Medicago pironae - lucerna z Włoch.

• Królestwo: Rośliny 
• Podkrólestwo: Rośliny naczyniowe 
• Klasa: Okrytonasienne
• Rząd: Bobowce
• Rodzina: Bobowate
• Gatunek: Medicago pironae

Występowanie

Występuje we Włoszech, głównie w północno-wschodniej części kraju(granica włosko-słoweńska) . Roślina spotykana także na terenach przygranicznych chorwacko-słoweńskich. Zamieszkuje zwykle skaliste zbocza, na terenach podgórskich. Zwykle wyrasta w sąsiedztwie niskich krzewów.

Ogólny opis

Jednoroczna roślina, silnie rozkrzewiona. Łodyga zwykle podniesiona, choć nierzadko położona o długości ok. 20 cm. Liście złożona, trójlistkowe i odwrotnie jajowate.

Rozmnażanie

Słabo poznane. Kwiaty motylkowe, żółte, wyrastające z kątków liści na wielokwiatowej główce. Strąki ślimakowato zakręcone z rzędem kolców. Nasiona drobne i nerkowate.

Zagrożenia

Gatunek klasyfikowany jako bliski zagrożeniu. Mimo iż nie ma danych na temat trendu populacji tego gatunku, to ze względu na mały i ograniczony zakres występowania, oraz wrażliwość na zagrożenia związane rozwojem rolnictwa, urbanizacji, turystyki i trekkingu(teren na którym występuje roślina jest bardzo wrażliwy na bodźce fizyczne, prowadzące do osuwisk) roślina może w przyszłości zostać zakwalifikowana jako zagrożona. Obecnie gatunek wprowadzany jest w niektóre rejony, przy pomocy banków genów. Roślina uprawiana ex situ.

Długość życia

Roślina jednoroczna.

Znaczenie dla człowieka

Podlega programowi ochrony zasobów genetycznych w bankach genów. Ochraniana ex situ.

Warunki uprawy

brak danych.

Ciekawostki

• Gen Medicago pironae został użyty do stworzenia odmiany lucerny siewnej Medicago sativa ssp. sativa. 
• Lucerna(Medicago) mimo dużego zróżnicowania gatunkowego, ponad 100 gatunków, występuje jedynie na kontynentach Starego Świata.
• Do rodzaju Medicago zaliczana jest min. lucerna siewna(Medicago sativa), lucerna nerkowata(Medicago lupulina) i lucerna sztywna(Medicago rigidula).

Bibliografia:

-https://pl.wikipedia.org/wiki/Lucerna_(ro%C5%9Blina)

-https://la.wikipedia.org/wiki/Medicago

-http://www.iucnredlist.org/details/176605/0

Wstęgówka pąsówka - ukryta na wierzbie

• Królestwo: Zwierzęta
• Typ: Stawonogi
• Gromada: Owady
• Rząd: Motyle
• Rodzina: Sówkowate
• Gatunek: Wstęgówka pąsówka(Catocala nupta)

Występowanie

Zamieszkuję niemal całą Europę, aż po Skandynawię i Azję, poza skrajnie północnymi rejonami, aż po Japonię. Zasiedla zwykle wilgotne lasy liściaste, brzegi rzek i strumieni, lasy łęgowe, wilgotne tereny krzewiaste, a także ogrody i parki miejskie. Występuje zwykle tam, gdzie rosną rośliny żywicielskie gąsienicy wierzby i topole.

Ogólny opis

Dosyć duży motyl nocny, osiągający 6-8 cm rozpiętości skrzydeł. Przednia para skrzydeł zwykle szarobrunatna, z niewyraźnymi wzorami, upodabniającymi ćmę do kory drzewa. Tylna para skrzydeł bardziej kolorystyczna, zwykle pomarańczowa, czerwona, lub różowa z dwoma czarnymi smugami. Pierwsza dosyć gruba, ciągnąca się na obwódce skrzydeł, druga na środkowej części skrzydła, krótsza i cieńsza od pierwszej smugi. Odwłok i tułów dosyć duże, koloru szarobrunatnego. Czasami występuje wyraźna zmienność w kolorystyce motyla np. można spotkać osobniki o białych skrzydłach(tylnych i przednich) z czarnymi smugami, jednak zawsze występuje u tego gatunku kolorowa para tylnych skrzydeł. Bardzo podobny do wstęgówki karminówki, u którego rogi wzoru, przypominającego litery M, są bardziej wydłużone i zaostrzone.    

Dymorfizm płciowy

Niewyraźny. Samce nieco większe od samic.

Populacja i zagrożenia

Występuje dość pospolicie na swoim zakresie, zwłaszcza w pobliżu roślin żywicielskich gąsienicy. Nie podlega klasyfikacji w stopniach zagrożenia IUCN. Na terenie Polski pospolity, nie podlega ochronie gatunkowej.

Pożywienie

Gąsienica: Liście drzew z rodzaju Salix i Populus, rzadziej Prunus(czyli wierzby i topole, rzadziej śliwy). Gąsienica jest polifagiem, żerującym na różnych gatunkach wierzb i topoli.
Imago: Pyłek kwiatowy.

Zachowanie

Dorosłe osobniki pojawiają się zwykle pod koniec czerwca, natomiast znikają pod koniec października(dla Polski). Za dnia osobniki dorosłe zwykle przesiadują na pniach drzew, wykorzystując zjawisko mimetyzmu(barwy kamuflujące). Jeśli jednak zostanie zauważona, ćma szybko rozkłada skrzydła, odkrywając kolorową parę tylnych skrzydeł i odlatuje. Przypuszczalnie nagłe odkrycie jaskrawego koloru skrzydeł może zmylić, a nawet odstraszyć potencjalnego drapieżnika, np. ptaka. Niektórzy badacze sądzą także iż podczas lotu jaskrawe skrzydła przypominają innego mniejszego motyla, dlatego drapieżnik może ulec iluzjonistycznemu zjawisku i zaatakować nie ten odcinek ciała. W nocy motyl przeszukuje teren w poszukiwaniu nektary kwiatowego i potencjalnego partnera. Zwykle lata nisko. Ćmę przyciągają słodkie substancję np. cukier, oraz sztuczne światło.

Rozród

Samica po udanych zalotach, zwykle pod koniec września, składa w szczelinach kory drzew żywicielskich jajka. Zwykle składanych pojedynczo, rzadziej po kilka. Formą zimującą ćmy, są jaja, z których na początku maja wykluwają się gąsienice, które przystępują do żerowania na liściach rośliny. Gąsienica szarobrunatna, z delikatnymi wzorami na ciele. Podczas dnia przesiadująca na gałęziach, podobnie jak osobniki dorosłe, wykorzystując zjawisko mimetyzmu. W nocy przystępuje do żerowania na liściach. Po ok. 2 miesiącach, gąsienica dzięki przędzy, splata liść izolując się od otoczenia i przepoczwarza się. Po kilku dniach z kokonu wydostaje się dorosły osobnik.

Naturalni wrogowie

Głównie ptaki za dnia i nietoperze w nocy.

Długość życia

Stadium larwalne ok. 3 miesiące. Imago ok. 4 miesiące.

Znaczenie dla człowieka

Gatunek nie ma większego znaczenia dla człowieka. Gąsienica żeruje zwykle na roślinach dzikich, dlatego nie jest uważany za szkodnika. Motyle dorosłe łowione w celach kolekcjonerskich.

Ciekawostki

• Wyróżnia się 11 podgatunków wstęgówki pąsówki.
• Pąsówka pochodzi od przymiotnika pąsowy, czyli koloru jasnoczerwonego.
• Dlaczego ćmy wabi światło? To pytanie od dziesiątków lat intryguje entomologów. Jedna z hipotez mówi iż do przemieszczania się, motyle nocne wykorzystują światło Księżyca, lub gwiazd. Lecąc zawsze próbują utrzymać stały kąt w stosunku do źródła naturalnego światła. Jednak kiedy zauważą sztuczne światło(lampę, świece, ognisko itp.), biorą go za punkt odniesienia, instynktownie zbliżając się do źródła światła. Kiedy jest już wystarczająco blisko emitora światła, ćma nie potrafi znaleźć punktu odniesienia do światła, czego skutkiem jest lot spiralny. Hipoteza nie wyjaśnia jednak, dlaczego ćmy dopiero w bardzo bliskiej odległości, poruszają się lotem spiralnym, lecąc przez większość drogi do źródła światła lotem prostym, oraz dlaczego mimo niemożności dostania się do bezpośredniego źródła światła(np. żarówki, osłoniętej kloszem), owad nadal miota się wokół niego. Inna teoria mówi o tym iż ćma, która znajdzie się blisko emitora światła wpada w tzw. pułapkę efektu pasm Macha. Ćma uważa światło dzienne jako niebezpieczeństwo, jednak ommatidia(oczy ćmy) wychwytują nieistniejące pasma jasności, a obszar otaczający żarówkę wydaje im się ciemny, dlatego chcą się do niego dostać i miota się wokół emitora. Teoria ta nie cieszy się jednak większym uznaniem wśród badaczy.Co noc palący się płomień, przyczynia się do śmierci ok. 5 mln ciem rocznie.  
• Rodzaj Catocala czyli ok. 270 gatunków motyli min. wstęgówkę karminówkę(Catocala electa), wstęgówkę jesionkę(Catocala fraxini) i wstęgówkę śliwicę(Catocala fulminea). 
• Na terenie Polski zarejestrowano ok. 490 gatunków motyli z rodziny sówkowatych.

Bibliografia:
-https://pl.wikipedia.org/wiki/Wst%C4%99g%C3%B3wka_p%C4%85s%C3%B3wka
-https://en.wikipedia.org/wiki/Red_underwing
-https://fr.wikipedia.org/wiki/Catocala_nupta
-http://www.lepidoptera.eu/show.php?ID=273
-http://www.lepiforum.de/lepiwiki.pl?Catocala_Nupta

Rozdymka północna - cukrowa ropucha

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Promieniopłetwe
• Rząd: Rozdymkokształtne
• Rodzina: Rozdymkowate
• Gatunek: Rozdymka północna(Sphoeroides maculatus)

Występowanie

Zamieszkuje zatoki, ujścia rzek i osłonięte wody przybrzeżne od Nowej Finlandii(Kanada) po północno-wschodnią Florydę(USA).

Ogólny opis

Ryba osiąga zwykle od 20 do 40 cm długości ciała. Ryba posiada maczugowaty kształt ciała. Boki i grzbiet ryby koloru żółtego, szarego, lub oliwkowego z czarnymi, słabo zaznaczonymi plamami. Zwykle najwyraźniejsza i pojedyncza plama występuje w okolicy płetw piersiowych. Brzuch koloru białego, lub żółtawego. Na ciele ryby występują także drobne i kontrastujące plamki(o średnicy ok. 1 mm), szczególnie widoczne w okolicy otworu gębowego. Ryba pokryta w całości drobnymi kolcami, przypominając w dotyku papier ścierny. Otwór gębowy wyposażony w dziób. Płetwy słabo rozwinięte. Rozdymka potrafi nadąć swoje ciało, wypełniając wodą, lub powietrzem jeśli znajduje się na lądzie, elastyczna komorę leżącą w okolicy żołądka. Przypuszczalnie nietoksyczna, choć nie przeprowadzono badań potwierdzających tą tezę.

Dymorfizm płciowy

Przypuszczalnie brak.

Populacja i zagrożenia

Nie podlega klasyfikacji w stopniach zagrożenia IUCN. Ryba spotykana dość pospolicie i poławiana na niewielką skalę.

Pożywienie

Głównie skorupiaki. Czasami zdarza się jej złapać niewielką rybę.

Zachowanie

Jest rybą powolną i jak większość przedstawicieli rodziny rozdymkowatych, nie potrafi osiągać dużych prędkości płynąc. Jedynie płetwy piersiowe mogą dodać rybie nieco prędkości. Unika otwartej toni wodnej i woli przebywać blisko dna, przeszukując dno w poszukiwaniu pożywienia. Wpływ czasem do ujść rzek, zwłaszcza od wiosny do jesieni. Nie lubi silnych prądów z którymi(z uwagi na słabo rozwinięty talent pływacki) nie potrafi sobie poradzić, dlatego woli przebywać w zatokach i wodach osłoniętych. Podczas, gdy czuje się zagrożona, nadyma elastyczną komorę w okolicy żołądka, wpompowując do niej wodę(lub powietrze jeśli znajduje się na lądzie), stając się niemal kulista i trudna do połknięcia przez większość drapieżników. Zwykle żyje samotnie. Ekologia ryby dość słabo poznana.

Rozród

Okres tarła przypada od maja do sierpnia. Samica składa ikrę, mocując ją do piaszczystego, lub mulistego dna, która jest następnie strzeżona przez samca, aż do wyklucia narybku. Wylęg następuje zwykle po ok. 4 dniach.

Naturalni wrogowie

Ze względu na mechanizmy obrony tej ryby, rzadko staje się ofiarą drapieżników. Jedynie narybek i młode osobniki mogą stać się ofiarą większych ryb.

Długość życia

brak danych.

Znaczenie dla człowieka

Ryba lokalnie poławiana w celach konsumpcyjnych. Przez większość rybaków rozdymka północna uważana jest za nietoksyczną, choć nie jest to potwierdzone badaniami. Czasami hodowana w akwariach.

Ciekawostki

• W rejonie Zatoki Chesapeake rozdymka północna, zwana jest ropuchą cukrową "sugar toad". Na terenie tym ryba jest często poławiana i uważana za przysmak.
• Ryba rzadko bywa obiektem badań, dlatego jest dosyć słabo poznanym gatunkiem.
• Została opisana w 1801 roku przez niemieckich przyrodników Marcus'a Elieser'a Bloch i Johann'a Gottlob'a Theaenus'a Schneider.
• Rodzaj Sphoeroides liczy 23 gatunki rozdymek, min. seferynkę truciciela(Sphoeroides spengleri), rozdymkę nagą*(Sphoeroides lispus) i rozdymkę brodatą*(Sphoeroides tyleri).

Bibliografia:

-http://www.iucnredlist.org/details/190246/0

-https://en.wikipedia.org/wiki/Northern_puffer

-http://www.fishbase.se/summary/1181

-http://www.nefsc.noaa.gov/publications/series/shtsr/shltr26.pdf

-http://www.chesapeakebay.net/fieldguide/critter/northern_puffer

Strumienica płaskoogonowa - ewolucyjnie wyższy płaz beznogi

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Płazy
• Rząd: Płazy beznogie
• Rodzina: Marszczelcowate
• Gatunek: Strumienica płaskoogonowa(Typhlonectes compressicauda)

Występowanie

Gatunek zasiedla dorzecze Amazonii na terenie południowo-wschodniej Kolumbii, południowej Wenezueli, wschodniego Peru, północno-zachodniej Brazylii, południowej Gujany, Gujany Francuskiej, Surinamu i terenach granicznych północnej Boliwii. Występują na wysokości do 200 m n.p.m. Zasiedla głównie rzeki o błotnistych brzegach, głównie na terenie nizinnych lasów i trawiaste tereny bagienne. Czasami spotykana w przydrożnych rowach i kanałach.

Ogólny opis

Strumienica płaskoogonowa jest beznogim płazem o wydłużonym, wężowym i lekko spłaszczonym bocznie ciele, koloru ciemnoszarego, czarnego, lub niebieskawego. Mierzy przeciętnie 30-55 cm długości ciała. Korpus pokryty pierścieniami, zwykle w ilości 81-86. Głowa stosunkowo szeroka i gruba. Posiada 4 rzędy zaostrzonych zębów. Para czuciowych wyrostków zlokalizowana bezpośrednio za otworami nosowymi. Oczy niewielkie, pokryte cienką warstwą skóry. Larwa podobna do wersji dorosłej, lecz mniejsza i z szerokimi, pierzastymi skrzelami.

Dymorfizm płciowy

Przypuszczalnie brak.

Populacja i zagrożenia

Notowany przez IUCN jako gatunek najmniejszej troski. Liczebność gatunku nie została zbadana i wymaga dalszych badań, lecz ze względu na szeroki zakres występowania uważa się płaza za niezagrożonego. Nie są znane poważne zagrożenia dla gatunku.

Pożywienie

Głównie skąposzczety, larwy owadów, owady lądowe, małe żaby, kijanki, inne niewielkie beznogie płazy(nawet własnego gatunku), małe, lub martwe ryby, skorupiaki(np. krewetki), oraz rozkładającą się materie roślinną i kawałki roślin wodnych.

Zachowanie

Prowadzi nocny, skryty tryb życia. Dzień spędza ukryty w norze, często dzieląc ją z innymi przedstawicielami gatunku. Żyje zwykle w płytkiej wodzie, blisko brzegu rzek i strumieni. Poluje przypuszczalnie odbierając bodźce elektryczne z otoczenia, za pomocą wyrostków czuciowych w okolicy nozdrzy(elektrorecepcja). W razie zagrożenia może wydzielać znaczną ilość lekko toksycznego śluzu. Często gatunek można spotkać w błotnistych bajorach, gdyż bardziej rozwinięte płuca od innych płazów beznogich, pozwalają mu przetrwać niedotlenienie i hiperkapnie. Większość tlenu pobiera przez otwór gębowy i płuca, lecz w czasie zanurzenia może oddychać przez skórę.

Rozród

Okres godowy przypada w porze deszczowej od grudnia/stycznia po lipiec/sierpień. U tego płaza występuje zapłodnienie wewnętrzne, a sama kopulacja trwa ok. 3 godziny. Jest gatunkiem żyworodnym. Samica po upływie 6 miesięcy, rodzi ok. 2-4 larwy w wodzie, pod koniec pory deszczowej. Larwy pierwotnie w ciele samicy żywią się żółtkiem z ich jajek, a następnie rozwijają się w jajowodzie, dokarmiane wydzieliną gruczołową produkowaną przez matkę. Dojrzałość płciową uzyskują po 2-3 latach. Samce rozmnażają się corocznie, natomiast samice raz na 2 lata.

Naturalni wrogowie

Głównie ptaki, węże i duże ryby.

Długość życia

brak danych.

Znaczenie dla człowieka

Czasami mogą zaplątywać się w sieci rybackie, kiedy poszukują martwych ryb. Rzadko hodowane, głównie w celach badawczych. Większym zainteresowaniem odznacza się spokrewniony gatunek Typhlonectes natans, częściej spotykany w akwarystyce.

Ciekawostki

• Przeprowadzone badania nad strumienicą płaskoogonowa, dowiodły iż jej wyrostki czuciowe na pysku odbierają bodźce elektryczne z otoczenia. Przypuszczalnie używa tych narządów do wyszukiwania ofiar, lub potencjalnego zagrożenia.
• Strumienica płaskoogonowa odznacza się wyższym stopniem ewolucyjnym od innych marszczelców, min. oba płuca są bardzo rozwinięte, oraz posiada prymitywnie rozwiniętą tchawicę(w przeciwieństwie do większości płazów beznogich). Posiada także jedno z najwyższych stężeń hemoglobiny we krwi, wśród wszystkich płazów.
• Płaz został opisany przez francuskich zoologów André Marie Constant Duméril i Gabriel'a Bibron w 1841 roku.
• Rodzaj Typhlonectes liczy jedynie 2 gatunki płazów, Typhlonectes natans i strumienice płaskoogonową.

Bibliografia:

-https://en.wikipedia.org/wiki/Cayenne_caecilian

-https://pl.wikipedia.org/wiki/Typhlonectes

-http://www.iucnredlist.org/details/59599/0

-http://amphibiaweb.org/species/1962

Scynk florydzki - jaszczurka z pomarańczowym ogonem

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Gady
• Rząd: Łuskonośne
• Rodzina: Scynkowate
• Gatunek: Scynk florydzki(Plestiodon egregius)

Występowanie

Występują endemicznie w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych, min. na całej Florydzie, południowo-wschodniej Georgie i południowo-środkowej Alabamie, po rzekę Tombigbee i Black Warrior. Może zasiedlać także tereny graniczne między Georgie, a Karoliną Południową. Jego środowisko to tereny głównie o piaszczystym podłożu min. piaszczyste wydmy, sosnowe zarośla o piaskowym podłożu, zagajniki dębowo-sosnowe i suche tereny bagienne, zwane na Florydzie hammock.

Ogólny opis

Scynk osiąga 9-15 cm długości ciała. Jaszczurka jest dosyć mała, posiada smukłą budowę ciała z dosyć długim ogonem i krótkimi kończynami. Ciało koloru szarego, lub brązowego z jasnymi pasami biegnącymi po bokach ciała jaszczurki. Posiada charakterystyczny pomarańczowy, lub czerwony ogon, u osobników młodocianych zwykle niebieski, natomiast u starszych i osobników które przeszły jego autotomię(utracenie) może być różowy. Czasami tylne kończyny mogą przybierać barw ogona. Samce w okresie godowym mogą przybierać lekko pomarańczowy kolor po bokach ciała.

Dymorfizm płciowy

Samce zwykle większe, a w okresie godowym często mogą przybierać pomarańczowych barw po bokach ich ciała.

Populacja i zagrożenia

Jest klasyfikowany jako gatunek najmniejszego ryzyka na wyginięcie. Trzy podgatunki scynka florydzkiego Plestiodon egregius egregius, Plestiodon egregius insularis i Plestiodon egregius lividus, są objęte ochroną, a Plestiodon egregius lividus notowany jako zagrożony wyginięciem, głównie ze względu na niszczenie siedliska życia jaszczurek, pod zabudowę mieszkalną, handlową i rolną. Poważnym zagrożeniem jest także wyłapywanie scynków, przez kolekcjonerów jaszczurek. Pozostałe dwa podgatunki(Plestiodon egregius onocrepis i Plestiodon egregius similis) są w miarę powszechne.

Pożywienie

Żywi się głównie niewielkimi stawonogami min. świerszczami, pajęczakami i karaczanami.

Zachowanie

Scynk florydzki jest jaszczurką o skrytym trybie życia. Głównie aktywna za dnia, wylegując się w promieniach słońca i czyhając na potencjalną ofiarę. Kończyny niewielkich rozmiarów, uniemożliwiają jej wspinaczkę po drzewach. W razie zagrożenia szybko zakopuję się w piasku, nie używając do tego kończyn, a całego ciała, jakoby "pływając" w suchym piasku, lub ziemi. Przy ewentualnym złapaniu jej przez drapieżce, może odczepić swój ogon od ciała, aby uciec(zjawisko autotomii).

Rozród

Słabo poznany. Okres godowy przypada w okresie zimowym, samce przybierają wtedy bardziej wyrazistych barw. Samica następnie w okresie wiosennym, składa od 3 do 7 jaj w płytkim gnieździe(mniej niż 30 cm głębokości), zwykle w wilgotnej ziemi, lub pod gnijącymi kłodami. Jaja inkubowane są przez 30-50 dni. W tym czasie samica zwykle zostaje blisko gniazda. Dojrzałość płciową młode uzyskują po ok. 1 roku.

Naturalni wrogowie

Oposy, skunksy, krety, ptaki drapieżne, węże i większe jaszczurki.

Długość życia

Przypuszczalnie ok. 8 lat.

Znaczenie dla człowieka

Jaszczurka spotykana w niewoli, głównie z odłowów.

Ciekawostki 

• Wyróżnia się 5 podgatunków scynka florydzkiego(Plestiodon egregius egregius, Plestiodon egregius insularis, Plestiodon egregius lividus, Plestiodon egregius onocrepis i Plestiodon egregius similis ).
• Spotykana w hodowlach hobbystycznych, lecz bardzo rzadko. Głównie pozyskiwana dla kolekcjonerów. Przetrzymywanie i sprzedaż pierwszych trzech podgatunków podanych wyżej, jest nielegalna.
• Scynk opisany w 1859 roku przez amerykańskiego przyrodnika Spencer'a Fullerton'a Bairda.
• Rodzaj Plestiodon obejmuje 39-43 gatunków scynków. Niegdyś rodzaj łączony z Eumeces. Scynk florydzki jest spokrewniony z Plestiodon sumichrasti, Plestiodon dugesii i Plestiodon capito.

Bibliografia:

-https://en.wikipedia.org/wiki/Mole_Skink

-http://www.iucnredlist.org/details/64226/0

-http://srelherp.uga.edu/lizards/eumegr.htm

Szlarnik jasny - krótki okres inkubacji jaj

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Ptaki
• Rząd: Wróblowe
• Rodzina: Szlarniki
• Gatunek: Szlarnik jasny(Zosterops citrinella)

Występowanie

Zamieszkuje archipelag Małych Wysp Sundajskich min. wyspę Sumba, Savu, Timor, Ndao, Ndana, Lembata, Alor, Lucipara, Gunungapi Wetar, Romang, Damar, Teun, Kisar, Leti, Moa, Luang, Sermata, Babar, Tanimbar Island, a także małe wysepki leżące na Cieśninie Torresa. Zasiedla głównie tropikalne i subtropikalne lasy deszczowe, lasy mangrowe, a także pierwotne i wtórne lasy tropikalne. Widywany także na terenach bardziej otwartych.

Ogólny opis

Ptak mierzy przeciętnie 10-11 cm długości ciała. Upierzenie koloru jasno-oliwkowego. Pierś, gardło i kuper koloru żółtego, natomiast brzuch koloru jasnoszarego. Ogon dosyć długi, koloru oliwkowego. Oczy brązowe z charakterystyczną dla szlarników białą obwódką wokół oka. Dziób i nogi ptaka koloru ciemnoszarego. Bardzo podobny do szlarnika jasnobrzuchego, który osiąga nieco większe rozmiary(11-12 cm długości ciała).

Dymorfizm płciowy

brak.

Populacja i zagrożenia

Klasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski. Populacja nie została oceniona ilościowo, lecz notowany jako gatunek dosyć powszechny, zwłaszcza na Małych Wysp Sundajskich. Na Wyspach w Cieśninie Torresa gatunek spotykany bardzo rzadko, przypuszczalnie w tych rejonach populacja tego gatunku uległa zmniejszeniu. Nie są znane przyczyny spadku liczebności ptaka, lecz przypuszczalnie przyczyniła się do tego utrata siedliska, gatunki inwazyjne, oraz złe warunki pogodowe(silne burze).

Pożywienie

Głównie owady i owoce. Przypuszczalnie jak inni przedstawiciele rodzaju Zosterops, może żywić się także nektarem kwiatowym i nasionami.

Zachowanie 

Jest ptakiem o dziennym trybie życia, często widywanym w grupach, lub małych stadach, zwłaszcza podczas żerowania, kąpieli, spania i odpoczynku. Wydaje z siebie ciche i delikatne ćwierkanie. Nie migruje, jedynie lokalnie podczas zachodzących zmian w środowisku. W razie zagrożenia wydaje z siebie odgłosy alarmujące innych członków stada. Bardzo rzadko schodzi z drzew na ziemie. Zachowanie gatunku słabo poznane.

Rozród

Okres godowy przypada przypuszczalnie w czerwcu(na wyspie Timor), na innych wyspach notowany w kwietniu. Mogą tworzyć pary monogamiczne, choć u spokrewnionych gatunków często tworzone są jedynie pary okresowe(na 1 miesiąc). Samce śpiewem wabią samice. Gniazdo budowane jest przez oboje partnerów, na drzewie z suchych traw, pajęczyn itp. Gniazdo otwarte, budowane na kształt miseczki, zwykle przez okres ok. 7 dni. Samica składa 2-4 bladoniebieskie jaja, a inkubacja trwa 11-12 dni(jeden z najkrótszych okresów inkubacji jaj ptaków). Pisklęta po wykluciu ważą ok. 2 gramów. Samiec, jak i samica opiekują się jajami i wyklutymi pisklętami. Po ok. 12-13 dniach opuszczają gniazdo i przebywają w jego pobliżu. Po ok. 3 tygodniach uczą się latać i stają się samodzielne. Zwykle odbywają dwa lęgi w ciągu sezonu. Dojrzałość płciową ptaki uzyskują po ok. 1 miesiącu.

Naturalni wrogowie

Ptaki drapieżne np. czubak australijski, dzierzby i dziwogonki.

Długość życia

Przypuszczalnie ok. 8 lat.

Znaczenie dla człowieka

Czasami mogą powodować straty na plantacjach drzew owocowych, lecz często traktowane jako zwierzęta pożyteczne, gdyż polują na mszyce i wiele innych szkodników. Nie potwierdzono danych na temat przetrzymywania tego gatunku w niewoli.

Ciekawostki

• Szlarniki(Zosterops) odznaczają się bardzo krótkim okresem inkubacji jaj, bo zaledwie 11-12 dni, jednym z najkrótszych u ptaków.
• Został opisany w 1850 roku przez francuskiego ornitologa Charles'a Lucien'a Bonaparte.
• Do rodzaju Zosterops zaliczanych jest 75-88 gatunków szlarników min. szlarnik nowogwinejski(Zosterops novaeguineae), szlarnik samoański(Zosterops samoensis) i szlarnik perłowy(Zosterops grayi).

Bibliografia:

-https://en.wikipedia.org/wiki/Ashy-bellied_white-eye

-http://www.hbw.com/species/ashy-bellied-white-eye-zosterops-citrinella

-http://www.iucnredlist.org/details/22714088/0

Torebnik piżmowy - ewolucyjnie między oposem, a kangurem

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Ssaki
• Rząd: Dwuprzodozębowce
• Rodzina: Hypsiprymnodontidae
• Gatunek: Torebnik piżmowy(Hypsiprymnodon moschatus)

Występowanie

Występuje jedynie na terenie nizinnych i górskich wilgotnych lasów równikowych w północno-wschodnim Queensland(Australia) od góry Mount Amos na północy do góry Mount Lee na południu. Widywany do 1100 m n.p.m.

Ogólny opis

Torebnik piżmowy mierzy 20-34 cm długości ciała, natomiast ogon 6-12 cm długości. Pysk torbacza wydłużony, uszy zaokrąglone, nagie i ciemne. Kończyny tylne dłuższe, zakończone wydłużoną stopą, choć w przeciwieństwie do kangurowatych, różnica w długości kończyn tylnych i przednich nie jest, aż tak wielka. Posiada także dobrze rozwinięty pierwszy palec, każdej ze stóp. Futro gęste, rdzawobrązowe, ciemniejsze na grzbiecie. Głowa i spód ciała szarobrązowe. Ogon nagi, pokryty czarnymi łuskami. Pazury dosyć małe i słabo rozwinięte. Warzą 330-700 gramów.

Dymorfizm płciowy

Nie wskazują. U samic widoczna jest jedynie dobrze rozwinięta torba lęgowa.

Populacja i zagrożenia

Klasyfikowany jako gatunek niższego ryzyka na wyginięcie. Niegdyś zamieszkiwał większy obszar, jednak został wyparty poprzez przekształcanie lasów pod uprawy i pastwiska, głównie z terenów nadmorskich. Obecnie największym zagrożeniem dla tego gatunku są zdziczałe pasy, koty, oraz fragmentacja siedliska. Jednak mimo to populacja utrzymuje się na stabilnym poziomie i nie odnotowano jej globalnych spadków.

Pożywienie

Głównie owadożerne. Poszukują głównie w runie owadów i innych bezkręgowców, a także owoców palm i roślin bulwiastych.

Zachowanie

Słabo poznane ze względu na skryty tryb życia zwierzęcia. Prowadzi zwykle samotny tryb życia, rzadko spotykany w parach. Aktywny za dnia. W przeciwieństwie do większości kangurowatych, poruszania się używając 4 kończyn(podobnie jak królik). Gniazdo budują między korzeniami dużych drzew, lub w kępach Smilax australis, głównie używając suchych traw, paproci i porostów. Torebniki są bardzo płochliwe i szybkie, dlatego trudno je zaobserwować. Ponoć potrafią sprawnie wspinać się na drzewa, lecz nie są to potwierdzone dane. Wydziela charakterystyczny zapach piżma, wyczuwalny u obu płci.

Rozród

Słabo poznany. Okres godowy przypada przypuszczalnie w październiku-grudniu, gdyż młode rodzą się zwykle w porze deszczowej między lutym, a majem. Ciąża, wraz z odchowem młodych w torbie lęgowej trwa 21 tygodni, po czym zwykle 2 młode opuszczają torbę matki, lecz przez kilka tygodni zostają w gnieździe. Dojrzałość płciową uzyskują po ok. 1 roku.

Naturalni wrogowie

Niegdyś głównie duże węże, krokodyle i ptaki drapieżne. Obecnie także zdziczałe koty i psy(np.dingo).

Długość życia

brak danych.

Znaczenie dla człowieka

Gatunek nie posiada szczególnego znaczenia dla człowieka.

Ciekawostki

• Jest jednym z najprymitywniejszych torbaczy Australii. Przypuszczalnie stanowi ogniwo ewolucyjne między oposami, a kangurami, gdyż odznacza się cechami pośrednimi min. wydłużonym pierwszym palcem u wszystkich stóp, kończynami o podobnych proporcjach i nietypowym ogonem jak na kangura.  
• Niegdyś klasyfikowany do rodziny kanguroszczurowatych, jednak najnowsza klasyfikacja wprowadziła go do rodziny Hypsiprymnodontidae, gdzie obecnie jest jedynym żyjącym przedstawicielem.
• Został opisany przez australijskiego zoologa Edward'a Pierson'a Ramsay w 1876 roku.
• Obecnie rodzina Hypsiprymnodontidae liczy 11 gatunków torbaczy, w tym 1 współcześnie żyjący. Najbliższymi krewnymi torebnika piżmowego są Hypsiprymnodon bartholomaii, Hypsiprymnodon philcreaseri, Hypsiprymnodon dennisi i Hypsiprymnodon karenblackae. Torebniki te żyły w plejstocenie.

Bibliografia:

-https://en.wikipedia.org/wiki/Musky_rat-kangaroo

-http://www.iucnredlist.org/details/40559/0

-http://animaldiversity.org/accounts/Hypsiprymnodon_moschatus/

-http://www.ozanimals.com/Mammal/Musky-Rat-Kangaroo/Hypsiprymnodon/moschatus.html

Ptak gromu - boski ptak burzy

Pierwsze podania

W indiańskiej kulturze i mitologi, ptak o nadprzyrodzonej sile i mocy, władający burzami. W wierzeniach Nuu-Chah-nulth mieszka na szczytach gór, gdzie służy Wielkiemu Duchowi(Królowi Duchów) i włada pogodą, głównie deszczem, natomiast w wierzeniach Kwakwaka'wakw i Cowichan posiada zdolności polimorficzne, czasami żeniąc się z ludźmi. Według Dakotów thunderbird pokonał ucieleśnienie potworności Unktehila. Plemiona północno-wschodnie uważają thunderbird za boga nieba, żywiącego się wielorybami, natomiast szczep Lakota wierzy iż jest aspekt najwyższej istoty Wakantanka. Często jednak ptak gromu uosabiany ze złem i zniszczeniem, swoimi skrzydłami powodując wichury, a z dzioba miotając błyskawicami.

Wygląd

Najczęściej opisywana jako ptaki o 5 metrowej rozpiętości skrzydeł, mające jasnobrązowe, lub czarne ubarwienie. Z jego oczu wydobywały się pioruny, a z każdym machnięciem skrzydła, rozpętywała się wichura oraz słychać było grzmot. Przypuszczanie legendy o ptaku gromu maja swoje początki podczas obserwacji teratorna(sępa olbrzymiego), wymarłego i olbrzymiego ptaka drapieżnego, zapewne żyjącego jeszcze podczas ekspansji pierwszych ludzi na kontynent amerykański.

• Rok - zwany rukiem, lub ruchem. Ogromy ptak z mitologi perskiej, swoimi skrzydłami zasłaniając słońce, zmieniając dzień w noc. Żywi się potworami morskimi, a pisklęta karmi nosorożcami. Występuje w Księgi tysiąca i jednej nocy, gdzie atakuje statek Sindbada Żeglarza.

W środkach masowego przekazu

Najczęściej przedawniany w grach min. Dangerous of Dragons i Heroes Might and Magic. W Dangerous of Dragons jest potężną jednostką mogąca razić piorunami wielu przeciwników naraz. W Heroes Might and Magic III i IV jest jednostką armii Twierdza, atakującą błyskawicą, natomiast w Heroes Might and Magic VI Pirates of the Savage Sea jest bossem z którym musi się zmierzyć Cragh Hack, później jednak jego karłowata wersja zostaje kompanem pirata barbarzyńcy.

Bibliografia:

-https://pl.wikipedia.org/wiki/Thunderbird_(kryptozoologia)

-https://en.wikipedia.org/wiki/Thunderbird_(cryptozoology)

Moak wyżynny - moa mumia

inne nazwy: moa wyżynny*

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Ptaki
• Rząd: Moa
• Rodzina: Megalapterygidae
• Gatunek: Moak wyżynny(Megalapteryx didinus)

Występowanie

Moak wyżynny żył endemicznie na Wyspie Południowej(należącej do Nowej Zelandii), gdzie zamieszkiwał rejony górzyste i subalpejskie(ok. 2 000 m n.p.m.), porośnięte krzewami i niską roślinnością.

Ogólny opis

Ptak mierzył maksymalni ok. 1,3 metra, przy wadze od 15 do 30 kg, co czyni go jednym z najmniejszych moa, wraz z Anomalopteryx didiformis. Niegdyś sądzono iż moa trzymały szyję i głowę pionowo(podobnie jak struś), jednak najnowsze badania sugerują iż jego szyja była bardziej pochylona, a głowa znajdowała się na wysokości grzbietu(podobnie jak u kazuarów). W przeciwieństwie do innych gatunków moa, jego upierzenie sięgało aż po kostki u nóg, co było adaptacją do chłodniejszego klimatu. Przypuszczalnie całkowity brak skrzydeł i ogona(brak kompletnego szkieletu, aby potwierdzić tą tezę). Zachowała się zmumifikowana głowa i noga ptaka, co lepiej uwidacznia wygląd wymarłego ptaka.

Dymorfizm płciowy

Przypuszczalnie samice znacznie większe.

Pożywienie

Roślinożerny. Koprolity(skamieniałe odchody) wskazują na to iż żywił się głównie ziołami, trawami, gałązkami i liśćmi(głównie bukanowymi).

Zachowanie

Zachowanie moaka wyżynnego, jak i innych moa jest obecnie zagadką. Przypuszczalnie żył w małych grupkach i prowadził dzienny tryb życia. Przypuszczalnie były łagodne i niepłochliwe(dlatego były łatwą zdobyczą dla ludzi). Pokarm rozdrabniały za pomocą nożycowych ruchów dzioba.

Rozród

Ich możliwości rozrodcze był przypuszczanie bardzo ograniczone(co wiąże się z ich szybkim wygaśnięciem), podobnie jak innych ptaków bezgrzebieniowych. Samica składała 1-2 niebiesko-zielone jaja, którymi prawdopodobnie jak struś, czy emu, opiekował się samiec.

Naturalni wrogowie

Jedynie Orzeł Haasta mógł upolować ptaka moa. Później głównym wrogiem ptaków moa stał się człowiek.

Długość życia

brak danych.

Przyczyny wymarcia

Populacja moaka wyżynnego i innych gatunków moa, utrzymywała się na stabilnym poziomie, aż do roku 1280 kiedy na wyspę przybyli i osiedlili się Maorysi. Wyspa Południowa została zasiedlona jako pierwsza i tu właśnie ludzie zauważali łatwe źródło pokarmu, dużego i łagodnego moa. Ludność masowo zabijała te nieobawiające się ludzi ptaki i okradała gniazda z ich jaj, a co wraz z ich niskim współczynnikiem reprodukcji, doprowadziło do ich wyginięcia około roku 1500. Masowo również przekształcano naturalne siedlisko ptaków. Niektórzy twierdzili iż ptaki moa były już na skraju wymarcia po przybyciu człowieka na wyspę z powodu zmian klimatycznych, jednak teoria ta została obalona przez naukowców na łamach Quaternary Science Reviews, którzy dowiedli przez datowanie radiowęglowe, analizę DNA i badaniu diety na podstawie izotopów w kościach, iż do roku 1280 populacja moa była stabilna i zdrowa, oraz radziła sobie ze zmianami klimatycznymi.

Ciekawostki

• Wraz z moa ok. roku 1400 wymarł orzeł Haasta, jedyny drapieżnik polujący na te ptaki. Jednak jego zagłada wiąże się przypuszczalnie bardziej z wymarciem nielotnej kaczki Euryanas finschi, który była jego główną zdobyczą.
• W pierwotnej mowie Maorysów, moa oznaczało "prosię".
• W jaskini w pobliżu Cromwell w Central Otago(Nowa Zelandia) w XIX wieku odnaleziono naturalnie zmumifikowane głowę moaka wyżynnego. W innej zaś jaskini odnaleziono zmumifikowaną stopę. Stąd wiadomo iż nogi moa wyżynnego był opierzone po kostki, a głowa noszona niżej niż przypuszczalnie sądzono.
• Obecnie odnaleziono ok. 7 szczątków moaka wyżynnego. Pierwsze już w 1876 roku. Ogólnie odnaleziono min. pióra, szczątki jaja i 2 kompletne szkielety.
• Jest obecnie monotypowym przedstawicielem rodzaju Megalapteryx. Spokrewniony blisko z innymi przedstawicielami rzędu moa min. z Pachyornis australis i Pachyornis geranoides.
• Moa wyżynny utrzymywał się przypuszczalnie dłużej niż inne moa. Mógł utrzymywać się nawet do wieku XVIII, czy XIX, gdyż niektórzy polujący Maorysi mówili iż zaobserwowali duże, nielotne ptaki moa(najwięcej doniesień w roku 1770). Jednak większość badaczy wątpi iż gatunek mógł utrzymać się tak długo. Rejestrowano także dużo niepotwierdzonych doniesień o obserwacji tego gatunku. Obecnie moa jest obiektem badań kryptozoologi.
• Nie wiadomo czy moa wyewoluowały z ptaków, które występowały jeszcze na Gondwanie, kiedy Nowa Zelandia stanowiła część superkontynentu, czy z ptaków które przybył na wyspę z innego zakątka ziemi i stopniowo straciły zdolność lotu. Obecnie obie teorie maja porównywalną liczbę zwolenników.
• Według badań molekularnych najbliższym krewnym moa są kusacze(Tinamidae), lecz według analizy morfologicznej mamutaki(Aepyornithidae).

Bibliografia:

-https://en.wikipedia.org/wiki/Upland_moa

-https://pl.wikipedia.org/wiki/Moa

-https://pt.wikipedia.org/wiki/Megalapteryx_didinus

-https://en.wikipedia.org/wiki/Moa

-http://www.theepochtimes.com/n3/1113874-the-frightening-discovery-of-the-mount-owen-claw/

Paraphysornis brasiliensis - brazylijki ptak grozy

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Ptaki
• Rząd: Kariamy
• Rodzina: Phorusrhacidae
• Gatunek: Paraphysornis brasiliensis

Występowanie

Paraphysornis brasiliensis zamieszkiwał tereny południowo-wschodniej Brazylii, przypuszczalnie głównie dolinę Vale do Paraíba, pod koniec oligocenu 22-23 milionów lat temu. Przypuszczalnie preferował tereny otwarte prerie i sawanny.

Ogólny opis

Był dużym i masywnym gatunkiem ptaka, osiągającym 2,4 metra wysokości w tym 60 cm długości czaszki, przy wadze ok. 180 kg. Dziób ptaka był bardzo masywny, przystosowany do szarpania mięsa i kruszenia kości. Szyja dosyć długa, skrzydła uwstecznione, małe i niezdolne do uniesienia ptaka. Nogi masywne, długie, przystosowane do biegu, a długie szpony na palcach mogły zadawać śmiertelne rany. Jako jeden z niewielu prehistorycznych zwierząt, został opisany w oparciu o niemal kompletny szkielet.

Dymorfizm płciowy

Przypuszczalnie wyraźny. Dymorfizm dotyczył wielkości. Przypuszczalnie samce był większe, choć jest to kwestia sporna.

Pożywienie

Mięsożerny. Przypuszczalnie był dominującym drapieżnikiem pod koniec oligocenu i mógł polować na duże zwierzęta wielkości Astrapotherium(wielkości hipopotama), a także na niewielkie jaszczurki i węże, oraz mógł przypuszczalnie żywić się padliną.

Zachowanie

Prowadził przypuszczalnie dzienny i samotniczy tryb życia. Swoje ofiary atakował z zasadzki, łapiąc je po krótkim pościgu. Niektórzy badacze sugerują iż nie mógł osiągać znacznych prędkości, dlatego wybierał zwierzęta powolne, osłabione i młode. Nie posiadał widzenia stereoskopowego, co przypuszczalnie było utrudnieniem podczas pościgu za zwierzyną. Swoje ofiary zabijał masywnym dziobem, przytrzymując je swoimi nogami. Prawdopodobnie nie gardził padliną, a także zdobyczą odbieraną mniejszym drapieżnikom.

Rozród

brak danych.

Naturalni wrogowie

Zapewne konkurował o ofiary z thylacosmilusem, krokodylami z rodziny Sebecidae i gigantycznymi wężami z rodziny Madtsoiidae. Przypuszczalnie później także koty z rodzaju Smilodon.

Długość życia

brak danych.

Przyczyny wymarcia 

Niejasne. Odnaleziono jedynie jeden szkielet Paraphysornis brasiliensis oszacowany na 22-23 mln lat. Możliwe iż przetrwał do wczesnego pliocenu ok. 2,5 mln lat temu, kiedy wymarło większość ptaków z rodziny Phorusrhacids z powody przywędrowania przez Przesmyk Panamski bardziej przystosowanych drapieżników, min. kotów Smilodon, choć niektórzy badacze sądzą iż Paraphysornis brasiliensis wymarł przed pojawieniem się Argentavis magnificens.

Ciekawostki

• Gatunek znany jedynie z jednego, niemal kompletnego(w 75%) szkieletu odnalezionego w formacji Tremembe w stanie São Paulo(Brazylia). Obecnie szkielet jest wystawiony w muzeum Rio de Janeiro.
• Opisany w 1982 roku przez brazylijskiego paleontologa Mark'a Ferraz'a Herculano Alvarenga.
• Przypuszczalnie współistniał z Phorusrhacos longissimus zamieszkującym Patagonię.
• Niektórzy badacze sądzą iż ptaki z rodziny Phorusrhacidae pochodzą od teropodów, które przetrwały wymieranie kredowe.
• Phorusrhacidae zwane są z angielskiego "terror birds", czyli ptaki grozy, ze względu na swoją wielkość, wielki i masywny dziób oraz duże szpony.
• Rodzaj Paraphysornis jest monotypowy. Najbliższego krewnego Paraphysornis brasiliensis można szukać wśród Physornis fortis i Brontornis burmeisteri.

Bibliografia:

-https://en.wikipedia.org/wiki/Paraphysornis

-https://pt.wikipedia.org/wiki/Paraphysornis_brasiliensis

-http://prehistoric-fauna.com/Paraphysornis-brasiliensis

-http://www.prehistoric-wildlife.com/species/p/paraphysornis.html

Wawrzyn szlachetny - drzewko liścia laurowego

inne nazwy: laur

• Królestwo: Rośliny 
• Podkrólestwo: Rośliny naczyniowe 
• Klasa: Okrytonasienne
• Rząd: Wawrzynowce
• Rodzina: Wawrzynowate
• Gatunek: Wawrzyn szlachetny(Laurus nobilis)

Występowanie

W okresie kiedy klimat był wilgotniejszy, wawrzyn tworzył lasy na niemal całej szerokości Morza Śródziemnego, lecz w pliocenie, kiedy klimat stał się bardziej suchy, makaronezyjskie lasy wawrzynolistne zaczęły wycofywać się, ustępując odporniejszym na suszę wiecznie-zielonym lasom twardolistnym. Do dziś kilka makaronezyjskich lasów wawrzynolistnych zdołało przetrwać w obrębie Morza Śródziemnego, lecz laur często uważa się za wymarłego w stanie dzikim, ok. 10 tysięcy lat temu, choć jego dzikie populację można nadal spotkać w górkach południowej Turcji, północnej Syrii, południowej Hiszpanii, północno-środkowej Portugalii, północnym Maroko, na Wyspach Kanaryjskich i Maderze.

Ogólny opis

Jest dużym krzewem, lub drzewem osiągającym przeciętnie 5-10 metrów wysokości(maksymalnie 18 metrów). Łatwo rozkrzewia się u pnia. Liście wiecznie-zielone, lancetowate, często o falistym brzegu. Osiągają 6-12 cm długości i 2-4 cm szerokości. Liście silnie wonne po roztarciu.

Rozmnażanie

Roślina dwupienna. Kwitnie w okresie wiosennym(ok. kwietnia). Kwiaty męskie, jak i żeńskie są żółtawe, zebrane po 4-6 w pachwinach liści, o średnicy ok. 1 mm. Po przekwitnięciu roślina wytwarza czarne jagody o średnicy 1 cm, rosnące zwykle w parach w pachwinach liści i posiadające w sobie jedno nasionko. Nasiona kiełkują zwykle po ok. 3 miesiącach, lecz są bardzo podatne na gnicie siewek.

Zagrożenia

W stanie dzikim roślina dosyć rzadka, lecz w uprawie bardzo pospolita(min. w Europie, Afryce i Amerykach). Nie podlega klasyfikacji w stopniach zagrożenia.

Długość życia

ponad 100 lat.

Znaczenie dla człowieka

Wawrzyn szlachetny był już uprawiany w Starożytnej Grecji na część boga Apollina, który był z nim uosabiany. Często także uważano iż laur chroni przed piorunami, chorobami i czarami. Wieniec laurowy był często nagrodą na Igrzyskach Greckich i Rzymskich(gdyż te często był organizowane na część Apollo). Uprawiany jako roślina ozdobna, doniczkowa, lub jako żywopłot. Ceniona w medycynie i kosmetyce, a przede wszystkim w sztuce kulinarnej, gdyż suszone liście używane są jako przyprawa. Suche liście laurowe odstraszają niektóre szkodniki np. owady.

Ciekawostki 

• Według mitologi greckiej nimfa Dafne chcąc uwolnić się od zakochanego w niej Apollina, wyprosiła ojca Penejosa(w innych wersjach Ladona), aby ją ochronił. Ten przemienił ją w drzewo nazwane laurem, symbol niedostępnej miłości, dziewictwa, a także zwycięstwa.
• Często można spotkać się z powiedzeniem "Spocząć na laurach", oznaczającym zaniechanie dalszych działań.
• Do Polski laur trafił przez Czechy, podobnie jak imię Wawrzyniec, stąd roślinę często nazywano wawrzynem.
• Liście laurowe stosowane w leczeniu kaszlu i chorób reumatycznych. Ma również właściwości ściągające, dlatego maści laurowe stosowane są często na rany(także te otwarte). Łagodzi zapalenia stawów i reumatyzm, a w aromaterapii leczy schorzenia uszu i wysokie ciśnienie krwi. W medycynie ludowej stosowany w złagodzeniu wysypki spowodowanej kontaktem z trującym bluszczem i dębem trującym. Związek lauroside B, wyizolowany z wawrzyna szlachetnego jest inhibitorem czerniaka(raka skóry).
• Został opisany po raz pierwszy przez Karola Linneusza, a po raz kolejny opisany naukowo dopiero w 1887 roku.
• Rodzaj Laurus(wawrzyny) liczy 2-3 gatunki roślin, min. wawrzyna szlachetnego, wawrzyna azorskiego(Laurus azorica) i niepewnego w systematyce Laurus novocanariensis.

Bibliografia:

-https://pl.wikipedia.org/wiki/Wawrzyn_szlachetny

-https://en.wikipedia.org/wiki/Laurus_nobilis

-https://naradka.wordpress.com/tag/laurus-nobilis/

-http://www.herbsociety.org/factsheets/bay.pdf

Chełbia modra - pospolity krążopław

inne nazwy: meduza księżycowa*

• Królestwo: Zwierzęta
• Typ: Parzydełkowce
• Gromada: Krążkopławy
• Rząd: Płatomeduzy
• Rodzina: Ulmaridae
• Gatunek: Chełbia modra(Aurelia aurita)

Występowanie

Jest gatunkiem kosmopolitycznym zamieszkującym Ocean Atlantycki, Spokojny i Indyjski od 70° N szerokości geograficznej północnej po 40°S szerokości na południe. Zamieszkuje przede wszystkim wody przybrzeżne(ok. 10 m głębokości), w znacznych ilościach występuje w tropikalnych akwenach. Czasami wpływa do ujść rzek, gdyż toleruje niskie zasolenie. Nie występuje w wodach polarnych, choć wytrzymuje temperaturę do -6°C.

Ogólny opis

Jest dosyć dużą meduzą(25-40 cm średnicy) o parasolowatym kształcie z 8 wcięciami. Parasol jest płaski, szeroki i wypełniony galaretowatą i przejrzystą substancją, składającą się w 95% z wody. Na obwodzie ciała meduzy występują ropalia(narządy zmysłu). Kanały promieniste przebiegają od brzegu parasola do jamy gębowej. Układ pokarmowy prosty, stanowiący również układ wydalniczy. Przez otwór gębowy przyjmowany jest pokarm, a także wydalane resztki pokarmowe. Krótkie i nitkowate czułki wyrastają na brzegu parasola. Cztery szerokie ramiona otaczają otwór gębowy, a każde z nich posiada komórki parzydełkowe. Meduza posiada 4 krzyżowo ułożone gruczoły płciowe.

Dymorfizm płciowy

Znaczny. Gonady samca posiadają białe, lub żółtawe zabarwienie, samic różowe.

Populacja i zagrożenia

Występują bardzo licznie, a czasami jej duża populacja na danym terenie, znacząco wpływa na ilość planktonu. Nie podlega klasyfikacji w stopniach zagrożenia.

Pożywienie

Jest gatunkiem mięsożernym, polującym na wiele małych stworzeń planktonowych min. larwy osłonic, widłonogi, wrotki, małe wieloszczety, nicienie, pierwotniaki, okrzemki, ikra, małe mięczaki i skorupiaki.

Zachowanie

Zwykle spotykana w skupiskach blisko brzegu. Porusza się przy pomocy skurczów parasola wypychających wodę przez jego otwór, pozwalając meduzie utrzymywać się na danej głębokości. Pokonywanie danych odległości w wodzie przez zwierze jest uzależnione od ruchów wody. Noc meduza zwykle spędza na głębokości ok. 10 metrów, w dzień przebywa blisko powierzchni wody, rozkładając najszerzej ramiona w celu pozyskania pokarmu. Ofiara która znajdzie się w zasięgu parzydełek, zostaje zraniona kolcem i porażona jadem. Sparaliżowaną ofiarę, meduza za pomocą ramion, przenosi do otworu gębowego, w którym dostaje się do jamy chłonąco-trawiącej. Następnie komórki wytwarzają enzymy, które trawią pokarm. Dostatecznie rozdrobniony pokarm ulega procesowi fagocytozy(odżywianie pojedynczych komórek meduzy). Resztki zostają wydalone. Chełbia oddycha tlenem rozpuszczonym w wodzie. Często podczas dużych zaburzeń wody są wyrzucane na brzeg, gdzie giną z wyschnięcia.

Rozród

Rozmnaża się płciowo i przez podział, przechodząc przemianę pokoleń. W okresie wiosennym i jesiennym samce wytwarzają i uwalniają do wody plemniki, natomiast samice wytwarzają komórki jajowe. Kiedy plemnik dostanie się do ciała samicy, dochodzi do zapłodnienia. Zapłodniona komórka jajowa jest przetrzymywana w jamach ramion samicy, gdzie rozwija się larwa, zwana planulą. Dojrzałe planule(w ilości kilku milionów) uwalniane są do wody, zwykle w okresie jesiennym, gdzie opadają na dno, przekształcając się w polipa. Polip, czyli pokolenie bezpłciowe, rozwija się powoli. Polip odżywia się drobnymi organizmami, wyłapywanymi za pomocą czułków. W tej formie zimuje, a dorosłe osobniki chełbi giną. W okresie wiosennym, w procesie strobilizacji, osobnik dzieli się na ok. 30 tarcz. Tarcze oddzielają się kolejno, tworząc pokolenie płciowe efyrę. Efyra przypomina miniaturową meduzę, o średnicy ok. 2 mm. Po ok. 1 miesiącu osiąga wielkość 1 cm, tworząc zamknięty parasol i małe czułki. Po ok. 3 miesiącach tworzy gonady i uzyskuje dojrzałość płciową, przemieniając się w osobnika dorosłego.

Naturalni wrogowie

Głównie samogłowy, żółwie skórzaste, meduzy Phacellophora camtschatica i Aeąuorea victoria, oraz niektóre wielokomórkowe pasożyty.

Długość życia

Cały cykl rozwojowy trwa 1 rok.

Znaczenie dla człowieka

Jad chełbi modrej jest niegroźny dla człowieka i rzadko wstrzykiwany. Często jest wyrzucana na plaże(podczas zaburzeń wody, np. przypływów, sztormów), gdzie ginie z wysuszenia, zmuszając ekipy sprzątające do ich usunięcia. W znacznych ilościach może powodować zmniejszenie ilości planktonu w danym miejscu, co wpływa na jego faunę(np. ilość ryb). Czasami trzymane w niewoli, jednak ze względu na potrzebę wymuszenia ruchu wody jest hodowana jedynie w kilku miejscach na świecie.

Ciekawostki

• Ciało meduzy składa się z galaretowatej substancji, zwanej mezogleom, składającą się przede wszystkim z kolagenu.
• Role układu krążenia w ciele chełbi modrej spełnia woda, będąca w obiegu w jamie chłonąco-trawiącej.
• Narybek przynawek retman, zwanych pilotami często chroni się wśród ramion meduzy. Ryby te są odporne na jad krążkopława, dlatego w obecności meduzy mogą się spokojnie rozwijać i korzystać z resztek pokarmowych wydalanych przez chełbie.
• Chełbia modra może wytrzymać temperaturę od -6°C do 31°C. Optymalna temperatura to 9°C do 19°C.
• Chełbia modra jest najliczniejszym krążkopławem Morza Bałtyckiego.
• Rodzaj Aurelia liczy obecnie 13 gatunków opisanych i wiele takich które czekają na identyfikację. Większość gatunków rozpoznaję się jedynie przez badania genetyczne. Najlepiej poznana jest chełbia modra, nieco gorzej Aurelia labiata i Aurelia limbata.

Bibliografia:

-https://pl.wikipedia.org/wiki/Che%C5%82bia_modra

-https://en.wikipedia.org/wiki/Aurelia_aurita

-https://en.wikipedia.org/wiki/Aurelia_(genus)

-http://marinebio.org/species.asp?id=231

-http://eol.org/pages/203484/overview

-http://eol.org/pages/203484/details

-http://www.arkive.org/common-jellyfish/aurelia-aurita/

Koleń kolcobrody - rekin tektoniczny

inne nazwy: ostrogłów, ostrogłowiec

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Chrzęstnoszkieletowe
• Rząd: Koleniokształtne
• Rodzina: Centrophoridae
• Gatunek: Koleń kolcobrody(Deania calcea)

Występowanie

Jego występowanie jest rozproszone nierównomiernie w Oceanie Atlantyckim, Spokojnym i Indyjskim. W Atlantyku spotykany od Islandii, przez zachodnie Wyspy Brytyjskie, Francję, Hiszpanię, Portugalię po Afrykę Południową. W Pacyfiku spotykany u wybrzeży Chile, Peru, Japonii oraz w południowej Australii od południowo-zachodniej Australii Zachodniej(którą obejmuje Ocean Indyjski) po Nową Południową Walię, oraz Tasmanię. Występuje zwykle w części skoku kontynentalnego i szelfu kontynentalnego, na głębokości zwykle od 400 do 900 metrów(choć sporadycznie rejestrowane od 70 do 1450 metrów głębokości).

Ogólny opis

Mierzy przeciętnie 70-110 cm długości ciała. Ciało wydłużone z dosyć długim pyskiem, przypominającym wiosło, oraz dużymi i wyłupiastymi oczami. Płetwa ogonowa heterocerkalna, występują dwie płetwy grzbietowe, każda z pojedynczym i dosyć grubym twardym promieniem. Płetwa odbytowa i płetwy piersiowe dosyć krótkie. Kolor skóry szarobrązowy.

Dymorfizm płciowy

Samice są zwykle większe.

Populacja i zagrożenia

Koleń kolcobrody jest klasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski. Posiada średnie znaczenie w rybołówstwie, głównie łowiony dla oleju z jego wątroby(bardzo cenny), rzadziej dla mięsa i płetw. Może mu zagrażać przełowienie, zwłaszcza u wybrzeży Australii, gdzie w miarę zwiększa się znaczenie tej ryby w rybołówstwie. Mimo to występuje dosyć licznie i rzadko obserwuje się spadki populacji tej ryby.

Pożywienie

Żywi się rybami kostnoszkieletowymi, głowonogami i krewetkami.

Zachowanie

Jest gatunkiem przydennym, przypuszczalnie poluje używając swojego wiosłowego pyska, który wyposażony jest w specjalne receptory zmysłowe. Przypuszczalnie żyją w małych grupkach. Zaobserwowano iż w zależności od płci i wielkości, mogą żyć na różnych głębokościach. Odporniejszy na unieruchomienie od większości innych rekinów.

Rozród

Słabo poznany. Sezon rozrodczy nie jest znany, możliwe iż rozmnaża się przez cały rok. Przy badaniu nad złowionymi, ciężarnymi samicami, oceniono iż mogą mieć od 1 do 12 młodych(zwykle 7). Dojrzałość płciową uzyskują po osiągnięciu 85 cm przez samce(czyli w wieku ok. 17 lat) i 106 cm przez samice(ok. 25 lat).

Naturalni wrogowie

Większe ryby, np. inne rekiny.

Długość życia

brak danych. Przypuszczalnie powyżej 30 lat.

Znaczenie dla człowieka

Jest rybą o średnim znaczeniu gospodarczym, łowioną głównie dla cennego oleju z wątroby, rzadziej dla mięsa i płetwy. Łowiony dzięki głębinowym siecią. Nie stanowią zagrożenia dla człowieka.

Ciekawostki

• Jak większość głębinowych ryb jest gatunkiem dosyć słabo poznanym.
• Deania quadrispinosa i koleń kolcobrody są jedynymi rybami z rodzaju Deania żyjącymi u wybrzeży Australii, a do tego bardzo do siebie podobnymi. Jednak pierwsza płetwa grzbietowa Deania quadrispinosa jest zwykle wyższa i ma węższą podstawę niż płetwa ostrogłowa.
• Ryba została opisana przez brytyjskiego ichtiologa Richard'a Thomas'a Lowe w 1839 roku.
• Wątroba kolenia kolcobrodego jest bardzo dobrym źródłem tłuszczu, zawierającego u tego gatunku dużą ilość skwalenu(prozdrowotny węglowodór). Olej z wątroby rekina jest szeroko dostępny na rynku i polecany jako suplement diety.
• Rodzaj Deania liczy obecnie 4 kolenie min. kolenia kolcobrodego, Deania hystricosa, Deania profundorum i Deania quadrispinosum.

Bibliografia:

-https://en.wikipedia.org/wiki/Birdbeak_dogfish

-http://www.iucnredlist.org/details/41798/0

-http://fishbase.org/summary/670

-https://www.sharktrust.org/shared/downloads/factsheets/birdbeak_dogfish_st_factsheet.pdf

-http://www.fao.org/fishery/species/2841/en

Incilius peripatetes - słabo poznana i prawie wymarła

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Płazy
• Rząd: Płazy bezogonowe
• Rodzina: Ropuchowate
• Gatunek: Incilius peripatetes

Występowanie

Znany jedynie z dwóch miejsc na terenie Panamy min. z La Amistad International Park, obszarze chronionym na terenie transgranicznym Kostaryki i Panamy i z Cerro Bollo w środkowo-zachodniej części Kordyliery Środkowej w Panamie. Występuje na terenie górskich lasów tropikalnych, na wysokości 1500-1850 m n.p.m.

Ogólny opis

Ropucha mierzy ok. 4-6 cm długości ciała(samce maksymalnie do ok. 5 cm). Skóra brunatna, chropowata, czasami z ciemnymi plamami. Brak dokładniejszych danych na temat opisu płaza.

Dymorfizm płciowy

Samice większe, zwykle o ok. 1 cm.

Populacja i zagrożenia

Jest gatunkiem krytycznie zagrożonym, bardzo rzadko spotykanym i słabo poznanym. Populacja ropuchy drastycznie spadła przypuszczalnie przez rozpowszechniającej się choroby grzybiczej chytridiomycosis. Możliwe ich płaz wymarł iż nie jest spotykany ostatnimi czasy. Niszczenie siedliska płaza, pod pastwiska jest także poważnym zagrożeniem. Przypuszczalnie jego populacja jest bardzo mała(jeśli nadal istnieje, jest bardzo mała), choć nie została oszacowana ilościowo.

Pożywienie

Przypuszczalnie małe bezkręgowce.

Zachowanie

brak danych. Przypuszczalnie większość życia, osobniki dorosłe spędzają w swoich norach.

Rozród

brak danych. Przypuszczalnie okres godowy przypada w porze deszczowej. Osobniki dorosłe opuszczają wtedy swoje nory i udają się nad zbiorniki wodne, odbyć gody. Skrzek składany jest przypuszczalnie w małych, sezonowych zbiornikach wodnych w ilości ok. 90 jajeczek. Inkubacja trwa ok. 5 dni, natomiast całkowita metamorfoza ok. 60 dni, tak jak przypuszczalnie u blisko spokrewnionych gatunków.

Naturalni wrogowie

brak danych.

Długość życia

brak danych.

Znaczenie dla człowieka

Gatunek nie posiada szczególnego znaczenia dla człowieka.

Ciekawostki

• Jest jednym z najmniej poznanych płazów. 
• Ropucha została opisana w 1972 roku przez amerykańskiego herpetologa Jay'a Mathers'a Savage.
• Rodzaj Incilius liczy obecnie 40 gatunków ropuch, min. z wymarłą ropuszką pomarańczową(Incilius periglenes). Najbliższymi krewnymi Incilius peripatetes, są także poważnie zagrożone Incilius fastidiosus i Incilius holdridgei. Czasami klasyfikowana do rodzaju Bufo z 150-250 przedstawicielami.  

Bibliografia:

-http://www.iucnredlist.org/details/54730/0

-https://es.wikipedia.org/wiki/Incilius_peripatetes

-https://en.wikipedia.org/wiki/Almirante_Trail_toad

Agama wodna - największa agama Australii.

inne nazwy: australijska agama wodna*

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Gady
• Rząd: Łuskonośne
• Rodzina: Agamowate
• Gatunek: Agama wodna(Physignathus lesueurii lub Intellagama lesueurii)

Występowanie

Występuje we wschodniej Australii od półwyspu York, aż po Sydney, a także w Nowej Południowej Walii i we wschodniej części stanu Victoria. Zamieszkuje także południową część Nowej Gwinei, min. spotykana w Arfak Mountains. Zamieszkuje różne siedliska od lasów deszczowych, przez lasy liściaste, wiecznie-zielone, tereny bagienne, siedliska skaliste i suche, po tereny nadmorskie i środowiska antropogeniczne, jednak wymienione środowiska muszą znajdować się w bliskości zbiorników i cieków wodnych. Tolerują wodę zasoloną, występującą w lasach namorzynowych. Najczęściej spotykane na terenach leśnych, blisko źródła wody.

Ogólny opis

Jest największym przedstawicielem rodziny Agamidae występujących w Australii. Może osiągać nawet 100 cm długości ciała, choć przeciętnie dorasta do 60 cm. Wzdłuż grzbietu występuje niski, kolczasty(złożony z trójkątnych, sterczących łusek) grzebień, który od postawy karku, gdzie kolce są znacznych rozmiarów, staje się mniejszy aż po podstawę ogona. Kończyny silne, posiadające po pięć palców wyposażonych w ostre pazury. Ogon stanowiący 2/3 całkowitej długości ciała, jest bocznie spłaszczony(występuje tzw. zjawisko międzykręgowej pseudoautotomii). Ubarwienie nieco odmienne u dwóch występujących podgatunków tego gada. Intellagama lesueurii lesueurii posiada ciało koloru szarego, lub brązowoszarego z ciemnymi pręgami na grzbiecie i czarnym poziomym pasem ciągnącym się od oka przez cały kark. Brzuch i klatka piersiowa koloru czerwonawego. Ciało Intellagama lesueurii howitii koloru  oliwkowego po brązowy, z czarnymi pasami na części grzbietowej. Na gardle i szyi występują żółte, pomarańczowe, lub niebieskozielone(wraz z kombinacjami kolorów) smugi. Boki ciała u obu podgatunków, zwykle jaśniejsze od grzbietu z występującymi jasnymi, pionowymi smugami. Często posiada także liczne czarne, malutkie cętki rozsiane głównie na grzbiecie i bokach ciała. Osobniki młodociane zwykle skromniej ubarwione z przewagą koloru brunatnego.

Dymorfizm płciowy

Samce osiągają zwykle większe rozmiary, są bardziej masywne, posiadają lepszy zarys szczęk i szerszą głowę. Także ich grzebień jest bardziej okazalszy, zwłaszcza w części karkowej. W okresie rozrodczym samiec zwykle przyjmuje bardziej kontrastujące ubarwienie.

Populacja i zagrożenia

Gatunek w miarę pospolity na terenie swojego występowania. Często spotykany na terenach zabudowanych. Nie podlega klasyfikacji w stopniach zagrożenia CITES. Gatunek nie wydaje się zagrożony i nie są znane poważne zagrożenia dla jego liczebności. Popularna jaszczurka hodowlana.

Pożywienie

Zwierzę wszystkożerne, z przewagą produktów pochodzenia zwierzęcego. Poluje zwykle na owady, mięczaki, płazy, inne gady, ryby i gryzonie(często zgarniane z wody i ziemi). Nie gardzi padliną, nawet w znacznie postępowym rozkładzie. Zjada także owoce, głównie czapetki i figowca, a także kwiaty i zielone części innych roślin.

Zachowanie

Agama wodna jest gatunkiem dziennej jaszczurki o dosyć płochliwej naturze. Mimo to często widywane w pobliżu bytowania człowieka. Bardzo dobrze pływają i wspinają się na drzewa i skały. W razie zagrożenia chowają się wśród roślinności, lub uciekają do wody, gdzie mogą pozostać zanurzone nawet do 90 minut. Potrafią szybko biegać, czasami używając jedynie tylnych łap(bieg dwunożny). Często wygrzewają się na skałach, drzewach, lub na ziemi, zawsze w pobliżu wody, zwykle w godzinach porannych, lub popołudniowych. Kopią nory, w których często chronią się w najgorętsze dni. Niektóre agamy wodne z chłodniejszych rejonów hibernują w okresie zimowym. Często spotykane w niewielkich grupach, z dominującym samcem na czele. Samce silnie terytorialne.W razie napotkania rywala samiec kiwa głową, nadyma gardło i otwiera pysk, a w ostateczności atakuje. Walki agam wodnych są często zaciekłe i często kończą się poranieniem

Rozród

Okres rozrodczy przypada na wiosnę, czyli od grudnia do kwietnia. Zaloty samców są zwykle brutalne i prowadzą do unieruchomienia samicy. Po 4-6 tygodniach samica w wykopanej przez siebie norze(ok. 10-15 cm głębokości), składa 6-18 jaj. Gniazdo zakładane jest zwykle na otwartej przestrzeni, bez roślinności i o sypkim podłożu(najczęściej piasku). Następnie przysypuje jaja glebą. Często przed złożeniem jaj, wielokrotnie przekopuje glebę w celu znalezienia odpowiedniego miejsca na gniazdo. Podczas jednego sezonu składa zwykle 2 porcję jaj. Po ok. 2 miesiącach wykluwają się młode. Występuje u nich temperaturowa determinacja płci. Dojrzałość płciową uzyskują po ok. 2 latach.

Naturalni wrogowie

Dorosły osobnik może stać się ofiarą dużych węży, psów, kotów i lisów. Młode są dodatkowo narażone na ataki ze strony ptaków drapieżnych, min. kukabur, kurawong i srokaczy.

Długość życia

ok. 15 lat. W niewoli notowano przypadki do 30 lat.

Znaczenie dla człowieka

Popularna jaszczurka w terrarystyce, polecana dla początkujących. Bardzo inteligentna i łatwo się oswaja.

Ciekawostki

• Wymaga duże i przestronnego terrarium, z dużą częścią wodną(ok. 200x100x200cm). Wymaga świetlówki UVB, oraz temperatury 25-31°C w dzień i 20-22°C w nocy. Wilgotność powietrza dla tego gatunku niema znaczenia. Jest polecana dla początkujących terrarystów, gdyż dobrze znosi błędy.
• W hodowli znacznie częściej można spotkać spokrewniony i podobny gatunek agamę błotną(Physignathus cocincinus) z rejonów azjatyckich.
• Tradycyjnie zaliczana do rodzaju Physignathus, jednak niektórzy badacze uważają iż należy ją zakwalifikować do monotypowego rodzaju Intellagama, rzadziej Istiurus, z powodu zaprzeczenia monofiletyczności gatunku.
• Został opisana przez brytyjskiego zoologa John'a Edward'a Gray w 1831 roku.
• Do rodzaju Physignathus, oprócz agamy wodnej, zaliczana jest jedynie agama błotna(Physignathus cocincinus).

Bibliografia:

-https://en.wikipedia.org/wiki/Australian_water_dragon

-https://pl.wikipedia.org/wiki/Agama_wodna

-http://australianmuseum.net.au/water-dragon

-http://www.terrarium.com.pl/2690-intellagama-physignathus-lesueurii-australijska-agama-wodna/

-http://reptilepark.com.au/animals/reptiles/dragons/eastern-water-dragon/

-http://www.ozanimals.com/Reptile/Eastern-Water-Dragon/Physignathus/lesueurii%20lesueurii.html

Gołoliczka krótkodzioba - bojowy maluch

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Ptaki
• Rząd: Wróblowe
• Rodzina: Szerokodzioby
• Gatunek: Gołoliczka krótkodzioba(Neodrepanis hypoxantha)

Występowanie

Jego występowanie zostało stwierdzone we wschodnim Madagaskarze, min. w Morojejy i Anjanaharibe-Sud Massif, a także północnym Andohahela Massif. Zasiedla zwykle mszyste i wilgotne górskie lasy wiecznie-zielone, powyżej 1200 m n.p.m.

Ogólny opis

Gołoliczka krótkodzioba jest niewielkim ptakiem, osiągającym 9-10 cm długości ciała. Ogon krótki mierzący ok. 2 cm. Waży do 8 gramów. Występuje znaczący dymorfizmy płciowy. Samiec cechuje się barwnym upierzeniem, znacznie skromniejszym u samicy. Samiec posiada nagą, opalizującą, turkusowo-zieloną skórę wokół oczu, często granatowa przy swoich granicach. Dziób o długości ok. 17 cm jest mocno zakrzywiony w dół i zielono opalizujący u nasady. Dolna szczęka koloru żółtoszarego, natomiast górna czarnego. Czubek głowy, grzbiet, ogon i skrzydła koloru czarnego z granatowym odblaskiem, natomiast gardło, pierś, brzuch, boki ciała i kuper koloru żółtego. Upierzenie samicy jest skromniejsze. Wierzchni część ciała ciemnooliwkowa, natomiast dolna szarożółta. Przez oko przechodzi jasny, żółtawy pasek. Dziób czarny, zakrzywiony, jedynie u nasady jaśniejszy. Nogi ciemnobrązowe.

Dymorfizm płciowy

Bardzo wyraźny. Odmienne ubarwienie samca i samicy(patrz wyżej).

Populacja i zagrożenia

Gatunek klasyfikowany jako narażony na wyginięcie, choć do 2000 roku klasyfikowany jako zagrożony wyginięciem. Gatunek rzadko spotykany, głównie z racji przebywania na niezamieszkałych terenach. Szacuje się jednak iż jego populacja może mieścić się w granicach 10-30 tyś. osobników. Głównym zagrożeniem dla tego gatunku jest wyrąb lasu pod pastwiska, oraz pożary niszczące drzewostan. Jak na razie nie pozyskuje się drewna z wiecznie-zielonych lasów górskich Madagaskaru, gdyż są one dosyć niedostępne, a ich karczowanie jest nieekonomiczne. Ptak nie jest hodowany w niewoli.

Pożywienie

Żywi się głównie nektarem kwiatowym, zwykle z roślin z rodziny gązewnikowatych, niecierpkowatych, imbirowatych, zaczerniowatych i marzanowatych. Urozmaica także dietę w małe bezkręgowce.

Zachowanie

Jest ptakiem o dziennym trybie życia. Żyje samotnie, lub w parach. Samce są bardzo terytorialne, zwłaszcza w okresie lęgowym. Bronią także kwiatów przed innymi osobnikami, a także innymi ptakami np. nektarnikami. Zwykle samiec wpierw skłania ciało i odgina głowę uwidaczniając żółte pióra na gardle i piersi, jeśli ten pokaz nie wystarczy, przystępuje do ataku. Postawę agresywną zaobserwowano nawet w stosunku do ludzi. Podczas lotu wydaje charakterystyczny trzepot, natomiast może wydawać także ciche piski. Do pobierania pokarmu służy mu długi i cienki język. Zwykle bytuje na niskich krzewach, blisko ziemi. W okresie zimowym(maj-lipiec), niektóre gołoliczki mogą migrować na niższe wysokości. Czasami spotykany w pobliżu stad innych ptaków. Na wolności dosyć rzadko obserwowany.

Rozród

Słabo poznany. Przypuszczalnie okres godowy przypada od listopada do stycznia. Samiec zaleca się do samicy strosząc pióra, oraz pochylając głowę i ogon. Przypuszczalnie poligamiczne. Gniazdo budowane jest przypuszczalnie przez samice, zawieszone na ok. 2,5 metrowej gałęzi drzewa. Gniazdo typu workowatego-zamkniętego, zbudowane z przeplatanych patyków i części roślin. Samiec nie uczestniczy w budowie gniazda, a jedynie patroluje terytorium. Samica znosi przypuszczalnie 2-3 jajka, które sama inkubuje. Długość inkubacji, czas odchowu młodych i dojrzałość płciowa jest nieznana.

Naturalni wrogowie

brak danych. Przypuszczalnie większe ptaki drapieżne.

Długość życia

brak danych.

Znaczenie dla człowieka

Jest zapylaczem niektórych roślin, także tych uprawnych, choć plantację na jego zakresie występowania są bardzo rzadkie. Często obiekt poszukiwań przez ornitologów-fotografów.

Ciekawostki

• Do 1933 roku uważany za podgatunek gołoliczki długodziobej(Neodrepanis coruscans).
• Naukowo opisany w 1933 roku przez duńskiego ornitologa Finn'a Salomonsen'a.
• Nazwa łacińska ptaka Neodrepanis hypoxantha, oznacza w dosłownym tłumaczeniu "nowy Drepanis(nazwa rodzajowa hawajek) o żółtym spodzie ciała".
• Rodzaj Neodrepanis reprezentowany jest jeszcze przez 1 gatunek ptaka gołoliczkę długodziobą(Neodrepanis coruscans), do której gołoliczka krótkodzioba jest dosyć podobna. 

Bibliografia:
-https://pl.wikipedia.org/wiki/Go%C5%82oliczka_kr%C3%B3tkodzioba

-https://en.wikipedia.org/wiki/Yellow-bellied_sunbird-asity

-http://www.hbw.com/species/yellow-bellied-sunbird-asity-neodrepanis-hypoxantha

-http://www.arkive.org/yellow-bellied-asity/neodrepanis-hypoxantha/

Pigmejka - najmniejsza małpka

inne nazwy: uistiti pigmejka

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Ssaki
• Rząd: Naczelne
• Rodzina: Pazurkowcowate
• Gatunek: Pigmejka(Cebuella pygmaea)

Występowanie

Występuje w Ameryce Południowej, rozpowszechniona w zachodnim dorzeczu Amazonki, min. w Brazylii na północ od rzeki Solimões, we wschodnim Peru na północ od rzeki Maranon, południowej Kolumbii, północnej Boliwii i północno-wschodnim Ekwadorze. Zamieszkuje lasy tropikalne w pobliżu rzek(regularnie podtapiane), złożone głównie z trzcin, wysokich traw, pnączy i drzew do 30-40 metrów(zwykle unika wyższych drzewostanów). Może zamieszkiwać także lasy wtórne w umiarkowany sposób dotknięte działalnością rolniczą, dlatego czasami spotykane w pobliżu osad ludzkich.

Ogólny opis

Pigmejka jest najmniejszą małpą właściwą o długości ciała 11-15 cm i ogona 17-22 cm. Waży przeciętnie 100-140 gramów. Futro najczęściej koloru żółtozielonego z płowymi czarnymi i szarymi plamami. Strona brzuszna zwykle koloru płowo białego, lub pomarańczowego. Kończyny koloru zielono-pomarańczowego, lub żółtawego. Na placach występują ostre pazury, przystosowane do wspinaczki. Na ogonie występują ciemne, często niewyraźne pierścienie. Dłuższe włosy występują na karku i twarzy, zakrywając uszy z których spod włosów widać jedynie białą krawędź. Białe plamki występują także po bokach nosa, oraz pionowa biała linia nad nosem. Okolice pyszczka nagie z jasnoróżową skórą. Kończyny tylne dłuższe niż przednie, a siekacze wydłużone i ostre. Oczy duże, okrągłe o żółtawych tęczówkach. Młode zwykle koloru cytrynowożółtego z ciemnym paskowaniem na ciele, ciemnoszarą sierścią na głowie i żółtawym futerkiem wokół uszu, jednak po pierwszym miesiącu życia zwykle tracą wierzchnią warstwę futra i przypominają wyglądem dorosłych.

Dymorfizm płciowy

Niewyraźny. Samice nieco cięższe od samców.

Populacja i zagrożenia

Jest klasyfikowana jako gatunek niższego ryzyka na wyginięcie. Pigmejka występuje obecnie w miarę licznie na swoim zakresie(min. w Peru zagęszczenie wynosi 210-227 osobników/km ² rzeki Maniti, natomiast w Ekwadorze szacunkowo 1-6 osobników/km ² rzeki), lecz jej populacja znacznie zmniejszyła się głównie z powodu nadmiernych polowań dla mięsa i wyłapywania żywych okazów w celach hobbystycznych. Tępiona także przez ludzi, gdyż sądzono iż roznoszą malarię i żółtą febrę(dlatego masowo zabijane i wywożone do placówek badawczych). Obecnie notowana w Załączniku II CITES. Obecnie poważnym zagrożeniem dla pigmejki jest utrata środowiska życia, a także niepokojenie ze strony człowieka(np. w Kolumbii dzikie pigmejski są atrakcją turystyczną), co źle wpływa na ich zdolności rozrodcze. Z powodzeniem rozmnaża się w niewoli. Pigmejka objęta jest EEP(Europejskim Programem Ochrony Gatunków), realizowanym przez ogrody zoologiczne.

Pożywienie

Żywi się głównie sokami drzew, nacinając korę rośliny wydłużonymi siekaczami, lub pazurkami i zlizując sączącą się wydzielinę. Zjada także owoce, niewielkie bezkręgowce, małe jaszczurki, ptaki i gryzonie, oraz nektar kwiatowy.

Zachowanie

Uistiti pigmejka jest typowym gatunkiem o nadrzewnym trybie, aktywnym za dnia, najczęściej w porach poranny i późno popołudniowych. Żyje zwykle w małych grupach rodzinnych od 2 do 15 osobników(zwykle para rozrodcza i potomstwo), mimo iż nie są typowymi zwierzętami społecznymi. Pigmejka jest terytorialna, a ich terytorium wynosi od 25-100 ha. Poza porą nocną podczas snu, oraz wczesno-porannego wspólnego żerowania, widywane głównie samotnie, lub w parach. Porusza się wspinając w górę i w dół po gałęzi, oraz skacząc między pobliskimi drzewami. Terytorium oznacza za pomocą gruczołów zapachowych. Porozumiewają się za pomocą odgłosów, przypominających ćwierkanie(czasami w spektrum ultradźwięku), a także mimiki przy pomocy białych oznaczeń na twarzy. Charakterystyczne ćwierkanie wydobywane jest kiedy osobnik informuje resztę grupy o potencjalnym zagrożeniu. W razie wkroczenia innej obcej pigmejki na terytorium grupy rodzinnej, lub w razie zagrożenia ze strony niewielkiego drapieżnika, cała grupa atakuje napastnika. W razie zagrożenia ze strony dużego zwierzęcia, wspina się na cienkie gałązki, które utrzymują jej ciężar, ale łamią się pod naporem drapieżcy.   W porze nocnej cała grupa rodzinna udaje się do legowiska, czyli otworu w drzewie(dziupli). Pigmejki są często obserwowane podczas zabaw i iskania się. Sporadycznie schodzi z drzew, aby łapać bezkręgowce. Ciekawe jest zachowanie pigmejki kiedy widzi przemieszczającą się kolumnę mrówek, wtedy schodzi z drzewa i wybiera miejsce w pobliżu wędrówki owadów i łapie wszystkie małe stworzenia uciekające przed mrówkami. Ogon pigmejki nie jest chwatny, a jedynie służy w utrzymaniu równowagi.

Rozród

Przypuszcza się iż u pigmejek dominuje monogamia, choć badacze zaobserwowali wiele zachowań poligamicznych. Rozmnażają się przez cały rok, zwykle samica rodzi młode co 6 miesięcy. Przypuszczalnie ruja u samicy objawia się przez bodźce zapachowe i zmianę zachowania. Krycie jest zwykle powtarzane kilkakrotnie. Do rozrodu zwykle przystępuje jedynie dominująca para. Po ok. 140 dniowej ciąży, samica rodzi zwykle bliźniaki(rzadziej 1, lub 3 młode), ważące ok. 15 gramów. Młodymi opiekuje się matka, ojciec i rodzeństwo. Przez pierwsze 2 tygodnie młode piją wyłącznie mleko, później zwykle zostają odsadzone. Młode często noszone są na plecach osobników dorosłych, znacznie częściej przez młode samce. Po ok. 3 miesiącach od urodzenia, młode pigmejki stają się samodzielne i zwykle pozostają w grupie rodzinnej. Dojrzałość płciową uzyskują po 2 latach życia, wtedy także niektóre pigmejki opuszczają grupę, aby założyć własną.

Naturalni wrogowie

Między innymi kapucynka czubata, ocelot, margaj, oncilla, jaguarundi, niektóre ptaki drapieżne i węże(np. żararaka lancetowata). Konkurują natomiast o pokarm i siedlisko z Saguinus fuscicollis, Saguinus mystax, titi czerwoną(Callicebus moloch), sajmiri(Saimiri sciureus) i ponocnicami.

Długość życia

ok 11-12 lat w stanie dzikim i do 18 lat w niewoli.

Znaczenie dla człowieka

Dawniej obiekt polowań dla mięsa przez rdzenną ludność, jednak później stała się obiektem pożądania, jako zwierzątko domowe. W latach 70 XX wieku tępiona, gdyż uważano iż roznosi choroby, takie jak malaria i żółta febra. Obecnie objęta konwencją CITES w Załączniku II, przez co zakazano wyłapywania i chwytania dziko żyjących małp. Obecnie w miarę popularne zwierzątko domowe, często spotykana w ogrodach zoologicznych, gdzie często jest rozmnażana.

Ciekawostki

• Jest najmniejszą małpą właściwą, lecz nie najmniejszym naczelnym, te miano zyskał lemurek myszaty(Microcebus murinus) osiągający do 13 cm długości ciała, 12 cm ogona i ok. 50 gramów masy ciała.
• Systematyka pigmejki jest dosyć chwiejna, gdyż czasami jest uważana za przedstawiciela monotypowego rodzaju Cebuella, przez innych badaczy zaś klasyfikowana jako Callithrix, wraz z marmozetą lwią(Leontopithecus rosalia), marmozetą zwyczajną(Callithrix penicillata), marmozetą żółtogłową(Callithrix flaviceps) i 3 innymi przedstawicielami.
• Pigmejka nie jest trudna w utrzymaniu, potrzebuje jednak dużego, dobrze obsadzonego i wysokiego terrarium i towarzystwa. W kontakcie z człowiekiem szybko się oswaja, jednak trzeba uważać, gdyż może przenosić wiele chorób groźnych dla człowieka, jak większość naczelnych.
• Pigmejki mają bardzo wrażliwy słuch, dlatego hałas źle na nie wpływa.

Bibliografia:

-http://www.iucnredlist.org/details/41535/0

-https://pl.wikipedia.org/wiki/Pigmejka_kar%C5%82owata

-https://en.wikipedia.org/wiki/Pygmy_marmoset

-http://animaldiversity.org/accounts/Callithrix_pygmaea/

-http://pin.primate.wisc.edu/factsheets/entry/pygmy_marmoset

Fenrir - olbrzymia wilcza bestia

Pierwsze podania

Fenrir jest olbrzymim wilkiem pochodzącym z mitologi nordyckiej, po raz pierwszy przedstawiony w nordyckich opowieściach Poetic Edda i Heimskringla datowanych na ok. XIII wiek. Opisywany jako syn boga Lokiego i olbrzymki Angerbody, wraz z rodzeństwem, olbrzymim wężem Jormungandą i boginią władającą Niflheimem(krainą śmierci) Hel. Bogowie obawiając się dużym przyrostem wilka, oraz proroctwem, które mówiło iż ściągnie on kłopoty, postanowili spętać go sznurami(Løding i Dromi, uplatanymi przez karły), unieruchamiając go. Jednakże szybko oswobodził się z więzienia, także bogowie postanowili poradzić się elfów(w innych podaniach karłów), jak skutecznie ubezwłasnowolnić wilka. Elfy zgodziły się pomóc i uplotły Gleipnir i Gelgia(min. z tupotu kota, korzeni skały, brody kobiety, ścięgien niedźwiedzia, oddechu ryby i śliny ptaka), niepozornie cienki sznurek, lecz niemal niemożliwy do przerwania. Bogowie opletli wilka Gleipnirem, natomiast połączony Gelgia zakotwiczyli w skale Gioll, na wyspie Lyngvi. Jednak Fenrir obawiając się podstępu z niepozornym sznurkiem, oznajmił że nie będzie sprawiał kłopotów z oplątaniem w sidła, jeżeli jeden z bogów wsadzi mu do pyska rękę. Bóg wojny i honoru Tyr zgodził się. Kiedy bogowie spętali bestie, a Fenrir zauważył iż z każdym szarpnięciem więzy zacieśniają się, odgryzł Tyrowi rękę(odtąd zwany był Jednorękim). Fenrir podczas Ragnaröku ma wydostać się z więzienia, zabić Odyna i pożreć go, jednak później zabije go Widar w akcie zemsty za śmierć ojca, rozszarpując mu szczęki.

Wygląd

Fenrir przypominał olbrzymiego wilka, który podczas ziewania swoją żuchwą dotykał ziemi, natomiast szczęką nieba. Przedstawiany najczęściej z białym(czasami czarnym) i grubym futrem, oraz o niezwykle przerażającym wizerunku. Rodzeństwem Fenrira i dziećmi Lokiego są także:

• Jormungand - olbrzymi wąż i syn Lokiego i Angerbody. Odyn widząc dzieci Lokiego, nakazał porwać najbardziej nieobliczalnego Jormunganda i wrzucić go do oceanu otaczającego Midgard. Wąż nie zginą, lecz urósł do takich rozmiarów, iż oplątał ciałem cały świat, mogąc ugryźć swój ogon. Główny wróg boga burz Thora. Podczas Ragnaröku ma zacząć pluć jadem, zatapiając cały świat, jednak Thor zacznie z nim walczyć. Ostatecznie pokona bestie, lecz zostanie śmiertelnie otruty i zanim skona zrobi 9 legendarnych kroków.
• Hel - władczyni Niflheimu, krainy śmierci. Ponoć uległa częściowemu rozkładowi. Część jej ciała była kobieca, natomiast druga szkieletem. Hel z Sleetcold rządziła duszami zmarłych. Odmówiła uwolnienia Baldura z swojej krainy. Podczas Ragnaroku złoży armię ze zmarłych, aby walczyć z bogami.

W środkach masowego przekazu

Postać Fenrira jest często przedstawiana w książkach, filmach i grach, lecz najczęściej nie jako on sam, a jedynie jako potencjalne odpowiedniki np. w sadze Wiedźmin Andrzeja Sapkowskiego, istnieje łódź nazwana Fenris. W grze Age of Mythology przestawiany jako boski wilk, z licznym potomstwem.

Bibliografia:

-https://pl.wikipedia.org/wiki/Fafnir

-https://en.wikipedia.org/wiki/Fafnir

Karakara meksykańska - potencjalny zabójca kóz

• Królestwo: Zwierzęta
• Podtyp: Kręgowce
• Gromada: Ptaki
• Rząd: Sokołowe
• Rodzina: Sokołowate
• Gatunek: Karakara meksykańska(Caracara lutosa)

Występowanie

Ptak był endemitem dla wyspy Guadalupe w Meksyku. Preferował otwarte przestrzenie np. prerie, łąki i pastwiska.

Ogólny opis

Karakara była ptakiem drapieżnym mierzącym ok. 50 cm długości ciała i ok. 1 m rozpiętości skrzydeł. Jak inne karakary miała długie, żółte nogi z dużymi szponami. Grzbiet, brzuch, górna pokrywa skrzydeł i czubek głowy czarne. Wokół dzioba i oczu skóra naga, koloru pomarańczowego, lub czerwonego. Kark i szyja koloru białego z charakterystycznym prążkowaniem na szyi i karku. Kuper biały. Dolne pokrywy skrzydeł i ogon koloru białego z czarnymi prążkami. Końcówka ogona czarna. Początek dzioba pomarańczowy, koniec szary. Upierzenie osobników młodocianych bardziej matowe. Podobny do karakary czarnobrzuchej, a niegdyś uważany za jej podgatunek.

Dymorfizm płciowy

Przypuszczalnie brak, ja u większości karakar.

Pożywienie

Zwykle małe ssaki i ptaki, żółwie, węże, jaja, ryby, jaszczurki, oraz padlina. Czasami mógł atakować znacznie większe zwierzęta, zwłaszcza jeśli polował w parach np. młodą kozę, przez co nie cieszył się sympatią hodowców kóz. Większość karakar znane są z tego iż atakują zwierzęta, których i tak nie potrafiłyby zabić. Karakary są głównie padlinożercami.

Zachowanie

Słabo poznane. W poszukiwaniu potencjalnych ofiar zwykle poruszał się pieszo, poszukując zwierząt poród traw. Zwykle polował pojedynczo, lub w parach. Prowadził dzienny tryb życia. Ponoć bardzo często atakował młode kozy, choć opowieści w większej mierze są przesadzone.

Rozród

Słabo poznany. Był ptakiem monogamicznym, tworzącym pary na całe życie. Niepozorne gniazdo para budowała zwykle na drzewie o palmowatej koronie z kawałków gałęzi i suchych roślin. Samica znosiła zwykle 2 jaja. Przypuszczalnie inkubacja trwała ok. 30 dni, a młode usamodzielniały się po ok. 3 miesiącach. Karakary znane są z niezwykłej zaciekłości rodzeństwa w stosunku do siebie, dlatego zwykle jedynie 1 młode zyskuje samodzielność, inne zwykle padają z osłabienia, lub zostają zabite przez dominujące pisklę.
W zbiorach muzealnych znajdują się 2 jaja karakary meksykańskiej.

Naturalni wrogowie

Przypuszczalnie brak.

Długość życia

Przypuszczalnie ok. 30 lat.

Przyczyny wymarcia

Od pojawienia się europejskiej ludności na wyspie, a zwłaszcza Maronów, którzy osiedlili się na wyspie, ptak był masowo zabijany i truty z powodu przekonania iż zabija młode kozy. Opisywany jako "zły" i "okrutny". Jeszcze w 1876 roku podczas opisywania gatunku, ptak był w miarę liczny, jednak już 1897 roku ptaka widywano sporadycznie. 1 grudnia 1900 roku amerykański preparator zwierząt Rollo Beck, ustrzelił 11 ptaków, myśląc iż ptak jest nadal liczny(z powodu łatwości z jaką znalazł karakary), jednak przypuszczalnie zabił ostatnich przedstawicieli gatunku. 9 z tych wypchanych ptaków są eksponatami muzealnymi. W 1903 roku doniesiono o niepotwierdzonej obserwacji gatunku. Jest jednym z nielicznych gatunków, które umyślnie tępiono w celu wytępienia całego gatunku. Poza masowymi polowaniami i truciem, przyczyną wymarcia była także utrata środowiska przez nadmierny wypas kóz.

Ciekawostki

• Wraz z karakarą meksykańską wymarła pasożytnicza wesz żyjąca jedynie na tym gatunku Acutifrons caracarensis.
• Na wyspie Guadalupe wymarło także kilka innych endemicznych gatunków i podgatunków min. przypuszczalnie wymarły nawałnik reliktowy(Hydrobates macrodactylus), podgatunek strzyżyka myszatego Thryomanes bewickii brevicauda, podgatunek pipila czarnogrzbietego Pipilo maculatus consobrinus, podgatunek dzięcioła różowoszyjnego Colaptes cafer rufipileus, przypuszczalnie wymarły podgatunek ogniczka Regulus nagietka obscurus, wymarłe rośliny Castilleja guadalupensis, Hesperelaea palmeri, Pogogyne tenuiflora, oraz jedna bliżej nieznana roślina notowana jako Incertae sedis(niepewna pozycja taksonomiczna).
• W zbiorach muzealnych znajduje się 35 okazów, min. szkieletów, skór i 2 jaja. Eksponaty przedstawiające karakare meksykańską można zobaczyć w Chicago, Waszyngtonie i Londynie.
• Została opisana 1876 roku przez amerykańskiego ornitologa Robert'a Ridgway'a.
• Do rodzaju Caracara obecnie klasyfikuje się 7-8 gatunków karakar, min. 2 współcześnie żyjące karakara białorzytna(Caracara cheriway) i karakara czarnobrzucha(Caracara plancus), jedna wymarła w czasach historycznych karakara meksykańska i 4-5 wymarłych w prehistorii Caracara latebrosus , Caracara creightoni , Caracara tellustris i Caracara major. Caracara prelutosus jest gatunkiem niepewnym i bliżej nieznanym.

Bibliografia:

-https://en.wikipedia.org/wiki/Guadalupe_caracara

-https://es.wikipedia.org/wiki/Caracara_lutosa

-https://www.beautyofbirds.com/guadalupecaracaras.html