- Królestwo: Zwierzęta
- Podtyp: Kręgowce
- Gromada: Gady
- Rząd: Łuskonośne
- Rodzina: Połozowate
- Gatunek: Wąż indygo(Drymarchon corais)
Występowanie
Występuje od podzielonych populacji w zachodnim, wschodnim i środkowym Meksyku, po Gwatemalę, Honduras, Nikaragua, przypuszczalnie Kostarykę(niestwierdzony), Panamę, Kolumbię, Wenezuelę, przypuszczalnie Gujanę(niestwierdzony), Gujanę Francuską, Ekwador, Peru, północną, południową i zachodnią Brazylię, Boliwię i Paragwaj. Zamieszkuje zwykle lasy liściaste, iglaste,(min. sosnowe i cyprysowe), deszczowe, tereny bagienne, trawiaste, zakrzewione, brzegi rzek i jezior, wydmy, pola uprawne, oraz tereny zurbanizowane.
Ogólny opis
Jest dużym i dosyć masywnym gatunkiem węża, osiągającym 2,5-3 metry długości. Ciało pokryte jest gładkimi łuskami. Występuje kilka wariantów kolorystycznych gada, choć najczęstsze ubarwienie jest jednolicie ciemnoniebieskie. Występują także węże jasnobrązowe, szare, pomarańczowe, lub z kombinacją tych barw. Oczy są czarne.Dymorfizm płciowy
Samce są zwykle większe niż samice.Populacja i zagrożenia
Nie podlega klasyfikacji w stopniach zagrożenia IUCN. Głównie ze względu na szeroki zakres występowania wąż uważany jest za niezagrożony, choć poważnym zagrożeniem dla populacji gatunku stanowi niszczenie naturalnych siedlisk, tępienie(gdyż bezpodstawnie uważa się go za węże niebezpiecznego i jadowitego), zanieczyszczenie środowiska(przede wszystkim pestycydami), oraz nadmierny odłów węży w celach handlowych(sprzedawany jako zwierzę domowe). Hodowany w niewoli.Pożywienie
Głównie jaszczurki, gryzonie, ptaki, jaja gadów i ptaków, ryby, płazy, małe żółwie, oraz węże, także te jadowite np. grzechotnikowate.
Zachowanie
Powadzi przeważnie dzienny tryb życia, bardzo rzadko wpinając się na drzewa. W przeciwieństwie do większości gadów, jego aktywność wzrasta wraz z okresem zimowym. W razie potrzeby mogą jednak przejść w kilkutygodniową hibernację. Swoją ofiarę zwykle wyszukują za pomocą węchu, aktywnie patrolując teren. Potrafią upolować innego węża, nawet jadowitego, gdyż są odporne na większość toksyn. Nie duszą swojej ofiary, a złapaną zwierzyną uderzają o podłoże, lub inne przedmioty w celu ogłuszenia, lub zabicia. Często połykają jeszcze żyjące ofiary. W razie zagrożenia uciekają, lub głośno syczą, potrząsają ogonem. Jednak złapane przez człowieka bardzo rzadko kąsają i uchodzą za węże bardzo łagodne. Jako schronienia często używają nor, wykopanych przez inne zwierzęta, często przez żółwie norowe.Rozród
Z badań wynika iż ich okres godowy w naturze przypada zwykle od listopada do czerwca(z wahaniami w zależności od szerokości geograficznej). Samica w tym okresie wydziela feromony, które przyciągają potencjalnych partnerów. Jeżeli dwa samce spotkają się przy jednej samicy dochodzi do tańca godowego, w którym samce przeplatają się ciałami i próbują głowę przeciwnika przygnieść do podłoża. Zwycięski samiec zapładnia samice, która może mieć wielu partnerów w cyklu rozrodczym. Samica po ok. 2 miesiącach składa 4-12 jaj w opuszczonych norach zwierzęcych, po czym nie ingeruje w los jajek. Młode węże wykluwają się po ok. 3 miesiącach, mierząc ok. 30 cm długości ciała. Po 2-3 latach uzyskują dojrzałość płciową.
Naturalni wrogowie
Głównie duże ptaki drapieżne. Przypuszczalnie może stać się ofiarą innych dużych drapieżników.Długość życia
W naturalnym środowisku 17-20 lat. W niewoli do 25 lat.Znaczenie dla człowieka
Niegdyś dosyć popularne w hodowlach domowych, obecnie handel nimi jest ograniczony, ze względu na pomniejszającą się populację węża w naturze, a na ich hodowle potrzebna jest specjalna zgoda. Węże są jednak rozmnażane w niewoli i czasami trafiają do prywatnych rąk. W naturalnym środowisku są zwierzętami pożytecznymi, regulującymi populację gryzoni i jadowitych węży, jednak i tak często zabijane, bezpodstawnie uważane za zwierzę niebezpieczne.Ciekawostki
- Ceniony w terrarystce, głównie ze względu na swoją łagodność i w miarę bezproblemowym utrzymaniem w niewoli, jednak ze względu na obecne ograniczenia w jego sprzedaży, wąż należy do gatunków rzadkich w handlu.
- Został opisany w 1827 roku przez niemieckiego naukowca Friedrich'a Boie.
- Niegdyś rodzaj Drymarchon był monotypowy, lecz z węża indygo został wyodrębniony wschodni wąż indygo*(Drymarchon couperi), oraz środkowoamerykański wąż indygo*(Drymarchon melanurus). Obecnie trwają badania nad wyodrębnieniem kolejnego gatunku węża indygo z Wenezueli Drymarchon caudomaculatus.
Bibliografia:
-https://en.wikipedia.org/wiki/Drymarchon
-https://es.wikipedia.org/wiki/Drymarchon_corais
-http://www.herpetologynotes.seh-herpetology.org/Volume7_PDFs/Prudente_HerpetologyNotes_volume7_pages99-108.pdf
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz