Naga - wężopodobna

Pierwsze podania

Nagowie jako wężokształtne stworzenia występują w mitologi hinduskiej. Nagowie są dziećmi Kaśjapy i Kadru. O ich powstaniu opowiada jeden z mitów. Indyjski mędrzec Kaśjapa posiadał dwie żony Kadru i Vinatę, które pragnęły mieć potomstwo. Kadra prosiła o jak największą liczbę dzieci, natomiast Vinata chciała mieć mniej potomków, lecz obdarzonych siłą. Ich życzenia zostały spełnione. Kadra zniosła tysiące jaj z których niebawem wykluły się wężokształtne istoty nazwane Nagami, natomiast Vinata zniosła dwa jaja z których wykuły się ptakopodobne stworzenia nazwane Garuda i Aruna. Aruna szybko zyskał uznanie boga słońca Surja i został jego woźnicą, natomiast Garudzie przyszło służyć Nagą, jako iż jego matka Vinata była podległa Kadru. Pewnego razu Nagowie zażądali od Garudy aby ten ukradł bogom eliksir nieśmiertelności. Ten jednak wyczuwając podstęp wylał ukradziony napój i uwolnił się od zwierzchnictwa Nagów. Odtąd potomkowie Nagów i Garudy są do siebie negatywnie nastawieni.

Wygląd

Nagowie są określani jako wężopodobne stworzenia, lecz o bardzo mało sprecyzowanym wyglądzie. Najczęściej przedstawiani jako wyższa forma węża o większych rozmiarach, lub hybryda człowieka i węża o ludzkim ciele i ogonie węża zamiast nóg. Jeden z mitów mówi o tym iż Garuda przekazał eliksir nieśmiertelności Nagom, jednak Indra(król bogów) zauważył brak cudownego napoju i odebrał Nagom eliksir. W wyniku zamieszek związanym z odbiorem płynu, kilka kropel eliksiru wylało się na ziemie. Nagowie szybko zaczęły zlizywać napój z źdźbeł trawy przy okazji tnąc sobie języki(odtąd węże posiadają rozdwojony język). Nagowie nie zyskały nieśmiertelności, lecz możliwość odradzania się przy okazji zrzucania skóry.

W środkach masowego przekazu

Nagowie występują w kilku utworach fantasy, oraz grach RPG i komputerowych. Jako jedne ze stworzeń walczącymi z goblinami występują w powieści Xanth autorstwa Piersa Anthony’ego. W cyklu opowiadań o Harrym Potterze J. K. Rowling imię węża Lorda Voldemorta Nagini nawiązuje właśnie do Nagów. Nagowie występują także w świecie gier Dungeons & Dragons, Warcraft III, World of Warcraft i serii Heroes of Might and Magic.

Bibliografia:

-https://pl.wikipedia.org/wiki/Nagowie_(mitologia)

-https://en.wikipedia.org/wiki/N%C4%81ga

-http://www.taraka.pl/bostwa_wezowe_naga_straznicy

Eukaliptus tęczowy - bajkowe drzewo

• Królestwo: Rośliny 
• Podkrólestwo: Rośliny naczyniowe 
• Klasa: Okrytonasienne
• Rząd: Mirtowce
• Rodzina: Mirtowate
• Gatunek: Eukaliptus tęczowy(Eucalyptus deglupta)

Występowanie

Eukaliptusa tęczowego w naturalnym środowisku można spotkać na terenie Nowej Brytanii, Nowej Gwinei, Seram, Celebes i Mindanao. Preferuje tereny zalesione o wilgotnej glebie.

Ogólny opis

Drzewo duże, osiągające do 75 metrów wysokości i ok. 1,8 szerokości pnia. Liście naprzemianlegle, wieczniezielone, szeroko lancetowate, osiągające 8-13 cm długości i 4-6 cm szerokości. Wierzchołek szpiczasty. Starsze liście ułożone skrętolegle na krótkich ogonkach, posiadające skórzastą powierzchnie. Kora jest najbardziej charakterystyczną cechą drzewa. Ciemnobrązowa kora zrzucana jest sezonowo, odsłaniając jej zieloną młodą warstwę, która wraz z dojrzewaniem przybiera koloru niebieskiego, fioletowego, różowego, pomarańczowego i czerwonego. Przy czym pojedyncze płaty kory wymieniane są w różnych okresach roku, dlatego często jest ona wielobarwna.

Rozmnażanie

Białe kwiaty po 6-8 na baldach zawieszone są na wiechu. Kulisty owoc w formie zdrewniałej torebki o długości 3-4 mm zamieszony jest na wiechu.

Zagrożenia

Nie podlega klasyfikacji w stopniach zagrożenia. Gatunek wydaje się występować pospolicie na swoim naturalnym zasięgu.

Długość życia

brak danych.

Znaczenie dla człowieka

Drzewo powszechnie uprawiane na plantacjach w celu wytwarzania papieru, głównie na Nowej Gwinei, Nowej Brytanii, Filipinach, Kongo i Sri Lance. Uprawiana także jako drzewo ozdobne.

Warunki uprawy

Drzewo uprawiane w strefie klimatu tropikalnego i subtropikalnego. Wymaga gleby wilgotnej, żyznej i dobrze oświetlonego stanowiska. Odznacza się bardzo silną transpiracją.

Ciekawostki

• Jest jedynym gatunkiem eukaliptusa występującym na półkuli północnej.
• Ze względu na tęczową korę drzewa roślina ta jest często mianowana jednym z najdziwniejszych cudów natury.
• Drzewo w uprawie znajduje się od dość niedawna. Na Filipinach pierwsza uprawa tego drzewa powstała na początku XX wieku.
• U większości eukaliptusów kora zrzucana jest sezonowa, a dojrzewające płaty kory często tworzą kontrastowe wzory, lecz tylko u eukaliptusa tęczowego w tak dużym stopniu.
• Rodzaj Eucalyptus liczy ok. 600-700 gatunków drzew i krzewów. Do tego rodzaju zaliczamy min. eukaliptusa zachodniego(Eucalyptus occidentalis), eukaliptusa gałkowego(Eucalyptus globulus) i eukaliptusa królewskiego(Eucalyptus regnans).

Bibliografia:

-https://en.wikipedia.org/wiki/Eucalyptus_deglupta

-http://www.treehugger.com/natural-sciences/nature-blows-my-mind-rainbow-covered-eucalyptus-deglupta-trees.html

-http://eucalyptusdeglupta.com/

-https://pl.wikipedia.org/wiki/Eukaliptus

Hypnomys morpheus - popielica z jeziora

inne nazwy: popielica olbrzymia z Majorki*

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Ssaki
• Rząd: Gryzonie
• Rodzina: Popielicowate
• Gatunek: Hypnomys morpheus

Występowanie

Hypnomys morpheus został odnaleziony na danie jeziora na wyspie Majorka. Przypuszczalnie zamieszkiwał archipelag Balearów zajmując min. Majorkę, Minorkę i Cabrerę od późnego plejstocenu do wczesnego holocenu. Przed przybyciem człowieka wyspy te porastał suchy las i zakrzewienia, specyficzne dla klimatu śródziemnomorskiego. 

Ogólny opis

Hypnomys morpheus jest gatunkiem o znikomej wiedzy na jego temat. Odnaleziony szkielet, wraz z pojedynczymi kośćmi i zębami sugeruje iż był blisko spokrewniony z żołędnicami z rodzaju Eliomys(budową ciała przypominając mysz z długim i puchatym ogonem), lecz osiągał nieco większe rozmiary, a jego żuchwa była bardziej masywna. Hypnomys morpheus osiągał ok. 30 cm długości ciała z czego ok. 11 cm składało się na ogon. Osiągał wagę w przedziale 170-280 gram. 

Dymorfizm płciowy

brak danych.

Pożywienie

Masywna żuchwa sugeruje iż gatunek przystosował się do zjadania pokarmów twardych np. nasion i orzechów, a także owoców i małych bezkręgowców.

Zachowanie

Brak danych. Przypuszcza się iż Hypnomys morpheus prowadził głównie nocny i naziemny tryb życia, choć sprawnie wspinał się po drzewach.

Rozród

Brak danych.

Naturalni wrogowie

Głównie ptaki drapieżne np. sowa Tyto balearica. Później człowiek, oraz najprawdopodobniej przywleczone szczury.

Długość życia

Brak danych.

Przyczyny wymarcia

Hypnomys morpheus zamieszkiwał Baleary od późnego plejstocenu do wczesnego holocenu. Okres wymarcia gatunku pokrył się z ekspansją człowieka na owe wyspy, dlatego sądzi się iż był on główną przyczyną wymarcia. Człowiek niszczył naturalne środowisko popielicy i mógł przywlec gatunki inwazyjne(np. szczury) konkurujące z endemicznymi mieszkańcami wysp.

Ciekawostki

• Najbardziej kompletne szkielety odkryto na dnie jeziora Cova des Pas de Vallgornera(Majorka) w osadach limnicznych.
• Hypnomys morpheus został opisany po raz pierwszy w 1919 roku przez brytyjską paleontolog Dorothea Bate.
• Niegdyś klasyfikowany do rodzaju Eliomys.
• Przodkiem Hypnomys morpheus jest Hypnomys onicensis(występował w plejstocenie), który został wyodrębniony jako osobny gatunek z Hypnomys morpheus. 
• Niektóre szczątki Hypnomys morpheus datowane są na ok. 5 tysięcy lat.
• Niektórzy badacze, poza powyższymi gatunkami do rodzaju Hypnomys jako osobny gatunek klasyfikują także Hypnomys waldreni(występował w plejstocenie).

Bibliografia:

-https://pl.wikipedia.org/wiki/Hypnomys_morpheus

-https://en.wikipedia.org/wiki/Majorcan_giant_dormouse

-https://pl.wikipedia.org/wiki/Hypnomys

-https://es.wikipedia.org/wiki/Hypnomys_morpheus

-http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3013122/

-https://books.google.pl/books?id=JmSsNuwMAxgC&pg=PA143&lpg=PA143&dq=Hypnomys+morpheus&source=bl&ots=I6zwk0oR7U&sig=_uMP9cZq_-D9OkdkG7WM9xQJL9c&hl=pl&sa=X&ved=0ahUKEwiUku7dq83MAhVFWCwKHTkHCAwQ6AEIZjAM#v=onepage&q=Hypnomys%20morpheus&f=false

-https://www.app.pan.pl/archive/published/app54/app54-181.pdf

Cygnus falconeri - łabędź większy od słonia, ale karłowatego.

inne nazwy: łabędź olbrzymi*

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Ptaki
• Rząd: Blaszkodziobe
• Rodzina: Kaczkowate
• Gatunek: Cygnus falconeri

Występowanie

Cygnus falconeri był łabędziem występującym endemicznie na wsypach Malta i Sycylia. Przypuszczalnie podobnie jak spokrewnione gatunki preferował stojące zbiorniki wodne np. jeziora, stawy i tereny bagienne. Znany z plejstocenu występując między 780, a 125 tysiącem lat temu.

Ogólny opis 

Cygnus falconeri przypominał przypuszczalnie typowego przedstawiciela rodzaju Cygnus(łabędzi) z długą szyją, masywnym ciałem, szerokimi skrzydłami, płaskim na końcu dziobem i krótkim ogonem. Jednak Cygnus falconeri osiągał o wiele większe rozmiary niż współczesne łabędzie, mierząc ok. 190-210 cm długości ciała, ok. 3 metry rozpiętości skrzydeł i ważąc ok. 16 kg. Przypuszczalnie podobnie jak u spokrewnionych gatunków dominującym kolorem upierzenia był biały. Duże rozmiary tego zwierzęcia sugerują iż nie latał sprawnie, lub co bardziej prawdopodobne był nielotem.

Dymorfizm płciowy

Brak danych. Przypuszczalnie samce osiągały większe rozmiary.

Pożywienie

Zapewne był roślinożercą, podobnie jak spokrewnione gatunki, żywiąc się roślinnością wodną i drobną roślinnością naziemną. Mógł także urozmaicać dietę w ślimaki i drobne owady.

Zachowanie

Brak danych. Wiadomo iż podobnie jak jego krewniacy był gatunkiem ziemnowodnym, unoszącym się głównie na tafli wody. Przypuszczalnie nie latał sprawnie, lub był nielotem.

Rozród

Brak danych. Zapewne tworzył pary monogamiczne na całe życie, pisklęta były zagniazdownikami, a opieka nad nimi spoczywała na obojgu rodziców.

Naturalni wrogowie

Brak danych. Przypuszczalnie młode mogły stawać się ofiarą dużych ryb i łasic, które dodatkowo także zagrażały jajom. Później także osobniki dorosłe mogły padać ofiarą niedźwiedzi i wilków, które przybyły na wyspę.

Długość życia

brak danych.

Przyczyny wymarcia

Niejasne. Cygnus falconeri wyewoluował podobnie jak inne gatunki na wyspie Malta i Sycylia po oddzieleniu wysp od stałego lądu ok. 5,3 milionów lat temu. Żył ok. 780-125 tysięcy lat temu, lecz dokładny okres wymarcia nie jest znany. Wymarł jednak przed ekspansją człowieka na te tereny, przypuszczalnie w wyniku zmian klimatycznych i ekspansji gatunków przybyłych ze stałego lądu. Powstały most łączący wyspy i stały ląd pod koniec plejstocenu umożliwił ekspansję wielu gatunków zwierząt obcych dla delikatnego endemicznego ekosystemu(np. niedźwiedziom i wilkom).

Ciekawostki

• Cygnus falconeri jest jednym z największych(jak nie największym) przedstawicielem rodzaju Cygnus, który kiedykolwiek żył.
• Cygnus falconeri był jednym z największych zwierząt żyjących na Malcie i Sycylii, przewyższając nawet tamże żyjące słonie, choć te nie przekraczały wysokości 180 cm.
• Wraz z łabędzie olbrzymim na wyspach Malta i Sycylia odnaleziono kilka innych endemicznych wymarłych gatunków min. karłowate słonie Palaeoloxodon mnaidriensis, Palaeoloxodon falconeri, Palaeoloxodon melitensis i Palaeoloxodon antiquus leonardii(karłowaty podgatunek słonia leśnego), dużego żółwia lądowego Geochelone robusta, żurawia Grus melitensis, karłowatego hipopotama Hippopotamus melitensis, wydrę Lutra euxena i dużą popielice Leithia melitensis.
• Został opisany przez brytyjskiego zoologa William'a Kitchen'a Parker'a.
• Rodzaj Cygnus liczy 6 obecnie żyjących gatunków min. łabędzia niemego(Cygnus olor), łabędzia krzykliwego(Cygnus cygnus), łabędzia trąbiącego(Cygnus buccinator), łabędzia czarnodziobego(Cygnus colombianus), łabędzia czarnoszyjnego(Cygnus melancoryphus) i łabędzia czarnego(Cygnus atratus), a także 11 gatunków wymarłych min. Cygnus hibbardi, Cygnus mariae i Cygnus equitum(łabędź karłowaty*).

Bibliografia:

-https://en.wikipedia.org/wiki/Cygnus_falconeri

-https://en.wikipedia.org/wiki/Swan

-http://carnivoraforum.com/topic/9408259/1/

-http://scienceblogs.com/tetrapodzoology/2011/01/14/paleocreations-does-pleistocene-malta/

Rozkolec purpurodajny - królewski mięczak

• Królestwo: Zwierzęta
• Typ: Mięczaki
• Gromada: Ślimaki
• Rząd: Neogastropoda
• Rodzina: Rozkolcowate
• Gatunek: Rozkolec purpurodajny*(Bolinus brandaris)

Występowanie

Występuje w zachodniej i środkowej części Morza Śródziemnego. Kilka odizolowanych populacji stwierdzono także na atolach nieleżących do Oceanu Indyjskiego i Morza Południowochińskiego. Rozkolca purpurodajnego można spotkać na terenie przybrzeżnych raf koralowych.

Ogólny opis

Rozkolec purpurodajny jest ślimakiem morskim, którego muszla osiąga 6-9 cm długości. Muszla grubościenna z wydłużoną i spiczastą skrętką. Muszla posiada także rząd dosyć długich kolców, które rozmieszczone są w linii wzrostu muszli. Rozkolce charakteryzują się występowaniem co najmniej 3 zgrubień kolabralnych na skręcie. Pierwszy zwój muszli rozkolca zaokrąglony, natomiast następne układają się na kształt wąskiej wieżyczki. Powłoka muszki zwykle koloru żółtego. Ujście zwykle w kształcie kropli, wrzeciono gładkie, natomiast kanał syfonalny szeroki i prawie zamknięty. Wieczko żółtawe w kształcie kropli. Noga ślimaka koloru jasnobrązowego w czarne łaty. Na głowie znajduje się para długich czułków z oczami i rozciągliwy ryjek.

Dymorfizm płciowy

Gatunek rozdzielnopłciowy. Brak zewnętrznych różnic między samicą, a samcem.

Populacja i zagrożenia

Nie podlega klasyfikacji w stopniach zagrożenia. Nie podjęto badań mających na celu ocenienie stanu populacji tego gatunku, choć wydaje się ona dosyć duża. Nie są znane poważne zagrożenia dla tego gatunku.

Pożywienie

Gatunek mięsożerny. Poluje na skorupiaki(np. krewetki), gąbki i małże. Żywi się także padliną. Przejawia tendencję kanibalistyczne.

Zachowanie

Rozkolec purpurodajny jest gatunkiem przydennym, przeszukującym dno w poszukiwaniu ofiar. Przy pomocy wydzielanych substancji zmiękczających i działaniu raduli(tarki) potrafi wywiercić się przez twardą osłonkę organizmów(np. małż). Dodatkowo wydziela specyficzną ciecz która znieczula i otumania ofiarę. Kolczaste wyrostki na skorupie ślimaka chronią go przed ewentualnymi drapieżnikami.

Rozród

Nieopisane. Jaja składane są w kokonach jajowych. Przypuszczalnie jak u większości spokrewnionych rozkolców z jaj wykluwają się w pełni ukształtowane ślimaki.

Naturalni wrogowie

Głównie rozgwiazdy, inne drapieżne ślimaki i duże ryby polująca na ślimaki.

Długość życia

brak danych.

Znaczenie dla człowieka

Niegdyś gatunek hodowany i wykorzystywany do produkcji tzw. purpury tyryjskiej(dibromoindygo). Barwnik wydzielany przez ślimaka służący przypuszczalnie do znieczulania swoich ofiar, początkowo żółty później przebarwiał się na kolor fioletowy. Ze względu na niewielką ilość produkowanej substancji, barwnika używano jedynie do zabarwiania szat królewskich. Jest gatunkiem jadalnym, lecz obecnie nie posiada żadnego znaczenia gospodarczego. Ozdobne muszlę często sprzedawane jako upominki. Może powodować straty przy hodowlach małż.

Ciekawostki

• Starożytni Minojczycy zaobserwowali iż hodując rozkolca purpurodajnego przy nadmiernym zagęszczeniu dochodzi do zachowań kanibalistycznych.
• Spokrewnione gatunki ślimaków Bolinus jelit i Hexaplex trunculus były także wykorzystywane do produkcji niebieskiego barwnika, lecz na mniejszą skalę niż Bolinus brandaris.
• Został opisany przez Karola Linneusza w 1758 roku pod nazwą Murex brandaris.
• Rozkolcowate charakteryzują się dosyć duża ekspansywnością, zwłaszcza rodzaj Rapana. Rapana Thomasa(Rapana venosa) znajduje się w spisie najgroźniejszych gatunków inwazyjnych Europy. Rapana przyczyniła się do wymarcia wielu gatunków małż
• Rodzaj Bolinus liczy 2 gatunki rozkolców min. rozkolca purpurodajnego*(Bolinus brandaris) i Bolinus cornutus.

Bibliografia:

-https://en.wikipedia.org/wiki/Bolinus_brandaris

-https://en.wikipedia.org/wiki/Bolinus

-http://www.gastropods.com/3/Shell_13.shtml

-http://www.sealifebase.org/summary/Bolinus-brandaris.html

Wielopłetwiec senegalski - skamielina w akwarium

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Promieniopłetwe
• Rząd: Wielopłetwcokształtne
• Rodzina: Wielopłetwcowate
• Gatunek: Wielopłetwiec senegalski(Polypterus senegalus)

Występowanie

Wielopłetwiec senegalski zamieszkuje Afrykę Zachodnią i basen rzeki Nil, występując min. na terenie Senegalu, Gambii, Nigru, Burkina Faso, a także zamieszkując basen jeziora Czad i dorzecze rzeki Kongo. Wielopłetwiec senegalski preferuje przybrzeżne słodkowodne wody bagienne, laguny i wolno płynące, lub stojące wody, także te okresowo wysychające.

Ogólny opis

Wielopłetwiec senegalski jest rybą o cylindrycznym i wężowatym ciele, osiągającym od 30 do 110 cm długości ciała w zależności od podgatunku i miejsca występowania. Głowa duża, jaszczuropodobna, natomiast otwór gębowy szeroki. Oczy dosyć duże, umieszczone po bokach głowy(mimo iż wzrok wielopłetwca jest dosyć słaby). Nozdrza zewnętrzne rurkowate, wyraźnie widoczne. Szczęka górna często lekko wysunięta. Płetwa grzbietowa długa, sięgająca płetwy ogonowej i podzielona na 8-11 części z czego każda część posiada jeden kolczysty promień. Płetwa ogonowa dosyć szeroka, ostro zakończona posiadająca 15-19 promieni. Płetwa piersiowa zaokrąglona i dosyć szeroka. Płetwa odbytowa dosyć mała, posiadająca 11-17 promieni. Ciało wielopłetwca pokryte jest oliwkowymi, lub oliwkowoszarymi łuskami ganoidalnymi(53-59 w linii bocznej), o twardej strukturze. Spodnia część ciała zwykle jaśniejsza. Płetwy zwykle koloru szarawego. U osobników młodocianych występują trzy ciemne pasy po bokach ciała, które zanikają wraz z wiekiem.

Dymorfizm płciowy

Płetwa odbytowa samca jest zwykle większa i grubsza, zwłaszcza w okresie tarła.

Populacja i zagrożenia

Nie podlega klasyfikacji w stopniach zagrożenia. Jest gatunkiem w miarę pospolitym o dosyć szerokim zasięgu. Nie są znane większe zagrożenia dla populacji tego gatunku. Gatunek poławiany komercyjnie w rybołówstwie, oraz pozyskiwany jako ryba akwariowa.

Pożywienie

Ryba mięsożerna. Poluję na ryby, żaby, kijanki, skorupiaki, owady, mięczaki. Czasami urozmaicają dietę w kawałki roślin i nasion. Nie gardzi padliną.

Zachowanie

Wielopłetwiec senegalski jest rybą przydenną o samotniczym trybie życia, aktywnym za dnia, jak i w nocy(w przeciwieństwie do większości wielopłetwców). Jednak toleruje zwykle obecność innych wielopłetwców i dużych ryb na swoim terenie. Czasami między samcami dochodzi do niegroźnych walk o dominację. Podczas upalnych dni lubi ukrywać się między roślinnością, lecz w przeciwieństwie do większości wielopłetwców rzadko korzysta z kryjówek i jest bardziej ruchliwy. Wielopłetwiec senegalski przystosował się do życia w okresowo wysychających zbiornikach. Pęcherz pławny został zamieniony w parę prymitywnych płuc przez co wielopłetwiec potrafi oddychać powietrzem atmosferycznym i przetrwać w błotnistych bajorach. Dzięki wężowatemu ciału potrafi także sprawnie poruszać się na lądzie, a puki skóra ryby jest wilgotna może przemieszczać się w poszukiwaniu wody. Poluje polegając na swoim dobrym węchu, a swoje ofiary zwykle połyka w całości.

Rozmnażanie

Okres tarła przypadka zaraz po okresie suszy, kiedy poziom wody rośnie. Samiec ściga samice po zbiorniku, podgryzając jej pletwę odbytową. Po nawet kilku godzinach, kiedy samica opadnie z sił, samiec uderza głową w głowę partnerki, charakterystycznie drżąc. Następnie para wyszukuje odpowiedniego miejsca na złożenie ikry. Samiec łapie pyskiem głowę samicy, która wypuszcza ok. 200-300 jajeczek ikry do miseczki utworzonej z płetwy odbytowej samca. Jajka są następnie zapładniane przez samca i rozrzucane. Ikra opada na podłoże i pobliskie rośliny. Narybek wykluwa się po 3-4 dniach. Przez pierwsze 2 dni ogranicza ruch, żywiąc się zawartością woreczka żółtkowego. Później zaczyna aktywnie polować, polując na drobne organizmy wodne. Narybek wielopłetwca posiada skrzela zewnętrzne i może je zachować aż do osiągnięcia 10 cm długości ciała. Wiek dojrzałości płciowej nie jest znany.

Naturalni wrogowie

Dla dorosłego osobnika głównie krokodyle, duże ssaki drapieżne i ptaki np. trzewikodziób. Dla osobników młodocianych także duże ryby, węże i płazy.

Długość życia

W niewoli ok. 35 lat. Długość życia na wolności nieznana.

Znaczenie dla człowieka

Poławiany, zwykle lokalnie o niewielkim znaczeniu w rybołówstwie. Natomiast duże znaczenie ryba posiada na rynku akwarystycznym, jako jeden z popularniejszych wielopłetwców w sprzedaży.

Ciekawostki

• Czasami spotykana na polskim rynku. W sprzedaży są zwykle oferowane młode osobniki, jednak mimo to zależy pamiętać iż ryba ta osiąga w niewoli nawet 70 cm długości, a odpowiednie dla niej akwarium jest długie na przynajmniej 150 cm(dla pojedynczego osobnika). Parametry wody nie mają dużego znaczenia dla tej ryby, choć lubi wodę świeżą i regularnie podmienianą. Nie należy łączyć z mniejszymi organizmami, gdyż wielopłetwiec będzie na nie polować. Wymagana jest także szczelna pokrywa, gdyż wielopłetwce są znane z wyskakiwania z akwarium.
• Wyhodowano dwie odmiany wielopłetwa senegalskiego albinotyczną i o weloniastych płetwach.
• Wyróżnia się dwa opisane podgatunki wielopłetwca senegalskiego(Polypterus senegalus meridionalis i Polypterus senegalus senegalus). Obecnie trwają badania nad wyróżnieniem trzeciego podgatunku.
• Przodkowie wielopłetwca żyli już w środkowej kredzie.
• Wielopłetwiec senegalski został opisany przez francuskiego zoologa Georges'a Cuvier'a w 1829 roku.
• Rodzaj Polypterus liczy 11-12 gatunków wielopłetwców min. wielopłetwca ozdobnego*(Polypterus ornatipinnis), miastugę(Polypterus bichir) i Polypterus polli.

Bibliografia:

-http://www.akwarium.info.pl/index.php/wielopletwcowate/3765-polypterus-senegalus-wielopletwiec-senegalski

-http://akwa-mania.mud.pl/ryby/ryby/rybyp/Polypterus%20senegalus.html

-https://pl.wikipedia.org/wiki/Wielop%C5%82etwiec_senegalski

-http://www.fishbase.org/summary/5024

-http://www.seriouslyfish.com/species/polypterus-senegalus-senegalus/