożernych.

Znaczenie dla człowieka

Pasożytnicza wrzęcha Armillifer armillatus. 

Nie posiada większego znaczenia dla człowieka.

Systematyka, ewolucja i pokrewieństwo

Wąsoraczki należą do gromady skorupiaków do których zalicza się 2 rodziny(Ctenocheilocaris i Derocheilocaris) i 13 obecnie poznanych gatunków. 

Kolonia pąkli Chthamalus stellatus z
gromady wąsonogów 

Wąsoraczki przez niektórych autorów klasyfikowane są jako podgromada Maxillopoda wraz widłonogami, workowcami, wąsonogami, tarczenicami, małżoraczkami, wrzęchami, Thecostraca i Tantulocarida. Wśród tych podgromad można także szukać najbliższych krewnych wąsoraczków.

Bibliografia:

http://what-when-how.com/animal-life/subclass-mystacocarida/
https://pl.wikipedia.org/wiki/Maxillopoda
https://en.wikipedia.org/wiki/Mystacocarida